Και γιατί όχι "Μπουζουξήδες"; ;)
Εμείς πάλι πάπου προς πάπου είχαμε πάντα ένα τρίχορδο στο σπίτι.
Ετσι μου έμεινε κειμήλιο ένα μοναδικό κομμάτι του 191-κάτι (; ), κατασκευής Δ. Μούρτζινου, ίσως και το μόνο μπουζούκι που έφτιαξε ποτέ απ' όσο γνωρίζω, καθώς έφτιαχνε φοβερά μαντολίνα που βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο Παραδοσιακών Οργάνων στην Πλάκα. Ήταν του παππού μου που ξημεροβραδιαζότανε με τον "Μάρκο" στον "Περαία" κι αργότερα στα "μπακάλικα" από πίσω...
Όταν εγώ έπιασα την κιθάρα στράβωσε ο παππούς.
Μετά αφού απόειδε μου έλεγε...
"Κοίτα να δείς... αφού δεν σ' αρέσει το μπουζούκι, πιάσε έστω ένα τετράχορδο και παίζε τα "ευρωπαϊκά" σαν τον Χιώτη! 'Ολος ο κόσμος θα σε γουστάρει."
Η αλήθεια είναι ότι κατα καιρούς προσπάθησα να παίξω με το μπουζουκάκι μου, αλλά άμα δεν σου βγαίνουν οι μελωδίες από μέσα σου... δεν πάει το χέρι.
Εχω καεί κι από τα 12 χρόνια στην Αφρική σαν έφηβος με άλλα ακούσματα, οπότε ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικός για μένα...
Στο τρίχορδο ακολουθείς την μελωδία του τραγουδιού.
Κι εγώ, ακόμα και με την κιθάρα σπάνια έπαιζα συγκεκριμένα τραγούδια.
Πάντα, ακόμα και σήμερα, όλο "μπίρι - μπίρι" παίζω. Γενικά κι αόριστα δηλαδή.
Πάντως το τετράχορδο είναι για shredders. Οι μπουζουξήδες δεν παίζονται!
Η ταχύτητα είναι το παν.
Και γι αυτό με αφήνει και παγερά αδιάφορο.
Δεν ακούω ίχνος δυναμικής και ρυθμού.
Μόνο εκατομμύρια μελωδικές γραμμές σε 64α.
'Ισως τελικά να μην είναι τυχαίο που έχει και τέτοια πέραση το metal και το shredding στην Ελλάδα! ! :)
Υ.Γ. Προς SF. To πάσχα έπαιζε το τρίχορδο του ο πατέρας μου στην αυλή, καρφί στον ενισχυτή με overdrive και Ideal!
Και έλεγα από μέσα μου, "Πολύ ηλεκτρικός είναι ο ήχος σου πατέρα για τα ρεμπέτικα που παίζεις". Και σκέφτομαι να του πάρω κανα ποιοτικό μαγνητάκο μπας και ακουστεί πιό φυσικό το όργανο...