Θα είμαι αυστηρός εδώ, γιατί από τον Λουκά έχω "απαιτήσεις".
Πάμε να τα πάρουμε ένα ένα.
Την πρώτη φορά που το άκουσα ... δάκρυσα.
Και μιλάω πολύ σοβαρά και κυριολεκτικά.
Προσπάθησα να το ακούσω "μουσικά" και δεν τα κατάφερνα, με παρέσερνε αυτό το τεράστιο συναισθηματικό κύμα που εκλύει, σαν ωστικό κύμα συναισθημάτων τόσο έντονων, που με διέλυαν εσωτερικά.
Κάθε νότα, κάθε μια νότα, είναι με τέτοιον τρόπο εκφρασμένη και αρθρωμένη, που είναι σαν καρφί κατευθείαν στην ψυχή.
Όλα είναι τέλεια, σαν να υπήρξε μια συναστρία όταν γράφτηκε, μια μοναδική σύζευξη πλανητών.
Με το τρίτο άκουσμα, κατάφερα να το προσεγγίσω μουσικά, ξεφεύγοντας λίγο από το συναισθηματικό κομμάτι.
Είναι αριστούργημα.
Τι υπέροχες πτώσεις, τι ανεπανάληπτες αφαιρετικές μελωδίες, τι νύξεις αρμονίας που αλλού φαινόταν ότι πάνε και αλλού καταλήγουν.
Και όχι μόνο το πιάνο, όλα τα όργανα.
Τι μπάσο είναι αυτό ...
Τι παίξιμο, τι ήχος ...
Λουκά μου και κάποια λόγια σε σένα (όχι για σένα, αλλά σε σένα).
Θυμάμαι που ετοίμαζες cd και με ρωτούσες την γνώμη μου για το είδος με το οποίο θεωρούσα ότι θα "έπρεπε" να ασχοληθείς περισσότερο.
Λοιπόν παλικάρι μου, δεν ξέρω τι έχει γίνει από την εποχή των cd σου, δεν ξέρω τι έχεις κάνει, αλλά νομίζω ότι είσαι εκατό σκάλες πάνω.
Μουσικά, καλλιτεχνικά, εκφραστικά, στα πάντα.
Και νομίζω ότι έχεις βρει πια (πολύ καιρό τώρα) τον μουσικό σου δρόμο προς την έκφραση.
Και είναι ο δικός σου δρόμος, το δικό σου ύφος, που είναι πια ξεκάθαρο, και αναδύεται από κάθε σου πόνημα.
Το ύφος σου είναι αυτό το εσωστρεφές, λυρικό και σκοτεινό ταυτόχρονα, πάντα με μια μελαγχολική αίσθηση του "ανολοκλήρωτου", μια αίσθηση νοσταλγίας παλιών ονείρων που για κάποιο λόγο δεν έγιναν πραγματικότητα, μιας εσωτερικής τραγικότητας, που σαν την λάβα βρίσκει διέξοδο στην επιφάνεια από μια μικρή σχισμή, και καίει τα πάντα.
Το ύφος σου είναι δυνατό, προσωπικό, και τρομερά συναισθηματικό και έντονο.
Δεν θα διστάσω να πω ότι ο πολυαγαπημένος σου (και δικός μου) Bill Evans είναι σίγουρα κάπου εκεί, όχι τόσο βαθιά, κατ' αρχήν έχεις το άγγιγμά του.
Αυτό είναι σίγουρο.
Όμως εδώ Λουκά μου, νομίζω ότι ξεπέρασες τον ίδιο σου τον εαυτό.
Πολύ σοβαρά και ειλικρινά μιλώντας, δεν μπορώ να πω "μπράβο", ντρέπομαι.
Μόνο "ευχαριστώ" που μας τιμάς να γινόμαστε κοινωνοί των έργων σου.
Για μένα είναι σίγουρα τιμή.
Ευχαριστώ λοιπόν.