Φίλε Σταύρο, μου άρεσε και πολύ θα ήθελα να ξαναπροσπαθήσεις σ' αυτό το είδος (blues) με τον δικό σου πάντα τρόπο.
Όμως...
1. Την επόμενη φορά θα ήθελα το κομμάτι να έχει "θέμα" (ένα riff που να το "στοιχειώνει" παιγμένο με παραλλαγές, ακόμα και "μεταμφιεσμένο"). Σε όλα σου τα κομμάτια υπάρχουν καταπληκτικά riffs, γιατί όχι και σε ένα blues (χρησιμοποίησε hard riffs, so what?)?
2. Το rhythm section ας μην μοιάζει σαν backing track για σόλο, ας έχει τις δυναμικές της κιθάρας, ας ακούγεται σαν ψίθυρος σε κάποιες στιγμές, ειδικά πριν την "καταιγίδα" σου (όλη η "μπάντα" όμως να "ανεβαίνει" και να "κατεβαίνει").
3. Το blues είναι από τα δυσκολότερα ιδιώματα για έναν "σολίστα" όσον αφορά στο να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή (πολύ δυσκολότερο IMHO από την jazz και to fusion), λόγω της αρκετά συγκεκριμένης "φόρμας" του. Ή που θα πρέπει να "παρέμβει" κάποιος σ' αυτήν (λιγότερο ή περισσότερο) αρμονικά, χρονικά, μελωδικά, ακόμα και αισθητικά πράγμα που κάνεις και μάλιστα πάρα πολύ καλά, ή θα πρέπει να το' χει άγρια το ρημάδι.
Το ταπεινό μου σχόλιο για ότι άκουσα...
Frank Marino meets Vinnie Moore at Buddy Guy's place.
Μην το αφήσεις το είδος, είναι κρίμα, μπόλιασέ το με το hard rock, και...
Εις το επανακούειν ΦΙΛΕ.
Συγγνώμη δάσκαλε αν είμαι αυστηρός (είμαι?), με επηρρέασε η κλίκα. ;D
Ο πρόεδρας :D ξέρει
Βρε ψεύτη, ο george cam τα παίζει όλα alternate picking ;D.
Keep on mate :-*.
Περιμένω το επόμενο!