Το πιστεύετε ή όχι, εγώ μόλις τώρα το άκουσα όλο (σ' αυτή την εκδοχή), καθ' ότι ο συνθέτης όλο και κάτι άλλαζε στην πορεία.
Δεν συμμετείχα παιχτικά, αλλά ουσιαστικά, έπινα, άκουγα, και ξανάπινα. ;D ;D ;D ;D
Το κομμάτι ήταν σχεδόν έτοιμο, και έλειπε το μπάσο.
Εκλήθην λοιπόν να φέρω σε πέρας τον δύσκολο ομολογουμένως ρόλο του "μπυροπότη μετά παρέας", αφού κανείς άλλος δεν τον αναλάμβανε.
Όταν όμως ανακάλυψα και από κοντά ότι ο Τέρρυ είναι η μετενσάρκωση του Jaco, όρμηξα.
"Ο ρόλος του μπάσου σε ροκ μπάντα είναι παρεξηγημένος. Δεν είναι μόνο για να αβαντάρει ρυθμικά και αρμονικά το κομμάτι, αλλά θα έπρεπε να έχει ταυτόχρονα και έναν πιο ελεύθερο μελωδικό ρόλο", ειπώθηκε σχεδόν την ίδια στιγμή και από μένα και από τον Τέρρυ.
Στο πρώτο session λοιπόν τόλμησα να πω δύο τρία πράγματα, και έκτοτε όποτε άνοιγα το στόμα μου ο gvour μου έφερνε μπύρα για να μου το κλείσει (κοιτώντας με αυστηρά σαν να μου έλεγε "δεν θα μου το κάνεις fusion κι αυτό"). ;D ;D ;D ;D
Το κομμάτι είναι κατά την γνώμη μου ο ορισμός του "με τρεις νότες τα είπες όλα".
Ο Γιώργος έχει αυτό το απίστευτο χάρισμα να γράφει τρομερές μελωδίες με τον πιο λιτό και αυτονόητο τρόπο.
Για τον Τέρρυ τι να πω!
Μου έβγαλε τα μάτια και τα αυτιά μαζί.
Ένα λες, δέκα καταλαβαίνει, είναι πολύυυυυ μπροστά.
Είδατε πόσοι "άκουσαν" άταστο εδώ!
Τέρρυ rules.
Πέρασα υπέροχα, γιατί η παρέα ήταν πολύ καλή, ο Γιώργος και ο Τέρρυ εξαιρετικά παιδιά, και χαίρομαι που τους βοήθησα στην κατανάλωση κάποιων λίτρων μπύρας.
Αυτό ήταν όλα τα λεφτά.
Τι Keep on movin', τι παλιούς Maiden, τους σκίσαμε όλους στις τρεις η ώρα το πρωί, και τα παιδιά έριχναν ύπνους.
Να 'στε όλοι καλά να το ξανακάνουμε!