Εγω αναφερόμουν στο συγκεκριμένο βίντεο που έβλεπα πρώτη φορά. Μου άρεσε η εξέλιξη του όσο το άκουγα, ενω έγραφα την απάντηση μου.
Δεν ξέρω όμως αν αναφέρεσαι στο σε βάθος χρόνου επαναλαμβανόμενο άκουσμα.
Πάνω σε αυτό θα μιλήσω σαν παλαιός διευθυντής προγράμματος ραδιοφώνου αλλά και σαν ακροατής.
Οταν ακούμε κάτι για πρώτη φορά, αν δεν είναι τόσο εντυπωσιακό που θα μας πιάσει με την πρώτη (λίγες φορές συμβαίνει αυτό), μας ξενίζει.
Οταν ακούμε κάτι παλαιότερο (γνωστό) όμως, μας είναι οικείο. Δεν σημαίνει πως το καινούργιο είναι υποδεέστερο αλλά απλά θέλει καιρό για να καταταχτεί και αυτό στην συνείδηση μας σαν... classic, αν και εφ' όσον το αξίζει βέβαια.
Οι Αμερικάνοι λοιπόν που ότι κάνουν το αναλύουν σε βιβλία και δεν παριστάνουν τον μάγο, όταν θα βάλουν ένα νέο κομμάτι στο playlist του σταθμού θα το υποστηρίξουν, γνωρίζοντας πως συγκριτικά με ένα γνωστό δεν έχει καμία τύχη. Και θα το υποστηρίξουν με επανάληψη. Αυτό βέβαια σημαίνει πως έχει ήδη περάσει το screening του υπεύθυνου προγράμματος που ιδανικά θέλει να έχει το καλύτερο πρόγραμμα για το format, με τα καλύτερα τραγούδια που δεν θα κάνει κοιλιά σε κανένα. Οπως π.χ. στο playlist μια μπάντας. Το πόση επανάληψη είναι θέμα τοπικής δόσης (ανάλογα με την μέση ώρα ακρόασης) και εμπειρίας του ραδιοφωνατζή.
Ετσι λοιπόν με δεδομένο ότι η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μάθησης, μαθαίνουμε να ακούμε νέα ακούσματα σε ότι αφορά το ραδιόφωνο και να ξερνάμε ή να εντάσσουμε στο προσωπικό μας soundtrack.
Τα είδη σαν το παραπάνω δεν ανήκουν στα popular ραδιοφωνικά formats (Hit Radio) και αρα δεν τυγχάνουν τέτοιας τύχης αλλά νομίζω πως αναπτύσσονται μεταξύ μουσικών και ορισμένων μουσικόφιλων όπως π.χ. η jazz ή το blues.
Σόρι για το σεντόνι, το οποίο μπορεί να είναι και τελείως off-topic.