Yannis Methenitis

Τα κάνει όλα. Ενισχυτής ακουστικων. Που συνδέεται με το κινητό για backing track. Που συνδέεις την έξοδο ακουστικών στην κάρτα ήχου και γράφεις. Κάτω απο 40 ευρώ και σε διάφορα flavours. Απο ήχο...

Εγω το πρόβλημα έντασης - ηχογράφησης το έλυσα με αυτό, μιας και με ενοχλεί και το latency των software Φανταστικός προενισχυτής ακουστικών επίσης. Και όσο κι αν μειδιάτε, με αυτό παίζω όλη μέρα: Φο - βε -ρο! Είναι μυστικό εργαλείο 40 ευρώ για πάσα νόσο.

Σαν ηχογραφημένο αποτέλεσμα είναι άψογο. Όπως λέει όμως και ο Μπίλ, Σε φτιάχνουν όταν παίζεις ή προτιμάς την αμεσότητα ακόμα και με μηδενική χροιά, του ενισχυτή σου;

Ωραία εκτέλεση και δημιουργική ενορχήστρωση! Καταλαβαίνω πως θα ήθελες να το πει άλλος/η αλλά όπως είπαν και παραπάνω έδωσες ρέστα. Βέβαια, με λίγο πιο έντονο ρυθμικά το χασάπικο και μια παραδοσιακά λαϊκότερη φωνή γίνεται χιτ.

Σωστό αλλά κάπως μακάβρια η λίστα. Έφτασε πλέον η εποχή που μια γενιά ηρώων αφήνει πίσω την μουσική κληρονομιά του. Και έπεται συνέχεια. Απόλυτα φυσικό.

Ο David Van Cortlandt Crosby (14 Αυγούστου 1941 – 18 Ιανουαρίου 2023) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, κιθαρίστας και τραγουδοποιός. Εκτός από τη σόλο καριέρα του, ήταν ιδρυτικό μέλος τόσο των Byrds όσο και των Crosby, Stills & Nash. Ο Crosby εντάχθηκε στους Byrds το 1964. Είχαν την πρώτη τους νούμερο ένα επιτυχία τον Απρίλιο του 1965 με μια διασκευή του "Mr. Tambourine Man" του Bob Dylan. Ο Crosby εμφανίστηκε στα πρώτα πέντε άλμπουμ των Byrds και παρήγαγε το άλμπουμ επανένωσης της αρχικής σύνθεσης το 1973. Στη συνέχεια δημιούργησε τους Crosby, Stills & Nash το 1968 με τους Stephen Stills και Graham Nash. Μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, οι CSN κέρδισαν το βραβείο Grammy για τον καλύτερο νέο καλλιτέχνη του 1969. Ο Neil Young εντάχθηκε στο συγκρότημα για ζωντανές εμφανίσεις, η δεύτερη συναυλία τους ήταν η Woodstock, πριν ηχογραφήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους Déjà Vu. Έχοντας σκοπό να είναι ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να συνεργαστεί ελεύθερα, ο Crosby και ο Nash ηχογράφησαν τρία χρυσά άλμπουμ τη δεκαετία του 1970, ενώ το βασικό τρίο του CSN παρέμεινε ενεργό από το 1976 έως το 2016. Οι επανασυνδέσεις των Crosby, Stills, Nash & Young (CSNY) γίνονταν κάθε δεκαετία από τη δεκαετία του 1970 έως τη δεκαετία του 2000. Τα τραγούδια που έγραψε ή συνέγραψε ο Crosby περιλαμβάνουν τα "Lady Friend", "Everybody's Been Burned", "Why" και "Eight Miles High" με τους Byrds και "Guinnevere", "Wooden Ships", "Shadow Captain" και "In My Dreams» με τους Crosby, Stills & Nash. Έγραψε το "Almost Cut My Hair" και το ομώνυμο κομμάτι "Déjà Vu" για το ομώνυμο άλμπουμ της CSNY το 1970. Είναι γνωστός για το ότι έχει χρησιμοποιήσει εναλλακτικά κουρδίσματα κιθάρας και επιρροές τζαζ. Κυκλοφόρησε έξι σόλο άλμπουμ, πέντε εκ των οποίων μπήκαν στο chart. Επιπλέον, σχημάτισε ένα τρίο επηρεασμένο από την τζαζ με τον γιο του James Raymond και τον κιθαρίστα Jeff Pevar στο CPR. Η δουλειά του Crosby με τους Byrds και CSNY έχει πουλήσει πάνω από 35 εκατομμύρια άλμπουμ. Ο Κρόσμπι εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame δύο φορές: μία για τη δουλειά του στους Byrds και ξανά για τη δουλειά του με το CSN. Πέντε άλμπουμ στα οποία συνέβαλε περιλαμβάνονται στη λίστα του Rolling Stone με τα «500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών», τρία με τους Byrds και δύο με το CSN(Y). Ήταν ειλικρινής πολιτικά και μερικές φορές απεικονιζόταν ως εμβληματικός της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960.

Η UAD και η Audient έχουν τα καλύτερα νούμερα στα χαρτιά και η διαφορά τους για μένα είναι στο ότι η UAD έχει onboard 1176 compressor και vintage mode preamp, ενώ η Audient έχει αναλυτικό συνοδευτικό routing software για πιο ηχοληπτικές ανάγκες. Αν θες απλότητα, την UAD. Αν θες ευελιξία την Audient.

Καθότι ως γνωστόν... Αι βαριέ χορδέ κάνουν τους άντρε.

Για όσους έχουν τενοντίτιδες ή αρθριτικά ή γενικά δυσκολεύονται με τα δάχτυλα τους, λεπτότερες χορδές είναι μια καλή λύση. Εγω χρησιμοποιώ 10αρες και επειδή δεν παίζω κάθε μέρα και δυσκολεύομαι το πρώτο τέταρτο την επόμενη φορά που θα πιάσω κιθάρα, θα κατέβω στα 9,5 και ίσως 9. Απ' ότι φαίνεται και στο βίντεο, δεν υπάρχει διαφορά στον ήχο ακόμα και με .7 που είναι και οι χορδές του Billy Gibbons των ZZ Top, ο οποίος κατέληξε εκεί μετα απο παρότρυνση του BB King, που του είπε "why do you work so hard?" Κρίνοντας απο των ήχο και των δυο μεγαθηριων μόνο αναιμικό δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις. Άρα...

Παιδιά μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Πρόκειται για ηχεία P.A. που βαφτίστηκαν FRFR για τους κιθαρίστες δίνοντας μια "ειδική" στόχευση, ντε και καλά. Φυσικά κάνουν για φωνητικά!

Τα τύμπανα πολύ μεταλλικά σε ήχο αλλά και παίξιμο και γενικά η ενορχήστρωση είναι σκληρή και ακούγεται ψυχρή και ψηφιακή όπως θα λέγαμε παλαιότερα. Καταλαβαίνω τι λες για την προφορά μιας κι εγώ εφαρμόζω την ίδια τακτική με εσένα όταν μιλώ, (απο το σχολείο) ώστε να μην ακούγομαι Αγγλος. Όμως αυτό είναι μεγάλη κουβέντα για το τραγούδι. Σίγουρα θα έχεις παρατηρήσει, αφού σε απασχολεί, πως ακόμα και οι Εγγλέζοι τραγουδούν... αμερικάνικα λες και είναι η καθιερωμένη προφορά. Το πρόσεξες; Σαν λινγκουα φράνκα του επαγγέλματος. Δεν ξέρω, απλά το αναφέρω. Έχετε ιδιαίτερο ύφος πάντως και ίσως μια διαφορετική προσέγγιση να το απογείωνε. Π.χ. τα φωνητικά σίγουρα θέλουν βοήθεια, είτε στη μείξη, είτε με δεύτερες φωνές είτε και τα δύο. Well done!

Μα τι σχέση έχει η βασίλισσα με πρωθυπουργούς/προέδρους και τους συγκρίνετε; Η μια είναι κειμήλιο και οι άλλοι διοικητές εν ενεργεία μιας χώρας.

Σε κάποιο απο τα ποστ βρίσκεται η απάντηση, σίγουρα. Γράφτηκε από επιλογή driver (σωστό) μέχρι format (παναϊα μου) και πέταμα. Ε... δεν μπορεί, κάπου εκεί στη μέση θα είναι. Ας τα πάρει όλα απο την αρχή (μέχρι πριν το format και τις διαγραφές) και σίγουρα θα τη βρει την άκρη με λίγη προσοχή. Και φυσικά να μας πει και το αποτέλεσμα. Συγχαρητήρια σε όλους πάντως. Καταιγιστική υποστήριξη.

Ένα συνοπτικό βιογραφικό του Jeff Beck. Γεννημένος ως Geoffrey Arnold Beck στο Wallington, στο νότιο Λονδίνο, ο μουσικός ερωτεύτηκε το Rock and Roll ως παιδί και κατα κάποιους έφτιαξε την πρώτη του κιθάρα ως έφηβος, ενώ για άλλους την αγόρασε με την εγγύηση κάποιου φίλου που αργότερα χρειάστηκε να επιστρέψει. Μετά από μια σύντομη θητεία στο Wimbledon Art College, έφυγε για να παίξει με τον σοκ-ρόκερ Screaming Lord Sutch and the Tridents. Όταν ο Eric Clapton έφυγε από τους Yardbirds το 1965, ο Jimmy Page πρότεινε την πρόσληψη του Beck - και συνέχισε να παίζει σε επιτυχίες όπως το I'm A Man και το Shapes Of Things, όπου η πρωτοποριακή χρήση του feedback επηρέασε μουσικούς όπως ο Paul McCartney και ο Jimi Hendrix. Έμεινε στους Yardbirds για σχεδόν δύο χρόνια, προτού δηλώσει ότι εγκαταλείπει εντελώς τη μουσική και ενω παράλληλα κυκλοφορούσε το πρώτο του σόλο single Hi Ho Silver Lining. Ωστόσο, γρήγορα επέστρεψε με το Jeff Beck Group, του οποίου τα δύο πρώτα άλμπουμ Truth (1968) και Beck-Ola (1969), ακολούθησαν μια άγρια προσέγγιση στα blues που έθεσαν τις βάσεις για το heavy metal. Αλλά το συγκρότημα δεν μακροημέρευσε, με μια περιοδεία στις ΗΠΑ που κατέληγε τακτικά σε καυγάδες και διαμάχες. Ο τραγουδιστής Rod Stewart και ο μπασίστας Ronnie Wood εγκατέλειψαν το 1970 για να ενταχθούν στους Small Faces (αργότερα The Faces) και όταν ο Beck τραυματίστηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αναγκάστηκε να σταματήσει την καριέρα του. Όταν ανάρρωσε, ο Beck συγκέντρωσε μια δεύτερη σύνθεση της μπάντας του, αλλά τα άλμπουμ τους ήταν εμπορικά ανεπιτυχή και ο Beck πήγε σόλο το 1975. Εκείνη τη χρονιά, ηχογράφησε το άλμπουμ, Blow By Blow, με τον παραγωγό των Beatles, George Martin. Το μελωδικό παίξιμο του Beck αντικατέστησε ουσιαστικά το ρόλο του τραγουδιστή, μια προσέγγιση που θα ακολουθούσε για το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης καριέρας του. Το Blow By Blow μπήκε στο top 10 των ΗΠΑ και του απονεμήθηκε πλατινένιος δίσκος και ο Beck το ακολούθησε γρήγορα με το Wired του 1976 (επίσης παραγωγή του George Martin) και το live άλμπουμ του 1977 Jeff Beck With The Jan Hammer Group Live. Μετά την περιοδεία που καταγράφηκε στο άλμπουμ, αποσύρθηκε στο κτήμα του έξω από το Λονδίνο για τρία χρόνια. Η δεκαετία του 1980 τον είδε να συνεργάζεται με τον Nile Rodgers σε ένα άλμπουμ με τίτλο Flash, το οποίο περιείχε το πρώτο του επιτυχημένο σινγκλ - μια διασκευή στο People Get Ready του Curtis Mayfield με τον Rod Stewart στα κύρια φωνητικά - που του χάρισε ένα βραβείο Grammy. Το 1987, έπαιξε στο σόλο άλμπουμ του Mick Jagger Primitive Cool και συνέχισε να εργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Roger Waters και ο Jon Bon Jovi τη δεκαετία του 1990, καθώς και να συνεισφέρει στη μουσική του Hans Zimmer για την ταινία με τον Tom Cruise, Days Of Thunder. Πέρασε καιρός μέχρι την επόμενη κυκλοφορία του You Had It Coming το 1999, με τον Imogen Heap στα φωνητικά και το 2003 ακολούθησε ένα άλμπουμ που ονόμασε απλώς Jeff. Εκείνη την εποχή, άρχισε να ενσωματώνει περισσότερα ηλεκτρονικά και hip-hop στοιχεία στη μουσική του. με αποκορύφωμα το τέταρτο Grammy για το καταιγιστικό, Plan B. Έκανε εκτεταμένες περιοδείες τη δεκαετία του 2010, συμπεριλαμβανομένης μιας κοινοπραξίας με τον Beach Boy, Brian Wilson. Το δίδυμο ήλπιζε να ηχογραφήσει παρέα αλλά τα σχέδια τους κατέρρευσαν. Αντίθετα, ο Beck κατέληξε να γίνει φίλος με τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ, με τον οποίο κυκλοφόρησε ένα πλήρες άλμπουμ, 18, το 2022.

Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω. Ο συνδυασμός μουσικού είδους και άποψης παραγωγού δημιουργούν ένα ανελέητο ηχητικό σφυροκόπημα, ενω η φωνή είναι σαν απο άλλο τραγούδι (και δεν φταίει η φωνή). Πρέπει να μπει πιο μέσα στην ορχήστρα ενω αυτήν, προσωπικά θα την άφηνα με περισσότερες δυναμικές και όγκο. Αφού έχεις τα stems δοκίμασε και μια εναλλακτική μείξη αλλού, πριν πας παρακάτω. Θα μπορείς να κρίνεις ο ίδιος μετά.

Φρούδες ελπίδες.

Σήμερα πέρασα παρέα με καμιά εικοσαριά και βάλε μπασίστες, ο ένας καλύτερος απο τον άλλον, την αφρόκρεμα των επαγγελματιών της Αθήνας. Είχε κοπητηπίτα στο Tribal studio η Bass Mafia και έγινε μεσημεριανή συνεύρεση, ένεκα του ότι οι περισσότεροι είχαν πάει στις 7 για ύπνο. Ο οικοδεσπότης Γιάννης @johndeerebass Γρηγορίου (ψυχή της μαφίας) έφερε μερικά μπάσα... απο τα τριακόσια-τόσα που έχει και όλοι παίζανε στο φουαγιέ, συνοδεία πίτας και τσίπουρου, ενω σε ένα στούντιο βαράγανε 3-4 μπάσα με μια ντραμς και αργότερα με τις δύο ντροπαλές Stratocaster του @Nestoras και της αφεντομουτσουνάρας μου, φανκομπιτς αφού το όργανο επι τιμή προσφέρεται στο είδος. Το slap πήγε σύννεφο. Όαση μεν, στα 120db δε! Πολύ καλοί μουσικοί και χαμογελαστά πρόσωπα, ωραία ατμόσφαιρα. Και του χρόνου!

Είναι πολύ όμορφο σαν σύνολο το μπάσο σου.

Τα μεταλλικά pickguard είναι κρύα στην αφή και αίσθηση. Έχω φτιάξει επιχρωμιωμένα και μπρούτζινα στο παρελθόν και δεν... Ιδανικά προτιμώ τα μονόφυλλα πλαστικά ή και καθόλου.

To στάνταρ στις standard είναι 9,5 radius, 43mm, 22 τάστα τα οποία θεωρώ απαραίτητα διότι στα νιάτα μου η σηκωμένη Ρε σε Μι ήταν η αγαπημένη νότα. And only a Gibson was good enough. Συμφωνώ απόλυτα με τα 3.5 κιλά max. Είναι απίστευτο πόσο διαφορετική είναι η αίσθηση ακόμα και στα 100 γρ. διαφορά. Γι αυτό εκτιμώ τις thinline. Αυτή την πήρα γιατί κάθεται βολικά στην αγκαλιά μου ενώ το μπράτσο, αν και με ξένιζε (δεν είναι taper - κωνοειδές, ούτε ιδιαίτερα λεπτό) είχε τον ήχο σε όλα τα τάστα. Κανένα νεκρό σημείο. Πολύ καλοφτιαγμένη.

Το 'πιασες ρε φίλε. Στο μυαλό μου είσαι! Αρχικά σκεφτηκα να βαλω λευκό parchment αλλά δεν βρήκα χτες στην αγορά και πήρα σκέτο άσπρο που δεν μου αρέσει τελικά. Το κρεμ που έχει πάντως είναι το εργοστασιακό (συνδυάζεται ωραία με το μπράτσο) και σκέφτομαι να βάλω κρεμ knobs και ίσως καπάκια μαγνητών. Δεν ξέρω ακόμα... έχεις κάποια πρόταση; Επίσης να προσθέσω πως είναι 3.6 κιλά, όσο η Les Paul μου, που είναι ελαφρωμένη αλλά θα την προτιμούσα κάτω απο 3.5 κιλά.

Είπα να πάρω κι εγώ ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου αυτές τις μέρες και χτύπησα την συγκεκριμένη κυρία απο τις αγγελίες. Μια American Stratocaster '05. Πρόκειται για τη φάση 2000-2008 που η Standard ονομάστηκε American και μετά πάλι άλλαξε κλπ κλπ. Marketing stuff. Έχει ωραίο και ισορροπημένο ήχο σε όλους τους μαγνήτες, ενώ το μπράτσο μου φαίνεται κάπως φαρδύ αλλά δεν είναι μιας και είναι 43 χιλ. (στανταρ δηλαδή) και παίζω άνετα. Αλλά σαν να με ξένισε κάπως στην αρχή και θέλει να το συνηθίσω. Για να σας δώσω ένα ηχητικό δείγμα έγραψα όσο πιο απλά μπορούσα απο το κινητό (όρθιο), νομίζοντας πως θα το ανέβαζα στα Shorts του Youtube μιας και είναι ένα λεπτό. Ελα όμως που το πήγε στα κανονικά... κι εγω το γύρισα σαν ινφλουένσερ (απο το influenza που σημαίνει γρίπη μάλλον ). Τεσ' πα ιδού η νέα μου κυρία κι ας είναι μισή.