Yannis Methenitis

Τα τσαρτς αναφέρονται σε πωλήσεις.

Τα τσαρτς διαχρονικά είχανε επί το πλείστον σκατά, όταν τα ακούγαμε στην εποχή τους. Trust me, από αυτό ζούσα ως διευθυντής προγράμματος ραδιοφώνων και έπρεπε καθημερινά να επιλέγω ανάμεσα τους. Ετεροχρονισμένα όταν τα ακούς, ρίχνεις νερό στο κρασί σου λόγω συνήθειας. Η μουσική της προσωπικής μας δισκοθήκης δε, δεν περιλαμβανόταν στα τσαρτς. Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο πολύ αποστασιοποιείσαι από τη μουσική που ακούν οι νεότεροι, τον τρόπο ενημέρωσης και διάδοσης της, την εφηβική αργκό με τα "κομπλέ", "ποιος", "ισχύει", "όντως", κ.α. Τόσο που αν έχεις και μια ελιτίστικη προσέγγιση, φρικάρεις και σου φταίνε όλα. Που ζούμε, κύριοι! Που πάει πια η ανθρωπότητα! Έλα ντε...

Εγώ πάλι προσπαθώ να καταλάβω το θέμα που συζητάμε. Το σπασμένο τηλέφωνο μου θυμίζει. Την ποιότητα της σημερινής ποπ; Ποιος φταίει για τα χάλια μας; Να καεί το σπότιφαϊ; Ειδικά το τελευταίο είναι σαν να θέλεις να αλλάξεις τη βρύση επειδή η ΕΥΔΑΠ έκοψε το νερό. Παρατηρώ μια τέτοια κοντόφθαλμη αντίδραση σε πολλές περιπτώσεις τελευταία και όχι μόνο στη μουσική.

Φίλε dimsonic πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ανήκεις σε μια γενιά που φεύγει. Μπορεί να ήταν η καλύτερη που υπήρξε, αν κι εγώ σαν συνομήλικος δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Γέρασες και όσο κι αν είσαι οξυδερκής δεν μπορείς να ακολουθήσεις γιατί σου φαίνονται φτηνά και υποδεέστερα. Ακόμα και στον Πετρίδη που διδάσκει ιστορία πλέον. Όπως και στην προηγούμενη γενιά. Σκέφτηκες τι κοινό έχεις με τα άτομα που ρωτάς; Ένα βολεμένος συνταξιούχος με τα παιχνίδια του δεν μπορεί να ταυτιστεί μ' ένα φοιτητή ή δίκαια θυμωμένο άνεργο που τώρα ανακαλύπτει σιγά σιγά πως λειτουργεί ο κόσμος και μόνο φαντάζεται τι μπορεί να του ξημερώσει αύριο. Μπορείς να διασκεδάζεις με τον ίδιο τρόπο; Με τα ίδια πράγματα; Έχεις τα ίδια διλήμματα ή μήπως τα ίδια ακούσματα; Μεγάλωσες στο ίδιο περιβάλλον μήπως; Ο άλλος πριν μιλήσει είχε τον αντίχειρα στο κινητό κι έβλεπε βίντεο πριν δει βιβλίο. Τι κοινό έχεις εσύ που έχεις γεμίσει το σπίτι σου με συσκευές και αποκτήσεις μουσικής που δεν αποχωρίζεσαι και ακούς βραχέα; Όλα αυτά υπάρχουν σε ένα κινητό με σύνδεση στο ίντερνετ. Κι από εκεί ενημερώνεται και ακούει μουσική. Πως μπορεί να σου απαντήσει ένας τριαντάρης και να ταυτιστείτε; Για home recording ίσως, γιατί μελετάς και έχεις έμπειρα αυτιά. Για τη μουσική σου χμ... μπορεί να σε σεβαστεί. Αλλά για όλα τα υπόλοιπα η κοινωνία άλλαξε. Φιλικά, ο συνομήλικος.

Κοίτα, μπες και διάβασε τι σου έγραψα απο την αρχή. Βαριέσαι όμως. Κι εγώ. Ίσως δεν έγινα κατανοητός. Μπορεί. Αλλά αυτά που απαντάς είναι λόγια πολύ μπερδεμένου. Τι είχε το τσάι σήμερα;

Το θέμα είναι οι πλατφόρμες streaming, σου δίνω σχετικά στοιχεία με αναφορές και μου λες 15 σελίδες αργότερα Μετά απο αυτή τη διαφωτιστική απάντηση I rest my case. Όσο για το υπόλοιπο... Σίγουρα τα έχεις πολύ μπερδεμένα στο κεφάλι σου. Μιλάς για τα συμβόλαια με τους μεγαλοκαρχαρίες του IFPI. Τις μεγάλες δισκογραφικές. Τι σχέση έχουν αυτά με τον μέσο μουσικό που πλέον μπορεί να κυκλοφορήσει τη μουσική του ανεξάρτητα; Δεν γράφω πιο πριν πως τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να αποφύγουμε αυτούς τους μεσάζοντες; Πρέπει να κοιτάξω τους Beatles?

Επειδή εγω μιλάω με νούμερα, θα είχες την καλοσύνη να μας διαφωτίσεις κι εσύ με νούμερα για να μη μιλάς αστήριχτα αναφέροντας γενικά κι αόριστα θόρυβο; Αν έχεις δίκιο να μην σκάω κι εγω. Στο κάτω κάτω το όφελος των μουσικών μας ενδιαφέρει αλλά και το προσωπικό μου μιας και έχω κι εγώ μια συμφωνία με όλες αυτές τις πλατφόρμες σαν ανεξάρτητος και ξέρω τι υπέγραψα.

Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Και μετά σε ενοχλεί που είπα πως μιλάς με προκαταλήψεις. Είσαι αρκετά ώριμος πλέον για να υπολογίσεις ένα συγκεκριμένο ποσοστό επι των πωλήσεων - streams. Το 70% του τίποτα είναι 0. Του 100 είναι 70. Το τι λέει ο κάθε ανώριμος και απληροφόρητος μουσικός που δεν ξέρει τι υπογράφει στη δισκογραφική, παρα ενθουσιάζεται που τον παίρνει η Sony να τον κάνει ροκ σταρ αλλά τελικά βλέπει πως δεν έχει να φάει και του φταίνε τα δισκάδικα, ξεπερνιέται με τη λογική, φίλε dimsonic. Το ποιος προωθεί δε τη δουλειά του με δικηγόρους, τα αδέλφια του ή τη μαφία, δεν έχει καμία θέση στην απλή αυτή σκέψη. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα προσπαθούν να μανιπουλάρουν το όποιο σύστημα.

ΟΚ τώρα το κατάλαβα. Διότι η κουβέντα ξεκίνησε με και... και σε αυτά απάντησα. Οπότε δεν υπάρχει η παρανόηση πως το Spotify πληρώνει λίγα τους καλλιτέχνες. Δεν τους πληρώνει αυτό. Εκτός απο τους ανεξάρτητους.

Εγω πάλι διαβάζω διαφορετικές και παράλληλες συζητήσεις. Streaming. Μου αρέσει σαν ακροατής αυτή η "απόκτηση" και ακρόαση μουσικής, συγκριτικά με τα παλιά καλά δισκάδικα; Pros and cons. Δισκογραφικές και κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων Γιατί κυκλοφορούν η παύουν κάποιες εκδοχές παλιότερων άλμπουμ; Ποιά η ηθική που τις διέπει; Και τα δύο ενδιαφέροντα θέματα προς συζήτηση. Αλλά για να απαντήσω πιο ξεκάθαρα στο αρχικό ποστ, ο μουσικός δεν κολλάει πουθενά στα παραπάνω. Διότι ο μουσικός έχει συνάψει συμβόλαιο με μονοψήφιο ποσοστό εσόδων με κάποια ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ εταιρία, απο την οποία λαμβάνει ότι του αναλογεί απο τις πωλήσεις που κάνει η εταιρία σε πλατφόρμες, streaming και όποια online δισκάδικα. Δηλαδή αν πουλήσει 10 ευρώ το άλμπουμ ένα δισκάδικο, η δισκογραφική θα πάρει τα 7 (για να έχει και έσοδο το κατάστημα) και αυτή θα αποδώσει το μονοψήφιο ποσοστό (π.χ. 5%) του 7, στον μουσικό σύμφωνα με το συμβόλαιο του. Το δισκάδικο ή η πλατφόρμα streaming δεν φέρει καμία ευθύνη για το πως και πόσο θα πληρωθεί ο μουσικός. Δεν είναι μεσάζοντες αλλά λιανοπωλητές. Γι αυτό λέω πως τώρα πλέον υπάρχει η δυνατότητα να φύγουν οι μεγαλοκαρχαρίες δισκογραφικές του IFPI απο τη μέση και είτε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας (σύνθεση, εκτέλεση, ηχογράφηση, διανομή, προβολή!) με όποιο βαθμό επιτυχίας ή αν δεν μπορούμε (και δίκαια) να απευθυνθούμε σε μια ανεξάρτητη, μικρή εταιρία για ένα πιο δίκαιο μοίρασμα.

Σιγά τα ωά. Ως έντιμοι θα αποφεύγαμε τη διαχείριση και θα μέναμε στους ...ξακουστούς καφέδες.

Αντιθέτως, νομιζω θα κάναμε καλή παρέα. Μου αρέσουν οι έντονες συζητήσεις.

Παρών! Είπες επιτέλους τη σωστή κουβέντα. Αυτό είναι το resume για κάποιον τρίτο που διαβάζει. Διότι με λίγη προκατάληψη τσουβαλιάζονται πλατφόρμες, δικαιούχοι, διανομείς και γίνονται τα "κέντρα που ελέγχουν" γιατί δεν ξέρω τι μου φταίει και γκρινιάζω, που υπάρχουν όλα αλλά όχι ακριβώς όπως τα ήξερα και έχει γεμίσει ο τόπος με ασήμαντους που δεν προωθούνται απο τις εταιρίες, οι οποίες έπιναν το αίμα των καλλιτεχνών μοιράζοντας ψίχουλα τότε και τώρα. Κι επειδή καλό είναι να το δούμε και σαν μουσικοί και όχι μόνο ακροατές, σήμερα ένας σοβαρός και με στόχο τραγουδοποιός, αφού ηχογραφήσει στο σπίτι του τη μουσική του, μπορεί να την διανείμει με λίγα δολάρια σε όλες τις πλατφόρμες παγκοσμίως και να την προωθήσει στα social media δωρεάν. Το σημαντικότερο δε είναι πως θα πληρωθεί ένα 70% επι των πωλήσεων για το αποτέλεσμα του κόπου του και όχι ένα 4 - 10% απο την δισκογραφική. Ανάλογα βέβαια και την εμπορικότητα του προϊόντος που θα προσφέρει. Για μένα δεν υπήρξε καλύτερη εποχή για όλους. Μουσικούς και ακροατές. Επιτέλους κινούμαστε προς ανεξαρτητοποίηση απο τους καρχαρίες των δισκογραφικών που περαν του ότι δεν πληρώνουν την παραγωγή πλέον, απαιτούν να έχεις και πολλούς followers στα social media για να σε υπογράψουν για να πάρεις κάτω απο 10% των πωλήσεων. Κι αυτοί τι θα κάνουν για να πάρουν το 90%;

Adrian Belew

Έλα ντε... γιατί; corporate talk vs bullshit talk. competition talk?

Λάβε υπ όψη ότι η κατανομή εσόδων είναι κατά προσέγγιση 70/30 - άρα 70% για τους καλλιτέχνες/κατόχους δικαιωμάτων και 30% για το Spotify. Αν ο καλλιτέχνης όμως είναι μέσω δισκογραφικής παίρνει ένα ποσοστό του 70%, σύμφωνα με το συμβόλαιο του, που συνήθως είναι 10-20%. Για τον ανεξάρτητο όμως είναι 70. Όπως αναφέρει εδώ: Διανέμουμε τα καθαρά έσοδα από τις συνδρομές και τις διαφημίσεις Premium στους κατόχους δικαιωμάτων. Για να υπολογίσουμε τα καθαρά έσοδα, αφαιρούμε τα χρήματα που συλλέγουμε, αλλά δεν μπορούμε να τα κρατήσουμε. Αυτό περιλαμβάνει πληρωμές για πράγματα όπως φόρους, χρεώσεις επεξεργασίας πιστωτικών καρτών και χρέωση, μαζί με ορισμένα άλλα πράγματα όπως προμήθειες πωλήσεων. Από εκεί, το μερίδιο του κατόχου δικαιωμάτων στα καθαρά έσοδα καθορίζεται από το stream. Υπολογίζουμε το μερίδιο ροής υπολογίζοντας τον συνολικό αριθμό ροών σε έναν δεδομένο μήνα και προσδιορίζοντας ποιό ποσοστό αυτών των ροών ήταν άτομα που άκουγαν μουσική που ανήκει ή ελέγχεται από έναν συγκεκριμένο κάτοχο δικαιωμάτων. Σε αντίθεση με ό,τι ίσως έχετε ακούσει, το Spotify δεν καταβάλλει δικαιώματα καλλιτέχνη σύμφωνα με το ποσοστό ανά αναπαραγωγή ή ανά ροή. οι πληρωμές δικαιωμάτων που λαμβάνουν οι καλλιτέχνες μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τις διαφορές στον τρόπο μετάδοσης της μουσικής τους ή τις συμφωνίες που έχουν με ετικέτες ή διανομείς. Σε γενικές γραμμές είναι μια απλούστευση το ποσό που αναφέρεις καθώς δεν ισχύει η τιμή ανα ροή. Επίσης στην ακμή των CD, σχεδόν το 25% των πωλήσεων στις ΗΠΑ αντιστοιχούσε στους 50 κορυφαίους καλλιτέχνες. Στο Spotify το 2021, μόνο το 12% των ροών στις ΗΠΑ προέρχονταν από τους 50 κορυφαίους καλλιτέχνες. Επιπλέον, το 2021, περισσότεροι του 28% των καλλιτεχνών που δημιούργησαν πάνω από 10.000 $ από το Spotify διανέμονται μόνοι τους και το 34% ζει σε χώρες εκτός των δέκα κορυφαίων αγορών μουσικής.

Ωραία ιδέα να βάλει κανείς τις ιστορίες που έζησε σε μια τάξη και να μπορει να τις διαβάσει όποιος ενδιαφερθεί. Με το καλό.

Η μηχανή που κινεί τη μπάντα και την κάνει να σέρνεται ή να πετάει. Αυτός που οδηγεί και ξέρει να ακολουθεί τους σολίστες. Αυτός που ξέρει να σιωπά όταν έρθει η ώρα. Αν μπορούσα να έχω ένα μεγάλο όνομα στη μπάντα μου θα είχα τον τιτανοτεράστιο James Gadson. Αυτός που έπαιξε το Use me με τον Bill Withers και σχεδόν με τους πάντες της Motown έκτοτε. ΤΟ hihat! ΤΑ 16α! Η απλότητα και προσοχή στη λεπτομέρεια. Εσείς;

Master class του Purdie. Γιατί δεν είναι σκέτος ρυθμός το να παίζεις τύμπανα.

Ρε μπαγάσα, το αντίθετο απο αυτό που του είπα εγώ του λες. Τον τρελάναμε τον άνθρωπο.

Το έχεις. Κρατάς σωστό ρυθμό και παίζεις ωραία. Δύσκολα βρίσκεις ντράμερ να μην βαράει. Νομίζω πως αυτό που αναφέρεσαι δεν είναι θέμα έντασης αλλά ελέγχου. Απλό παίξιμο με σίγουρα χτυπήματα ώστε οι δυναμικές να μην φανούν τυχαίες και ιδιαίτερα στο hihat, που το tip κάνει τη διαφορά. Αυτό είναι πιστεύω που ξεχωρίζει ένα καλό και σταθερό ντράμερ από έναν κορυφαίο. Όχι η ένταση. Είναι όπως στην κιθάρα, "στα χέρια" που λέμε κάθε τόσο. Πιστεύω πως απο ένα σημείο και μετά αποκτάς δικό σου ήχο σε ότι κιτ και να κάτσεις.

Διότι...

Τελικά... ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα! Άλλο πράγμα η ζωντανή επαφή με άτομα που νιώθεις σαν φίλους, μιας και χρόνια ανταλλάσεις απόψεις σχεδόν καθημερινά κι ας είναι γραπτώς. Και μπράβο μας!

Ο Άρχοντας του VARIPHRASE Ο Γητευτής του KARMA