fusiongtr

Χωρίς να έχω διαβάσει όλη την κουβέντα, εξαρτάται από το "κίνητρο" του μουσικού, την "αγορά στόχο" στην οποία απευθύνεται το μουσικό προϊόν, τον παραγωγό, τον ηχολήπτη και τον ενορχηστρωτή, το σε τι ποσοστό ο καθένας από όλους αυτούς θα συντελέσει στο τελικό αποτέλεσμα (απλά η γνώμη μου).

Αλήθεια τι μου θυμίσατε! ::) Δεν ήμουν τότε ενεργός στο noiz, αλλά το παρακολουθούσα και τα είχα ακούσει όλα αυτά ζηλεύοντας τα παιξίματά σας παιδιά. Ετεροχρονισμένα ένα "μπράβο" από μένα σε όλους. Κι όμως το sax σπέρνει, Ανέστη είμαι φαν του τρόπου που παίζεις και "ακούς".

Τσέκαρε κι αυτές (από προσωπική εμπειρία μιλάω). http://www.ebay.ie/itm/CHITARRA-ELETTRICA-GREG-BENNETT-AV3CS-NUOVA-/170934262871?pt=Chitarre_Elettriche&hash=item27cc79dc57 http://www.mango-music.de/zupfinstrumente/egitarren/greg-bennett-av3-cs.php http://www.mango-music.de/zupfinstrumente/egitarren/greg-bennett-av3-n.php

Δεν είναι και η πρώτη φορά που παίζει με Strat.

Καμία αντίρρηση, είναι και το ότι αλλάζετε τα θέματα χωρίς απαραίτητα το ένα να εξελίσσεται στο επόμενο, απλά παύση και κάτι άλλο, θέλει λίγο επεξεργασία για να γίνει ομαλή μετάβαση από το ένα στο άλλο (αν σας ενδιαφέρει αυτό ξαναλέω). Και είναι και το θέμα του παιξίματος και της ενορχήστρωσης που παραπέμπει άμεσα στα 70s. Εμένα με πήγε κάπου εκεί (και δεν θα ακούγεται πιο σύγχρονο απλώς με εφφέ στην φωνή, το παρακάτω είναι από το 70). Amon Düül II - Eye-Shaking King [1970]

Μια χαρά βάρος έχει. Έτσι πρέπει να είναι μια Les Paul (γνώμη μου). ;) Μιλάμε για θεά τώρα! :) Εσύ έχεις μέλλον. Θα πας μπροστά. ;D ;D ;D

Κι εγώ Les Paul-(sg κλπ)-άκιας είμαι και έπαθα ζημιά νυχτιάτικα! :D

Να 'στε καλά να παίζετε και να γράφετε παιδιά. :)

Εντάξει βρε Νέστορα, μέχρι και Soft Machine (με Holdsworth) και Nektar και Amon duul ii (και πολλά άλλα) θυμίζει κάπου, αλλά σίγουρα είναι καθαρή 70-ίλα (κι εμένα με πήγε πολύ πίσω). :D Παιδιά δεν ξέρω τι έχετε στο μυαλό σας να κάνετε, αλλά διακρίνω μια τάση προς πολλές (70s prog rock) αλλαγές χωρίς να έχουν πάντα νόημα (κλασσικό 70s σύνδρομο). Αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι τρία κομμάτια (με κριτήριο το πλήθος των θεμάτων που απλώς "αναφέρετε", δεν επεξεργάζεστε όσο θα μπορούσατε, δεν τα αναπτύσσετε). Όμως (γιατί διακρίνω πολλές δυνατότητες), θα μπορούσατε (αν σας αρέσει κάτι ανάλογο) να χρησιμοποιήσετε πιο "σύγχρονο" ήχο (από το distortion που χρησιμοποιείτε και είναι καθαρά 70s, μέχρι την ενορχήστρωση και επεξεργασία των θεμάτων σας), πράγμα που θα έκανε το project να ακούγεται πιο "φρέσκο" (αν σας ενδιαφέρει αυτό). Συνεχάτε παλληκάρια. :)

Ρε συ Σπύρο είσαι τραγουδοποιός, τέλος. Μου άρεσε υπερβολικά το κομμάτι. Η ενασχόλησή σου με την σύγχρονη (πες την και jazz) αρμονία, σου έχει δώσει μεγάλη άνεση να περνάς πράγματα και να χειρίζεσαι εργαλεία, στο ροκ, στις μπαλάντες σου, παντού, ακριβώς επειδή το 'χεις, το γουστάρεις, και το παλεύεις το πράγμα συνθετικά. Αναφέρομαι στην "αλλαγή" στο κομμάτι (0:48 - 0:54, και όπου αυτό επαναλαμβάνεται) που δίνει τρελό χρώμα και εναλλαγή αίσθησης. Αν κάτι είναι "μονότονο" είναι το mood, αλλά νομίζω ότι έτσι το θέλεις. Αυτό το μονότονο μελαγχολικό - σκοτεινό mood νομίζω ότι τελικά είναι ένα από τα βασικά στοιχεία σου και από άποψη έμπνευσης (έτσι αισθάνεσαι και αυτό το συναίσθημα σε κινητοποιεί σε γράψιμο). Τέλος θα πω ότι εμένα μου θύμισε στυλιστικά (αν μπορούσα να βάλω στίχους και φωνή, προς τα εκεί θα ήταν) τον τρισμέγιστο Tom Waits στα πρώιμα χρόνια του. Νικόλα εσύ ρωτάς, αλλά απαντώ στον Ανέστη, ότι επειδή ακούω τα κσύλα, μου φαίνεται για Guild η κιθάρα. ;D ;D ;D ;D EDIT: Τι την είπες βρε Σπύρο την κιθάρα. Εγώ το έγραψα πριν σε διαβάσω (ακούς Ανέστη?). :D

Πολύ ωραίο παίξιμο Γρηγόρη, και πολύ ωραίος ήχος πράγματι. Νομίζω ότι αυτός ο ήχος (που σε πάει σ' αυτό το παίξιμο) σου πάει περισσότερο τελικά από τα blues. Εδώ έχεις θέμα, το επεξεργάζεσαι, το αναπτύσεις, κάτι που δεν έχω ακούσει να κάνεις συχνά στα blues παιξίματά σου. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό και μου λέει ότι είσαι πιο πολύ στο στοιχείο σου σ' αυτό το είδος. Μπράβο.

Βρε ζηλιάρη, επειδή δεν σε έβαλαν στην λίστα, ρωτάς τι μετράνε? ;D ;D Αν μετρούσαν τίποτε άλλο δηλαδή, μπορεί και να ήσουν μέσα. ;D ;D ;D ;D

Ρε φίλε θα σου πω μια δεύτερη ιστορία και κάνε ότι νομίζεις (έτσι κι αλλιώς αυτό πρέπει να κάνεις). Ήταν Κυριακή του Πάσχα πριν πολλά χρόνια. Όλη μέρα έπινα του κιαρατά. Το βράδι, πέφτει τηλέφωνο με τον γνωστό και αγαπητό συμφορουμίτη Gvour (αυτός έμενε τότε στο Περιστέρι, κι εγώ στην Νέα Σμύρνη), και κανονίσαμε να έρθει από το σπίτι (ήμουν τότες μόνος, γιατί οι γονείς μου έκαναν Πάσχα στο εξοχικό). Μέχρι να έρθει πήρα ένα μπουκάλι Brandy, να έχουμε κάτι να πιούμε (είχα και μπύρες βέβαια). Έλα όμως που ήπια όλο το μπουκάλι και ακόμα δεν είχε φτάσει (έχοντας πιεί από το μεσημέρι κι εγώ δεν ξέρω πόσο)! Έβγαλα την κιθάρα (η πρώτη μου τότε, που την πρόσεχα σαν τα μάτια μου) και άρχισα να παίζω Blues (κόλλαγε με το πως ήμουν). Ξαφνικά μέσα στην θολούρα μου παραπατάω και πέφτω με το μπράτσο της κιθάρας πάνω στην ντουλάπα, κάνοντας ένα μεγάλο σημάδι-χτύπημα στο headstock της κιθάρας. Τρελάθηκα στην κυριολεξία. Βάζω την κιθάρα στην θήκη, πάω στην στάση του λεωφορείου να περιμένω τον φίλο μου, και με πήρε ο ύπνος σε ένα παγκάκι. Όταν ήρθε, πήγαμε σπίτι, πίναμε και παίζαμε μέχρι το πρωί, και όταν ξύπνησα την άλλη μέρα και είδα το χτύπημα, ξανατρελάθηκα. Κι όμως.... It was a day to remember! Δεν θα ξεχάσω αυτό το Πάσχα του χτυπήματος ποτέ. Και δεν θέλω να το ξεχάσω φτιάχνοντας την ζημιά.

Ίσως από τους λίγους (για να μην πω ο μόνος) αξιολογότατος που αναδείχθηκε από guitar idol. Με ένα χαμόγελο χαραγμένο μόνιμα στο πρόσωπό του, παίζει απίστευτα πράγματα, περνάει καλά μ' αυτό, και κάτι ακόμα. Δεν είναι μόνο ότι παίζει παπάδες (πολλοί το κάνουν άλλωστε, αν ανοίξεις Youtube θα βρεις απίστευτα παιξίματα), αλλά παίζει και με μαγκιά, δεν χώνει μόνο "τάπες" για να παίξει "τάπες" και να μείνουν όλοι με ανοιχτό το στόμα, έχει phrasing που σκοτώνει. Αυτός πραγματικά παίζει μουσική.

On topic mode on ;D ;D ;D ;D Όταν είχα πάρει το xsara μου χρώματος χρυσαφί πέρλα (είμαι κιτς το ξέρω) μου το γρατζούνισαν κάτι θάμνοι με αγκάθια, από τους οποίους έπρεπε να περάσω για να αποφύγω μια νταλίκα που ερχόταν κατά πάνω μου (ο οδηγός μιλούσε στο κινητό). Το πήγα για βάψιμο. Μέσα σε είκοσι μέρες από το βάψιμο, είχε φάει τρείς τράκους παρκαρισμένο κάτω από το σπίτι μου το βράδι (τους έβλεπα το πρωί). Έκτοτε, δεν δίνω πια σημασία στις γρατζουνιές. ;D ;D ;D ;D On topic mode off. ;D ;D

Άντε να τις χιλιάσεις Σάμυ! :)

Βρε σεις Terry, Γιώργο και Πέρρυ... :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ Σας επιστρέφω τα κοσμητικά επίθετα γιατί εσείς τα αξίζετε.

Για να μιλήσω και λίγο σοβαρά, φίλε Warwickplayer, έχω την εντύπωση ότι έχεις πέσει σε μια παγίδα, και δεν είσαι ο μόνος βέβαια. Παίζεις (και πολύ φοβάμαι ότι ακούς κιόλας) μουσική με την λογική. Η μουσική όμως είναι ακριβώς το αντίθετο, πηγάζει και συνάμα στοχεύει, ακριβώς σε αυτό που η λογική (περιορίζοντάς το) προσπαθεί να τιθασεύσει, γιατί είναι από μόνο του ανεξέλεγκτο. Το εσωτερικό μας "άβατο". Τον συναισθηματικό μας κόσμο, τον ψυχισμό μας, τους κρυφούς εσωτερικούς δαίμονες και αγγέλους. Όπως λοιπόν η λογική προσπαθεί (αυτός είναι ένας από τους κύριους ρόλους της) να κάνει επεξεργάσιμα και μη χαωτικά τα του εσωτερικού μας κόσμου, έτσι η θεωρία, αρμονία, αντίστοιξη, κλπ, προσπαθούν να διερευνήσουν και να εξηγήσουν λογικά τι συμβαίνει κάθε φορά σε ένα "μουσικό γεγονός". Αν αυτά, τα ανάγεις σε κύρια μέσα αντίληψης του "μουσικού γεγονότος", το έχασες . Δεν μιλάει εκεί που πρέπει, γιατί δεν το αφήνεις. Πρέπει πρώτα να περάσει τα στάδια της επεξεργασίας από την λογική και τους κανόνες της. Μα έτσι μπορεί βέβαια να δημιουργείς όταν παίζεις μουσική, αλλά δεν εκφράζεις κάτι εσωτερικό εύκολα, δεν αφήνεσαι στα πηγαία συναισθήματα που προκαλούν έμπνευση. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα αξιολογικά κριτήριά σου για κάποιο μουσικό αποτέλεσμα είναι αναγόμενα κάθε φορά στην λογική γνώση που αποκομίζεις από τις μουσικές σπουδές σου (τις οποίες έχεις ανάγει σε "βίβλο" από την έλλειψη άλλου τρόπου "εσωτερικής μετάφρασης"), και όχι στο προσωπικό σου εσωτερικό "ταρακούνημα" που η μουσική μπορεί να προκαλέσει, και το χειρότερο είναι ότι μάλλον δεν το έχεις καν αντιληφθεί. Κρίμα. Όλα αυτά τα γράφω (χωρίς να σε γνωρίζω, το ξέρω, και μπορεί να πέφτω πολύ έξω σε όλα, αλλά τα κατά καιρούς γραπτά σου με πήγαν εκεί) χρησιμοποιώντας εσένα μόνο σαν αφορμή, γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτό συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους-μουσικούς.

Δηλαδή αν στα πιο νόστιμα γεμιστά, βάλω φέτα (το τυρί εννοώ) θα τα φας? ;D ;D ;D ;D

Είναι για μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιότεροι. :D

Κάτσε ρε συ Νέστορα, ο Jaco ήταν μανιοκαταθλιπτικός. ;D ;D ;D ;D

Συμφωνώ. :D Δε με νοιάζει {Τόλης Βοσκόπουλος} anemos gr HD

Παιδιά, στην Δυτική μουσική, οι φθόγγοι είναι δώδεκα. 8) Κάντε τους ότι θέλετε. ;D ;D ;D

Ρε τι γίνεται εδώ? ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΑΛΑ - ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι πολλοί, αλλά ας πούμε "αγαπημένος" (ο μεγαλύτερος δάσκαλος για μένα) είναι ο Scott Henderson.