Διάβασα τα σχόλιά σας και προβληματίστηκα αρκετά, σχετικά με το τι είναι αυτό που κάνει την εκτέλεση αυτή να ακούγεται κάπως....
Κι αυτό γιατί όλοι σόλαραν καταπληκτικά (για τα γούστα μου).
Όμως όντως το αποτέλεσμα ... :-\
Το θέμα δεν είναι αν τα σόλο ήταν "μέσα στο κομμάτι", αλλά αν οι υπόλοιποι της μπάντας άκουγαν τον σολίστα, τον ακολουθούσαν, του έφτιαχναν τον κατάλληλο χώρο και περιβάλλον για να αυτοσχεδιάσει (το ότι μπορούν είναι αδιαπραγμάτευτο), ή έμειναν κολλημένοι σε κάποιες από πριν δοθείσες σταθερές.
Συγκεκριμένα,
-ξεκινάει σόλο η τρομπέτα και "φεύγει" (και μια χαρά κάνει).
Και εκτός του Corea (που είναι και χαμηλά στο comping) κανένας δεν τον ακολουθεί.
Ρυθμικά στακάτο και σταθερό, ούτε μία χρονική αφορμή να σπρώξει τον σολίστα που "φεύγει", να "μιλήσει" στην δική του γλώσσα.
-Σόλο Corea, μία από τα ίδια, λες και σολάρει ο Clapton, και παίζουν ραδιοφωνικό hit.
"Στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα αγέλαστα και όλα στην σειρά", παίζουν όπως στο κουπλέ.
Μα ρε παιδιά "φεύγει" ο τύπος, ακολουθείστε τον, φτιάξτε κλίμα να χώσει.
-Σόλο κιθάρα, καθαρό Bluesy παίξιμο (και πολύ καλό μάλιστα), εκεί πρέπει να παίξεις αλλιώς, ως μπάντα που ακολουθεί έναν τέτοιο σολίστα, από ότι τον Corea.
Νομίζω ότι η εκτέλεση χάνει, στο ότι είναι .... "μόνος μου κι όλοι σας".
Αυτά.