Διαφωνώ καθώς αυτή τη φάση την πέρασα έντονα στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν έφτιαξα και την πρώτη μου χειροποίητη strato.
Με ένα κομμάτι ειδικά επιλεγμένο κούτσουρο σφενδάμι έγινε το one-piece σώμα.
Το μπράτσο το αγόρασα κάπου στη Σκανδιναβία και ήταν one-piece Κόα με τζάμπο τάστα.
Το μεταλικό pickguard το έκοψα μόνος μου και το επιχρωμείωσα.
Οι μαγνήτες που πέρασαν ήταν διάφοροι αλλά οι σημαντικότεροι ήταν Seymour Duncan SSL-1 και DiMarzio Distortion με κάθε πιθανή επιλογή μεταξύ τους.
Οι "μυστικοί" πυκνωτές έδιναν κι έπαιρναν και τα ποτενσιόμετρα και τα knobs και τα... τι να λέμε τώρα.
Αρρώστια για τον τέλειο ήχο. Αλλά... παρήλθε.
Τελικά ακόμη και αυτή μαζί με 13 άλλες (συλλεκτικές οι περισσότερες) πουλήθηκαν.
Και το σημαντικότερο; Σε άτομα που δεν ήξεραν τι έπαιρναν.
Θυμάμαι την πχ την Gibson SG Standard με serial του 1961, που προσπαθούσα να πείσω τον τυπάκο τότε ότι μπορεί να παίξει... hard rock!
110.000 δρχ την πήρε, (με βαριά καρδιά) ενώ στην Αμερική ήταν ήδη συλλεκτική σε σημείο που έγινε re-issue...
Σε παρακολουθώ και... συμφωνώ! Είσαι χιονοστιβάδα κατανάλωσης φέτος.
Πολύ αληθές.
Αυτό ακριβώς.
Τώρα κάτι μας είπες... Σε βλέπω και σένα τι κάνεις, αλλά δεν αναφέρεις κουβέντα στο forum.
Αλλά έκανες την αυτοκριτική σου ήδη...
Το θέμα είναι... Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την ηρεμία και τη δημιουργικότητα;
Μετά από 37 χρόνια σαν μουσικός, και αφού αφού κατέληξα από τα πολλά στα λίγα εδώ και 15 σχεδόν χρόνια, δεν βλέπω την έκρηξη δημιουργικότητας που αναφέρεις. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι η τσέπη μου το φχαριστήθηκε.
Αλλά... ακόμα και τώρα στα πενήντα μου, (μην ακούσω κανα σχόλιο... 8) ) αισθάνομαι σαν παιδάκι όταν περνάω σε ορατή απόσταση από το αντικείμενο του πόθου.(βλέπε κιθάρες)
Λειτουργούν σαν μαγνήτες. Δεν μπορώ να μη τις ακουμπήσω!
Το θέμα είναι αν αυτή η αίσθηση λειτουργεί σαν ελατήριο για δημιουργία;
Και τείνω να καταλήξω πως ναι.
ΥΓ - Ο Σπανουδάκης έβγαζε νέο δίσκο με την αγορά κάθε νέου Korg από τα preset του και μόνο...