Σε ότι έχει να κάνει με συνθετική/παικτική έμπνευση, διαφωνώ με το παραπάνω.
Όταν περνάω μεγάλες περιόδους μη ακρόασης, ή αδιάφορης ακρόασης, αδειάζω, φτωχαίνω, ευνουχίζομαι σε εσωτερικά ακούσματα.
Ότι και να έχω ακούσει στο παρελθόν, πάει και μπαίνει σε κάποιον υπόγειο χώρο μέσα μου, και φυτοζωεί.
Και αυτό συνέχεια εντείνεται όσο δεν ακούω.
Όταν ακούω ενεργητικά όμως, γεννάω.
Αρχίζω από το πουθενά να ακούω μελωδίες, ριφφ, αρχίζω να επεξεργάζομαι μουσικά τα πάντα.
Ακούω πχ ένα κομμάτι, και ταυτόχρονα χωρίς να το θέλω, αρχίζω και ακούω κι άλλα πράγματα πάνω από πχ το ρυδμ σέξιον.
Αν μπορούσα εκείνη την ώρα να γράφω, θα έγραφα συνέχεια κομμάτια.