Φίλε Πάνο, όπως "γνωρίζεις" το πρόβλημα (αλλά δεν το κατανοείς πραγματικά), έτσι γνωρίζεις ο ίδιος και την λύση του (την γράφεις, αλλά λίγο "κρυμμένη", πράγμα που με οδηγεί στο συγκεκριμένο συμπέρασμα).
Ας δούμε τι γράφεις.
Το πρόβλημά σου ξεκινάει (και το ξέρεις) από το 4.
Από την στιγμή που συμβαίνει αυτό, κατά την στιγμή του αυτοσχεδιασμού (που έτσι κι αλλιώς δεν σκέφτεται κάποιος όταν παίζει, απλά παίζει) 3., δεν μπορεί να υπάρξει αυτή η "μαγική" επικοινωνία του αυτιού με τα δάχτυλα (και των δύο χεριών), που επιτυγχάνεται όταν κάποιος παίζει αυτά που ακούει χωρίς να σκέφτεται.
Κατά συνέπεια, 3. όταν μελετάς "πατερνάκια", ακούς "πατερνάκια", που όμως δεν σου χρησιμεύουν κατά την διάρκεια του αυτοσχεδιασμού, κι αν τα αναπαράγεις παίζοντας, είναι σίγουρα (και αυτό το ξέρεις επίσης) κακό.
Έτσι όταν "έχεις πρόβλημα" με τα "runs(πχ 3notes per strings)", κατά τον αυτοσχεδιασμό, σημαίνει ότι τα δάχτυλά σου στηρίζονται σε patterns που έχουν "εσωτερικεύσει", αλλά το αυτί σου δεν ακολουθεί (και σωστά), θέλοντας κάτι άλλο που τα δάχτυλα δεν έχουν συνηθήσει.
Δεν υπάρχει χρονική συνοχή και επικοινωνία αυτιού-εγκεφάλου-συναισθήματος, με το υπόλοιπο νευρικό σύστημα που "οδηγεί" τα δάχτυλα.
Γνώμη μου, δούλεψε πάνω στους ήχους.
Θα πρέπει κάποια στιγμή τα δάχτυλά σου να "ξέρουν από μόνα τους" τι ήχο θα βγάλουν πατώντας ένα τάστο και ταυτόχρονα χτυπώντας την χορδή.
Μόνο τότε η μουσική μέσα σου θα είναι "ένα"και δεν θα σε νοιάζει τι θα παίξεις, απλώς θα παίζεις.
Πολλές φορές δεν θα ξέρεις ούτε καν τι παίζεις, αλλά δεν θα έχει πια σημασία.
Αλλά είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά τα ξέρεις ήδη, απλά δεν τα έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα.