Yannis Methenitis

Αγοράζω πάντα ότι είναι καλύτερο για τα αυτιά μου και σίγουρα ότι αντέχει η τσέπη μου. Αυτά που κάνουν διακόσια και... είναι για τους παίκτες που σίγουρα έχουν δώσει τα δεκαπλάσια για ενισχυτή ή κιθάρα. Η Boss είναι το σημείο αναφοράς στα σχέδια, την ποιότητα κατασκευής και τιμή. Και σίγουρα όλοι πορεύονται με αυτόν τον φάρο. Αναμφισβήτητα γουστάρω πολλά πετάλια απο γνωστές και άγνωστες μάρκες που έχω... πατήσει, όπως π.χ. το klon αλλά είναι μονάδες και όχι σειρές για να στοιχειοθετούν μάρκα.

Άλλαξε τες και είσαι κύριος.

Αν πήρες τις ίδιες που είχε επάνω (EL84) δεν χρειάζεται bias.

Το όργανο που ακούω πρώτα είναι το μπάσο. Αμα η μπασογραμμή κουνάει τότε όλο το κομμάτι πετάει. Και φυσικά αν δεν έπαιζα απο "ανάγκη" κιθάρα (όπως τα λέει ο Jazzjoker), αυτό θα ήθελα να παίζω. Εχω ένα μπάσο και παίζω αλλά... δεν παίζω αν με καταλαβαίνετε. Παίζω πολύ ιδιαίτερες και μινιμαλιστικές γραμμές που μου κατεβαίνουν απο το κεφάλι και όχι τα χέρια. Γι αυτό μου είναι δύσκολο να βάλω μπασίστα να παίξει στα δικά μου κομμάτια. Πολλές φορές τα διαστήματα είναι αλλόκοτα και οι φράσεις επαναλαμβανόμενες. Ντρέπομαι να του πω του ανθρώπου, παίξε μόνο αυτό. Πιάνο καλό θα ήθελα να παίζω μονο και μόνο γιατί μαθαίνεις μουσική ολοκληρωμένα. Κι αυτό πάλι μόνο στα βασικά το κατέχω. Αν όμως το εκλογίκευα και επιζητούσα την επαγγελματική επιτυχία και την άνεση, ένα πνευστό θα ήθελα να παίζω, όπως τρομπέτα, τρομπόνι ή σαξόφωνο. Σαξόφωνο έπαιξα σε ικανοποιητικό βαθμό στα 80'ς αλλά το παράτησα καθως συνειδητοποίησα (αφου ήξερα απο την κιθάρα) πως απο το να παίζεις κλίμακες μέχρι να αυτοσχεδιάσεις με άποψη και δικό σου ήχο, είναι τεράστια απόσταση και αυτό είναι το ζητούμενο.

Πάρα πολύ ωραίο! Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα καλογραμμένα μπουζούκια, όπως είπε και ο Superfunk. Οι στίχοι σκοτώνουν και τους έδεσες μουσικά υπέροχα. Η ερμηνεία της Βάλιας Τσιργιώτη δίνει το όμορφο χρώμα του ρεμπέτικου. Το βίντεο έχει ωραίες λήψεις που θα έστεκαν και μόνες τους χωρίς τους 2 ηθοποιούς/πρωταγωνιστές που κατα τη γνώμη μου χαλάνε την ατμόσφαιρα προσωποποιοντας την φαντασία. Καλή επιτυχία!

Με γεια το synth. Ωραίοι ήχοι όσοι επέλεξες και όχι μόνο σε αυτό αλλά στο σύνολο του κομματιού. Ισως έχεις πολλά όμως και θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση στην μείξη αφού π.χ. το πιάνο πιάνει μεγάλο εύρος στο φάσμα. Ο Κανόνας που πρέπει να ακολουθήσεις για τα τύμπανα είναι ο εξής: αν παίρνεις έτοιμα midi patterns αυτά είναι συνήθως γραμμένα απο ντράμερ, οπότε μην επεμβαίνεις. Διάλεξε κάτι που σου κάνει και άστο. Εδω πχ υπάρχουν πολλά crash που προφανώς πρόσθεσες. Αν θες ένα χοντροκομμένο μπούσουλα, στα κουπλέ παίζει το hihat και στα ρεφρέν το ride. Το crash στο τέλος ενός ρούλου. Ωραίο το κομμάτι.

Τηλέφωνο με πλήκτρα... δεν το περίμενα απο σένα Λάκη.

Να προσθέσω μόνο κάτι ως προς το περιβάλλον. Ενω τα περισσότερα έχουν σχεδόν όμοιο workspace, (παράλληλα tracks σε timeline) το Ableton Live έχει σαφώς διαφορετική προσέγγιση και σίγουρα μπορεί να είναι πιο εύχρηστο σε κάποιους που σκέφτονται αλλιώς ή δεν γράφουν με την παραδοσιακή πολυκάναλη λογική.

Τι να πουν για τα όργανα ρε φίλος, απλά τα δείχνουν. Σειρά απο Private stock PRS είναι. Οτι πιο ακριβό. Φαντάσου αγορά που υπάρχει στην Ινδονησία! Εδω δεν ξέρω αν έχει έρθει έστω ένα κομμάτι.

Τα μεγάλα ανταγωνιστικά Daw κάνουν λίγο -πολύ τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Κάποια περιλαμβάνουν περισσότερα καλούδια (εφέ, virtual όργανα) και κάποια θέλουν να ειδικεύονται σε κάτι. To Cubase χρησιμοποιώ απο τότε που το έλεγαν Pro24 και έχω δουλεψει σχεδόν όλα τα μεγάλα ανταγωνιστικά του. Εχω μάθει τυφλά να λειτουργώ αυτό και με αυτό συνεχίζω. Το περιβάλλον εργασίας και τα εργαλεία πρέπει να είναι γνώριμα και εύχρηστα. Δεν έχω πλέον χρόνο να μαθω να πατάω space αντι για enter όταν θέλω Play. Ποιός ο λόγος; Το ότι κάποιο άλλο μπορεί να είναι πιο εύχρηστο... ίσως. Αλλά αυτό αφορά κάποιον που θα ξεκινήσει τώρα. Το τεστ με τις μηχανές ήχου όλων σχεδόν των DAW που είχαμε κάνει παλαιότερα ήταν αποστομωτικό. Καμία ακουστή διαφορά. Αρα αν σου αρέσει το EQ και οι compressors του ενός ή του άλλου, αυτά θα κάνουν την διαφορά. Αν όμως χρησιμοποιείς third party (π.χ. Waves, Sony, κ.α.) εκ των πραγμάτων, τότε δεν υπάρχει νόημα. Πάρε αυτό που σε βολεύει.

Όπως είπε ο Superfund η νέα σειρά αντικαθιστά την American Special και λέγεται American Performer Series. Κατασκευασμένη στην Corona, California θα κάνει την εμφάνιση της στην NAMM 2018 τον Ιανουάριο και θα περιλαμβάνει τα ακόλουθα μοντέλα: American Performer Stratocaster American Performer Stratocaster HSS American Performer Telecaster American Performer Telecaster HUM American Performer Mustang American Performer Jazzmaster American Performer Precision Bass American Performer Jazz Bass American Performer Mustang Bass Κύρια νέα χαρακτηριστικά: Νεο-σχεδιασμένοι μαγνητες Alnico Yosemite DoubleTap coil split humbuckers που που δεν μειώνουν την ένταση όταν γίνονται single coil. ClassicGear vintage-style drop-in κουρδιστήρια 18:1.

Για τις κιθάρες ας προτιμήσει ο μικρός σύμφωνα με την εμφάνιση. Αν είναι ψιλομεταλάς Ibanez, αν πιο ροκάς, Yamaha συνήθως. Και οι δύο είναι στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο μόνο που η Yamaha ενδέχεται να έχει περισσότερο θόρυβο στον ένα μαγνήτη λόγω του ότι είναι μονός, κάτι που όμως δεν είναι σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας και για κάποιους έμπειρους παίκτες είναι μάλιστα προσόν. Οσο για τους ενισχυτές, πρέπει να δώσεις σημασία σε 2 παράγοντες. 1. Μεγάφωνα. Λόγω του ότι είναι μικρού μεγέθους ενισχυτές, αυτοί με τις μεγαλύτερες μονάδες ενδέχεται να έχουν περισσότερο όγκο. π.χ. o Fender και στην συνέχεια Yamaha, Vox. 2. Ευχρηστία. Ενας αρχάριος δεν πρέπει να μπερδευτεί σε μενού και υπομενού εφε αλλά να επιλέγει όσο πιο απλά ένα ήχο και ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ. Σε αυτό τον τομέα καλύτερος είναι ο Yamaha και ακολουθούν ο Vox που είναι της ίδιας σχεδόν νοοτροπίας μα και ο Fender με μενού οθόνης. Ο Amplifi δεν προορίζεται αποκλειστικά για κιθάρα και ντουμπλάρει και σαν ηχοσύστημα bluetooth με ανάλογα μεγάφωνα ευρέως φάσματος.

Το “Malice in Wonderland” είναι το μόνο studio album των Paice Ashton Lord που κυκλοφόρησε το 1977 και θα παρουσιαστεί για 2 συνεχόμενες Κυριακές στον Πολυχώρο Άννα & Μαρία Καλουτά απο την Dominus Orchestra. Μετά την διάλυση των Deep Purple το 1976 οι Ian Paice και Jon Lord, drummer και πληκτράς της μπάντας, συνεργάστηκαν με τον επίσης Βρετανό τραγουδιστή και πληκτρά, Ashton. Η μπάντα ολοκληρώθηκε με τον Bernie Marsden των Whitesnake στην κιθάρα και Paul Martinez στο μπάσο. Το 2014 δημιουργήθηκε στην Αθήνα η Dominus Orchestra με σκοπό να παρουσιάσει το μουσικό έργο του Jon Lord. Κύριος εμπνευστής και φαν του Lord, ο Πάνος Πολίτης που μάζεψε μια ομάδα μουσικών υψηλού επαγγελματικού επιπέδου που παράλληλα αγαπάνε το είδος. Για το “Malice in wonderland” αφού δόθηκαν οι παρτιτούρες, έγιναν τέσσερις πρόβες. Οι πρόβες έγιναν στο Studio Sierra απο την εντεκαμελή παρέα. Τα μέλη που συμμετέχουν είναι: • Πάνος Πολίτης – Hammond organ, Piano, Keyboards • Νίκος Εφεντάκης – El. Guitar • Γιάννης Γρηγορίου – El. Bass • Δημήτρης Αντωνιάδης – Drums • Βασίλης Αξιώτης – Vocals • Δέσποινα Zacharitsev – Backing Vocals • Christine Ullorja – Backing Vocals “THE BRASS” • Renato Κούσης – Trombone • Κώστας Κεφαλάς – Trumpet, Flugelhorn • Γιώργος Κωνσταντάκης – Tenor Saxophone • Σπύρος Νίκας – Alto Saxophone (Πάνω) Γιάννης Γρηγορίου με λάθος μπάσο. (Κάτω) Τα σωστά όμως κείτονταν παραδίπλα. Ο Δημήτρης Αντωνιάδης στα Drums γνωστός απο τα Noiz Jam. Η σωστή κιθάρα για την σωστή μπάντα. The Hammond stack. Εχω την εντύπωση πως θα 'ναι μια συναυλία που αξίζει να δει κανείς απο κάθε άποψη.

Πάντα αγοράζω αυτήν που θα δοκιμάσω και μ' αρέσει. Εκτός και αν έχεις την εντύπωση πως αγοράζεις τηλεόραση απο τις προδιαγραφές της. Οι κιθάρες είναι συνήθως ιδιαίτερες όσο και αν η γραμμή παραγωγής είναι καλή. Τυχαία νομίζεις πως βλέπεις κόσμο να έχει 4-5 Stratocaster? Είναι μουσικά όργανα και η κάθε μια έχει τον χαρακτήρα της. Εχει βέβαια σημασία και η κατηγορία τιμής που συζητάμε.

Φοβερή η Jazzmaster... και αν κρίνω απο την Stratocaster του SF που έπιασα στα χέρια μου προχτές, δεν είναι μόνο στην εμφάνιση. Custom Shop και άνω. Επίσης τώρα κατάλαβα γιατί ότι φτιάχνεις γίνεται με χειρουργική ακρίβεια! Αργύρη μου στα χέρια σου έπεφτα σε νάρκωση χωρίς δεύτερη σκέψη. Ιδιαίτερα αν μου έκανες κι ενα binding στη σιαγόνα.

Πολύ καλό και ωραίοι ήχοι. Πρέπει να είσαι κι εσύ μέσα στο κάδρο την επόμενη φορά, Σπύρο. Ασε δε που την επόμενη καλό είναι να ανεβάσεις και κανα δικό σου. Αν δένει το γλυκό με την φωνή, why not.

Η πρώτη είναι σημαντική λεπτομέρεια που διαφεύγει. Αφου το σπίτι είναι η επαγγελματική σου έδρα, είναι αυτονόητο να υπάρχει χώρος. Ομως δεν είναι επάγγελμα για πολλούς. Το δεύτερο όμως είναι η μεγάλη αλήθεια.

Αυτό είναι αλήθεια και ιδιαίτερα όταν δεν συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι το κέντρο του κόσμου. Ασε δε που μπορεί να μην το θεωρούσες εσύ απαραίτητο και να τσίμπησες τώρα. Όμως και πάλι δεν είναι αργά. Μια γωνίτσα στο υπνοδωμάτιο, ένα γραφειάκι, τα ηχεία - ακουστικά, το λαπτοπ κι η κιθάρα. Κάτι θα δώσεις, κάτι θα πάρεις... έτσι δεν είναι οι σχέσεις;

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να το πετύχει κάποιος αυτό πιστεύω. 1. Να το παίξεις ο μικρός που θέλει τα παιχνίδια του σε ένα χώρο. Κάποιες σχέσεις είναι μαμάς - παιδιού και του γίνονται τα χατίρια. 2. Το αντίθετο απο το 1, όταν έχεις το πάνω χέρι και το σπίτι κινείται βάσει των "προδιαγραφών" σου. 3. Να γίνεις πολύ ενοχλητικός ώστε να χαρεί όταν της προτείνεις (ή σωστότερα να σου προτείνει) να βάλεις μια κλειστή πόρτα μεταξύ σας. 4. Σαν σοβαρά, ενήλικα άτομα που σέβονται τις ανάγκες και την ελευθερία έκφρασης του άλλου στο κοινό σπίτι, να καταλήξετε στο συμπέρασμα πως χρειάζεται η γωνιά σου σαν μουσικός. Νομίζω πως όλοι κάπως έτσι φτάσαμε στο αποτέλεσμα με ή χωρίς αυτογνωσία. Για το 4 δεν βάζω στοίχημα πάντως για τους περισσότερους μας.

Επειδή πρέπει να γίνει ένα καλό ξεσκόνισμα στα άρθρα γιατί αρκετά απο αυτά είναι πλέον απαρχαιωμένα και θέλουν αναθεώρηση, η μεταφορά τους στην νέα πλατφόρμα δεν θα γίνει αυτόματα και θα ανεβαίνουν σιγά-σιγά και τακτοποιημένα, πράγμα που σημαίνει κάποια δουλειά παραπάνω. Οπότε μην εκπλαγείτε αν δείτε στην πρώτη σελίδα κάποιο παλιό άρθρο. Είναι και μια ευκαιρία να τα ξαναδιαβάσετε ή αν δεν τα έχετε ήδη διαβάσει αξίζουν τον κόπο. https://www.noiz.gr/community/articles/

Κι έλεγα κι εγω τι μου θύμιζε... όντως the Boss. Ωραίο Σπύρο! Αυτή η ανασφάλεια σου όμως το σκοτώνει. Ωραίο το βάθος αλλά είναι τουλάχιστον 50-60% wet. Αφαίρεσε ρε φίλος. Ενα τέτοιο τραγούδι πρέπει να είναι πιο intimate που λένε στο χωριό μου και όχι στο Madison Square Garden σε πρώτη εκτέλεση. Ελα πιο κοντά στον ακροατή.

Είναι όντως του Van the man αλλά έγινε γνωστό απο τον Stewart. Πάρα πολύ ωραίο σόλο Αποστόλη και τι όμορφη παρέα φτιάξατε! Κρίμα που σας έχασα.

Μη τα δώσετε όλα τώρα. Αύριο μεθαύριο θα πρέπει να φτιάξετε και για τον δικό μας διαγωνισμό.

Λάκη δημιουργείς θρύλο. Θα ψάχνουν τον Connery στην Κοζάνη αντι για Σκωτία. Μια ερώτηση όμως ρε φίλε: εξαιρετικές φωτογραφίες και ατμόσφαιρα κάνουν τα vintage ηλεκτρονικά αλλά μη μου πεις πως τα χρησιμοποιείς και για τον λόγο που κατασκευάστηκαν κιόλας.... dimsonic ζεστός ο χώρος και συνεχίζεις να έχεις τα ηχεία σε παράταξη βλέπω. Εγω μόλις προχτές μετα απο χρόνια σε αχρηστία, έβαλα τα PMC LB1 στη... βιβλιοθήκη για να παίζουν τουλάχιστον spotify και ράδιο! LS3/5A ιδιοκατασκευές είναι τα μικρά; Είχα φτιάξει κι εγω το 90 δύο σετ με διορθωμένη φάση. Κάποτε ορκιζόμουν σε αυτά. Παροιμυώδη μπλε τύπε έχεις το loft που σου αρμόζει, με κλειστες κουρτίνες εννοείται και ηλεκτρική σκούπα για ξεκάρφωμα. Γουάο!