Yannis Methenitis

Εύγε νέε μου! Πολύ καλοστημένο συγκριτικό τεστ. Βέβαια εδώ συγκρίνουμε μήλα με αχλάδια, αλλά είναι πολύ χρήσιμο στο να καταλάβει κανείς τις διαφορές που προκύπτουν παίζοντας με τα μεγάφωνα. Εγώ εκτιμώ τα Eminence καθώς είναι συνήθως πιό ισορροπημένα και πιό κοντά στον ήχο της κιθάρας. Και σ' αυτή την περίπτωση ο συνδυασμός VOX Tonker 8Ω με κέρδισε. Ολοι οι ήχοι πάντως είναι χρήσιμοι σε δεδομένη στιγμή και ύφος. Απλά αυτή η καμπινούλα του Champ μάλλον έγκυος μου κάνει... Μόνο χαμηλομεσαία και βουητό έχει και δεν θα "καθάριζε" εύκολα σε μια ενορχήστρωση.

Υπομονή μέχρι αύριο.

Οχι.

O admin είναι "μέσα". Όταν προκύψει η ανάγκη θα γίνει κι αυτό.

Μα δεν είναι low output οι Tex Mex. Είναι overwound και hot.

Από την έξοδο που δίνει ο ενισχυτής, καρφί στην Tascam FW-1804. Οι στάθμες εισόδου ρυθμίστηκαν με ακρίβεια για την βέλτιστη εγγραφή. Το μόνο πράγμα που παρατήρησα, τώρα που το συζητάμε, οπτικά η κυματομορφή των Tex- Mex είχε μεγαλύτερο εύρος στις δυναμικές, ενώ οι άλλοι ήταν πιό "στενοί" σαν να είχαν υποστεί συμπίεση...

+441

Κάποιο από τα 3 φταίει. Μάλλον το nut, αν και είναι κοκκάλινο, αλλά προτιμώ ν'αλλάξω τη γέφυρα με αυτό που φοράνε οι νέες στρατ καθώς η vintage μου τρυπάει το χέρι που ακουμπάω πάνω της. Είναι ακριβώς η ίδια ένταση στη μείξη. Είδες πως ο στενός στο φάσμα (χωρίς άκρα), με μεσαία μόνο, Tex - Μex "περνάει" μπρός;

Λοιπόν... Να το πω. Αγόρασα Stratocaster... παύση... Αν και στο παρελθόν έχω φτιάξει partcasters, ποτέ δεν είχα ατόφια Fender. Την κιθάρα την επέλεξα χωρίς να έχω κριτήριο την τιμή δοκιμάζοντας ξανά και ξανά και για... μήνες, όλες τις Stratocaster που είχε διαθέσιμες ο έλληνας αντιπρόσωπος. Ολες! Τελικά πήρα την τελευταία του 60th Anniversary (Made in Mexico) που κάτι μου έλεγε κάθε φορά που την ακούμπαγα. "Μ' αγαπάς;" "Σ' αγαπώ" μού λεγε σαν σλαπ εκο... Φοβερό μπράτσο για τα χέρια μου, λεπτό και με ματ satin finnish που δεν είχε καμία άλλη. (Πως το καταφέρνουν αυτό δεν ξέρω... γραμμή παραγωγής τα φτιάχνει.) Τα τάστα medium όπως σε όλες τις κιθάρες μου, (γαμώτο...) ενώ oι μαγνήτες που διαθέτει είναι οι Tex-Mex του Jimmy Vaughan. Φτηνοί συγκριτικά με τα επώνυμα μοντέλα μαγνητών, αλλά και κάθε φορά που την αντιπαρέθετα με μια Deluxe ας πούμε... κάτι έλειπε. Πολύ "στενός" ήχος έβγαινε από την δικιά μου ενώ από την Deluxe ήταν σαν να άνοιγε σε στέρεο και ν' αποκτούσε μπάσα και πρίμα. Τεσπά, αφού μου άρεσε το συγκεκριμένο κομμάτι, θα άλλαζα τους μαγνήτες σκέφτηκα. Η Deluxe φοράει τους νέους Samarium Cobalt Noiseless. Κοινό μυστικό ότι είναι Bill Lawrence designed. Οπότε λέω κι εγώ... "Δεν χτυπάω ένα σετ από τον Bill και την Becky που έχουν ένα ωραίο ερασιτεχνικά στημένο site και κάνουν σωστή δουλειά τα δυό τους πιτσουνάκια, και τα δίνουνε και τσάμπα;" Κι έτσι κι έκανα. Προς 80κάτι ευρώ πήρα 2 L280 για neck και middle, που προτείνεται από τον Bill για τον κλασσικό του ήχο και ένα L290 bridge για περισσότερα γκάζια. Πριν τους αλλάξω όμως ηχογράφησα τους Τex-Mex για να συγκρίνω μετά τη διαφορά. Με το που πήρα την Strat θυμήθηκα μετά από δεκαετίες πάλι, τι σημαίνει "ξεκούρδιστος"! Αλλάζω χορδές και μέχρι να έρθει στα ίσα της η κιθάρα κάνω τρεις εμετούς από ναυτία... Θέλει να της βάλω χέρι... που θα πάει, θα καταφέρω να ασχοληθώ και με το σύνολο, "κλειδιά - nut - γέφυρα". 'Οταν πάρει μπρός όμως... καρφί μένει! Σε γενικές γραμμές η κιθάρα σκοτώνει. Ελαφριά, ευκολόπαιχτη και... κούκλα! Δεν είναι τυχαίο που η νέα American standard είναι ακριβώς η ίδια κιθάρα εμφανισιακά, με τους ίδιους μαγνήτες στην HSS και με το ίδιο χρώμα. Στο ζουμί λοιπόν! Άλλαξα τους μαγνήτες. Ωραίοι καθαροί και με όγκο οι Bill Lawrence. Χωρίς θόρυβο! 'Ομως... που πήγε η κιθάρα μου; κλαψ, σνιφ... για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον η κιθάρα έχασε τη μαγεία της. Από κει που έπαιζα καθημερινά, έχω καιρό να την πιάσω τώρα... Κάτι δεν μου κάνει. Θα αφήσω σε εσάς τα κριτήρια λοιπόν. Ιδού η ηχογράφηση. Background έτοιμη μουσική και 2 κανάλια κιθάρας. Μη δώσετε σημασία στο παίξιμο, είναι "μια κι έξω"... Η ίδια κιθάρα με εναλλαγές στις θέσεις 1 και 2 των μαγνητών. Ο ενισχυτής Roland Cube 30X στη θέση με την προσομοίωση Tweed και για τις δύο ηχογραφήσεις. Η κάρτα ήχου Tascam FW-1804. Το Cubase 3.0 με compressor 3:1 σε κάθε φέτα για σταθερότητα και λίγο Waves reverb. Δεν έβαλα πολλά εφέ για να μην αλλοιωθεί η χροιά της κιθάρας. Αριστερά οι Bill Lawrence, δεξιά οι Tex - Mex.

Αγαπητέ μου φίλε όταν υποδεικνύεις τυπικότητα καλό είναι να σαι κι εσύ τυπικός. Πρώτα ψάχνουμε για την απάντηση μήπως υπάρχει ήδη. Μετά ποστάρουμε στη σωστή κατηγορία. Και τα δύο τα έκανες παράτυπα. Είδες πόσο εύκολο είναι; Τέλος πάντων συγγνώμη κιόλας. Εχουμε ήδη ανταλλάξει σχετικά πμ επεξηγηματικά. Βαρτάνη... μαζοχίζεσαι ή μου φαίνεται;

Μπράβο απαξίωση ο παίκτης; Αφ' υψηλού!

Επειδή λοιπόν ξέρεις ότι ξέρει όλος ο κόσμος... κράτα τα μάτια και τ' αυτιά σου ανοιχτά, μπας και μάθεις κάτι παραπάνω. Γιατί μιλάς αστήρικτα με αφελή ημιμάθεια και σε διαβάζουν αυτοί στους οποίους αναφέρεσαι υβριστικά και άλλοι τόσοι που μπορεί και να 'ναι δάσκαλοι σου. Αν ήμουν στη θέση σου θα παρακάλαγα να μάθω πως έγινε η παραγωγή.

Επειδή το κοίταξα, ιδού πως αποδίδεται στο CD: Στίχοι: Ελένη Μηλιώκα Μουσική: Senneville-Toussaint & Leander Top & Pierr Baigorry Είναι διασκευή λοιπόν και όχι κλοπή. Επειδή το forum είναι δημοσιότητα... και διαβάζεται από πολύ κόσμο καλό είναι να ξέρουμε τι λέμε. Ας μη πετάμε λάσπη τόσο εύκολα επειδή δεν μας αρέσει κάποιος ή κάποιο μουσικό είδος. Καλή η πλάκα αλλά το "κλέφτης" δεν είναι.

Προσωπικά δεν έχω κοιτάξει αν έχουν την άδεια από τον συνθέτη για τη διασκευή. Πρέπει να το μάθω. 'Ομως είμαι σίγουρος ότι θα το έχεις κοιτάξει εσύ πριν τους αποκαλέσεις κλέφτες, διαφορετικά ξέρεις ότι μπορεί να βρεθείς εκτεθειμένος απέναντι στο νόμο και μαζί με σένα και το Noiz.

Φίλε μου ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Δεν ψάχνεις για ραδιοφωνική κονσόλα αλλά για μικρό μείκτη - σουγιά. Οι ραδιοφωνικές κονσόλες έχουν άλλες προτεραιότητες και προδιαγραφές, όσο φτηνές κι αν είναι. Σε γενικές γραμμές στην απλούστερη τους μορφή, είναι πιό κοντά σε dj mixer με stereo line εισόδους και mic ενώ εσύ ζητάς μονοφωνικές που συνήθως έχουν και κάποιες stereo για επιστροφή εφέ και synths. Παραπέρα μιλάμε για minimal EQ, fader mutes για αποφυγή μικροφωνισμών όταν ανοίγει το μικρόφωνο και άλλες ευκολίες που έχουν να κάνουν με την εκπομπή και όχι με την μείξη - διακλάδωση οργάνων. Οχι ότι δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου σε ερασιτεχνικό επίπεδο με αυτό που ψάχνεις, αλλά δεν είναι ραδιοφωνική κονσόλα.

Καλά κάνεις μικρέ μου τρίγγα και σέβεσαι μέχρι... αηδίας κάποια μουσικά είδη. Το εννοώ. 'Ασε εμάς τους γερομπισμπίκιδες που το μόνο που μας έμεινε είναι η πείρα και οι θύμισες... :) στο κάτω – κάτω δικαιολόγησε μας γιατί φυράναμε! Αν γνώριζες όμως και τι έπεται ν' ακούσεις στη ζωή σου ακόμη, (σε σχέση με το τι έχεις δει μέχρι σήμερα) ίσως να ήσουν πιό επιλεκτικός ατα λόγια και στις προτιμήσεις σου ακόμα και μέσα στα είδη που σέβεσαι. Αυτό θα έρθει με τον χρόνο βέβαια. Δεν μπορεί να σου προκαλεί το ίδιο ενδιαφέρον ο Egberto Gismondi και ο Χ ανερχόμενος αστέρας που ανεβοκατεβάζει τη… μυξολήδια στη διαδικασία του να ακουστεί jazz ή fusion ή metal ή (βάλε εδώ ότι νομίζεις). Όταν θα δεις τον Larry Carlton που μετράει μια-μια τις νότες που σου δίνει, τον Gilmour να επαναλαμβάνει για χιλιοστή φορά το note-for-note σόλο του που ακόμα σε εκστασιάζει, τον Omar Faruk Tekbilek που σε συνεπαίρνει με το πάθος του, τον Gismondi να αφήνει τη κιθάρα και να πιάνει το πιάνο και να το δένει φιόγκο και δεν μπορείς να μαζέψεις τη μασέλα σου από το πάτωμα, να είσαι σίγουρος ότι εκείνη την ώρα δεν θα μιλάει κανείς δίπλα σου… Και πάλι σου επαναλαμβάνω ότι σαν μουσικός, τον σεβασμό του ακροατή σου θα πρέπει να τον κερδίσεις. Αν κάτω γίνεται η χάβρα, δεν φταίει πάντα αυτή η καημένη η ψωροκώσταινα. Μήπως πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου; Πολλοί "καλλιτέχνες" νομίζουν πως η μύξα τους είναι μέλι. Αλλά βέβαια αυτό είναι δικό τους θέμα. Εγώ προτιμώ το θυμαρίσιο. Εκανα το λάθος να μετακινηθώ και να αφιερώσω τη βραδιά μου στον Χ ψωνάρα; Για να μη συγχυστώ, καθώς δεν μου περισσεύει ο χρόνος και διασκεδάζω αραιά και πού, θα πιώ το ποτό μου και θα κουβεντιάσω με την κυρία δίπλα μου στο μπαρ. Να κάνω κάτι ευχάριστο αφού πλήρωσα και να περιμένω μπας κι ακούσω κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Δεν είπα ότι θα του καταστρέψω τη βραδιά, όπως κάνει εκείνος στη δική μου λόγω του ότι έχει κακή βραδιά ή απλά δεν το’χει... Θα τον σεβαστώ σαν εργαζόμενο και όχι σαν βεντέτα. Πρέπει να βάζουμε τα πράματα στο σωστό τους μέγεθος. Κι εγώ έχω παίξει πολλάκις κι οι άλλοι από κάτω ψιλο-αδιαφορούσαν.(ψιλό λέμε… εντάξει;) :) :) Δεν είμαστε όλοι ίσοι δυστυχώς. Η φύση πρόβλεψε γι αυτό.

Σόρι γκάις... αλλά εμένα μου κάνει κακόγουστο και κακοπαιγμένο τσιφτετέλι του arranger... ούτε καν ρέγγε. Το ξέρω ότι το κάνατε για πλάκα, αλλά γιατί να το ακούσει ο κόσμος στα Clips; Μουσικοί είμαστε. Δεν είναι σελίδα για πλάκες. Θα μπορούσατε τουλάχιστον να δείξετε τις ανώτερες μουσικές σας δυνατότητες σε σχέση με την εκτέλεση της Πρωτοψάλτη που σατιρίζετε. If u gonna do it... do it right! Η σάτιρα και η κριτική είναι για όλους από τη στιγμή που εκτίθενται. Πετυχημένος τίτλος όμως. (Ντουμπάι είναι...) Τελείως φιλικά, yameth

Εχεις δίκιο αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δηλαδή πετυχαίνουν το damping με 2 φύλλα και πιό έντονα στα Powerstroke. http://www.remo.com/portal/products/3/8/49/156/cl_powerstroke3.html

Οχι ;) Σε λαδί, δεν έχει... :) Σε λαδιού όμως δέρματα έχει τη σειρά Pinstripe σε clear και black.

Κρίμα γιατί δεν θεωρείς το γέλιο και τη διασκέδαση μέρος της μουσικής που τόσο αγαπάς. Οπως και η θρησκεία. Τι πιό ωραίο και αγαθό από το πορτραίτο του Χριστού που γελάει. Ελα όμως που πρέπει το "καλό" να είναι και "σοβαρό"!

Αν δεν μου το απαγόρευαν τα ταμπού της καθωπρεποσίνης των ημιμαθών που μόνο από το πως ντύνεσαι, πως κάθεσαι και πότε χειροκροτάς, καταλαβαίνουν τι μουσική ακούν, νασαι σίγουρος ότι θα το απολάμβανα κιόλας. 'Οσο για τη σοβαρότητα της jazz ή οποιασδήποτε άλλης μουσικής... επέτρεψε μου να μη ξεχωρίζω με αυτές τις ταμπέλες την καλή από την κακή μουσική. Κάτω η σοβαροφάνεια!!! ;D

Μια κουβέντα off-topic. Την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινού πρέπει να την κερδίσει ο performer on stage. Είτε jazz, ροκ, λάικα, κλασσική, είτε κλόουν. Εγώ πληρώνω τα λεφτουδάκια μου να διασκεδάσω. Αν δεν με τραβήξει η μουσική, θέλω: Να πιω, να πω καμμια κουβέντα, να φάω, να ψήσω την κυρία δίπλα, κλπ. Ανθρώπινα πράγματα. Ποιός είναι ο κύριος που θα μου πεί να σκάσω για ν' ακούσω τις βαρεμάρες του; Ας ήτανε καλύτερος. Αν διαφωνεί να μου επιστρέψει τα φράγκα μου. Εγώ ήρθα με την καλή διάθεση, προπλήρωσα, για να τον ακούσω. Και πέραν αυτού, η διασκέδαση δεν πάει χώρια. Τώρα τρώμε. Μετά ακούμε. Σε λίγο κάνουμε καμάκι, κλπ. κλπ. Θεωρώ σαν μουσικός, θράσος του παταριού να απαιτεί την προσοχή μου. Δεν πα να σαι ο... Νταλάρας. Κέρδισε την. ΥΓ. Να διευκρινίσω ότι έχω περάσει πολλές ώρες εκστασιασμένος από αυτό που παρακολούθησα πολλές φορές σε συναυλίες, μπαρ, κλπ. Αλλά ήταν δική μου αντίδραση. Δεν την επέβαλαν.

Οι παλιές αγγελίες σβήνονται αυτόματα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ετοιμάζεται πάντως νέο και πολύ πιό βολικό σύστημα αγγελιών. Σύντομα.

Και τι απάντηση περιμένεις δηλαδή; 'Οτι σύμφωνα με τη... δική μου θεωρεία, ή μάλλον... με τη δική μου πείρα (!) δεν γίνεται; Σε τι αποσκοπεί το ερώτημα; Σε ανάπτυξη επιστημονικού διαλόγου ή παραφιλολογίας; Γίνε πιο συγκεκριμένος. Υ.Γ. 44100Hz είναι το υποτιθέμενο και ιδεατό διπλάσιο του ακουστικού φάσματος και όχι 50000Hz.

Band In a box.