Έχω τεράστιο προσωπικό θέμα με τις κατσαρίδες από παλιά.
Από το 2007, στο σπίτι που μένω, δεν είχα καμία συνάντηση με κάποια (ευτυχώς).
Μέχρι πριν μια ώρα.
Βγήκα ο άνθρωπας στο μπαλκόνι να πιω μια μπύρα, και .... δίπλα στην μπύρα μου, πάνω στο τραπέζι του μπαλκονιού, βλέπω ένα τέρας.
Μεγάλο σαν αρνί και μαύρο.
Τρέχω έντρομος μέσα, βρίσκω μια σαγιονάρα, και της την πετάω (σιγά μη την πετύχαινα).
Τρέχει και εξαφανίζεται.
Μετά από κανένα μισάωρο, και αφού έχω ελέγξει τα πάντα, ξαναβγαίνω (καίγομαι μέσα) να συνεχίσω.
Μου περνάει από το μυαλό να ελέγξω το τραπεζομάντηλο του τραπεζιού στο μπαλκόνι και το τινάζω.
Νάτο το τέρας, τρέχει και εγώ οπλισμένος με το φλίτ την κυνηγάω φωνάζοντας "θα σε σκίσω μωρή γ@μ%^&όλα".
Μετά από φοβερό φλιτάρισμα, τρελαίνεται και πετάει καταπάνω μου μπαίνοντας μέσα στο σπίτι.
Ουρλιάζω "γ@μώ το μ%^ί της μ@ν@ς σου" και ακούω από τα γύρω σπίτια "τι έγινε ρε παιδιά?"
Πισωπατώντας, γλυστράω σ' ένα χαλάκι, μου γυρίζει ο γοφός στο αριστερό πόδι (είναι φρικτός ο πόνος παιδιά), σκάω με το δεξί χέρι και πόδι στην γωνία του τραπεζιού στο σαλόνι (γεμίζει ο τόπος αίματα, και μου γυρνάει το δεξί γόνατο), και την ξαναβλέπω έξω να σπαρταράει.
Ακόμα σπαρταράει, την λυπάμαι μα δεν μπορώ να την σκοτώσω.