Ειλικρινά δεν είναι θέμα θεωρητικής κατάρτισης.
Όλο το ζήτημα στηρίζεται σε δύο βασικές στην μουσική (και όχι μόνο φυσικά, αλλά γι' αυτό συζητάμε) έννοιες.
Ένταση και απελευθέρωση (tension and release, συγγνώμη που γράφω και στα Αγγλικά τους όρους αλλά έτσι τους έμαθα, και η μετάφρασή μου μπορεί να μην είναι απόλυτα σωστή).
Πάνω σε αυτές τις δύο έννοιες στηρίζονται τα πάντα, από την κλασσική μουσική, το ροκ, την jazz, όλα.
Τα μέσα και οι τρόποι διαφέρουν.
Υπάρχει παντού ένας τρόπος "χειρισμού" της προσοχής και της "συναισθηματικής" κατάστασης του ακροατή (και επιτυγχάνεται με την κατάλληλη δημιουργία έντασης και λύσης της).
Εκεί λοιπόν που ο ακροατής είναι "αμέριμνος" και ακούει όμορφα και φιλικά στο αυτί του πράγματα (στα οποία έτσι κι αλλιώς υπάρχουν στιγμές έντασης και λύσης, που όμως δεν είναι κάποτε αρκετά να τον ταρακουνήσουν), κάτι γίνεται και λέει "ωπ, τι έγινε τώρα?", και μέχρι να το αισθανθεί, αυτό έφυγε αφήνοντας την απορία (και συνεχίζοντας να κρατάει την προσοχή του περιμένοντας να δει αν έγινε σκόπιμα και θα επαναληφθεί ή αν ήταν όντως κατά λάθος) τι ήταν αυτό που τον "χαστούκισε".
Όλα αυτά είναι βέβαια γραμμένα υπερβολικά απλοϊκά, αλλά αυτή είναι η ουσία.