Yannis Methenitis

Μπράβο για άλλη μια φορά Απόστολε! Εγω αυτό που παρατηρώ είναι τη θετικότατη εξέλιξη σου συνολικά. Τον στίχο τον είχες πάντα και o συγκεκριμένος δεν αποτελεί εξαίρεση. Διακρίνω ενορχήστρωση με αξιώσεις που ξεπερνάει την ασφάλεια του ροκ κουαρτέτου. Στα του ήχου τα πας θαυμάσια και όποια σχόλια και να ακούσεις, νομίζω πως αφορούν απόψεις παρα αντικειμενικές διορθώσεις. Η φωνή εδω έχει όγκο και ζεστασιά και είναι η καλύτερη ηχογράφηση της μέχρι τώρα. Ωραία πράγματα!

Άποψη του Επικούρη για τη ζωή και το θάνατο από οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Οι όρθιοι". Στ' αλήθεια, τι να είναι η ζωή; Ένα τσουβάλι με εμπειρίες που όλοι κουβαλάμε στις πλάτες μας και λίγο πριν κλείσουμε τον βιολογικό μας κύκλο, το παραδίδουμε στους απογόνους μας; Αυτό είναι τελικά η ζωή; Ίσως να είναι και ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που πρωτοακούμε όταν ανοίγουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας και κοιτάμε με περιέργεια τον κόσμο, τα πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων, τα χαμόγελά τους. Αχ να μπορούσαμε να ακούσουμε και με τα μάτια μας! Μεγαλώνουμε και ο περίγυρος φροντίζει να μας μιλήσει για το θάνατο, το τέλος του βιολογικού μας ρολογιού. Δεν καταπίνεται εύκολα ο θάνατος μιας και ο άνθρωπος είναι η πιο τραγική ύπαρξη του κόσμου τούτου. Τραγική γιατί γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα, όμορφα ή βασανιστικά, το τέλος θα έρθει. Ο φόβος του θανάτου μας γίνεται εμμονή όσο μεγαλώνουμε. Σπαταλάμε πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας για την ύπαρξη του "μετά". Τότε αρχίζει το παραμύθι. Βομβαρδιζόμαστε με θρησκευτικούς μύθους, χορεύουμε στο ρυθμό του κάθε ελπιδέμπορα που μας πουλάει την υποτιθέμενη "συνέχεια" της ζωής μετά το θάνατο. Δεν υπάρχει το "μετά". Υπάρχει όμως το "πριν" και αυτό το "πριν" πρέπει να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε χωρίς κραιπάλες, χωρίς ασυδοσία, χωρίς υπερβολές μαζί με λίγους καλούς φίλους. Αν απαλλάξουμε τον εαυτό μας από το φόβο του θανάτου, τότε μονάχα θα καταλάβουμε το βαθύ νόημα και την ουσία της ζωής. Αν ζούμε μια μίζερη ζωή πλημμυρισμένη από φόβο, τότε δεν ζούμε. Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να προβληματίσει δεν είναι το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά αντιθέτως, το αν υπάρχει ζωή πριν από αυτόν. Αν απαντήσουμε θετικά σ' αυτό το ερώτημα, τότε βρισκόμαστε στο μονοπάτι της ευδαιμονίας. Αν απαντήσουμε αρνητικά, είμαστε ήδη νεκροί πριν καν πεθάνουμε.

Αχ πάει ο epikouris... Έχω φάει στο φιλόξενο σπίτι του, παρέα με την οικογένεια και άλλους καλεσμένους μουσικούς συζητώντας για μουσικούς και τα μπλουζ. Μεγάλη καρδιά και παθιασμένος με τα blues που γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια στον Αμερικάνικο νότο. Δίδασκε αγγλικά στο φροντιστήριο του και μοίρασε τις "Σημειώσεις Πάνω στην Αγγλική Γραμματική" του δωρεάν μέσα απο το Noiz. Εξέδωσε και μοίρασε βιβλία όπως "15 σταγόνες βροχής σ' έναν ωκεανό από μπλουζ ιστορίες", 2012, "Το σίχαμα", 2010, "Για όλα έφταιγε το μπλουζ", 2008, "Οι όρθιοι", 2014. Έγραψε διάφορα άρθρα όπως θα βρείτε στο προφίλ του. Δεν σταμάταγε να γράφει. Αεικίνητος διοργανωτής και εμψυχωτής εγχώριων γκρουπ. Υπήρξε μια περίοδος που ήταν πίσω απο κάθε διοργάνωση συναυλιών μπλουζ. Ο Επίκουρος ήταν το ευαγγέλιο του Επικούρη, που με "μάλωσε" όταν ονόμασα αρχικά Επίκουρο το σημερινό γαστρονομικό club, Λούκουλος της σελίδας. Μου θύμισε πως τον κατηγορούσαν ψευδώς πως ήταν λαίμαργος και υπέρ των απολαύσεων οι εχθροί του, παραφράζοντας το έργο του. Και φυσικά είχε δίκιο. Θα τον θυμάμαι για το πάθος και την αγνότητα της σκέψης του. Ένας καλός άνθρωπος. So long Δημήτρη. Ενα μικρό βιογραφικό του: Ο Δημήτρης Επικούρης γεννήθηκε το 1963 στη Νίκαια του Πειραιά από γονείς Μικρασιάτες. Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στις ΗΠΑ και από το 1990 διδάσκει την Αγγλική γλώσσα σε ενήλικες κυρίως σπουδαστές. Είναι παντρεμένος με τη φιλόλογο Ηλιάνα Σαραντοπούλου και έχει δύο παιδιά, το Βαγγέλη και τη Δήμητρα. Λατρεύει την Επικούρεια φιλοσοφία και τα νέγρικα μπλουζ. Συλλέγει παλιές ηλεκτρικές κιθάρες και σπάνιους δίσκους βινυλίου με νέγρικη μουσική. Αρθρογραφεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά για την ιστορία και την εξέλιξη της μπλουζ μουσικής.

Αγαπητέ νεαρέ μου ?, η διαδικασία side chain gating είναι προφανώς πριν την έλευση των ψηφιακών εργαλείων και την χρησιμοποιούσαμε σε dance κομμάτια για να δένουμε την μπότα με το μπάσο. Είναι δοκιμασμένη μέθοδος με μηδενικά artifacts αν ρυθμιστεί σωστά και ευρέως διαδεδομένη. Φυσικά τώρα μπορεί να γίνει και audio quantization to the beat αλλά και υπομονετικό, χειροποίητο editing μιας - μιας νότας αλλά έτσι επειδή το έθεσε ο Alex ως πειραματιζόμενο μαμούνι, είπα να πω ότι ήξερα κι ας είν' αρχαίο.

Είναι καθαρά τεχνική ήχου η διαδικασία. Όσο μετρονόμος και να είσαι, μόνο με τον παραπάνω τρόπο πετυχαίνεις το απόλυτο ηχογραφημένο δέσιμο δύο ή περισσότερων οργάνων. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο.

Εγώ θα χρησιμοποιούσα side chain gating. Η χρήση noise gate αντί για compressor σημαίνει ότι το μέρος της κιθάρας θα ακούγεται αντί να συμπιέζεται με το trigger. Για παράδειγμα, κάθε φορά που παίζει το μπάσο ή η μπότα, θα ανοίγει το gate και θα ακούγεται ταυτόχρονα η κιθάρα με μεγάλη ακρίβεια. Έτσι πετυχαίνεις πολύ δεμένα παιξίματα.

Το αναμάσημα και η κινέζικων προδιαγραφών αντιγραφή με ιδεολογική προσήλωση σε πεπερασμένες προδιαγραφές είναι αυτό που ΔΕΝ είναι jazz. Η jazz ξεκίνησε ως προοδευτική και φυσικά αναθεωρητική μουσική, γιατί αλλιώς τι πρόοδος θα ήταν αυτή χωρίς εξέλιξη; Η προσήλωσή σε φάσεις της είναι ο ορισμός του συντηρητισμού. Σε αυτό νομίζω έχει εμβαθύνει φιλοσοφικά ο ομιλητής και κάνει προεκτάσεις στους βιρτουόζους αναπόφευκτα που δεν εφευρίσκουν αλλά αναμασούν με τελειότητα.

Πες κάποιο παράδειγμα που πιστεύεις πως ανακατεύει, για να καταλάβω.

Μια φιλοσοφική προσέγγιση και ιστορική αναδρομή στην εξέλιξη της jazz ωραία τεκμηριωμένη κατα τη γνώμη μου, στο φαινόμενο των σημερινών βιρτουόζων που δεν ξεχωρίζουν. Όπως αναφέρεται, ο Miles Davis προτιμούσε να παίζει με μια νεα κακή μπάντα παρα να παίζει ότι έπαιζε με την προηγούμενη. Αυτή ήταν και η έννοια της jazz όπως την γνώρισα απο τους κύριους εκφραστές της. Εξέλιξη. Όσοι τα καταφέρετε, (είναι 20 λεπτά πυκνής πληροφορίας στα αγγλικά) ακούστε το σαν ραδιόφωνο, δεν έχει η εικόνα να δείξει κάτι.

Το θέμα είναι πως με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι. Παράδειγμα: αν ακούς μουσική ασταμάτητα σήμερα, όπως λες... πρόσθεσε άλλα 30 χρόνια ασταμάτητα ακούσματα και ίσως ανακαλύψεις τότε πως δεν θα συναντάς κάποια παρθενογένεση για να παθιαστείς, όπως τώρα. Μπουχτίζεις κάπου. Εδώ θα συμφωνήσω μερικώς καθώς πολλές φορές συνάντησα κόσμο που έπαψε να αναζητεί νεα ακούσματα σε ηλικία πριν και τα 40 ακόμα. Η μοναδική αλήθεια και ο οπαδισμός συμπεριλαμβάνει και τη μουσική. Ανήκεις κάπου.

Μπράβο νεαρέ, εμένα μου άρεσε. Έχεις προ πολλού καταλήξει στα όργανα της ενορχήστρωσης σου και ιδιαίτερα σε αυτό είναι όλα καλοφτιαγμένα. Οι μελωδίες είναι απλές και τραγουδιστές, που φαίνεται σαν να τις γράφεις σιγοψιθυρίζοντας, παρά σε κάποιο όργανο. Εκτός και αν κάνω λάθος αλλά έτσι μου ακούγεται. Πρέπει να βρεις αδελφό στιχουργό και κάποιον/α φωνή που θα σε εκφράσει ερμηνευτικά. Ένα κάρο τραγούδια γράφεις.

Και εκατό να το γράψεις, κόσμος πιστεύει ότι δεν γνωρίζει και θέλει να είναι αλήθεια.

Στην εκπληκτική ποιότητα αναφέρομαι στο αρχικό ποστ. Η HB έχει διάφορες σειρές και είναι φυσικό το μοντέλο των 90 ευρώ να υπολείπεται. Η συγκεκριμένη σειρά κοστίζει υπερδιπλάσια αλλά περιλαμβάνει και το Gotoh στον τίτλο της, για να τονίσει το ποιοτικό σκέλος απο το κύρος του hardware και παραμένει φτηνότερη απο Squier. αχ... ρε αχαλίνωτα νιάτα! Θα το κάψουμε! ???

Θα έχει πιεσόμετρα για τους θαμώνες ή να κουβαλάω το δικό μου;

Αρκετά πια με την ηγεμονία σας. Παίζουμε κι εμείς τετράχορδο αμα λάχει!

Μάλλον δεν έπαιζε bass music. Πρώτη φορά τον ακούω και με τετοια μπαντάνα... δεν πρέπει να έχασα πολλά.?

Να μου 'λεγες για τον East, θα σου έλεγα μας δουλεύεις αλλά αυτόν δεν τον ξέρω.

Το Precision είναι humbucker... αφού.

Επειδή τρωγόμουν χρόνια πολλά, για το πως θα ήταν ένα κοντόκανο (short scale) μπάσο, αφού κιθαρίστας γαρ όταν έπιανα το Epiphone PJ μπάσο που έχω απο το 90, οι αποστάσεις των τάστων μου φαίνονταν μεγάλες, δεν άντεξα στον πειρασμό και πήρα ένα ομορφούλι Harley Benton MV-4MSB Gotoh που στις προδιαγραφές τουλάχιστον φαινόταν ταμάμ. Σώμα απο alder, μπράτσο απο... καραμελωμένο πλάτανο (sycamore maple) και ένδοξη δάφνη (laurel) ταστιέρα σε κλίμακα 30". Το hardware, κλειδιά και γέφυρα είναι της Gotoh, εγγύηση. Μαγνήτες AlNiCo 5 απο τη προσεγμένη σειρά Roswell της ΗΒ. Χρώματα παλ με ταρταρούγα pickguard, επέλεξα το Seafoam Green. Οποιαδήποτε αναφορά σε καμπινεδί θα περάσει ασχολίαστη. Έλαβα το δέμα εντός πέντε ημερών απο την DHL και το άνοιξα γεμάτος περιέργεια να δω πόσο ανταποκρινόταν σε αυτό που ήθελα να πιστεύω. Το μπάσο ήταν σχεδόν ρυθμισμένο και με μια μικρή επέμβαση στο truss rod και λίγο σπρώξιμο στα βαγονάκια της γέφυρας, έγινε ντουφέκι. Το μπράτσο είναι στενό στο γραφιτένιο nut σαν jazz bass και έχει μια πολύ ωραία αίσθηση satin που γλιστράει το χέρι, ενώ τα τάστα είναι όμορφα λιμαρισμένα και δεν εξέχουν. Το hardware είναι πρώτης διαλογής με τα κλειδιά να λειτουργούν χωρίς αντίσταση, παναλαφρα χωρίς να δημιουργούν neck dive όταν στέκεσαι και τα βαγονάκια της γέφυρας μπρούτζινα. Το πακέτο στην DHL έλεγε πως ζύγιζε 6 κιλά και μ' έζωσαν τα φίδια πως θα παραλάμβανα άγκυρα τετράχορδη αλλά τελικά το όργανο ζυγίζει μόλις 3,3 κιλά και έχει πολύ ωραία αίσθηση στο κράτημα. Το άμεσο σχόλιο των περισσοτέρων στο διαδίκτυο (και του Τέρυ) είναι πως δεν υπάρχει επιλογέας μαγνητών παρα ένα volume κι ένα tone και για τους δύο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως μου περισσεύει ένα push-pull ποτενσιόμετρο 500Κ της DiMarzio με το οποίο θα μπορούσα να αντικαταστήσω το volume και να μπορώ να επιλέξω έναν απο τους μαγνήτες που θα μου αρέσει ή και τους δύο. Φυσικά αν θελω μπορώ να βαλω κι ενα τριθέσιο επιλογέα αλά Les Paul. Ακούγοντας όμως το μπάσο, είμαι τόσο ικανοποιημένος με τον ήχο του που μου είναι αδιάφορο για την ώρα. Και μόνο με το πολύ καλό tone που διαθέτει, εχω 2-3 εναλλακτικές, τονικές επιλογές. Ακούστε για να καταλάβετε και πείτε μου. Έχω χαρεί πολύ με την αγορά μου. Είναι η πρώτη που έκανα για έγχορδο χωρίς δοκιμή και έχω ενθουσιαστεί για το γεγονός πως ανταποκρίνεται στις καλές του προδιαγραφές χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις.

Λοιπόν, έχει ενδιαφέρον το πως ξεκίνησε η ταύτιση του χρώματος με το αγαπημένο μέρος του σπιτιου. Αυτό που ξέρω είναι πως χρησιμοποιήθηκε στην εποχή του Art Deco σαν Mint Green, ενώ επανήλθε στα 50'ς σαν Surf ή Seafoam Green και ήταν πολύ της μόδας προφανώς γιατί κάποια DuPont κυκλοφορούσε βερνίκια σε παλ χρώματα, κυρίως για αυτοκίνητα που όμως χρησιμοποίησαν παντού κάτι περίεργοι, ακόμα και σε... Τελεκάστερ. Τα δημόσια ουρητήρια στην Ομόνοια αλλά και αλλού είχαν αυτή την πετυχημένη επιλογή στα πλακάκια και ως τρέντι τύποι που είμαστε, βάψαμε ελλείψει πλακακίων και αρκετούς καμπινέ(δες). Το μπάσο μου όμως θυμίζει περισσότερο Σεβρολέτ... 'νταξ;

Γάτα με πέταλα είσαι.

Πήρα έμα μπασάκι χρώματος καμπινεδί ρε φίλε, πως κάνεις έτσι; Θα βαλω φωτό σε ενα ειδικό θέμα που θα ανοίξω, μη χαλάμε αυτό εδω.

Κι εμένα πέρασε ένας DHL και μ' άφησε ένα κουτί. Τσίμπησα απο τη προπαγάνδα κι εγώ. Πολύς ντόρος! Είναι καλές αυτές οι Χάρλεϊ Μπέστον του Θωμά; Και γιατί είναι τσάμπα; Πήρα κι εγώ να μάθω και θα σας πω σύντομα. Πλιζ σαμπσκράιμπ εντ χιτ δε μπελ.

Πριν κάνεις οτιδήποτε, σκέψου πως η αλλαγή αυτή θα υποτιμήσει την αξία του vintage. Επίσης, αν είναι vintage θα έχει καλώδιο με υφασμάτινη επένδυση. Τα νεότερα έχουν πλαστικό και τα χειρότερα είναι και πολύ λεπτά. Καλώδιο μπορείς να αγοράσεις και με υφασμάτινη επένδυση αν θες όπως αυτά: https://thmn.to/thoprod/119558?offid=1&affid=1652 Επίσης καλό είναι να ξέρεις πως δεν θα δεις διαφορές αν αλλάξεις καλώδιο, μιας και είναι πολύ μικρό το μήκος μεσα σε ένα μπάσο για να έχει ακουστές απώλειες, εκτός και αν αλλάξεις και τα ποτενσιόμετρα.