Yannis Methenitis

Εισαγωγή: Θέλω να γίνω Rock Star! Πως; Η συνταγή είναι γνωστή χρόνια τώρα, απλά ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας μπερδεύοντας την τέχνη με το σταριλίκι. Ουσιαστικά πρόκειται για μια πολύ επικερδή δραστηριότητα που απαιτεί κάποια σημαντικά προσόντα, όπως: Να είσαι ωραίος/α, Να κουνιέσαι σαν την Shakira ή τον Axl Rose, Να ντύνεσαι/κουρεύεσαι σαν κλόουν ή έστω να ξεχωρίζεις... Να σου είναι δεύτερη φύση το γλύψιμο, Να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να πετύχεις το στόχο σου. Να το κάνεις συνειδητά πιστεύοντας ότι θα κονομήσεις (γιατί είναι δουλειά κι αυτή), ενώ ταυτόχρονα θα ικανοποιήσεις την αυταρέσκεια και το ψώνιο σου. 'Ισως βοηθάει να παίζεις και κάποιο όργανο (ανάλογα με το μουσικό είδος) αλλά δεν είναι απαραίτητο. Σε ότι αφορά τα ελληνικά δεδομένα μπορείς να ξεκινήσεις από ένα τηλεοπτικό talent show. Χρειάζεσαι προβολή! Αν είσαι του "έντεχνου" να γνωριστείς με παράγοντες του σχετικού ραδιοφωνικού χώρου. Για τον αγγλόφωνο κόσμο (Αμερική, Αγγλία κλπ) όπου υπάρχει πέραση και στα γκρούπ, απαιτείται πολύ χαμαλοδουλειά live σε bar (που συμπεριλαμβάνει και όλα τα παραπάνω προσόντα), καθώς και ενα πολύ ακριβό δικηγόρο για επαφή με τις δισκογραφικές. http://www.noiz.gr/images/arthra/rockstar2.gif Αν θες να γίνεις Ricky Martin ή Madonna πρέπει να τραγουδάς χωρίς προφορά ξένου και να απευθυνθείς στα τοπικά talent show που έχουν φοβερή πέραση. Σε καμμία περίπτωση η ελληνική δισκογραφική σου (αν έχεις) δεν θα σε προτίνει για διεθνές promotion, γιατί είναι θέμα παλαιότητας κι εσύ πολύ νέος/α. Τελευταίο αλλά σημαντικότερο προσόν είναι η επιμονή. Αν όμως τα παραπάνω σου είναι δεύτερη φύση, τότε σίγουρα δεν θα σου λείψει και αυτό. yameth

Εισαγωγή: Πως βγάζω χρήματα από τη μουσική; 1.Έσοδα από πνευματικά δικαιώματα (publishing). Χρήματα από τη χρήση της μουσικής σας στο ραδιόφωνο, τηλεόραση, bar και δημόσιους χώρους, αλλά και διασκευές που μπορεί να κάνει κάποιος άλλος. Είναι το σημαντικότερο έσοδο του συνθέτη - στιχουργού. 2.Έσοδα από τις πωλήσεις CD, και downloads. Προέρχονται από την δισκογραφική εταιρία που τα προωθεί στα δισκομάγαζα και το internet. Αφορά ένα μικρό ποσοστό που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να φτάσει και το 20% για έτοιμη παραγωγή, ανάλογα με τη συμφωνία και ποιός την χειρίζεται. Συνήθως είναι από 4% για συνθέτη και στιχουργό και κάτι ψιλά για το υπόλοιπο συγκρότημα (αν υπάρχει) ή ότι συμφωνήσουν τα μέλη μεταξύ τους. Πάντως μη περιμένετε να πάρετε την Testarossa άμεσα με τα ελληνικά δεδομένα πωλήσεων. 3.Έσοδα από εμφανίσεις. Μαγαζιά - Clubs, συναυλίες, TV. Το νυχτοκάματο... Είναι δεδομένο ότι για να προβληθείτε χρειάζονται ζωντανές εμφανίσεις. Συνήθως αυτές που ανήκουν στις προωθητικές ενέργειες, (ΤV, ραδιόφωνο) γίνονται δωρεάν, εκτός κι αν είστε οι Pink Floyd ή κάποιοι αναλόγου μεγέθους. Οι συναυλίες όμως και κάθε είδος live είναι φράγκα μετρητά! Τι κάνει μια δισκογραφική εταιρία; 1.Ερευνά για νέα ταλέντα για να αποκτήσει νέες ευκαιρίες εσόδων. 2.Αναπτύσει τον καλλιτέχνη ώστε να γίνει ανταγωνιστικό, εμπορεύσιμο "προιόν" σύμφωνα με τους κανόνες του marketing. (Τραγούδια, Ηχογράφηση - Παραγωγή, Εμφάνιση, Video clip). 3.Διανέμει και πουλάει τα CD στα δισκομάγαζα και το internet. 4.Προβάλει με διάφορους τρόπους το ¨προιόν¨. Οι καταχωρίσεις σε περιοδικά, τηλεόραση, ραδιόφωνο είναι μόνο για τους "φτασμένους καλλιτέχνες". Για τους υπόλοιπους, κανονίζει συνεντεύξεις, προωθεί το CD στα ραδιόφωνα, και οργανώνει κάποιες live εμφανίσεις εκεί που μπορεί ή θεωρεί ότι θα προωθηθεί και προβληθεί καταλλήλως. Τι κάνει η ΑΕΠΙ; Εισπράτει και αποδίδει στα μέλη της (συνθέτες / στιχουργούς), τα έσοδα που προκύπτουν από τη χρήση της μουσικής ή των στίχων τους σε ραδιόφωνο, τηλεόραση, club, internet, και δημόσιους χώρους. Τα πνευματικά δικαιώματα δηλαδή. Περισσότερα εδώ Τι είναι τα συγγενικά δικαιώματα; Έσοδα που προκύπτουν από τη συμμετοχή ή την εκτέλεση έργου. Δικαιούχοι είναι τραγουδιστές, μουσικοί και συντελεστές πέραν του συνθέτη / στιχουργού. Το συγκρότημα ή οι session μουσικοί δηλαδή. Εκπροσωπούνται από τους οργανισμούς Grammo (παραγωγών), Απόλλων (μουσικών) και Ερατώ (ερμηνευτών). Περισσότερα εδώ Yameth Ημ/νία: 18:16 - 05/10/08

Εισαγωγή: Είναι γεμάτη εκπλήξεις η Musikmesse στην ωραία Φρανκφούρτη κάθε χρόνο! Καλές αλλά και κακές. (Αν βαριέστε το μπλα – μπλά, πηγαίνετε κατευθείαν στις φωτογραφίες στο τέλος του κειμένου. Φέτος η μεγάλη απογοήτευση ήταν στην κεντρική σκηνή Agora όπου υπάρχουν 3 σκηνές και παίζουν nonstop από το πρωί μέχρι την ώρα που θα κλείσει η έκθεση, πολύ ενδιαφέρουσες συνήθως μπάντες με συμμετοχή μεγάλων ονομάτων. Εγώ προσωπικά περίμενα να δω την συνέχεια της σχεδόν μόνιμης επίσιμης μπάντας της έκθεσης με στηλοβάτες ένα κορυφαίο γερμανικό rhythm section με τον μπασίστα Frank Itt και τον ντράμερ Wolf Simon. Τζίφος! Φέτος μπάσο και show με τον Wolf Simon έκανε ο T M Stevens που δεν κατάλαβε ότι είχε μουσικούς από κάτω και το ότι η απάντηση στο “are you having a good time!” εξαρτάται από το τι παίζεις και αν γκρουβάρεις και όχι από τα dreadlocks και τη παρλαπίπα στο μικρόφωνο... Τεσπά... Αντί για funk φάγαμε αρπαχτή... Ε... καλά και κάτι μπύρες με λουκάνικα δε λέω... Στα υπόλοιπα... τα γνωστά. Νααα... τα σάλια να τρέχουν μπροστά στις καλογυαλισμένες κιθάρες, τα κρουστά και τα μπλιμπλικια. Νααα... οι μουσικαράδες να παρουσιάζουν τα όργανα, τόσο πια που το θεωρείς δεδομένο ότι όλοι έχουμε μια επιπεδάρα νααα... και μετά έρχεται η σειρά σου να δοκιμάσεις και ντρέπεσαι που δεν παν τα χέρια σου... Φοβερές παρουσίες και μεγάλα περίπτερα με τόνους παλιών και νέων παρουσιών είχαν οι συνήθεις ύποπτοι, Fender (Gretch, Jackson, Squier, Tacoma) Marshall, Pearl, Korg, Roland και Boss που από φέτος είχε ξεχωριστό περίπτερο από τη μαμά εταιρεία, η Yamaha που έχει μόνιμα δική της αίθουσα (!), ενω συγκριτικά τεράστια ήταν η παρουσία της ανερχόμενης ευρωπαϊκής Warwick – Framus. Οι συνεργασίες - εξαγορές μεταξύ των εταιρειών πάνε κι έρχονται για να τονώσουν τα μειονεκτήματα τους ή να εξαφανίσουν τον ανταγωνισμό. Άλλοι αγοράζουν κολοσσούς όπως η Fender που μόνο την Gibson δεν αγόρασε ακόμα και που τελευταία ανακοίνωσε την αγορά του ομίλου Kaman, (Ovation, Hamer, LP, Taylor, κλπ) και άλλοι όπως η Roland την Cakewalk κι η Behringer την άγνωστη αλλά πολλά υποσχόμενη Energy xt, (με νέο sequencer που τρέχει ακόμα και σε Linux!) ίσα – ίσα για να συνδυάσουν software με το hardware που διαθέτουν μέχρι σήμερα κατά τον δρόμο που χάραξε η Yamaha αγοράζοντας την Steinberg. Για άλλη μια φορά εντύπωση μου έκαναν οι κρουστοί και οι σχετικές εταιρείες που τα σεταπ τους δεν έχουν όριο φαντασίας. Για το δε καχόν (cajon) θεωρώ ότι κάθε σπίτι πρέπει να 'χει από ένα. Είναι τελείως αυθόρμητο όργανο με ευρύ φάσμα εφαρμογής και ήχων. Στα πληκτροφόρα είναι ξεκάθαρα τα πράγματα πλέον με την ύπαρξη αφθονίας στη χωρητικότητα μνήμης. Πάμπολλοι, ωραίοι αλλά και φυσικοί ήχοι στα όργανα πια, αλλά και ανάπτυξη των controllers για την χειραγώγηση τους, μεγάλες οθόνες και πληθώρα κλαβιέ για κάθε χέρι. Εμφανώς καλύτερη ποιότητα και στην πραμάτια των περιφερειακών περιπτέρων από τους Κινέζους φέτος. Σύντομα, πολύ σύντομα, καθώς ανεβαίνει η ποιότητα αλλά και το βοιοτικό τους επίπεδο προβλέπεται να γίνει της Κορέας... Θα ακριβήνουν και αυτοί όπως έγινε στην Ιαπωνία και πρόσφατα στην Κορέα και μετά... μάλλον θα πρέπει να ψάχνουν οι κατασκευαστές που όλοι έχουν κάποιο εργοστάσιο στην Κίνα να μετακομίσουν στο Darfur... Δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά οι χαμηλές τιμές δεν μπορούν να διατηρηθούν για πολύ. Δεν είναι δυνατόν ή παγκόσμια βιομηχανία να συγκεντρωθεί σε μια χώρα.... Στην πρώτη αναποδιά, προβλέπω κραχ στην αγορά. 'Ισως όχι αύριο, αλλά θα το βρούμε μπροστά μας. Αυτά τα θεωρητικά και βαρετά για φέτος. Πάντως η Musikmesse της Φρανκφούρτης είναι μια μοναδική εμπειρία για κάθε μουσικό, επαγγελματία ή εραστή του ήχου. Αξίζει ένα Σαββατοκύριακο να παει κανείς, αν και είναι λίγο τσιμπημένες οι τιμές στα ξενοδοχεία αυτές τις μέρες. Σε αποζημιώνει η καλή μπύρα, το απαραίτητο κότσι και τα ωραία bar με τοπική αλλά και... ιρλανδική ενίοτε ατμόσφαιρα που βρίσκεις όπου και να σταθείς. Άντε. Και του χρόνου! Ημ/νία: 18:23 - 05/10/08

Ημ/νία: 23:06 - 12/07/12 Εισαγωγή: Ιδού το δίλημμα! Θα μου πείτε γιατί είναι δίλημμα; Αφού τα δύο κάνουν διαφορετική δουλειά. Σχεδόν... Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός μέσου κιθαρίστα όπως εγώ π.χ. που κάνει τις εξής δουλειές: 1. Σπίτι. Παίξιμο / μελέτη / ηχογράφηση. 2. Πρόβα σε προβάδικο. 3. Live σε χώρους που δεν έχουν εγκατάσταση για live. (cafe, bar, κ.α.) 4. Live σε χώρους με εγκατάσταση για live. ΟΚ λοιπόν... ας τα αναλύσουμε ένα - ένα. 1. Στο σπίτι στήνω την πεταλιέρα με ήχους δικούς μου όταν παίζω και ανάλογα με τα κομμάτια που μελετάω. Το γεγονός πως έχει εξελιχτεί τόσο το modelling βοηθάει πολύ. Εχω κάποια ακριβά πετάλια και κάνω A/B τεστ με τα αντίστοιχα της πεταλιέρας και οι διαφορές είναι ελάχιστες αν όχι ανύπαρκτες. Μια το ένα είναι καλύτερο και μια το άλλο ανάλογα με την διάθεση μου. Το ίδιο ισχύει και για την ηχογράφηση αφού μπορώ να ηχογραφήσω direct. Μπορώ να ακούσω με ακουστικά, στο ηχοσύστημα του υπολογιστή ή σε ένα μικρό ενισχυτή για χρήση σπιτιού. Στη δική μου περίπτωση τον Roland Cube 30. 2. Στο προβάδικο υπάρχουν ενισχυτές και δεν χρειάζεται να κουβαλήσω δικό μου. Για να πάω στην πρόβα λοιπόν και να έχω τον ήχο μου (όσο πιό κοντά γίνεται) παίρνω την κιθάρα και την πεταλιέρα μου. Απλά, ελαφρά με το μετρό ή τη μοτοσυκλέτα. Δύο τσάντες στον ώμο κι έφυγα. Βοηθάει βέβαια το ότι έχω διαλέξει μια μικρή Boss ME-20 που είναι μόλις 2-3 κιλά με τα καλώδια. Δεν έχει την ηχητική ευελιξία μιας μεγαλύτερης, έχει μικρότερη επιλογή εφέ αλλά τα distortion, modulation, delay, reverb που είναι το ψωμοτύρι, με καλύπτουν. Τι να κάνεις; Δεν μπορείς να τα 'χεις όλα. You win some, you lose some. Με το ελαφρύ φορτίο κινούμαι ευκολότερα. 3. Στα cafe-bar που δεν έχουν ηχητική εγκατάσταση πρέπει να φέρεις εσύ... Ωραία. Παίρνεις το μικρό Ρ.Α., βάζεις τα μικρόφωνα των τραγουδιάρηδων, συνδέεις τα πλήκτρα και το μπάσο με D.I. Tην κιθάρα; Μια λύση είναι να φέρεις τον ενισχυτή σου. Συνήθως οι χώροι αυτοί δεν θέλουν εντάσεις γιατί θα τους κυνηγήσουν οι γείτονες ένεκα έλλειψης ηχομόνωσης. Ο Cube με καλύπτει αλλά μπορώ να συνδέσω και το stereo out της πεταλιέρας στη μικροφωνική... Και είναι και στέρεο... Λες στα ντραμς να παίζουν χαμηλά με rods και είσαι σένιος. 4. Στα Live bar που μπορείς να παίξεις σε μεγάλες εντάσεις (αν και εφ όσον το θες δηλαδή) συνήθως διαθέτουν ενισχυτές αλλά και κάποιον "ειδικό" που προτιμάει να έχει τους δικούς του όπως είναι με τα μικρόφωνα τους, γιατί τους... ξέρει. Λέει... Και δεν έχει κι άδικο στην τελική. Ξέρω κάποιον κιθαρίστα που διέθετε Mesa Boogie και δεν του επέτρεπε ο μαγαζάτορας να παίζει με αυτόν γιατί τους ξεκούφαινε... Ποιόν; Τον κουφό ηχολήπτη! Προτιμούν λοιπόν τις δοκιμασμένες λύσεις, ιδιαίτερα όταν παίζει διαφορετική μπάντα κάθε νύχτα. http://www.noiz.gr/articles/3_12_07_12_9_14_26.jpeg Η αλήθεια όμως είναι πως γουστάρω το λαμπάτο overdrive ενός καλού και ακριβού ενισχυτή. Πάντα είχα έναν τέτοιο την εικοσαετία που έπαιζα σχεδόν καθημερινά. Βέβαια τότε δεν υπήρχαν πεταλιέρες. Και φυσικά δεν θα βάλω πεταλιέρα με πΣιφιακή ή τρανζιστοράτη (αναλογική για τους νεότερους) παραμόρφωση μπροστά στη λάμπα! Ναι, να πάρω τον Boogie ή τον vintage super-duper ενισχυτή. Ηχάρα! Ασε δε που όταν το λες στους κολλητούς σου ή σε ρωτούν με τι παίζεις, ανεβαίνουν οι μετοχές σου. Για την οικογένεια πάντως, δεν ξέρω αν έχουν την ίδια γνώμη... http://www.noiz.gr/articles/3_12_07_12_9_18_44.jpeg Αλλά τελικά πότε θα τον παίζω τον ενισχυτή; Πως θα τον αποσβέσω; 1. Στο σπίτι θα παίζει στο 1. 2. Στην πρόβα θα παίξω με άλλον. 3. Στο μικρό live θα μας μαζέψει το αυτόφωρο. 4. Στο live bar... ίσως αλλά βαριέμαι και την... μετακόμιση των 20+ κιλών. Οπότε... μήπως μου διαφεύγει κάτι; Μήπως... λέω μήπως η ευχρηστία της πεταλιέρας μας κάνει να σκεφτούμε διαφορετικά; Και δεν εννοώ τα πεταλάκια πάνω στo pedalboard με τις εγγενείς αδυναμίες τους που για να φτιάξεις αντίστοιχη πεταλιέρα θα κοστίσει σχεδόν όσο ένας λαμπάτος, με πιθανό προβληματικό matching και μικρή ευελιξία χωρίς μνήμες και simulators. Μήπως ο παλιός καλός λαμπάτος έχει θέση στα studio ηχογράφησης όπου δεν χρειάζεται να μετακινείται, δίνει ωραίο ήχο και ταυτόχρονα λειτουργεί σαν κράχτης; Επαγγελματική προσέγγιση. Για τους ημι-επαγγελματίες και χομπίστες μήπως κάνει για το σπίτι και δη στο σαλόνι για να τον καμαρώνουμε; Αλλά όμως είναι σαν είδος πολυτέλειας για τον εργαζόμενο στην Ελλάδα του 2012. Μου θυμίζει ένα φίλο που έχει μια μοτοσυκλέτα Yamaha XT600 για να κάνει τη δουλειά του και μια ευαίσθητη Triumph Bonneville του '80 για να πάει καμια βόλτα τις γιορτές. Βέβαια οι λαμπάτοι σήμερα δεν είναι σαν την Bonneville που θέλει μανιβέλα και προσευχή για να πάρει μπρος. Πεταλιέρα βρίσκεις απο 100 ευρώ με όλα τα καλούδια και με τσαντούλα για τον ώμο. Ασε δε που παραμένει η μέση σου στη θέση της. Και προπάντων πάντα έχεις τον ήχο σου όπου κι αν πας! Οπότε απο εκεί που έλεγα να πάρω μια μικρή αλλά ακριβή κεφαλή με το ανάλογο ηχείο, όταν τα βάζω κάτω, δεν βγαίνει η εξίσωση. Είδατε που τελικά υπάρχει το δίλημμα; Συζήτηση για το άρθρο στο: http://www.noiz.gr/index.php?topic=194405.0

Ημ/νία: 11:10 - 24/10/13 Εισαγωγή: Είναι σημαντικό να συνδυάζουμε σωστά τα μεγάφωνα στις καμπίνες (ηχεία) ή και καμπίνες ολόκληρες. Ο ένας λόγος είναι γιατί έτσι θα πετύχουμε την απόλυτη απόδοση ισχύος και ο άλλος γιατί μπορεί να δημιουργηθούν συνθήκες που θα κάνουν κακό στον ενισχυτή. Οι πιο διαδεδομένοι τρόποι σύνδεσης είναι σε σειρά και παράλληλα. Σε σειρά είναι όταν το δεύτερο συνδέεται αμέσως μετά το πρώτο. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=200840.0;attach=43741;image Παράλληλη σύνδεση είναι όταν π.χ. ο ενισχυτής έχει 2 εξόδους και το καθε μεγάφωνο συνδέεται σε διαφορετική ή όταν απο την έξοδο τα καλώδια μοιράζονται ως εξής: http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=200840.0;attach=43739;image Οταν συνδέουμε τα μεγάφωνα μεταξύ τους το φορτίο τους αλλάζει ως εξής: Σύνδεση σε σειρά 2 μεγαφώνων Δύο 2 ohm μεγάφωνα = 4 ohm Δύο 4 ohm μεγάφωνα = 8 ohm Δύο 8 ohm μεγάφωνα = 16 ohm Παράλληλη σύνδεση 2 μεγαφώνων Δύο 4 ohm μεγάφωνα = 2 ohm Δύο 8 ohm μεγάφωνα = 4 ohm Δύο 16 ohm μεγάφωνα = 8 ohm Παράλληλη σύνδεση 4 μεγαφώνων Τέσσερα 8 ohm μεγάφωνα = 2 ohm Τέσσερα 16 ohm μεγάφωνα = 4 ohm Τέσσερα 32 ohm μεγάφωνα = 8 ohm

Από τον: yameth Ημ/νία: 18:53 - 06/10/08 Εμφανίσεις: 3077 Εισαγωγή: Έφτασε επιτέλους η στιγμή που μπορεί κανείς να συνδέσει την κάρτα ήχου χωρίς ν' ανοίξει το κουτί του υπολογιστή. Τα πρωτόκολλα. Στην αρχή έπρεπε να ταλαιπωρηθεί κανείς με ακρώνυμα όπως IRQ, DMA και I/O για την αποφυγή διπλοκάλυψης πόρων που χρησιμοποιούν άλλες κάρτες ή το motherboard καθώς το πρωτόκολλο σύνδεσης ήταν ISA . Τα πράγματα έγιναν πολύ πιό βατά με την έλευση του PCI αλλά και της τεχνολογίας Plug-and-play των Windows. Σήμερα όμως χωρίς να πατήσει κανείς τον διακόπτη On/Off του υπολογιστή έχει τη δυνατότητα να συνδέσει μια ή και περισσότερες κάρτες στη σειρά. Αυτό έγινε εφικτό με το USB (Universal Serial Buss) που στην αρχική έκδοση 1.1, ο ρυθμός διαμεταγωγής των δεδομένων με 12Mbps (megabit ανα δευτερόλεπτο) δεν ήταν ότι καλύτερο για εφαρμογές ήχου. Ακολούθησε το πρωτόκολλο Firewire όπως το ονόμασε η Apple, ή IEEE1394a για τους κατόχους PC, που κάνει χρήση ευρύτερου φάσματος, με ταχύτητα έως 400Mbps για ν' ακολουθήσει το USB 2.0 με 480Mbps. http://www.noiz.gr/images/arthra/motu828.jpg Όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε η γρηγορότερη έκδοση Firewire 800 (ΙΕΕΕ1394b) με ρυθμούς στα 800Mbps. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο γιατί μπερδευτήκαμε όλοι και δεν ξέρουμε τι πρέπει να πάρουμε... Πέρα από τις διάφορες εκδοχές συνδεσιμότητας audio, δηλαδή πόσες εισοδο-εξόδους χρειαζόμαστε, αν είναι ψηφιακές... τι ψηφιακές (SPDIF ή AES-EBU, TOS link κλπ), εισόδους MIDI για να συνδέουμε τα εξωτερικά synthesizer, πρέπει να διαλέξουμε και ένα πρωτόκολλο μεταξύ PCI, PCMCIA, USB1.1, USB 2.0, Firewire 400 Firewire 800! Το παλαιότερο PCI έχει πολύ δυνατά σημεία καθώς είναι το πιό δοκιμασμένο και εξελιγμένο πρωτόκολλο παρά το γεγονός ότι μια κάρτα χρειάζεται μόνιμη τοποθέτηση στο motherboard. Οι συγκρούσεις (Conflicts) μεταξύ καρτών PCI είναι σπάνιες στις μέρες μας καθώς πολύ λίγες κάρτες πλέον απαιτούν αποκλειστικά δικό τους interrupt και μπορούν να συμβιώνουν μέσα στο περιβάλλον ενός κοινού υπολογιστή. Το ίδιο ισχύει για τα laptop με τις PCMCIA. Δηλαδή αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε περισσότερες από μία κάρτα πάνω σε ένα υπολογιστή και είναι διαφορετικών κατασκευαστών, αυτός είναι ο πιό ενδεδειγμένος τρόπος προς αποφυγή προβλημάτων. (Echo Layla & Gina, Creamware Scope, MOTU 896HD, RME Hammerfall, M-Audio Delta66, Lynx Two, κ.α.) http://www.noiz.gr/images/arthra/creamware_scope.jpg Tα θετικά σημεία των USB και Firewire βρίσκονται κυρίως στην ευελιξία με την οποία μπορούν να μεταφερθούν από laptop σε desktop και από PC σε Mac. Είναι απλά στην τοποθέτηση τους, εξωτερικά, και ταυτόχρονα χρησιμότατα για περιπτώσεις που θέλουμε να κάνουμε ηχογραφήσεις εκτός στούντιο. Υποστηρίζουν το hot-plugging, δηλαδή τη σύνδεση τους όταν ο υπολογιστής είναι ανοιχτός, αλλά αυτό συνήθως είναι πηγή προβλημάτων καθώς το πρόγραμμα που θα χρησιμοποιηθεί, δεν θα έχει “δεί” την κάρτα και θα καταλήξει να μπερδεύεται, όπως κι εμείς. Τελευταία κυκλοφόρησαν και οδηγίες για αποφυγή hotplugging σε κάρτες Firewire καθώς προέκυψαν βλάβες στην κάρτα ή και στην θύρα. Θεωρητικά στο Firewire μπορούν να συνδεθούν μέχρι και 63 συσκευές σε σειρά, ενώ στο USB 127. Στην πράξη όμως έχει αποδειχθεί ότι είναι δύσκολο να συνδεθούν πάνω από δύο χωρίς πρόβλημα. Παλαιότερες κάρτες USB 1.1 είχαν πολλά προβλήματα κυρίως λόγω “πρώιμων” εκδοχών στα USB chips της κάρτας ή και του υπολογιστή που όμως έχουν λυθεί σήμερα και οι νέες εκδόσεις 1.1 και 2.0 δουλεύουν απροβλημάτιστα. Ας μην υποτιμούμε το USB1.1 καθώς είναι υπέρ-αρκετό για μια κάρτα stereo στα 24bit/44.1 ή 48khz, που αγκομαχεί μόνο όταν αντιμετωπίζει ταυτόχρονη ηχογράφηση και playback στα 96khz. Υπάρχουν πολλές φτηνές και καλές λύσεις καρτών USB1.1 για κάθε ανάγκη, (M-Audio Audiophile USB και Fast Track, Tascam US-122, κλπ) ενώ το USB2.0 πέρα από τις πολύ καλές προτάσεις της Edirol, (UA1000) δεν έχει εφαρμοστεί επαρκώς ακόμα, καθώς δεν υποστηρίζεται από τα Mac http://www.noiz.gr/images/arthra/edirol_ua1000.jpg Για εξωτερική κάρτα στα 96khz με πολλές εισόδους και εξόδους, οι προτάσεις ανήκουν στο Firewire, που στην εκδοχή 800Mbps μπορεί να υποστηρίξει μέχρι και 56 ταυτόχρονα κανάλια 24bit/192khz σε υλοποιήσεις όπως η RME Fireface 800 http://www.noiz.gr/images/arthra/maudio_firewire1814.jpg Τα 400Mbps όμως που είναι και στάνταρντ στους υπολογιστές σήμερα, επαρκούν για κάθε άλλη χρήση με πιό “ανθρώπινες” απαιτήσεις και πιό κοντά στα δεδομένα ενός project studio, που μπορεί να συνυπάρχει με χαμηλότερους ρυθμούς δειγματοληψίας, όπως τα 44.1, 48, και 96khz. (M-Audio 1814, 410, MOTU 828, κ.α.) Γιάννης Μεθενίτης aka yameth

Ημ/νία: 18:57 - 06/10/08 Εισαγωγή: Το δεύτερο μέρος για τις "πόρτες" στις κάρτες ήχου Αναλογικές είσοδοι Ο αριθμός των εισόδων και εξόδων της κάρτας είναι σημαντικό να αποφασιστεί σύμφωνα με τις ανάγκες μας ώστε να μη χρειαστεί αναβάθμιση σύντομα, αλλά ταυτόχρονα να μη πληρώσουμε "άχρηστα προσόντα". Αν ηχογραφείτε στο σπίτι, ένα stereo κανάλι κάθε φορά, όπως ένα synthesizer ή δύο mono σήματα από μικρόφωνο όπως μία ακουστική κιθάρα και φωνή, τότε χρειάζεστε μια stereo κάρτα. Αν θέλετε να γράψετε πολλαπλά synthesizers ταυτόχρονα μπορείτε να το κάνετε χρησιμοποιώντας ένα εξωτερικό μίκτη του οποίου το stereo αποτέλεσμα στέλνετε στην stereo είσοδο της κάρτας. Αν όμως θέλετε να γράψετε μια live μπάντα θα χρειαστείτε τουλάχιστον τέσσερις εισόδους, ή οχτώ καλύτερα, δηλαδή όσα μικρόφωνα θα χρησιμοποιήσετε.Κι αυτό γιατί θα χρειαστεί να επέμβετε ή να διορθώσετε το πολυκάναλο αποτέλεσμα αργότερα στην μείξη μέσα στον υπολογιστή. Για την περίπτωση που θα χρειαστείτε περισσότερες, τότε θα πρέπει να πάρετε 2-3 όμοιες οκτακάναλες, με drivers που θα υποστηρίζουν ένα τέτοιο σύστημα. Αρκετοί κατασκευαστές (M-Audio, RME, Echo, MOTU κ.α.) διαθέτουν συστήματα που υποστηρίζουν μέχρι και τέσσερις οκτακάναλες κάρτες. Σε γενικές γραμμές αν το θέμα δεν είναι οικονομικό, καλό είναι να υπάρχουν κάποιες παραπανίσιες "τρύπες". Υπάρχουν κάρτες με επιλογή εισόδων, όπως με προενίσχυση για μικρόφωνο, ή άλλα χαμηλά σήματα όπως της ηλεκτρικής κιθάρας. http://www.noiz.gr/images/arthra/Tascam_FW1804.jpg Είναι μια πρόσθετη και απαραίτητη ευκολία γιατί διαφορετικά θα πρέπει να επενδύσετε σε εξωτερικό προενισχυτή ή κονσόλα. Οι κιθαρίστες όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι ακόμη κι αν μια τέτοια συσκεύη αναβαθμίζει το ασθενικό σήμα και αποφεύγει την απώλεια υψηλών συχνοτήτων, ο ήχος δεν θα είναι αυτός που ακούν συνήθως από τους ενισχυτές τους, εκτός κι αν χρησιμοποιήσουν κάποιο σχετικό plug-in στη συνέχεια. Είναι εύλογο ότι οι προσιτές κάρτες δεν διαθέτουν "εξωτικούς" προενισχυτές (και ιδιαίτερα όταν έχουν πολλούς) και φυσικά δεν συγκρίνονται με εξωτερικές υλοποιήσεις πολλαπλάσιας τιμής. 'Ομως τη δουλειά τους την κάνουν αξιοπρεπώς. Αναλογικές έξοδοι Χρειάζεται μια stereo έξοδος για σύνδεση με τα monitor για ν' ακούτε το αποτέλεσμα, ενώ αν σκέφτεστε surround θα χρειαστείτε μέχρι και επτά, που είναι και ο λόγος που υπάρχουν κάρτες με μια stereo είσοδο και έξη η περισσότερες εξόδους. Ένας άλλος λόγος είναι για να μπορείτε να δίνετε διαφορετικές μίξεις στ' ακουστικά των μουσικών κατά την ηχογράφηση. Ψηφιακές είσοδοι / έξοδοι Αν έχετε άλλα ψηφιακά μηχανήματα είναι καλό να πάρετε κάποια κάρτα που θα είναι συμβατή, ωστε να μπορείτε να μεταφέρετε τις ηχογραφήσεις σας μπρος-πίσω.Για όσους δεν γνωρίζουν, οι ψηφιακές "μεταφορές" δεν προσθέτουν θόρυβο ούτε χρειάζονται ρύθμίσεις στάθμης ξανά και ξανά, όπως στις αναλογικές. S/PDIF Μεταφέρει stereo σε δύο εκδοχές.Το ομοαξονικό (coaxial) χρησιμοποιεί 75Ω καλώδιο ενώ το οπτικό (ortical) είναι με λεπτό καλώδιο οπτικών ινών. Υπάρχουν μετατροπείς στην αγορά από το ένα σύστημα στο άλλο, αν χρειαστεί ποτέ. http://www.noiz.gr/tp-images/Image/layla3g.jpg ADAT Ξεκίνησε σαν οπτικό πρωτόκολο μεταφοράς 8 καναλιών, που στη διαδρομή μετατράπηκε και σε S/PDIF stereo για μεγαλύτερη ευελιξία όταν χρειαστεί. Με ένα εξωτερικό μετατροπέα A/D αποκτάτε 8 έξτρα εισόδους εκεί που δεν σας το επιτρέπουν οι υπάρχουσες αναλογικές είσοδοι. MIDI Πολλλές κάρτες προσφέρουν συνήθως 2 αλλά και 4 εισοδο - εξόδους. Συνήθως δεν αυξάνουν το κόστος σημαντικά και καλό είναι να υπάρχουν για το παραπανίσιο keyboard. Γιάννης Μεθενίτης

Ημ/νία: 18:29 - 05/10/08 Εισαγωγή: Δεν υπάρχουν βιομηχανικές προδιαγραφές που ανακηρύσσουν ένα σετ ηχείων σε studio ή reference monitor. Υπάρχουν όμως δύο σκέλη για την επιλογή τους. Το υποκειμενικό, αν έχει «καλό ήχο» και το τεχνικό βάσει προδιαγραφών. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι εάν ένα ηχείο ακολουθεί τις παρακάτω τεχνικές προδιαγραφές είναι πολύ κοντά στο να έχει και τον ζητούμενο υποκειμενικά «καλό ήχο». Και αυτό διότι ένα σωστό ηχείο είναι ο καθρέφτης της ηχογράφησης, που φανερώνει τα λάθη και δεν τα καλύπτει, ούτε τα ομορφαίνει, ώστε να μπορούμε να τα διορθώνουμε. http://www.noiz.gr/articles/3_06_01_11_7_59_35.jpeg Τα τεχνικά χαρακτηριστικά Ένα reference monitor (ηχείο αναφοράς) θα πρέπει να πληρεί κάποιες προδιαγραφές που έχουν να κάνουν με τις ακόλουθες παραμέτρους. Distortion (Παραμόρφωση) Επειδή περνάμε πολλές ώρες μπροστά στα monitor, αν έχουν ψηλή παραμόρφωση θα κουράσουν τα αυτιά μας εύκολα. Η παραμόρφωση πέρα από το ότι κουράζει έχει και σοβαρές συνέπειες στη διαύγεια, και την στερεοφωνική εικόνα. Ένα monitor λοιπόν πρέπει να έχει χαμηλό δείκτη παραμόρφωσης με σημείο αναφοράς τα 96 db/m περίπου. Frequency response (Απόκριση Συχνότητας) Ιδανικά ότι μπαίνει στην είσοδο πρέπει να βγαίνει στα μεγάφωνα ατόφιο. Αυτό ονομάζουμε επίπεδη συμπεριφορά (flat response) και είναι δυστυχώς άπιαστο όνειρο. Ένα monitor αναφοράς όμως πρέπει να έχει στο maximum μια διακύμανση +-3 db στο εύρος του ακουστικού φάσματος που καλύπτει, σύμφωνα με τον όγκο του. Σε ένα απλό ηχείο αυτές οι διακυμάνσεις είναι πολύ μεγαλύτερες με αποτέλεσμα να μην είναι τονικά ισορροπημένα. Δηλαδή όσο βαθύτερες είναι οι λακούβες και ψηλότερα τα βουνά στην καμπύλη, τόσο περισσότερο απέχουν από το πιστό. Ιδανικά θα έπρεπε να είναι μια ευθεία. Dispersion (Διασπορά) Λόγω του ότι μαζί με τον ήχο ακούμε και τις αντηχήσεις του (από την κονσόλα, τους τοίχους κλπ), είναι σημαντική η συμπεριφορά των χαρακτηριστικών διασποράς των μεγαφώνων (off axis polar response). Όταν είναι ισορροπημένη χωρίς μεγάλες κορυφές και «κοιλάδες», το αυτί δεν «ξεγελιέται» και συντονίζεται στον κύριο ήχο. Power handling Λόγω του ότι στα στούντιο ακούμε ασυμπίεστα όργανα (μπάσο, κιθάρα, raw synths, κλπ) με μεγάλη δυναμική συμπεριφορά και όχι συμπιεσμένο πρόγραμμα που έχει υποστεί mastering, ένα καλό monitor πρέπει να διαθέτει αποθέματα ισχύος (Peak power handling) και καλή συμπεριφορά στις κορυφώσεις (transients). Ένα monitor αναφοράς θα πρέπει να διατηρεί τα χαρακτηριστικά του σε όλες τις εντάσεις και να μην υφίσταται φαινόμενα συμπίεσης (Power compression) από υπερθέρμανση των πηνίων. Οι άλλες παράμετροι Όταν λοιπόν, λαμβάνοντας τις παραπάνω παραμέτρους υπ' όψη, καταλήξουμε σε μερικά πιθανά ηχεία που συγκεντρώνουν τις minimum προδιαγραφές, ένα συγκριτικό τεστ κάτω από κοινές συνθήκες (χώρου, προγράμματος, κλπ) θα είναι αυτό που σύμφωνα με το υποκειμενικό μας πλέον κριτήριο θα αναδείξει το monitor μας. Ιδανικά μία σοβαρή σειρά monitor θα πρέπει να έχει την ίδια συμπεριφορά σε όλη της τη γκάμα (από το μικρό 5-ιντσο μέχρι και 15-ιντσο) με μόνη διαφορά την αποκοπή των χαμηλών δεδομένου του όγκου. Για τις ανάγκες ενός project studio ένα σετ close-range monitor είναι ιδανικά λόγω του ότι ο περιορισμένος χώρος μας επιβάλει να καθόμαστε σε μικρή απόσταση από αυτά. Η πληροφορία που μεταφέρει ένα σωστό ηχείο είναι ενδεικτική, αν όχι αρκετή για όλο το φάσμα και παράλληλα επηρεάζεται στο ελάχιστο από τις αντηχήσεις. Τα active (δηλ. τα αυτοενισχυόμενα) είναι προτιμότερα καθώς οι ενισχυτές τους έχουν φτιαχτεί για τις συγκεκριμένες μονάδες (μεγάφωνα) και έχουν το απόλυτο matching. Σε διαφορετική περίπτωση αν προτιμήσουμε passive (παθητικά) θα χρειαστούμε ενισχυτή ο οποίος θα πρέπει να τα οδηγεί σωστά. Κάτι που θέλει γνώση επίσης και περισσότερη έρευνα για την απόκτηση του. Το όνομα ενός κατασκευαστή παίζει ρόλο εφόσον δεν επηρεαζόμαστε από το marketing hype (τις σάλτσες προώθησης). Εταιρίες με ιστορία στην κατασκευή monitor όπως ATC, Meyer, Genelec, PMC, JBL, Klein & Hummel, Dynaudio, Focal, κ.α. δεν είναι τυχαίες και παρά το γεγονός ότι κάποιο μοντέλο μπορεί να μη σταθεί στο ύψος του ονόματος που κουβαλάει, αυτό θα είναι εξαίρεση, και δύσκολα θα πέσει κανείς έξω στην επιλογή του αγοράζοντας τα, αν και θα πρέπει να τ' «ακουμπήσει» γερά. Συνήθως το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν προσπαθούμε να βρούμε κάτι όχι τόσο ακριβό και καταλήγουμε πλέον σε προτάσεις με έμφαση στη σχέση τιμής προς απόδοση. Εκεί πάλι λαμβάνοντας υπ' όψη τις παραπάνω προδιαγραφές ψωνίζεις γνωρίζοντας τα πιθανά (ίσως και ελάχιστα) ελαττώματα και κάνεις τις απαραίτητες υποχωρήσεις αφού το υπαγορεύει η τσέπη σου. Υπάρχουν πια πολλές σοβαρές προτάσεις από Samson, Blue Sky, Tannoy, KRK, Event, Mackie, κλπ. που καλύπτουν κάθε τσέπη. Γιάννης Μεθενίτης - Yameth

Ημ/νία: 13:12 - 07/10/08 Εισαγωγή: Αρκετός κόσμος πέφτει στην παγίδα και αγοράζει φτηνά πυκνωτικά μικρόφωνα αγνώστου προελεύσεως και φωσφοριζέ προενισχυτών επειδή γυαλίζουν. Θα σας πω κάτι απλό για να μπούμε κατευθείαν στο ψητό. Η πηγή είναι το Α και το Ω. Αν η εγγραφή είναι χάλια, τότε θα τρέχουμε με αλχημείες να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα και το κακό θα γίνει χειρότερο. Το... "Δεν πειράζει μωρέ. I-will-fix-it-in-the-mix!" τέλειωσε την εποχή που έγινε και τραγούδι στο πρώτο rap που κυκλοφόρησε ποτέ. Γι αυτό: 1. Αγοράζουμε το ακριβότερο σχετικό μικρόφωνο που μπορούμε. 2. Το ίδιο και με τον προενισχυτή. Και οι δύο κατηγορίες hardware παραμένουν στις ίδιες τιμές χρόνια τώρα, και δεν εκφυλίζονται, ενώ θ' αγοραστούν μία φορά. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις από 100 - 6000 Ευρώ και βάλε! Το μικρόφωνο Στα μικρόφωνα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ολοι ξέρουμε τα Shure SM-58 που βρίσκεται μπροστά στο στόμα κάθε τραγουδιστή στο live. Το ξέρουμε γιατί είναι μια σταθερή αξία, δεκαετίες τώρα και έχει επικρατήσει για τη δουλειά αυτή. Ε, κάπως έτσι είναι λίγο πολύ και με τα υπόλοιπα μικρόφωνα για τον ηχολήπτη που ξέρει του δουλειά του. 'Ολα έχουν ένα προορισμό και μια ειδικότητα. Απλά ορίστε την ανώτερη τιμή και τη χρήση που θα κάνετε. Να ένας μικρός μπούσουλας. Τα all-time-classics καλά πυκνωτικά για σχεδόν κάθε χρήση: AKG-414, Neumann U-47, Beyer MC-740. Οι φτηνότεροι ανταγωνιστές τους: Audio-Technica σειρά 40, (4030, 4050) και Rode σειρά NT (1, 2, 2000, κλπ). Τα φτηνά εναλλακτικά από τις μεγάλες εταιρείες: AKG 3000, Beyer MC-834. Τα μικρού διαφράγματος (πουράκια), για μεγάλη πιστότητα και multitracking tasks : AKG-451, Beyer MC-930, οτιδήποτε DPA, κ.α. Τα electret, για όσους θέλουν πυκνωτικό αλλά δεν έχουν τροφοδοσία 48v (phantom power) : AKG-C1000. Τα δυναμικά για το live : Shure SM58, 57 και τα ανταγωνιστικά από Audix, AudioTechnica, κ.α. Υπάρχουν πολλά άλλα καλύτερα και χειρότερα και κάποια για πολύ ιδιαίτερη χρήση, αλλά τα παραπάνω είναι ένας μικρός μπούσουλας γι αυτόν που θέλει ν' αγοράσει με κλειστά μάτια. Δεν πέφτει ποτέ έξω. Πολλά φτηνά κινέζικα κατάκλυσαν την αγορά και είναι σαν το λότο. Κάποια είναι ευκαιρίες και κάποια παγίδες. Να πω ότι κάποια σαν τα Behringer και Samson αξίζουν με το παραπάνω τα λεφτά τους. Για πιό "εσωτερικά" ονόματα εγώ δεν ξέρω να σας διαφωτίσω. Επιφυλάσσομαι. Ο προενισχυτής Για την προενίσχυση ισχύουν οι εξής εκδοχές: 1. Προενίσχυση επιπέδου φτηνής κονσόλας. Αν έχετε κάποια κονσόλα και πάρετε τέτοιο pre... τότε κάνατε μια τρύπα στο νερό. Οι προενισχύσεις αυτές κοστίζουν σχεδόν τσάμπα και συνήθως έχουν και λυχνία. (Για να φέγγει ή και για να ντουμπλάρει σαν distortion αν ξεμείνει από μπαταρία το Boss). Αν δεν έχετε κονσολίτσα ή αν η κάρτα ήχου του υπολογιστή δεν έχει εισόδους μικροφώνου, τότε είναι ένας φτηνός και άμεσος τρόπος να χρησιμοποιήσετε μικρόφωνο. Θα κάνετε τη δουλειά σας. 2. Προενίσχυση επιπέδου... Big bucks! (Millenia, Manley, GML, Avalon, Amek, κλπ) Κοστίζει από 1500 ευρώ και πάνω. Κορυφαίες μεν, με κυκλώματα που προσφέρουν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ήχο, αλλά είναι για στούντιο (βλέπε επιχείρηση) που μπορεί να δικαιολογήσει με ανάλογα έσοδα τις επενδύσεις του. Είναι οι κορυφές. 3. Προενίσχυση ή channel strip για project studio. Κόστος: 500 - 1500 euro. (John Hardy, Spl, Aphex, Speck, Phoenix Audio, Great River, ΤL Audio, κ.α.) Προσφέρει καλή σχέση τιμής προς απόδοση, με ειδικά σχεδιασμένα κυκλώματα και όχι ολοκληρωμένα τσιπς. Εδώ νομίζω ήρθαμε! Για μένα ο στόχος είναι το εύρος του φάσματος και η πιστότητα μεταφοράς του σήματος χωρίς χρώμα. Θα σας μείνει και δεν θα χάσει και την τιμή του, ενώ αν πετύχετε τον συνδυασμό με ένα καλό μικρόφωνο, το θέμα έληξε για την υπόλοιπη σας ζωή. Είναι κάτι σαν το ψυγείο. Αξίζει να το πάρετε. Τα παραπάνω είναι μια γρήγορη και απλουστευμένη προσέγγιση σε δύο θέματα (μικρόφωνο - προενίσχυση) που ουσιαστικά είναι... ένα, ενώ συζητήσεις επι συζητήσεων γίνονται καθημερινά σε ειδικά fora και στα lobby των στούντιο ανά την υφήλιο, για την αναζήτηση του Χαμένου Δισκοπότηρου. Ελπίζω να βοήθησα περισσότερο παρά να μπέρδεψα. yameth

Ημ/νία: 10:12 - 28/11/08 Εισαγωγή: Το μεγαλύτερο μυστικό για να γράψουμε μια καλή ηλεκτρική κιθάρα, είναι ο ίδιος ο ήχος που βγαίνει από το ηχείο του ενισχυτή μας. Δηλαδή ο συνδυασμός της κιθάρας, του ενισχυτή και των χεριών του κιθαρίστα. Συνήθως ένα Shure SM57 (ή κάποιο δυναμικό μικρόφωνο φωνής) κοντά στο ηχείο, στοχεύοντας στο κέντρο του μεγαφώνου στα 10εκ. περίπου, με κλίση 45 μοιρών κάνει τη καλύτερη δουλειά. Η κλίση ως προς το μεγάφωνο είναι σημαντική και αν πειραματιστείτε θα βρείτε τον ήχο που έρχεται στ' αυτιά σας. Οσο μεγαλύτερη η κλίση τόσο πιό μαλακά τα πρίμα. Μη ξεχνάτε ότι δεν ακούμε μπροστά στο μεγάφωνο αλλά υπό γωνία. Αν θέλουμε “περιπέτεια”, ένα πυκνωτικό μικρόφωνο (Neuman U87, AKG 414) μπορεί να ακολουθήσει σε απόσταση ενός μέτρου, στο ίδιο ύψος, στοχεύοντας προς το μεγάφωνο. Αν θέλουμε να το παρακάνουμε; Ε... τότε τι άλλο; Άλλο ένα πυκνωτικό μικρόφωνο στη τριπλάσια απόσταση από το προηγούμενο. (δηλ. στα 2,5 - 3 μέτρα ) και στο ύψος των αυτιών μας. Με αυτό το στήσιμο έχουμε 3 πηγές που μπορούμε να γράψουμε σε τρία διαφορετικά κανάλια και να μειξάρουμε κατά βούληση αργότερα, για να πετύχουμε τον δικό μας ήχο. Προυπόθεση για τα μακρινά μικρόφωνα είναι ο σωστός χώρος. Ένας καλός ροκ ήχος επιτυγχάνεται συνήθως με το κοντινό μικρόφωνο, περασμένο σε κάποιο compressor (από το insert της κονσόλας) με ratio 4:1 και λίγο βάθος. Πολλοί καταξιωμένοι κιθαρίστες που έχουν δισκογραφία δεν μπαίνουν στη διαδικασία περισσότερων μικροφώνων. Προσοχή στο βάθος! Είναι προτιμότερο να γράψουμε “ξερά / στεγνά” και να προσθέσουμε αργότερα στη μείξη stereo βάθος, παρά να έχουμε το mono spring reverb του ενισχυτή και να μη μπορούμε να το αφαιρέσουμε στη συνέχεια. http://www.noiz.gr/images/arthra/gtr_recording.jpg Aν θέλουμε να μπούμε στις “περιπέτειες” που λέγαμε παραπάνω και γράψουμε με περισσότερα μικρόφωνα, στη μείξη μπορούμε να προσθέσουμε σιγά – σιγά και μέχρι την επιθυμητή ισορροπία, τον ήχο από τα άλλα μικρόφωνα. Θα έχουμε τη λεπτομέρεια του κοντινού, με τον γεμάτο ήχο του χώρου από το δεύτερο, ενώ το τρίτο θα προσθέσει μπάσα λόγω της απόστασης για πιό metal καταστάσεις. Μπορούμε να δώσουμε όγκο και πλάτος με panning δεξιά – αριστερά. Πειραματιστείτε με τη σχέση των τριών μικροφώνων για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κανόνας δεν υπάρχει. Δοκιμάστε κάθε πιθανή τοποθέτηση μικροφώνου. Πίσω από την ανοιχτή καμπίνα, με κλίσεις κάποιων μοιρών ως προς το μεγάφωνο για πιό μαλακά πρίμα, κλπ. κλπ. Λάβετε όμως υπ' όψη ότι με τις “περιπέτειες” έρχονται και προβλήματα. Διαφορές φάσης μεταξύ των μικροφώνων, όπου η μία πηγή ήχου ακυρώνει την άλλη. Γενικός κανόνας τοποθέτησης, είναι η σχέση απόστασης των μικροφώνων μεταξύ τους να είναι 3 προς 1. Δηλαδή το μικρόφωνο που ακολουθεί τοποθετείται τρείς φορές την απόσταση του πρώτου από την πηγή. Επίσης μπορείτε να γράψετε παράλληλα και ήχο από το speaker emulation ή recording-out του ενισχυτή (εφ' όσον υπάρχει). Μπορείτε να προσθέσετε κάποιο Vst εφέ μετά ή να χρησιμοποιήσετε κάποια κιθαριστική σουίτα preamp/fx και να το μειξάρετε με τα μικρόφωνα. Το σημαντικότερο είναι ο ήχος να είναι σωστός από την πηγή του. Αν όμως θέλουμε να διορθώσουμε κάτι, οι “ύποπτες” συχνότητες που επηρεάζουν την κιθάρα, είναι τα 300-500hz, τα 700hz για πιό “ξύλινο” ήχο, τα 1000hz για να ξεχωρίσει, τα 3000hz για περισσότερο bite, ενώ τα 5, 8 και 10khz θα την πριμάρουν. Προσωπικά ούτε αυτόν τον άτυπο "κανόνα" δεν ακολουθώ. Απλά ψάχνω κάθε φορά την ύποπτη συχνότητα που θέλει τονισμό ή υποτονισμό. Καλή τύχη! yameth

Ημ/νία: 12:24 - 12/02/11 Εισαγωγή: Χθες το βράδυ πήγα να δω κάτι παλιούς φίλους που θα έπαιζαν σε γνωστή μπυραρία. Το μαγαζί δεν είναι γνωστό για τα live του και είχα ψιλο-ανησυχήσει για τη βαβούρα. Παρά το γεγονός πως η μπάντα αποτελείται από καλούς οργανοπαίχτες, είχε τα προβλήματα της που είναι συνήθως εμφανή σε πολλές άλλες μπάντες του ελληνικού στερεώματος. Ασύνδετο (για να μη πω τυχαίο) ρεπερτόριο, απροβάριστοι, έλλειψη σοβαρού frontman και προφανή ανασφάλεια στην παρουσία. Αν προσθέσουμε πως δεν υπήρχε ιδιαίτερος φωτισμός (για την ατμόσφαιρα της υπόθεσης), σας διαβεβαιώ πως αισθανόμουν σαν να είχα πάει σε μια πρόβα τους, με τη μόνη διαφορά πως ήταν γεμάτο κόσμο και δεν επαναλάμβαναν τα τραγούδια. Υπήρχαν όλες οι προδιαγραφές λοιπόν, για άλλη μια σύντομη επίσκεψη στα Τάταρα για μένα. Συνήθως την "κάνω" γρήγορα. Πήγα όμως στις 11 και έφυγα 1.30, παρά το ότι την περισσότερη ώρα ήμουν συντροφιά με μια Heineken μόνο(!). Ρεκόρ για μένα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Γιατί άραγε; Οταν έφυγα, ούτε τα αυτιά μου σφύριζαν, δεν είχα πονοκέφαλο, δεν με πόναγε ο λαιμός μου αλλά ούτε είχα την αίσθηση πως με είχε λιώσει ηχητικός οδοστρωτήρας. Σήμερα το πρωί ξύπνησα σαν άνθρωπος στις 9 σαν να ήταν καθημερινή, χωρίς προηγούμενο ξενύχτι. Αυτά είναι στοιχεία ευχαριστημένου θαμώνα που θα ξαναπάει κι ας είναι σούπα το πρόγραμμα. Που να δείτε τι θα γίνει αν είναι καλό κι αυτό! Να σας πω λοιπόν τι ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά. Το μαγαζί δεν ήταν στημένο για live και ως εκ τούτου δεν είχε όργανα και μικροφωνική εγκατάσταση. Ολα τα έφερε η μπάντα. Τους ωραίους ενισχυτάκους τους, τα τύμπανα τους και το μικρό P.A. Μικρόφωνα υπήρχαν μόνο στους τραγουδιστές. Ολοι έπαιζαν και άκουγαν από τους ενισχυτές τους και ο ντράμερ φυσικός. Ουτε "μείξη στην κονσόλα", ούτε μόνιτορ. Το μαγαζί πρέπει να ήταν γύρω στα 200 τ.μ. Οτι πρέπει δηλαδή για να βάλεις τον 30άρη, 50άρη και βάλε... λαμπάτο σου να φωνάξει επιτέλους και να ακουστεί όπως πρέπει! Τα δε τύμπανα είναι φτιαγμένα για τέτοιους χώρους, αλλιώς θα είχαν μόνο δέρματα με κοντό κέλυφος και ένα μικρόφωνο κολλημένο μπροστά. http://www.noiz.gr/articles/3_12_02_11_11_55_29.jpeg Παίξανε τα παιδιά σε σωστές εντάσεις για ένα μέσο χώρο λαϊβάδικου και όχι για ένα μεγάλο συναυλιακό χώρο. Ποιός ο λόγος να περνάς τους ενισχυτές στην κονσόλα; Αν είναι μικροί 5άριδες ή τρανζιστοράτοι 20ριδες το καταλαβαίνω. Αλλιώς πως; Ασε δε τα τύμπανα... Προς τι οι εντάσεις από τη μικροφωνική; Μια βαβούρα βγαίνει στην τελική από παραμορφωμένη υπεροδηγημένη εγκατάσταση που ανταγωνίζεται τον κιθαρίστα με τον Boogie στο 11. Και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος. Οχι λοιπόν... πρόκειται για άλλη μια εξτραβαγκάνζα του ασύστολου "too much" κατα την ελληνική παράδοση. Κάτι σαν το σπίτι του πατέρα της "Δενθυμάμαι" στο "Γάμος αλα ελληνικά" με τους κίονες για να εντυπωσιάσει τους γείτονες. Πρόκειται για παρανόηση. Είτε ο μαγαζάτορας αγοράζει παραπάνω γιατι έχει το ψιλο-ηχολιπτηλίκι μέσα του και θα 'θελε να κάνει ήχο στους Pink Floyd και δεν του 'κατσε, είτε γιατί το είδε στο Ρόδον το 90, είτε γιατί θεωρείται προϋπόθεση από τις εταιρείες που του πούλησαν εξοπλισμό. Παίδες παίξτε με τους λαμπάτους σας να δούμε φως! Το μικρόφωνο μόνο σε μικρό ενισχυτή. Ακούστε και συμμετέχετε σε αυτό που παίζει ο διπλανός σας. Η ανάγκη για μόνιτορ παρουσιάστηκε στις μεγάλες σκηνές όπου υπάρχουν αποστάσεις μεταξύ των μουσικών. Στο 3Χ4 που παίζουμε, απλά μειώνουμε τον χώρο που χορεύουμε. Αντε να μπουν δύο. Ενα δεξιά κι ενα αριστερά. Βάζετε τους ενισχυτές έτσι ωστε να ακούει ο ντράμερ. Και πάνω απ' όλα, κάνετε soundcheck νωρίς για να μη κουρεύετε τους ανυποψίαστους παρευρισκόμενους. Κι εγώ θα έρχομαι να σας απολαύσω.

Ημ/νία: 13:46 - 03/02/13 Εισαγωγή: Τι είναι αυτό, πως ξεκίνησε και πως γίνεται. Μια μικρή αναδρομή και οδηγός. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 κρέμασα τα γάντια μου από τα live. Αφορμή το καθημερινό ξενύχτι, το ποτό κι η κούραση. Εξ άλλου είχα αρχίσει να γέρνω αριστερά από τα κιλά της Les Paul και εκτός αυτού ποτέ δεν παίζονταν τα κομμάτια μας όπως τα φανταζόμουν ενώ τα απογεύματα είχα αρχίσει να πειραματίζομαι με ένα μικρό Casio αρμόνιο που μου έκανε δώρο η Κική. Αυτό ήταν! Κόλλησα γερά και ξαναβγήκα απο το καβούκι μου μια δεκαετία αργότερα, έχοντας σπαταλήσει άπειρες νύχτες και Σαββατοκύριακα προγραμματίζοντας synthesizer και ντραμοκούτια, παίζοντας μπάσα, κιθάρες και ότι όργανο βρισκόταν πρόχειρο, προσπαθώντας να ενορχηστρώσω το τέλειο background για τις μουσικές μου διαστροφές. Κι ας μην τις άκουγε κανείς. Εγώ διασκέδαζα! Μόνος αλλά πάντα στην ώρα μου για την “πρόβα” και χωρίς αντιρρήσεις από τον “μπασίστα”. Μεγάλο χάσιμο χρόνου για πολλούς αλλά δεν θ’ αλλαζα με τίποτα την απόλαυση που ένοιωθα όταν πετύχαινε το ζητούμενο. I did it my way! Και συνεχίζω... τριάντα χρόνια αργότερα όπου πολλά έχουν αλλάξει προς το αρτιότερο, το ευκολότερο και το φτηνότερο. Μακάρι να είχα τα εργαλεία του σήμερα, τότε. Αλλά ποιός τα είχε; Και κυρίως πόσα θα ήξερα, αφού θέλοντας και μη συνυπήρξα στην επανάσταση του Home recording και παρακολούθησα το κάθε βήμα των εξελίξεων καθημερινά και όχι από βιβλίο; Λίγη Ιστορία Πριν τον πολυκάναλο τρόπο ηχογράφησης, η εγγραφή της μουσικής ήταν μια αποτύπωση ενός performance σε ταινία. Οι μουσικοί μαζεύονταν σε ένα στούντιο ηχογράφησης, έτρεχε η ταινία και έγραφε την συγκεκριμένη εκτέλεση μαζί με κάθε απρόοπτο. Παρά το γεγονός ότι πολλοί θα πουν πως είναι η πιό ειλικρινής και πιστή διαδικασία εκτέλεσης, πρόκειται για μια μέθοδο ηχογράφησης με περιορισμούς. Εαν κάποιος μουσικός του συνόλου κάνει ένα μικρό λάθος, αυτό αποτυπώνεται στην ηχογράφηση. Προβλήματα και αδυναμίες στη διαδικασία επίσης, όπως η άνιση στάθμη μεταξύ οργάνων και φωνών καταγράφονται μόνιμα. Με την εμφάνιση της πολυκάναλης ηχογράφησης οι παραγωγοί απέκτησαν άμεσο έλεγχο σε συγκεκριμένα μέρη της εκτέλεσης. Αν μια φωνή φαλτσάρει ή ένα όργανο κάνει λάθος, το συγκεκριμένο κανάλι που ηχογραφήθηκε αυτό το όργανο, μπορεί να ξαναγραφτεί χωρίς να επηρεάσει τα υπόλοιπα όργανα. Με αυτό τον τρόπο ηχογραφείται το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας σήμερα. Την δεκαετία του 50, ο κιθαρίστας και εφευρέτης Les Paul πρωτοεφάρμοσε την πολυκάναλη διαδικασία, χρησιμοποιώντας μαγνητική ταινία 1 ίντσας σε ένα οκτακάναλο μαγνητόφωνο Ampex για να γράψει σε παράλληλα κανάλια ή επίπεδα τη μουσική του. Ηταν μια επαναστατική εξέλιξη στην βιομηχανία της φωνογράφησης (όπως λεγόταν τότε), αυτή που θα καθόριζε την καλλιτεχνική απελευθέρωση των μουσικών την επόμενη δεκαετία. Στα 60’ς οι Beatles με τις επαναστατικές ηχογραφήσεις τους προώθησαν τις εξελίξεις στην τεχνολογία της πολυκάναλης ηχογράφησης. Υπο την καθοδήγηση του παραγωγού τους George Martin, η χρήση των πολυκάναλων εγγραφέων από το δικάναλη ηχογράφηση του "Please, Please Me" μέχρι την οχτακάναλη του "Abbey Road" επέβαλε τον τρόπο που θα γραφόταν μελλοντικά η μουσική. Φυσικά όλοι πλέον ξέρουμε την εποχή των δεινοσαύρων που ακολούθησε στην δεκαετία του 70, με τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα να κάνουν χρήση της τεχνολογίας αυτής, που στο απόγειο της αναλογικής ηχογράφησης έφτασε στα 24-κάναλα μαγνητόφωνα σε μέγεθος ψυγείου. Οι δεινόσαυροι “έκλειναν” τα πανάκριβα στούντιο με τους μήνες για να γράψουν ένα άλμπουμ. Ολο αυτό είχε ένα κόστος σοβαρό που το πλήρωναν μόνο όσοι είχαν υπογράψει συμβόλαιο με πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία. Ο τρόπος αυτός έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μουσική της εποχής αφού τα σημαντικότερα συγκροτήματα δούλευαν περισσότερο με την τεχνική των στούντιο παρά σαν live performers. Η ηχογραφημένη μουσική έγινε ένα είδος τέχνης όπου ο ηχητικός πειραματισμός αποχαλινώθηκε, πολλές φορές δημιουργώντας αποτελέσματα που ήταν αδύνατο να επαναληφθούν επι σκηνής. Κλασσικό παράδειγμα το “A night at the Opera” των Queen. Αν για τα μεγάλα συγκροτήματα αυτό σήμαινε δημιουργική ελευθερία, για τους σόλο μουσικούς ήταν αποκάλυψη. Ο Stevie Wonder για παράδειγμα που έπαιζε πολλά όργανα, μπόρεσε να συνθέσει και να ηχογραφήσει δίσκους όπου τραγουδούσε και έπαιζε αν όχι όλα, τα περισσότερα όργανα μόνος του. Προς το τέλος της δεκαετίας εμφανίστηκαν τα πρώτα 4-κάναλα μπομπινόφωνα στενής ταινίας και αμέσως μετά τα κασετόφωνα από τις Tascam και Fostex με ενσωματωμένους μείκτες, που επέτρεψαν στους κοινούς θνητούς να γράφουν στο σπίτι τους, αφού το κόστος ήταν πλέον προσιτό. Για τον “ηλεκτρονικό” μουσικό το έτος Μηδέν ήταν το 1982 όταν παρουσιάστηκε το MIDI (Musical Instrument Digital Interface) ένα ανοιχτό πρωτόκολλο σύνδεσης μηχανημάτων και synthesizer. Λόγω των περιορισμών χρόνου στις στενές ταινίες που έπαιζαν στις διπλάσιες ταχύτητες για ν’ ανταπεξέλθουν στα προβλήματα ποιότητας του format και των λίγων σχετικά καναλιών, η ενορχήστρωση με τον συνδυασμό synthesizer που έπαιζαν ταυτόχρονα και σύγχρονα λόγω MIDI, είχε μεγάλο αντίκτυπο στην μουσική του 80, κυρίως στην “φτωχότερη” Ευρώπη όπου το home recording άρχισε να αναπτύσσεται. Ο άμεσα αναγνωρίσιμος ήχος των 80’ς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις προδιαγραφές ενορχήστρωσης, καθώς όλοι πειραματίζονταν με ότι “μαραφέτι” κυκλοφορούσε τότε χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Σε γεννήτριες ήχου ή και εφέ. Απο την Αμερική γεννήθηκε ο ήχος του hip-hop και rap από άτομα που είχαν στη διάθεση τους τέτοια προσιτά εργαλεία που ναι μεν επέτρεπαν τη σύνθεση, ταυτόχρονα όμως οδηγούσαν σε επαναλαμβανόμενους ρυθμούς, κυρίως από το γεγονός ότι ήταν αυτοδίδακτοι μουσικοί περιορισμένων δυνατοτήτων στην ανάπτυξη αρμονίας. Ετσι δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα με βάση ρυθμούς από drum machines, που πάνω του στήθηκε η σημερινή σκηνή του R&B και του House. Στα μέσα του 90 εμφανίστηκαν τα digital hard disk recorder (μηχανήματα εγγραφής σε σκληρό δίσκο) και παράλληλα η ψηφιακή πολυκάναλη ηχογράφηση αναπόφευκτα πέρασε στον υπολογιστή με δυνατότητες που ήταν στη σφαίρα της φαντασίας για όσους είχαν ξεκινήσει την πολυκάναλη εγγραφή και το home recording. Φτιάξτο μόνος σου - Τα Εργαλεία Και ήρθαμε στο σήμερα όπου στην άκρη της κρεβατοκάμαρας πάνω στο γραφείο υπάρχει ένας υπολογιστής με οθόνη wide και ηχεία. Το ιδανικό περιβάλλον για τις πιό εμπνευσμένες στιγμές του καθενός. Με την παντοφλίτσα, τον καφέ κάτω από τις αφίσες των AC/DC και του Moby, γρατζουνάω την κιθάρα και την ηχογραφώ ακόμα και το Πάσχα που είναι όλα κλειστά. Τι χρειάζομαι λοιπόν για αυτή τη Νιρβάνα; Πολύ κοινά αλλά σωστά επιλεγμένα πράγματα. Ας τα πάρουμε ένα -ένα. Ο Υπολογιστής Το σημαντικότερο μέρος του σημερινού στούντιο είναι ο υπολογιστής. Και ευτυχώς κάθε σπίτι έχει και από έναν. Αν θέλω να γράψω μουσική, καλό θα είναι να είναι όσο πιό σύγχρονος γίνεται. Τουλάχιστον 2 Gigabyte μνήμη RAM με Windows XP SP3, Vista ή Windows 7, 8. Με 50 ευρώ αγοράζουμε ένα ευρύχωρο και γρήγορο σκληρό δίσκο (να τρέχει με 7200 rpm τουλάχιστον) με αρκετό χώρο (ένα 4-λεπτο stereo κομμάτι = 40 megabytes), για να σώνω μεγάλα αρχεία ήχου. Καλύτερα είναι να υπάρχουν 2 δίσκοι. Ένας για τα προγράμματα και το λειτουργικό και ένας για τα αρχεία ήχου. Η μητρική κάρτα καλό είναι να έχει τελευταίας τεχνολογίας chipset και όλες τις χρήσιμες πόρτες σύνδεσης USB και IEEE1394 Firewire. Εαν ήθελα Mac θα προτιμούσα iMac και πάνω. Μία σχετικά μεγάλη οθόνη wide (για να μην πω 2 οθόνες...) αφού πρέπει να υπάρχει σε θέα το sequencer window, τα plug-ins (εφέ και όργανα) και ο μείκτης σε μια ματιά. Καλό είναι να κρατώ το σύστημα μου όσο πιό καθαρό και ελαφρύ γίνεται χωρίς περιττές εγκαταστάσεις «δοκιμαστικών» προγραμμάτων, γιατί το βαραίνει. Το software Για να γράφω θέλω ένα πολυκάναλο recorder και μαζί μια κονσόλα για να μειξάρω τα κανάλια. Φυσικά σε software. Παλαιότερα τα προγράμματα αυτά χωρίζονταν σε audio εγγραφείς και midi sequencers. Τώρα δεν υπάρχει διακριτή διαφορά και ένα sequencer γράφει δεδομένα midi και ήχο πλάι – πλάι, όπως τα Cubase, Logic, Sonar, Reaper, Live και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα επειδή αυτά τα προγράμματα έχουν εξελιχθεί σε σουίτες virtual studio, προσφέρουν και software εκδόσεις οργάνων (πιάνα, μπάσα, synths, drum machines), τα λεγόμενα VST instruments (VSTi) ή TDM ανάλογα με την πλατφόρμα. Επίσης ανταγωνίζονται στα ίσια και τις μονάδες effects, καθώς προσφέρουν κάθε λογής reverb, delay, chorus, compressors και ότι περάσει από το νού του φαντασιόπληκτου και δημιουργικού καλλιτέχνη σε μορφή plug-in. Επειδή μια από αυτές τις σουίτες θα γίνει το περιβάλλον που θα γράφω μουσική, θα πρέπει να το μάθω καλά για να εκμεταλλευτώ τις απίστευτες δυνατότητες του, που σημειωτέον απευθύνονται σε γνώστες και ξεπερνούν κατά πολύ τον μέσο χρήστη. Στόχος είναι να αφοσιωθώ στο να γράφω μουσική και να μην καταντήσω νομάς περιπλανώμενος στις χώρες των εταιριών. Κάτι που συχνά συμβαίνει σε όσους δεν διαβάσουν το μάνιουαλ αποδίδοντας την δική τους άγνοια σε αδυναμία του software... Οι προτάσεις είναι πολλές. Οι πιό διαδεδομένες λόγω της πειρατίας κυρίως, είναι προγράμματα τεράστια όπως το Cubase της Steinberg πχ που για τις ανάγκες του τραγουδοποιού που θέλει να γράψει 10 κανάλια ήχου και να βάλει 5-6 εφέ, είναι σαν να παίρνει ολόκληρη νταλίκα για να πάει στο περίπτερο για τσιγάρα. Υπάρχουν εκδόσεις light που κοστίζουν κάτω από 100 ευρώ όπως τα Sequel, Cubase Essential, Sonar Essential, Live Intro κ.α. που οι περιορισμοί τους (π.χ. maximum 64 κανάλια) δεν θα επηρεάσουν ποτέ τον ερασιτέχνη μουσικό. Φυσικά υπάρχουν και δωρεάν προτάσεις, εξ ίσου σοβαρών προδιαγραφών όπως το Garage Band που περιλαμβάνεται στο Mac OS, το Krystal για Windows και το Ardour για όσους προτιμούν Linux. Η κάρτα ήχου Η είσοδος και έξοδος του μουσικού υπολογιστή. Μου δίνει ποιότητα ήχου, αθόρυβη εγγραφή, MIDI για να ελέγχω και να συνδέω εξωτερικά keyboards και synthesizers. Φροντίζω να υποστηρίζει τεχνολογίες ASIO, GSIF, κ.α. με ειδικούς drivers ώστε να μπορώ να κάνω real-time χρήση των VST instruments και plug-in. Ετσι όταν πατάω ένα πλήκτρο στο κλαβιέ, ο ήχος θα ακούγεται σύγχρονα και όχι αργότερα. Latency είναι η λέξη που πρέπει να αποφύγω. Η καθυστέρηση δηλαδή που προκύπτει όταν δεν είναι εγκατεστημένοι οι ASIO drivers. Υπάρχουν πολλές εκδοχές με σύνδεση Firewire ή USB που είναι τα σημαντικά πρωτόκολλα σύνδεσης. Το απλούστερο και πιό εύχρηστο είναι το γνωστό μας USB που επιτρέπει τη σύνδεση και αποσύνδεση χωρίς να ανοιγοκλείσω τον υπολογιστή. Οι κάρτες ήχου είναι το σημείο που θα συνδέσω το μικρόφωνο και τα σύνθια μου. Γι αυτό υπάρχει ποικιλία εισόδων κα εξόδων (αναλογικές, ψηφιακές, πολυκάναλες με ADAT optical και MIDI). Διαλέγω βάσει των αναγκών που υπαγορεύονται απο το πόσα όργανα θα γράφω ταυτόχρονα. Για έναν τραγουδοποιό μια stereo κάρτα είναι αρκετή, αφού θα γράφει ένα όργανο ή μια φωνή ή και τα δύο τη φορά. Μικρόφωνα Τη δουλειά μου για ένα demo την κάνω και με το δυναμικό μικρόφωνο που χρησιμοποιώ στα live. Ενα Shure SM-58 ή και το SM-57. Στο κάτω-κάτω την έμπνευση της στιγμής θέλω να πιάσω! Αν όχι... και θέλω να το στείλω στην κατανάλωση, ίσως να χρειαζόμουν κάτι πιό ακριβές. Ενα πυκνωτικό μικρόφωνο, που είναι καλύτερη επιλογή για το στούντιο αλλά πιό ευαίσθητο στην κακομεταχείριση. Γι αυτό χρειάζομαι στην κάρτα μου έναν αθόρυβο προενισχυτή μικροφώνου, με τροφοδοσία ρεύματος 48 volt (phantom power) για να το συνδέσω. Συνήθως βρίσκονται πάνω στην κάρτα ήχου αλλά υπάρχουν και standalone προενισχυτές σε άπειρες εκδοχές με 1, 2, ή 8 εισόδους, με Equalizer, compressor, κύκλωμα λυχνίας και έξοδο με Analogue to Digital (A/D) converter. Ηχεία Για να έχω ένα σημείο αναφοράς, καλό είναι να επενδύσω σε ένα σετ active monitors, (δηλαδή ηχείο με ενισχυτή στο ίδιο κουτί). Όταν λεω σημείο αναφοράς εννοώ ότι θα πρέπει να ακούω σωστά, χωρίς χρωματισμούς ώστε όταν μεταφέρω το “αριστούργημα” μου στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι του φίλου μου, να ακούγεται σχεδόν το ίδιο. Δηλαδή να μην ακούω μόνο το ταμπούρο και το hi-hat και να είναι χαμένα τα μπάσα ή το arpeggio του 303... και αντίστροφα. Ενα σωστό ηχείο είναι ο καθρέφτης της ηχογράφησης, που φανερώνει τα λάθη και δεν τα καλύπτει, ούτε τα ομορφαίνει, ώστε να μπορώ να τα διορθώνω. Αυτά πάντως δεν είναι τα ηχεία που πήρα με τον υπολογιστή προς €30. Θα βρώ μεγάλη ποικιλία, στα σχετικά καταστήματα ενώ ένα αξιοπρεπές ζευγάρι κοστίζει από €250 και πάνω. Χρήσιμο θα είναι και ένα σετ καλών ακουστικών. Μπορεί να κοιμάται το μωρό ή ο κύριος Αλέκος δίπλα... ή να με απειλεί η Στέλλα με το πιστολάκι της, μετά τις 173 επαναλήψεις του κουπλέ που ακούει τις τελευταίες εβδομάδες. Για πολύωρη χρήση, ένα σετ ημι-ανοικτού τύπου είναι σωστό και ξεκούραστο, ενώ για υψηλές εντάσεις απαιτούνται κλειστού τύπου που συνήθως όμως έχουν χαμηλότερη πιστότητα. Η αλήθεια είναι ότι με λιγότερα χρήματα βρίσκεις καλύτερα ακουστικά από ότι σωστά ηχεία. Τα ακουστικά βέβαια δεν αντικαθιστούν τα ηχεία. Controllers Controller λέγεται το μέσον (πέρα από το ποντίκι) που ελέγχει το software. Μπορεί να είναι πλήκτρα πιάνου, pads για να παίζω τύμπανα με τα δάχτυλα ή επιφάνειες εργασίας για να ελέγχω τα fader του virtual μείκτη. Υπάρχει ποικιλία πλήκτρων, από 2 οκτάβες μέχρι 7, βαρυκεντρισμένα και μη, με σύνδεση στον υπολογιστή από τη θύρα MIDI ή την USB. Συνδέω και παίζω. Τόσο απλά. Επίλογος Μ’ αυτά και μ’ αυτά στήνεις μια πολύ σοβαρή βάση για να γράψεις μουσική. Αν μιλάμε για synthesizer και loop-based φάσεις δεν χρειάζεται να πάμε παραπέρα. Αυτά είναι ότι θα χρειαστώ από εργαλεία. Αν μιλάμε για πιό ροκ κι ακουστικές καταστάσεις είναι αρκετά για να στηθούν τα σημαντικότερα όπως κιθάρες, μπάσα, πλήκτρα και φωνές. Τα τύμπανα; Ε και τι θα κάνουν τα επαγγελματικά στούντιο; Κλέφτες θα γίνουν; Θα μεταφέρω τη δουλειά που έκανα στο σπίτι σε ένα κατάλληλο χώρο για να γράψω ντραμς και να τα μειξάρω με τη σημαντική βοήθεια του επαγγελματία ηχολήπτη. Γίνεται απλά και γρήγορα. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να ξέρουμε τα εργαλεία μας. Η μουσική δεινότητα με την τεχνική κατάρτιση δίνει το σωστό αποτέλεσμα. Γιατί αλλιώς είμαι απλά μπλιμπλικάκιας που παίζει με τα κουμπάκια. Γιάννης Μεθενίτης