Yannis Methenitis

Εύγε για την παραγωγή! Διότι δείχνει τι μπορεί να κάνει ο καθένας σπίτι του, όταν διαβάσει τα manual. Κι εσύ τα διαβάζεις Λάκη. Κι ας θεωρείται vintage πλέον ο εξοπλισμός. Το αποτέλεσμα μετράει. Το επόμενο είναι η διάθεση κι η έμπνευση. Μπράβο και πάλι βιντατζ κολέκτορ.

Πρόκειται για μια πολλή ωραία συναυλία με κορυφαία μπάντα που περιλαμβάνει και τον αιθέριο Keith Carlock στα ντραμς. Ο Larry στα 75 του καλά κρατεί αλλά το γήρας είναι αμείλικτο. Κι όταν λέμε γήρας εννοούμε πόνους και δυσκαμψία στα άκρα (βλέπε δάχτυλα). Μαζι και ένα τρέμουλο είναι αυτά σκοτώνουν τον κιθαρίστα ειδικά. Τον είχα δει και σ' ένα βίντεο στο NAMM και ήταν σαφέστατο. Η κούραση του εμφανής σε σημεία, όπου και το σχολιάζει αστειευόμενος αλλά μόνο αυτός ξέρει... Το ζω κι εγω εδω και κάτι μήνες κι ήλθε απότομα στα 65. Μου δίνει κουράγιο βεβαια που αυτός το προσπαθεί δεκα χρόνια μεγαλύτερος αν και δεν έχουμε τίποτα κοινό οι δυο μας σαν μουσικοί, πέραν του ότι τον θαυμάζω. Ο ήχος δεν είναι ότι καλύτερο αλλά η κάμερα είναι σταθερή τουλάχιστον. Παίζουν: Barry Green - Trombone, Mark Dalphet - Saxophone, Ruslan Sirota - Keyboard, Travis Carlton - Bass, Keith Carlock - Drums.

Εδω και μια βδομάδα το North Sea Jazz Festival ανέβασε μεταξύ άλλων τη συναυλία του Jeff Beck το 2006, στο Youtube. Η μπάντα φυσικά σπέρνει και η επιλογή των κομματιών, ραδιοφωνική. Η σκηνοθεσία και το camera work μοναδικά. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια λεπτομέρεια για μουσικούς. Φαίνεται πως οι καμεραμεν ήταν κιθαρίστες και μας δίνουν κάθε λεπτομέρεια του παιξίματος του Jeff αποκαλύπτοντας το πως χειριζόταν την Stratocaster. Ο Jeff στην ακμή του επάνω. Τι ωραία... Εννοείται πως με πήραν τα δάκρυα κάποιες στιγμές. Γι αυτό φροντίστε να έχετε μια ωρα μπροστά σας όταν θα ανοίξετε το βίντεο γιατί δεν θα το κλείσετε πριν το τέλος. Συνοδεύεται με ένα ποτήρι Αγιωργήτικο εξαιρετικά. Απολαύστε!

Συγχαρητήρια κι απο μένα Ζώρζ! Ήταν καιρός να βάλεις μια τάξη. Μακάρι να σε δούμε να τα παίζεις και ζωντανά. Υ.Γ. Τι φάση το Sunny day!

Καταχωρισμένες ανα εταιρία. Teisco Starway MJ-2 60s (η πρώτη μου) Yamaha SG-12A '67 Yamaha SA-50 '68 Yamaha SC-800 '77 Yamaha AEX-520 '99 Ibanez SG model 2383 '73 lawsuit Ibanez Deluxe Les Paul 59er '77 Lawsuit Era Ibanez GB10 '82 Gibson Les Paul Custom '74 Gibson SG STD '63 with Maestro Vibrola Gibson 345 stereo 70's Gibson ES-300 '50 Gibson Les Paul studio '11 (gold hardware) Gibson Les Paul studio 50's Tribute '11 Gibson 335 Dot '95 Peavey T-60 '81 PRS CE24 '92 Epiphone Zephyr Regent VS '99 Squier Stratocaster Affinity customized Fender Stratocaster 60th Ann. 2006 Fender Stratocaster American 2005 Ενα παλιό μπουκέτο.

Ηταν τόσο διαφορετικό άκουσμα την εποχή εκείνη... Χτες το άκουγα πάλι και σκεφτόμουν πως μας έκανε τεράστια εντύπωση γιατί μέχρι τότε ακούγαμε τον "ζεστό αναλογικό ήχο" κι αυτό ήταν καθαρά sample based. Βέβαια, αυτός ο πειραματισμός με τα δείγματα που προέκυψε στην αρχή, πήγε αλλού και έπαψε να είναι πειραματισμός αφού το editing έγινε αυτόματο κι ο κόσμος δεν έμαθε να το κάνει και απλά χρησιμοποιεί έτοιμα libraries. Θα τα δω τα βίντεο με καφεδάκι.

Έβγαλα και χωρίς φλας αλλά όπως ήταν φυσικό σε τετοιο φώς, ήταν κουνημένες. Κάνουμε και θυσίες όταν χρειαστεί.

Λίγο αποτυχημένες φωτό με την αφεντομουτσουνάρα μου να λάμπει απο το φλας αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Ομορφο τετράωρο με ωραίες κουβέντες απο λεβέντες.

Κι εγώ με μηχανή θα είμαι με ταξίδι δίωρο για να φτάσω κι ας βρέξει. Πως κάνετε έτσι κολεγιόπαιδα μου.

Να πούμε 8 ή νωρίτερα;

Θα έδινα 5 αλλά η παραγωγή λίγο υστερεί. Μου άρεσε πολύ η αντιμετώπιση καθώς πρόκειται για ολοκληρωμένη παρουσία και δημιουργική πρόταση. Μουσικά και στιχουργικά. Κάνετε σοβαρά πράγματα και ταυτόχρονα δεν είστε και τόσο σοβαροί. Άψογο!

Πέρασε καιρός και μου λείψατε. Πάμε για μπύρες; Τώρα που μαζευτήκαμε απο τις Μυκόνους και φορτώσαμε ιστορίες, να πούμε καμιά αλήθεια απο κοντά συνοδεία αναψυκτικού ροφήματος κατα τας προτιμήσεις. Δεν πρόκειται για event αλλά για συνάντηση παρέας οπότε δεν υπάρχει ντρες κοουντ. Αραχτοί και λάιτ που λέγαμε πριν κάτι δεκαετίες. Χρόνος - Λέω την Τετάρτη απόγευμα. Να έχετε σχολάσει όσοι δουλεύετε και να πάμε κάπου στο κέντρο. Τόπος - Προτείνω τον Μύλο στα Εξάθλεια. Ωραίο, ήσυχο και φτηνό μπαρ - καφέ στην οδό Ναβαρίνου 17. Εγώ θα είμαι εκεί.

Ναι αλλά η Fender ήταν και παρέμεινε το κύριο trademark. Δεν αγοράστηκε απο άλλη σχεδόν "ανταγωνιστική" εταιρία. Υπάρχουν παραδείγματα εξαγορών που έχουν καταπιεί τις θυγατρικές. Ας ελπίσουμε πως αναγνωρίζουν τι έχουν στα χέρια τους, αν και πιστεύω πως τους δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξουν αυτό που είχαν σταματήσει στο παρελθόν με τους Gibson ενισχυτές. Ποιός ξέρει... μπορεί να γίνουν rebranded.

Κοιτώντας σε βάθος χρόνου το μόνο που έχω πετάξει είναι τα motherboards και κάποια άχρηστα πλέον εξαρτήματα. Σκληρούς πάντα κρατάω, αν και δεν τους ξαναχρησιμοποιώ εν γένει. Τα κουτιά πρέπει να ήταν μάλλον 2 πάντα, που ξαναχρησιμοποιούσα στήνοντας πάνω τους το επόμενο desktop. They don't make them like they used to. Έχω 2-3 laptop όμως που λυπάμαι να πετάξω. Τους έχω αφήσει με το πιο light λειτουργικό. Είτε της εποχής του, είτε κάποιο Linux και κάποιες φορές έχουν χρησιμεύσει ως media player σε κάποιο χώρο.

Ηταν δεδομένο να συμβεί. Οταν έχεις χτίσει κάτι επι δεκαετίες με τον δικό σου τρόπο (καλό ή κακό) δύσκολα λειτουργούν τα συνεταιριλίκια αργότερα. Το ποιός "έφυγε" ποιόν, δεν έχει καμία σημασία. Προσωπικά δεν με πολυκαίει, αφου έχω pre-Gibson, Randall Smith Mesa Boogie που για τα δεδομένα μου ήταν και παραμένει ο κορυφαίος ηχητικά αλλά και οπτικά, Boogie. Ο Lonestar Special. Με τερτίπια μεν αλλά όπως όλα τα ιδιαίτερα high end αντικείμενα πόθου.

Ο τίτλος απο μόνος του θα με απέτρεπε απο το να ακούσω την προσπάθεια, αλλά το @SpyrosCh δίπλα, πάτησε αυτόματα το play. Και φυσικά αποζημιώθηκα. Πιστεύω πως έχεις δημιουργήσει την καλύτερη σχετική ατμόσφαιρα που εχω ακούσει για τους στίχους. Μέχρι τώρα η αγαπημένη μου ήταν του Dr. John. Μπράβο ρε Σπύρο! Είσαι Μουσικός.

Πιστεύω πως είναι μονόδρομος το φτηνό computer mic για videoconference. Εγω απο εκεί θα ξεκινούσα. Δεν κοστίζει κάτι μια δοκιμή. Βέβαια εξαρτάται και απο το πόσο critical είναι η ποιότητα στο περιεχόμενο. Απ' ότι καταλαβαίνω δεν είναι broadcast quality. Εναλλακτικά οι άλλες λύσεις όπως ενα video mic, κατευθυντικό, υπερκαρδιοειδές και ευαίσθητο απαιτεί κάποια τροφοδοσία (π.χ. μπαταρία).

Επειδή είσαι μικρή, σε κάμποσα (πολλά) χρόνια απο τώρα θα παρατηρήσεις τη φωνή σου να βαραίνει. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τον Βλάση Μπονάτσο. Οπότε σίγουρα η φωνή ενός πενηντάρη είναι βαθύτερη απο όταν ήταν τριάντα. Εγω, δεν με αναγνωρίζω π.χ.

...το είπες στη γυναίκα σου; Απσογοι, όπως πρέπει. Ο ντράμερ θέλει να είναι μπροστά ε...?

Τόσο κάνει μια σοβαρή κεφαλή... και όχι, οι χαιφιντελίστες που γνώριζα εγω έδιναν/δίνουν πολλά παραπάνω. Το βινύλιο σε επίπεδο diminishing returns είναι Κεάδας. Η σχέση τιμής προς απόδοση γέρνει δραματικά προς το CD.

Να μπούμε σε αυτή την κουβέντα τώρα... Όταν συγκρίνουμε δεν μιλάμε για κοινά συστήματα αλλά για απόλυτα σημεία αναφοράς. Και για τα δύο. Αλλα και σε κάθε κατηγορία τιμής το αντίστοιχό CD player προσωπικά το προτιμώ για πιστότητα. Υ.Γ. Και τι ορίζεις "καλό σύστημα βινυλίου". Ξέρεις πόσο κάνει ένας συνδυασμός VPI Avenger και μια φτηνή Naim Koetsu Black;

To CD standard, γνωστό και ως Red Book είναι 44,1khz/16bit. Αυτό το CD για πολλούς επαγγελματίες του ήχου είναι το σημείο αναφοράς μας. Πέρασε μια φάση κοντά στο 2000 με τα Super Audio CD (SACD) και DVD-Audio. Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν υιοθετήθηκε εν μέρει λόγω της προφανούς έλλειψης βελτίωσης στην ποιότητα ήχου για το ευρύ κοινό. Οταν ακούω κόσμο να μιλάει για ψηφιακίλα του CD, αναρωτιέμαι αν έχει ακούσει φυσική μπάντα να παίζει χωρίς P.A. ή μήπως συγκρίνει με σημείο αναφοράς ένα πλατώ με βραχίονα - κεφαλή της σειράς που άκουσε ή ακούει και θεωρεί αυτό πιστό ή φυσικό. Φυσικά θα είναι διαφορετικά. Αλλά πιστότερο θα είναι το CD αν μιλάμε για την ίδια ηχογράφηση, όσο και αν δεν σου αρέσει. Έχω γράψει αλλού για τα εγγενή μειονεκτήματα του βινυλίου σαν μέσο εγγραφής, όπως ο περιορισμός στη σχέση χρόνου και δυναμικής που δεν μπορεί να πλησιάσει το CD παρα μόνο σαν EP. Το CD σαν πρωτόκολλο και μέσο έχει πολλά πλεονεκτήματα συγκριτικά.

Εγω απο τις επιλογές που εχω κάνει φαίνεται πως έχω κάποιο μικρό... κόλλημα στο χρώμα, αν και το συνειδητοποίησα όταν τις έβαλα μαζί στον τοίχο, τότε. Με σειρά προτίμησης σε όμορφο sunburst για τα γούστα μου. Les Paul Yamaha (σχεδόν σαν βιολί) 335 (classic Gibson sunburst) Zephyr (σχεδόν διχρωμία με μεγάλο contrast) Όλα όμως είναι αποδεκτά και ακόμα και η διχρωμία έχει τους φαν της. Όχι εμένα πάντως.

Δεν είναι sunburst που βασιλεύει σαν ήλιος με τα χρώματα μιας δύσης να σβήνουν σταδιακά. Είναι κανονική, αδέξια διχρωμία. Κακό βάψιμο.

Μα πρόκειται για υβρίδιο Mosrite σαν αυτό που κρέμαγε ο Johnny Ramone. Κανένας δεν είναι πανκ εδω μέσα;? Στο θέμα μας, πέρα απο την παραπάνω σιχαίνομαι τα sunburst που έβαψε κάποιος ξυλοκόπος, σαν αυτά της Fender που ανέφερε ο @odis13, τα ανάποδα headstock και τις μυτερές κιθάρες με 37 τάστα και Floyd Rose.