Zep style riff, Coverdale style bluesy φωνή, drummer που παίρνει σκάλπ με την ατάκα του, εκπληκτικό refrain, επιτέλους λίγο μεγαλύτερα (και δύο μάλιστα) σόλα στην κιθάρα (που σπέρνουν), φοβερά breaks, απίστευτη ενορχήστρωση που δίνει στο κομμάτι φρεσκάδα και ταυτότητα, και παραγωγή που αβαντάρει με τον πιο κατάλληλο τρόπο όλα τα προηγούμενα.
Δηλαδή τι άλλο να ζητήσει κανείς?
Ένα επίσης σίγουρο hit και για rock ραδιόφωνα, και για ..... τα πάντα όλα.
Το είπα ότι το κομμάτι σκοτώνει, ή το ξέχασα? ;D ;D ;D ;D ;D
Παιδιά, όπως το βλέπω το πράγμα, με τέτοιο υλικό, δύσκολα την γλιτώνετε την διεθνή καριέρα, έστω κι αν δεν το θέλετε. :D