Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία αυτό πάντα. Παλιός μου γνωστός και πυγμάχος στον ΠΑΟ, δούλεψε ένα φεγγάρι γκαρσονάκι σε μαγαζί σε επαρχιακή πόλη κοντά στην Αθήνα για να βγάλει τα προς το ζειν (αφού η πυγμαχία δεν πληρώνει). Λαϊκός τύπος ο γνωστός μου, γούσταρε την μουσική που παιζόταν στο μαγαζί και φυσικά δεν "μάσαγε" από τίποτα.
Ένα βράδι σκάει ένας τύπος με μεγάλη παρέα και κάνει μεγάλο λογαριασμό. Πάει το παλληκάρι (λίγο πριν φύγουν) και δίνει τον λογαριασμό.
"Ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε? Δεν πληρώνω ποτέ" του λέει ο τύπος. "Κι αν δεν ξέρεις ρώτα το αφεντικό σου".
Πάει το γκαρσονάκι στο αφεντικό και του λέει "το και το". "Δεν με νοιάζει ποιός είναι, θα πληρώσει" λέει το αφεντικό.
Ξαναγυρνάει το παλληκάρι και του λέει "πρέπει να πληρώσετε κύριε".
"Εντάξει" του λέει ο άλλος, "έλα ένα λεπτό έξω να σε πληρώσω γιατι φεύγω".
Μόλις βγήκε έξω, έβγαλε το κουμπούρι και του του λέει "πάρτα", του την άναψε στο "δόξα πατρί" και τα υπόλοιπα τα διάβασα στην εφημερίδα ρε παιδιά.
Κρίμα το παλληκάρι ρε γ@μώτο, κρίμα.
Απλά οι συνθήκες εργασίας σε τέτοια μαγαζιά είναι δυστυχώς αυτές είτε είσαι μουσικός είτε ότι να 'ναι!