Προχθές λοιπόν, πήγα να πάρω μια σούβλα για το αρνί.
Μου δείχνει ο "σουβλάς" τις κλασσικές μεταλλικές, και μου λέει μετά "έχω και κάτι ξύλινες για τους μερακλήδες".
"Δηλαδή?" τον ρώτησα.
"Άκου να δεις" μου λέει, "άλλο ψήσιμο κάνει η ξύλινη, καμία σχέση με την μεταλλική".
"Γιατί?" τον ξαναρώτησα.
"Γιατί η ξύλινη αλληλεπιδρά με το κρέας, βγάζει και το δικό της άρωμα στο ψητό, και γίνεται λουκούμι. Άσε δηλαδή που ανάλογα με το κρέας και το τελικό αποτέλεσμα που θέλεις στην υφή και την γεύση του ψητού, παίρνεις και διαφορετική ξύλινη" μου απάντησε.
"Για πες τι εννοείς" ξαναματαρωτάω.
"Αν το κρέας είναι βαρύ και λιπαρό, θα πάρεις σούβλα από μαόνι που είναι για βαριά πράγματα, και απορροφάει το λίπος δίνοντας ένα λεπτό άρωμα στο ψητό, που διώχνει την λιπίλα.
Αν είναι σκληρό, θα πάρεις σούβλα από alder που θα το βοηθήσει να μαλακώσει με το ψήσιμο.
Αν είναι γάλακτος, θα πάρεις rosewood, για υπέροχο και απαλό ψήσιμο.
Αν είναι κοκορέτσι, θα πάρεις σούβλα από maple που το βοηθάει να αρπάξει όμορφα απ' έξω, αλλά να ψηθεί καλά και μέσα.
Το 'πιασες?" μου λέει.
Έτσι τελικά κι εγώ ......... το 'ψησα στο φούρνο. ;D ;D ;D