fusiongtr

Γειά σου ρε Νάσο Scotheny (ή αν προτιμάς Methefield). Ξεκινάς Metheny-κα και τελειώνεις Scofield-ικά. Me like very much!

Μωρέ κάτσε να τον μανατζάρω εγώ και θα δεις μετά! ;D ;D Έχει internet και στην Γερμανία? Για δες πρόοδος! ;D ;D ;D Δύο διπλά με γύρο κοτόπουλο μπορείς να μου φτιάξεις βρε Τέρρυ? ;D ;D ;D

Και μετά από αυτό περιμένεις να ανεβάσει άλλος? Πάρα πολύ καλό και ώριμο. Μπράβο!

Δεν νομίζω! Μόλις δει το στούκι θα πει, εγώ κάνω τη ΜΑΝΑ! Να βλέπω το χρήμα! ;D ;D ;D

Απάντησε στην κυρία Μαρία, ότι δεν έχει σεμέν, αλλά αν έρθει μετά τα μεσάνυχτα θα έχει σεμέν ντε φερ, ρουλέτα, στούκι, κόκκαλα, και τα κορίτσια θα σερβίρουν τα ποτά! ;D ;D ;D ;D ;D

Εγώ πιστεύω ότι το ζητούμενο ακόμα είναι η διαφορετικότητα. Το να έχει κάποιος προσωπικό ύφος που να τον κάνει να ξεχωρίζει μέσα από το καζάνι των τεχνικά άρτιων από τους οποίους ο κόσμος (και η μουσική βιομηχανία) μπούχτησε. Για να τον "σπρώξει" η μουσική βιομηχανία πρέπει να πατήσει σε κάποια ιδιαιτερότητά του. Το τεχνικό μέρος το έχει επιλύσει αυτή!

Διαβάζω τις προηγούμενες σελίδες και πραγματικά αναρωτιέμαι, γιατί οι Motorhead δεν πήραν κάποιον τραγουδιστή της προκοπής? Τόσοι υπήρχαν και υπάρχουν, που πιάνουν και πέντε οκτάβες άμα λάχει! ;D ;D ;D ;D ;D Ο Lemmy όμως ΕΙΝΑΙ οι Motorhead! Τους φαντάζεστε με άλλη φωνή? ;) Είναι προσωπικότητα, και είναι ο εαυτός του. Έχει προσωπικό ύφος, μοναδικό στυλ, δεν μοιάζει, και ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό! Αν όλα αυτά τα ανάγετε στον Rory, έχετε την δική μου άποψη!

Σωστός! Ωραίο παίξιμο!

Έχεις ανέβει πολύ Πάνο. Ειδικά σε βιμπάτο και phrasing είναι το παίξιμό σου άλλο πια! Μπράβο!

Πάρτους τηλέφωνο μήπως μπορείς να την πάρεις εσύ Σάββατο από εκεί αν σε βολεύει. ;)

Θα ήθελα λιγότερο reverb για να ακούσω τον "αέρα" της κιθάρας! Σπέρνει!

Ζητώ συγγνώμη για το ότι άργησα πολύ να απαντήσω. Από την μία η δουλειά (χαμός), από την άλλη κάποια προβλήματα υγείας, δεν με άφησαν να απαντήσω συντομότερα σε όλα τα παιδιά που το άκουσαν και τους ευχαριστώ όλους ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ! Σιγά να μην το ξεχνούσα Δημήτρη, να 'σαι καλά! Ευχαριστώ πολύ Χάρη για το σχόλιό σου, πραγματικά με τιμά η γνώμη ενός εγνωσμένης πλέον αξίας Drummer (και ειδικά τζαζίστα), να είμαστε καλά να παίζουμε. Ετούτα τα κατάλοιπα πώς να τα εγκατάλειπα? ;D ;D ;D Όλα στο παιχνίδι είναι! ;)

Ήταν μόλις το δεύτερο, στο τρίτο θα είμαι χειρότερος. Τρέμε! ;D Έτσι είμαι εγώ. Τα ακούω όλα λίγο....κάπως. Ευχαριστώ! Ποιός εγώ? :-[ Χρόνια πολλά και σε σένα Νέστορα! Ευχαριστώ Ray, το ήθελα in your face το ρημάδι! ;) Καλή χρονιά! :)

Thanks Χόρχε αλλά δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπας που να ακούσει τον Lemmy και να μην γίνει Rock'n'roller έστω και για λίγο (άσε που μου φαίνεται ότι ο drummer is on speed ;D)! ;) Τα εφτάρια σε άλλο project! :)

Άντε να το πω! Είναι ακυκλοφόρητο του Cecil Taylor! ;D

Υπήρχε κάποτε μια μουσική σχολή, αν δεν κάνω λάθος στην πρώην Γιουγκοσλαβία, που δεν υπάρχει πια. Σε αυτή πήγαιναν όσα παιδιά είχαν απορριφθεί από τις υπόλοιπες μουσικές σχολές της Ευρώπης. Στην αρχή έλεγαν στα παιδιά να φανταστούν ένα χρώμα για κάθε μουσικό φθόγγο και να "ζωγραφίσουν" κάτι χρησιμοποιώντας αυτά τα "χρώματα" στο πιάνο. Μετά τους έλεγαν να διηγηθούν μια ιστορία παίζοντάς την στο πιάνο (με τον τρόπο που έπαιξε ο ανιψιός σου). Ένα παιδί λοιπόν είπε (και έπαιξε) μια ιστορία στην οποία ένας μάγος περπατούσε στο δάσος και είδε ένα ελάφι. Του φάνηκε πολύ όμορφο και μεταμορφώθηκε σε ελάφι. Μετά είδε μια πεταλούδα. Του άρεσε τόσο πολύ που μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα. Για να μην πολυλογώ, μεταμορφώθηκε σε αρκετά πλάσματα που του φάνηκαν όμορφα. Όμως έφτασε βράδι και κουράστηκε να μεταμορφώνεται, έτσι αποφάσισε να μεταμορφωθεί στον εαυτό του! Πες μου τώρα εσύ ότι αυτή η παιδική ιστορία δεν είναι καθαρή ψυχανάλυση (για να μην μιλήσω για τις κοινωνιολογικές θεωρίες των ρόλων), από ένα παιδί που αφέθηκε ελεύθερο να εκφραστεί!

Λάκη ανοίγεις ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα και μπράβο σου! Δεν είναι μόνο το ότι οι φόρμες και τα μοτίβα (η Free Jazz ξεκίνησε με την λογική της κατάλυσης τους) πολλές φορές «περιορίζουν» την ελεύθερη έκφραση και δημιουργία. Έχει να κάνει και με τα ίδια τα παιδιά και το πώς βιώνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους! Είπες την μαγική λέξη «παιχνίδι». Και μόνο ο ρόλος αυτής της έννοιας είναι τόσο πολυδιάστατος που σηκώνει άπειρες ώρες ανταλλαγής απόψεων. Τα παιδιά είναι σε άμεση επαφή με κάτι μέσα τους, το οποίο στους ενήλικους είναι σχεδόν λίγο-πολύ «βραχυκυκλωμένο» και τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπεται η άμεση πρόσβαση σ’ αυτό. Ένα παιδί δεν θέλει λόγο και αιτία για να γελάσει, φτάνει και μόνο το ότι είναι χαρούμενο, και το γέλιο του είναι ακατέργαστο, βγαίνει έξω όπως να ‘ναι χωρίς να περνάει από κανενός είδους επεξεργασία. Ο ενήλικος όταν κάτι «αστείο» συμβεί, πρέπει να σκεφτεί και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι πράγματι αστείο (αυτόματη εσωτερική διεργασία), και όταν γελάει, το γέλιο του περνάει από ατέλειωτες «διυλίσεις» μέχρι να εκδηλωθεί, έχοντας χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της αρχικής του συναισθηματικής έντασης. Το παιδί μπορεί να παίξει με ότι βρει, ένα κομμάτι χαρτί, μια μύγα, ενώ ο ενήλικος ακόμα και όταν παίζει, θέλει έναν καλό εσωτερικό λόγο, ένα κίνητρο. Τις φόρμες και τα μοτίβα (όχι μόνο τα μουσικά), τα έχουμε μέσα μας, και τα κουβαλάμε ότι κι αν κάνουμε έχοντας χάσει σε μεγάλο μέρος την επαφή μας με αυτό που εγώ αποκαλώ «απόλυτο» (οτιδήποτε μέσα μας στην πιο ακατέργαστη μορφή του, που δεν χρειάζεται λόγο για να υπάρξει, απλά είναι εκεί και λειτουργεί), με το οποίο το παιδί είναι σε συνεχή διάδραση. Έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα. Αυτό το ρημάδι μέσα μου στο οποίο ξέρω ότι δεν έχω πια πρόσβαση, ΤΟ ΨΑΧΝΩ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ! Ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να γράψω λίγες σκέψεις για αυτό το ΤΕΡΑΣΤΙΟ (επαναλαμβάνω) θέμα! Να τον χαίρεσαι τον ανιψιό σου!

Thanks terry! Είπες το μαγικό τρίπτυχο! ;) @Πάνο η χρονιά άρχισε Rock, αλλά να δούμε πώς θα τελειώσει η ρημάδα (κάτσε μην είναι punk)! Ευχαριστώ Σπύρο, φυσικά έχεις απόλυτο δίκιο για την "παραγωγή" (ποιά? ;D), αλλά ανέβαζα το ένα, και μου ακουγόταν το άλλο χαμηλά, ανέβαζα το άλλο, μου ακουγόταν δυνατά, ας το καλό λέω, έτσι θα το αφήσω! ;D

Αχ ρε Λάκη, μακάρι να μπορούσα να ανέβω, να δω και σένα και τον ξάδερφο!

Δικός μου είσαι! Βάλε τις μοντέλες, βάζω τους truckers στο bar! Τις μπάτσες τις παίρνω όλες εγώ. Αντέχω! Πότε με το καλό το video?

Κι εγώ ως fusionας! Ωραία αρρώστια αυτή! Σε λεωφορείο ήμουν πιτσιρικάς και μέτραγα αν η χαλασμένη ρόδα του βάραγε τρίηχα!

Όχι, το μέτρο είναι 4/4, αλλά είναι λίγο πονηρό (αλλού είναι 7άρι και αλλού είναι 9άρι), που το 'πιασες ρε συ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Να 'σαι καλά φίλε! Υγεία πάνω από όλα!

Ωπα βρε, κι εγώ που νόμιζα ότι ήμουν μόνος! Thanks Gregg ποδαρικό έκανα για χαβαλέ!

Βρε Περικλή μπήκες να ακούσεις τέτοια ώρα? Σ' ευχαριστώ πολύ! Τιμή μου, και ελπίζω να άξιζε τον κόπο!