Σας έχω πει στο παρελθόν για την αγαπημένη μου Epiphone.
Πρόκειται για ένα jazz box σαν την Gibson ES-175 με όνομα απο κάποιο παλιό, διαφορετικού σχεδιασμού, μοντέλο της Epiphone.
Καπάκι maple και πίσω και πλαινά απο μαόνι. Μαόνι και το μπράτσο με rosewood ταστιέρα.
H κιθάρα είναι κατασκευασμένη απο την Peerless που έφτιαχνε τις Epiphone εκείνη την εποχή, στην Ν. Κορέα το 1999.
Η ποιότητα κατασκευής είναι άψογη, αν εξαιρέσεις το hardware. Τα κλειδιά είναι κινέζικα (και ένα μου έσπασε εύκολα το πλαστικό του) αλλά κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά.
Έχει έναν Epiphone humbucker, 57CH(G) που βάζουν και στις Les Paul της εταιρίας, που είναι αρκετά θολός ιδιαίτερα σε αυτή την κιθάρα που δεν είναι solid body.
Κατα τ' άλλα, ακουστικά παίζει δυνατά σχεδόν σαν dreadnaught ακουστική και έχει το αγαπημένο μου μπράτσο απ' όλες τις κιθάρες μου.
Απίστευτα βολικό για τα γούστα μου και με σχεδόν μηδενικό σεταπ εκ μέρους μου.
Η κιθάρα αυτή έχει αποκτήσει φανατικό κοινό στους κόλπους της jazz καθως είναι μια φτηνή 175 με μαόνι, όπως φτιαχνόταν για μια πενταετία απο την Gibson, ενώ η τιμή της μεταχειρισμένη πλέον έχει τριπλασιαστεί απο την αρχική της.
Αποφάσισα λοιπόν να της βάλω το hardware που της αξίζει χωρίς να αλλάξω την προσωπικότητα της. Σκέφτηκα για έναν SD Seth Lover όπως προτείνουν πολλοί αλλά τα 150 μου φάνηκαν πολλά και επειδή στις άλλες 2 κιθάρες μου έχω Tonerider που εκτιμώ για την πολλή τίμια σχέση τιμής προς απόδοση, παράγγειλα έναν Classic Alnico 2 με χρυσό καπάκι προς 54 ευρώ.
Ένα σετ Kluson κλειδιά καθως και ποτενσιόμετρα της προκοπής με τα καπάκια τους.
Θα αλλάξω φυσικά και τον πυκνωτή με έναν 0.22 Orange Drop και την καλωδίωση με Fabric cable (υφασμάτινο vintage) για να μειώσω κάθε ίχνος απώλειας στο ελάχιστο.
Συνολικά η επένδυση σε υλικό είναι 100 ευρώ, ένα ποσόν που δεν θα κλαίω, ούτε θα προσπαθώ να ψήσω τον όποιο μελλοντικό αγοραστή αν ποτέ αποφασίσω να την πουλήσω, πως έκανα την τρομερή αναβάθμιση και πρέπει να πάρω τα λεφτά μου πίσω.
Και περιμένω τον Αγιο Βασίλη. Ίδωμεν.