fusiongtr

Διαφωνώ κάθετα Πέρυ μου! Θέλουν ανοιχτά αυτιά (όχι απαραίτητα εκπαιδευμένα) και μυαλό, αλλά και ανάλογη διάθεση με αίσθηση του χιούμορ (πολύ σοβαρά πράγματα και πολύ αστεία, έχουν πολλές φορές μικρή διαφορά μεταξύ τους), και συμμετοχή του ακροατή στα μουσικο-θεατρικά (όπως κατάλαβα το κάνετε παιδιά) δρώμενα. Αν καταφέρετε να κάνετε τον ακροατή να συμμετέχει, το κερδίσατε το παιχνίδι πριν καν αρχίσει (το ύφος σας θέλει επικοινωνία και παιχνίδι με το κοινό). Αν από την άλλη μεριά το παίζετε αφ' υψηλού (εμείς παίζουμε κι εσείς ακούτε, θεωρώντας δεδομένη την εξέλιξη της συνεύρεσης με τον κόσμο) τότε είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Ισως αν είσασταν οι Camel, και πάλι ίσως!

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Τι, νομίζετε ότι τελείωσα? ;D ;D Μόλις επέστρεψα από το σούπερ μάρκετ (Λάκη πέρνα να πάρεις το παπί ;D ;D) και συνεχίζω γιατί έφτασα μόνο μέχρι την μέση και μάλλον έχω δώσει λάθος εντυπώσεις. Καταλαβαίνετε νομίζω ότι ο Λάκης ήταν απλά η αφορμή για να μιλήσω για κάποια πράγματα, και όχι το "υποκείμενο" του λόγου μου (πιο πολύ για τον εαυτό μου μίλησα). Είπα μόνο (μέχρι τώρα) τι (και ποιός) νομίζω εγώ ότι σημαίνει (μπορεί να είναι) "ακροατής-κοινό", και τι ρόλο παίζει. Ο δημιουργός όμως πώς λειτουργεί απέναντι στο (όποιο) κοινό, πώς, και γιατί αυτό επηρρεάζει το δημιούργημα? Οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των μελών αυτού του περίεργου τρίο (δημιουργός - εσωτερικός ακροατής - εξωτερικός ακροατής) είναι αέναες, και τελικά συνυφασμένες με την ίδια την δημιουργική διαδικασία. Ο δημιουργός δεν γράφει για το κοινό του (συνεπώς δεν τίθεται θέμα του τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε κοινό, πάλι αυτός θα έγραφε), όμως γράφει με το κοινό (έστω το "εικονικό κοινό", δεν χρειάζεται το πραγματικό σ' αυτό το στάδιο) στο μυαλό του. Και αυτό σαφώς επηρρεάζει το δημιούργημα. Η μουσική του πρέπει να είναι ενδιαφέρουσα (για ποιόν?), να έχει τα στοιχεία της έκπληξης (ποιού?), της "έντασης και της χαλάρωσης" του ακροατή (ποιού ακροατή?) και γενικά, ο δημιουργός προσπαθεί να "χειριστεί" συναισθήματα, να δημιουργήσει ερεθίσματα εσωτερικών αντιδράσεων από την μουσική του (σε ποιόν?). Στον ακροατή. Ποιόν ακροατή? Ελλείψει ακροατή κατά την δημιουργική διαδικασία, την θέση του παίρνει αυτός που περιέγραψα σε παραπάνω post, ο "εσωτερικός" μας ακροατής. Μα καλά ρε συ,μας δουλεύεις? Θα μου πείτε. Πώς θα υπάρχει το στοιχείο πχ της έκπληξης στον εαυτό μας ως ακροατή? Ο "εσωτερικός" μας ακροατής, λειτουργεί ως εσωτερικευμένο πρότυπο κάποιου εξωτερικού ακροατή (το ποιόν του οποίου εξαρτάται από το ποιοί είμαστε και τι βιώματα έχουμε), οπότε θεωρούμε ότι αυτό που "λειτουργεί" στο "μοντέλο ακροατή-κοινού" που έχουμε μέσα μας, λειτουργεί και στον εξωτερικό ακροατή. Αυτό όμως πρέπει να το δούμε και στην πράξη, γιατί κάπου καταλαβαίνουμε ότι ο δικός μας ακροατής δεν είναι αντικειμενικός (ο δικός μου παραείναι αυστηρός, και γι' αυτό αν κάποιος μου πει κάτι καλό, δυσκολεύομαι να τον πιστέψω). Αυτό τον καθιστά πολύ σημαντικό (απαραίτητο για κάποιους) στην δημιουργική διαδικασία. Ο ρόλος του είναι σίγουρα καταλυτικός, γιατί αν και δεν γράφεται η μουσική γι' αυτόν, σ' αυτόν στοχεύει τελικά να περάσει κάτι ο δημιουργός (ασυνείδητα βέβαια). Όλα αυτά είναι δικές μου απόψεις πάνω στο θέμα. Συγγνώμη για το "σεντόνι" (έκοψα τα μισά για να χωρέσει ;D ;D).

Και πάλι συμφωνώ. Αλλά το "κοινό" δεν μπορεί να σε βοηθήσει εκεί. ;) Άσε που δεν προλαβαίνω, πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ. ;D ;D ;D

Αρχίζει τώρα η εκπομπή "Ο Λάκης στο ντιβάνι". ;D ;D ;D Πρόσεξε τώρα τι έγραψες. Θα το "μεταφράσω". Έτσι κι αλλιώς ότι κάνεις γίνεται αυτόματα αντιληπτό από κάποιον άλλο. Αυτός ο άλλος είναι μέσα σου, κομμάτι σου, αλλά αντιπροσωπεύει κάποιον "τρίτο" (διαφορετικό για καθένα μας ανάλογα με τα βιώματα που έχει) όπως εσύ τον έχεις εσωτερικεύσει (είναι αυτός που του μιλάς μεγαλόφωνα όταν είσαι μόνος σου). Αυτός ο "τρίτος", θέλεις δεν θέλεις, έχει άποψη. Αυτή μπορεί να διαφέρει από την δική σου. Μπορεί αυτός να είναι αυστηρός, μπορεί να είναι ανεκτικός, και μάλλον δεν σε πείθει ποτέ (φυσικά), αμφισβητείς μόνιμα την γνώμη του. Απλά ακούς ένα μουσικό κομμάτι που έγραψες, όπως θεωρείς-νομίζεις ότι θα το ακούσει κάποιος "τρίτος" (ο δικός σου όμως "τρίτος"). Πώς στο καλό να ξέρεις τι πραγματικά συμβαίνει, αν δεν υπάρξει κάποιος όντως τρίτος, έξω από σένα, που να επιβεβαιώσει, ή αντικρούσει αυτά που σου λέει ο "εσωτερικός σου ακροατής"? Αυτός λοιπόν ο εξωτερικός τρίτος (που για όλους μας είναι ανάγκη) έρχεται ως καταλύτης, να κάνει "πραγματικό" και να δώσει υπόσταση, στο μουσικό κομμάτι σου. Είναι ας πούμε "μάρτυρας" στο δικαστήριο. Χωρίς μαρτυρία, όλα είναι εικασίες και υποθέσεις. Τέλος χρόνου, αφήνεις τα χρήματα στην γραμματεία. ;D ;D ;D ;D

Που ακριβώς έχεις κρύψει την κάμερα στο σπίτι μου? Εδώ διαφωνώ. Νομίζω ότι είμαστε κάτι λιγότερο (εσωτερικά), έχοντας κάτι περισσότερο (εμπειρίες, και τρόπους "διαχείρισης" συμπεριφοράς). Να αγιάσει το στόμα σου κι εσένα κι αυτού! Συμφωνώ απόλυτα.

Σωστό. Μα είναι ανάγκη η συναισθηματική επικοινωνία, εννοείται. Όμως δεν αισθανόμαστε για να επικοινωνήσουμε. Αυτό έρχεται ως αποτέλεσμα του ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε την μοναξιά των συναισθημάτων μας, θέλουμε να τα βγάλουμε προς τα έξω, να τους προσδώσουμε αντικειμενικότερη μορφή (πράγμα που αμβλύνει την έντασή τους), και ταυτόχρονα να τα κάνουμε πιο "πραγματικά", να τα κατανοήσουμε και εμείς οι ίδιοι.

Βρε το είπα ότι θα σε κυνηγάει να σου τις δείξει. Όμως δεν ζωγραφίζει για να σου τις δείξει. Για άλλο λόγο ζωγραφίζει, και αν θέλει να δεις τις ζωγραφιές του είναι γιατί η δική σου αντίδραση, θα καθορίσει σε ένα βαθμό το γιατί το κάνει, και πώς αισθάνεται για αυτό. Δηλαδή όταν είναι μόνος του δεν ζωγραφίζει?

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D Με ξέρανες άτιμε! ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D EDIT: Δηλαδή ρε παιδιά δεν θα είχαμε την ανάγκη της δημιουργίας, αν δεν υπήρχε κανείς να μοιραστούμε το δημιούργημά μας μαζί του? Σαφώς βέβαια το να το μοιραζόμαστε με κάποιον σίγουρα δίνει σ' αυτό άλλο νόημα. Του δίνει υπόσταση, το κάνει "πραγματικό", γιατί ως τότε, κανείς δεν μπορεί να πει τι ακριβώς είναι, ούτε καν ο δημιουργός. Και κάτι ακόμα. Την καλύτερη απάντηση, ίσως την πάρουμε παρατηρώντας τα παιδιά να παίζουν. Και ναι, κάποια στιγμή θα έρθουν να μας δείξουν τι έφτιαξαν με κάποιο παιχνίδι. Όμως δεν φτιαχνουν κάτι για να μας το δείξουν, το φτιάχνουν για να παίξουν. ;)

Κι εσύ μου φαίνεται πρέπει να περάσεις για συνεδρία κάποια μέρα. :D Τι "λάθος" λες βρε?

Σταύρο, ο Σπύρος έγραψε καθαρά για μουσική δημιουργία. Απλά ίσως δεν την αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Γι' αυτό έγραψε και

Αμ στα 'λεγα εγώ Σπύρο! Λοιπόν παιδιά, δέχομαι 12:00-14:00 και 18:00-20:00 καθημερινές, και μόνο το απόγευμα του Σαββάτου. Τιμές λογικές. Η υπογραφή μου τα λέει όλα. ;D ;D ;D ;D Κοίταξε Νικόλα μου, αν και δεν είμαι ο Θάνος Ασκητής, μια χαρά υγιής μου φαίνεσαι! ;D ;D ;D On topic: Κοιτάξτε και σκεφτείτε τι παιχνίδια παίζει το "ας το αποκαλέσω ασυνείδητο" στο συνειδητό μας. Κάνουμε πράγματα, και ενώ πιστεύουμε ότι τα κάνουμε για τον "άλφα" λόγο, οι αιτίες τους είναι πολλές φορές τελείως διαφορετικές από ότι νομίζουμε. Συνεχίστε να γράφετε για το τι πιστεύετε σχετικά με το θέμα. Έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον.

Πρόσεξε όμως, μπορεί να σε παρεξηγήσει και μετά να τσακωθείτε! Καλύτερα διάβασέ του κάτι από το "Health and Fitness";D ;D ;D ;D ;D

;D ;D ;D ;D ;D Γιατί βρε Λάκη? Θα τις τυπώσεις, και θα έχεις κάτι να διαβάζεις στην τουαλέτα! ;D ;D ;D ;D

Η μεγάλη πλάκα είναι ότι αυτά που όλοι σας λέτε, είναι σωστά (κι ας είναι αντίθετα πολλές φορές μεταξύ τους). Θέτω εδώ έναν ακόμα προβληματισμό. Τι είναι "κοινό". Που βρίσκεται? Έξω από τον δημιουργό ή μέσα σ' αυτόν? Μήπως και τα δύο? Μήπως είναι η προβολή κάποιων δικών του χαρακτηριστικών σε κάποιον (κάποιους) άλλους, και ταυτόχρονα η εσωτερίκευση (και επεξεργασία) των επιθυμητών χαρακτηριστικών του ανθρώπινου περιβάλλοντος? Είμαστε (και εμείς) το "κοινό" μας? Και με ποιόν τρόπο? Κι έναν ακόμα προβληματισμό. "Έκφραση". Δηλαδή? Είναι ανάγκη? Και γιατί? Έχει σαφώς αποδέκτη. Ποιόν? Κάποιον έξω ή μέσα μας? Μήπως και τα δύο? Είναι ανάλογο του "εκφράζομαι λεκτικά". Πρέπει πρώτα να έχω ερέθισμα (εξωτερικό περιβάλλον), μετά να το εσωτερικεύσω, να το επεξεργαστώ, και να το εξωτερικεύσω με (λεκτική) συμπεριφορά. Αν δεν υπάρχει κανείς να με ακούσει, δεν θα σκέφτομαι? Δεν θα αισθάνομαι? Τι θα τα κάνω όλα αυτά τα "προϊόντα" της σκέψης και των συναισθημάτων μου? Σπύρο στο είπα. Αν γράψω ότι σκέφτομαι-αισθάνομαι, το post μου θα ξεπεράσει τις τρεις σελίδες. ;D ;D ;D EDIT: Την ώρα που έγραφα, κάτι σχετικό έγραψε και ο atreu73.

Αχ βρε Σπύρο! Πόσες σελίδες για ένα post αντέχεις? :D

Νέστορα είσαι ΘΡΥΛΟΣ! :D

Το άκουσα και γι' αυτό το έγραψα. Τώρα αν διαμαρτύρεσαι για την μουσική παιδεία (δηλαδή την παιδεία γενικότερα) στην Ελλάδα, έχε υπ' όψην σου ότι δεν είσαστε οι μόνοι που βιώνετε τέτοια αντιμετώπιση από το κοινό και το μουσικό περιβάλλον. Που να παίζατε και Free jazz δηλαδή!

Βρε τι πάθατε? Ότι θέλετε να γράψετε για σας (είναι πιο εύκολο και για κάποιον να σας βρει έτσι) γράψτε το στο thread που ανέβασες για την μπάντα (να σας περιλάβει κι ο Νέστορας ;D ;D). Θα ήθελα όμως, εκτός από ένα promo video με αποσπάσματα, να ανεβάζατε κάποιο ολοκληρωμένο έργο-κομμάτι σας, έτσι ώστε να μπορούμε να σχηματίσουμε άποψη εμείς οι παρακατιανοί που δεν έχουμε facebook.

Ρε μην τρελαίνεσαι, ακόμα κι αυτός που γουστάρει Zappa μπορεί να έρθει!

Αυτό έλειπε βρε συ, να πρέπει να γράψουμε στους κανόνες, "μην ποστάρετε απανωτά το ίδιο πράγμα παντού". :D

Αμάν. Όλο το noiz ξαφνικά έγινε Mother Turtle prog rock band. Δεν είστε "απάτη από τη Νιγηρία" ελπίζω! ;D ;D ;D Λίγο cool down, και αν είστε καλοί θα φανεί παλληκάρια. ;)

Από Strat style bolt on κιθάρες που να είναι σε λογική τιμή, θα έπαιρνα Carvin, ή Godin. Καλόπαιχτη! :)

Έπαιζες με τον Govan? ;D ;D ;D ;D

Ναι, έχει προσωπικότητα. Κάτι που (πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη) λείπει τουλάχιστον από την PRS.