Όπου υπάρχει μανία για την επίτευξη ενός στόχου, υπάρχουν αναπόφευκτα και extreme καταστάσεις.
Όταν λοιπόν έχουμε ένα δεδομένο όπου ο κύριος Χ στο σπίτι του διαθέτει μια αλυσίδα μηχανημάτων (ancillary equipment) μελετημένη με μεράκι από την : βελόνα -> κεφαλή-> καλώδιο-> προενισχυτή-> καλώδιο-> τελικό-> καλώδιο-> ηλεκτροστατικό ηχείο, με τη λογική ενός straight wire, δηλαδή της χαμηλώτερης δυνατής απώλειας δεδομένων, και της πιστότερης αναπαραγωγής ασχέτως κόστους...
Και δεδομένο 2ο τον κύριο ηχολήπτη να ακούει την πηγή και να μειξάρει σε σπιρτόκουτα (πχ Yamaha NS10) ολόκληρη ορχήστρα, ή να τοποθετεί σε απίστευτους χώρους (με διαφορετικά reverb) το κάθε όργανο αδιαφορώντας για στερεοφωνική εικόνα με βάθος και αίσθηση συνολικού χώρου, είναι αναπόφευκτο η ηχογράφηση αυτή να ακουστεί ρηχή με πλαδαρά μπάσα και ουσιαστικά να ξεγυμνωθεί όταν θα ακουστεί σε ένα σοβαρό σύστημα.
Συμφωνώ και επαυξάνω λίγο πολύ στα περισσότερα γραφόμενα πάνω στο θέμα από όλους.
Και οι δύο πλευρές πρέπει να γνωρίζουν την ύπαρξη και τα ζητούμενα της άλλης αν και η δουλειά του ηχολήπτη αν γίνεται με γνώση και σοβαρότητα θα καλύψει τους χαϊεντάδες.
(Για το θέμα της jazz συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι απευθύνεται στον μουσικό και είναι "άσχημο άκουσμα" για τον μη μουσικό ακροατή, όσο κι αν το προσπαθεί. Δεν έχει τα εργαλεία για να το απολαύσει.)