mc06060

Υπάρχει αρκετό μεράκι κι αρκετή ταπεινοφροσύνη που είναι και τα δύο αξιοθαύμαστα. Δε θα έλεγα βέβαια το ίδιο και για το γεμάτο κλισέ περιεχόμενο, που δε φέρνει και πολύ σε φιλοσοφία, πολύ περισσότερο σύγχρονη!! Συγγνώμη!!!

Πάντως το treble booster του JAM βγάζει ωραίο γρέζι και με Strat σε Fender ενισχυτη, τερματισμένο βέβαια, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθάει στο γενικότερο eq.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δοκιμάσει τη λύση του tubescreamer αλλά έχω δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο με ένα BOSS SD-1, χωρίς ωστόσο να μπορώ να πω ότι συνεργάζεται και άψογα με το Muff, εκτός από καθάρα lead ήχους. Ωστόσο το "μεσαίο" επίπεδο fuzz το θέλω ως βασικό ρυθμικό ήχο. Παραθέτω κάποια βασικά παραδείγματα που καλύπτουν περίπου το εύρος των ήχων που θέλω να έχω διαθέσιμους: The Black Keys - 10 A.M. Automatic

Το Fuzz Phrase του JAM, είναι στις άμεσες προτεραιότητες δοκιμής, όπως και τα καινούργια Limited που βγάζει η Dunlop, αν καταφέρω και προλάβω κάτι προφανώς. Τώρα, τα AnalogMan τα άκουσα στο youtube και φάνηκαν πολύ καλά αλλά δεν ξέρω αν χρειάζονται παραγγελιά κατευθείαν από το site τους ή αν φέρνει κανείς Ελλάδα, ή τουλάχιστον Ευρώπη. Κι εννοείται και το Superfuzz, απλά δεν ξέρω ποιός τα φέρνει αυτά στην Αθήνα για δοκιμή. Το octave έλεγα να το αποφύγω, γι' αυτό και με έψηνε κάποιο octave fuzz, κυρίως γι' αυτον τον κλασσικό screamin' ήχο στα σόλο, απλά θέλω ταυτόχρονα και το ηπιότερο fuzz και μ' όσα το δυνατόν λιγότερα πετάλια γίνει όλο αυτό, τόσο το καλύτερο...

Εδώ και καιρό βρίσκομαι σε αναζήτηση ώστε να ολοκληρώσω το πρώτο ολοκληρωμένο rig μου. Στόχος είναι, όπως αποκαλύπτει κι ο τίτλος, ο μοντέρνος blues rock ήχος, δηλαδή κάτι ανέμεσα σε Jack White (ειδικά του καταπληκτικού Blunderbuss), Black Keys και του νέου μεσσία Gary Clark Jr. Βασική μου κιθάρα είναι μια Fender Deluxe Roadhouse Strat με Texas Specials η οποία μου δίνει ακριβώς αυτό που θέλω (για την ώρα τουλάχιστον) και χρησιμοποιώ και μια Yamaha Studio Lord για πιο Gibson ήχο. Η συνταγή νομίζω ότι είναι σχετικά απλή, ένας καθαρός ενισχυτής vintage προσανατολισμού (όχι κάτι εξεζητημένο ή πολύ ιδιαίτερο) και διάφορα βρωμο-πέταλα επάνω. Τις προάλλες ήμουν έτοιμος να αγοράσω έναν VOX AC-15 αλλά μόλις δοκίμασα το Big Muff επάνω του κάτι χάλασε.... Περιμένω να ακούσω και τον Ampeg GVT-15 που θα φέρει ο Νάκας, ενώ στα στάνταρ μου είναι οι Fender HRD και BD αν τους βρω μεταχειρισμένους (κάτι παλιότερες σκέψεις για tweed νομίζω περιττά βάσανα δημιουργούν). Το βασικό μου drive το παίρνω από ένα MXR Distortion III που αν και πλασαριζόμενο ως distortion, ουσιαστικά δίνει ένα αρκετά "καθαρο" overdrive. Από την άλλη έχω το Big Muff που για μένα είναι αναντικατάστατο, ακριβώς λόγω του πολύ πολύ ιδιαίτερου χαρακτήρα του. Κι εδώ είναι το πρόβλημα, μου λείπει το ενδιάμεσο, ένα ήπιο fuzz μάλλον. Κι εδώ αρχίζουν διάφορα ερωτήματα: silicon - germanium, octave up ή όχι και άλλα. Δοκίμσα αρκετά τις προάλλες (Empress fuzz, MXR BC-108, CTC Pin up, Fulltone Octafuzz, Visual Sound Angry fuzz κλπ) αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν έχω εξαντλήσεις όλες τις επιλογές. Ζητώ λοιπόν τη γνώμη σας, ειδικά στο ζήτημα του fuzz, αλλά και ίσως του ενισχυτή (αν και μάλλον εκεί είναι απλά θέμα υπομονής) ή και του drive... ΔΙαθέσιμο budget: περίπου 150€ για το fuzz, 500-600€ για τον ενισχυτή.

Θα ήθελα να πω κι εγώ πολλά επί των απείρων θεμάτων που έχουν ανοίξει σε αυτό το post (το οποίο κατά τη γνώμη μου καλώς κάνει και μένει ανοικτό), αλλά δε θα ξερα από που να αρχίσω. Μια παρατήρηση μονάχα, που θα θελα να κάνω, είναι το ότι θα πρέπει να προσπαθούμε να μας παρασύρει ο εμπειρισμός όσο το δυνατό λιγότερο. Σίγουρα, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει συγκεκριμένα βιώματα που τον διααμορφώνουν, αλλά να μην ξεχνάμε ότι έτσι κι αλλιώς όλοι και όλες, διαμορφωνόμαστε με βάση ένα συγκεκριμένο σύστημα κι ένα καθορισμένο σύνολο ιδεών και αντιλήψεων. Ο ατομικός δρόμος δεν είναι μια "συντηρητική" επιλογή ορισμένων, αλλά η κυρίαρχη ιδεολογία που εγκαλεί τον καθέναν και την καθεμιά. Αυτό όμως δεν τον καθιστά ούτε αυταξία, ούτε μη αντιστρέψιμη πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός, με άλλα λόγια, ως μέτρο αξιολόγησης αντιλήψεων (αυτό είναι ρεαλιστικό, το άλλο ουτοπικό) είναι, θεωρώ, αρκετά επικίνδυνος, εάν δε συνομολογούμε από την αρχή ότι είναι κάτι κοινωνικά και όχι "φυσικά" ορισμένο. Καμία "φύση" δε φτιάχνει τους "νόμους της αγοράς" και καμία "φύση" δεν τους καταργεί. Από την άλλη, επειδή πάντα η κατάθεση στοιχείων θεωρείται τεκμήριο αδιάσειστο, θεωρώ ότι κι εδώ θα πρέπει να κάνουμε την εξής παραδοχή: ναι οι αριθμοί μπορούν κάλλιστα να λένε ψέμματα. Αν δεν ήταν έτσι, τότε η ίδια η συγκυρία που βιώνουμε δε θα έπρεπε να υπάρχει. Το ότι η κρίση υπερβαίνει ακόμα και τους ίδιους τους διαμορφωτές της ασκούμενης πολιτικής (και αυτούς που τη διαμόρφωναν προ κρίσης) σε παγκόσμιο επίπεδο, δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι οι κοινωνίες δεν είναι αριθμοί και στατιστικές και ούτε μπορείς να τις κατανοήσεις έτσι. Ερμηνευτικά σχήματα υπάρχουν διάφορα, από το Μαρξ, το Βέμπερ μέχρι τον Καρλ Πόππερ. Αλλά, σε όσο αντιθετικά συμπεράσματα να καταλήγουν και οι τρεις τους, σίγουρα δε βασίζονται μονάχα στο "ρεαλισμό" των αριθμών. Για να φέρω ένα παράδειγμα: όσο και να κουβεντιάζουμε για τον αριθμό και την αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, υποστηρίζοντας τη μια ή την άλλη πλευρά, δεν πλησιάζουμε καθόλου το πραγματικό πρόβλημα που, κατά τη γνώμη μου, είναι πρόβλημα κοινωνικών συμμαχιών και αναπαραγωγής τηςκοινωνικής συναίνεσης σε μια ασκούμενη πολιτική. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι ελληνικό, μόνο, προφανώς. Είναι πρόβλημα του κάθε κοινωνικού σχηματισμού, που στην Ελλάδα απαντήθηκε με τη διόγκωση του κράτους και την ατομική "ιδιοποίησή" του από τους πολίτες. Κάτι τέτοιο συντηρούσε, όμως, τη μεσαία τάξη, όπως στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ το έκανε ο ιδωτικός δανεισμός. Η μάλλον συντηρούσε τη συμμαχία της μων μικρομεσαίων με τη μεγαλοαστική τάξη. Η κρίση, όμως, μεταξύ άλλων είναι και ξεσκαρτάρισμα και αυτό βιώνουμε τώρα διεθνώς. Ε κι απο κει πέρα, συγγνώμη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει και η "δημιουργική γραφή"... http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8381#.UOrAZMRFhlY.facebook

Αν δεν κάνω λάθος, τόσο ο Blues Deluxe όσο και ο Hot Rod Deluxe, αποτελούν παραλλαγές του Deluxe Reverb κι όχι κάποιων tweed μοντέλων. Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί ότι μπορεί να είναι πολύ καλοί ενισχυτές (με HRD έχω παίξει, BD όχι). Παρόλαυτα θα θελά να μάθω αν υπάρχουν μαγαζιά με μεταχειρισμένα στην Αθήνα (ξέρω σίγουρα ένα στην Τοσίτσα, δε θυμάμαι όνομα) που θα άξιζε να ψάξω.

Τα κιτ φαίνονται πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση αλλά σίγουρα δεν έχω την τεχνογνωσία, αλλά, δυστυχώς, ούτε και το χρόνο (για την ώρα τουλάχιστον) να εμπλακώ με τέτοια project. Να κάνω επίσης την αφελή μου ερώτηση: επιλογές όπως ο Blues Junior tweed ή ο VOX Tony Bruno μπορούν να πλησιάσουν;; Ρωτάω γιατί δεν τους έχω βρει πουθενά για δοκιμή. Ειδικά ο δεύτερος φαίνεται αρκετά ενδιαφέρων. Απο κεί και πέρα, προφανώς μ' ενδιαφέρουν και τα μεταχειρισμένα, απλά δεν ξέρω αν, πέραν των Fender Blues Delxe ή DeVille, τι άλλο μπορεί να είναι ενδιαφέρον... Αυτό το site φαίνεται επίσης ενδιαφέρον, αλλά δεν αναγράφει καθόλου τιμές http://www.colorsound.gr/

Όχι δεν έχω απάντηση...Συγγνώμη σε όσους μπήκαν στο thread για να τη βρούν. Ο τίτλος συνιστά ερώτηση. Και δύσκολη νομίζω κιόλας. Αλλά γι' αυτό το λόγο και θεωρώντας ότι αυτός ο ήχος συνιστά, ίσως (ας μην είμαστε ποτέ απόλυτοι), την τελειότητα, ψάχνω καιρό να βρω κι εγώ την απάντηση. Μιλάμε γι' αυτον τον κλασσικό blues ήχο, με την απίστευτης έντασης (στα αυτιά μου) βρώμα. Μήπως ζητάω πολλά εν τέλει;;;

Απ' ότι φαίνεται κανείς δεν έχει κάποια εμπειρία από τα συγκεκριμένα προϊόντα. Ωστόσο υπάρχει κάτι αντίστοιχο, σε αυτο το εύρος τιμής, που να κάνει τη δουλειά που το θέλω; Δηλαδή, ένα μικρό φορητό backup για το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού (ε το wah ή το big muff δεν τ' αφήνω ποτέ πίσω).

Να πω την αλήθεια μου, επειδή με τις πεταλιέρες, μικρές ή μεγάλες, δεν το χω καθόλου, δεν ξέρω αν είναι μπροστά ή πίσω. Απλά μου φαίνεται άκρως δελεαστική η τιμή τους για τη δουλειά που τα θέλα, αν προφανώς αντιστοιχεί και σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ποιότητας.

Έχει κανείς τσεκάρει την καινούργια σειρά stomplab της VOX?? Προμοτάρονται ως μια συμπυκνωμένη έκδοση των εφέ της σειράς VT+ και των Tonelab. Ωστόσο παραμένει ερώτημα αν κινούνται στην ίδια ποιότητα κι αν αντίστοιχα αξίζουν τα λεφτά τους, τα οποία, η αλήθεια είναι πως δεν είναι δα και πάρα πολλά. Ενδεικτικα: http://www.thomann.de/gr/vox_stomplab_i_guitar.htm και με το expression pedal http://www.thomann.de/gr/vox_stomplab_ii_guitar.htm Με ενδιαφέρουν κυρίως ως μια ευέλικτη λύση για πρόβες και κάποια "γρήγορα" live για αποφυγή κουβαλήματος του υπόλοιπου εξοπλισμού.

Και σε φυσιολογικές τιμές επίσης: http://www.thomann.de/gr/marshall_dsl15c_2012.htm http://www.thomann.de/gr/marshall_dsl40c_2012.htm http://www.thomann.de/gr/marshall_dsl15h_2012.htm Ιδίως ο 40ρης νομίζω...

Εγώ το βρίσκω καταπληκτικό...Και μ' αρέσει ιδιαίτερα μια αίσθηση χύμα που μου βγάζει με τις εντάσεις των οργάνων κλπ να μην είναι σε "απόλυτη" ισορροπία. Καλύτερα έτσι για μένα, δε με χάλασε καθόλου!

Καταρχήν, να ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είμαι μπασίστας. Ωστόσο, λίγο από φιλολογική σκοπιά, λίγο από πραγματική ανάγκη (ο ήχος σε μια μπάντα πιστεύω ότι δεν είναι δουλειά μόνο του ενός που παίζει το συγκεκριμένο όργανο, αλλά μια συλλογική προσπάθεια) θα θελα να ακούσω γνώμες για τα εξής: α) τι είναι αυτό που κάνει το συγκεκριμένο μπάσο τόσο προσιτό και ταιριαστό στο συγκεκριμένο ιδίωμα. Εικάζω ότι είναι ο πρίμος του ήχος που κάνει το μπάσο να βγαίνει μπροστά, τη στιγμή που οι κιθάρες συμπιέζονται από χαμηλά κουρδίσματα και τόνους fuzz β) ποιές εναλλακτικές υπάρχουν για το συγκεκριμένο ήχο του Rickenbacker. Θα μου πείτε ότι είναι μια κατηγορία μόνο του και δε θα διαφωνήσω, ωστόσο προσπαθώντας να πλησιάσεις έναν ήχο, πάντα μπορεί να σου προκύψει κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό, όταν απλά ξέρεις το πού θες να πας, αλλά δεν κολλάς στα συγκεκριμένα καλούπια για το πώς θα φτάσεις εκεί. Αυτά, όποιος μπορεί να βοηθήσει του είμαι προκαταβολικά ευγνώμων.