fusiongtr

Πολύ μου άρεσε. Να τον ακούς τον JJ, ξέρει τι λέει. Προσπάθησε να βρίσκεις φράσεις από τις νότες των συγχορδιών και μην χρησιμοποιείς κλίμακες σαν τυφλοσούρτη. Θα πας αλλού. ;) EDIT: Όντως συνδέεις καταπληκτικά τα διαφορετικά μέρη. ΕΥΓΕ!!!!

Νομίζω ότι είχε μίνι-μάρκετ στην Νέα Σμύρνη (άσχετο). Πες ρε συ, τι κουτσομπολιό έμαθες? Μπορούσε άνετα να ελιχθεί από την Jazz (παρακάτω δείγμα), μέχρι .... https://www.youtube.com/watch?v=rr2_zn7TE4k

Ρε παιδιά ούτε εγώ τα ακούω επί μονίμου βάσεως. Αλλά κάποιος εδώ στο τετράγωνο βάζει ένα σταθμό στη διαπασών στο ραδιόφωνο που παίζει όλο τέτοια, και καμιά φορά με πιάνει νοσταλγία. Όπως εδώ, αυτή την φωνή θα την ζήλευε οποιαδήποτε τραγουδίστρια στον πλανήτη.

Γιατί ρε Κώστα?

Μα τα χίλια ελάφια χωρίς κέρατα, γεια σου Ντίνε.

Όλα τα λ7. 8)

Το AD χρωματίζει πολύ. Λέω κιθάρα AD - EQ - LOOPER.

Η αλήθεια είναι ότι τότε που γίνονταν αυτά που γράφεις, ήμουν μικρός και μπορεί να μην θυμάμαι καλά πια. ;D ;D

..... είχαν ένα κάρο σκλάβους ..... Να' σαι καλά! :-*

Δικανικός λόγος. ;D

Πες το κυριλέ. Υπόσχεση ή απειλή? Ήμουνα μόνος κι έρημος σ' αυτή την κοινωνία μου κόλλησε κι εμένανε να πάω στη συναυλία μπροστά μου λικνιζότανε ωραίο γκομενάκι μα ρώτησα και έμαθα πώς τα 'χει με τον Λάκη μα ο Λάκης ήτανε απών από την συναυλία γιατί είχε κάτσει σπίτι του και έβλεπε ταινία. ;D ;D ;D

Πάμε παλίκαροι.

Αφιερωμένο από τους motorhead σε .... μένα. Όποιος ξέρει, καταλαβαίνει!

Το χειρότερο που έχω ακούσει είναι το όνομα του αδερφού του. Τζίμμυ ρέυ βάγκαν. ;D ;D ;D

Λοιπόν θα σου πω κι εγώ κάτι που δεν έχει να κάνει με Jazz (γιατί εκεί .... χάνεται η μπάλα). Για μένα ο Lemmy ήταν ανέκαθεν μια φιγούρα - σύμβολο. Έχω δει τους Motorhead σχεδόν κάθε φορά που έπαιξαν εδώ. Όμως ... πάω στο live και περιμένω να αρχίσει. Όταν βγήκαν, υπήρχε μια φιγούρα πάνω στην σκηνή που χωρίς να κάνει το παραμικρό σόου, στην κυριολεξία δέσποζε. Απλά σαν φιγούρα. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω με λόγια, αλλά ο Lemmy, σε κάνει να αισθάνεσαι για λίγο ότι παίζεις σε μια ταινία με hells angels, βγαλμένη από πολύ παλιά. Και μόνο αυτή η λιτή σκηνική του παρουσία. Αν δεν το ζήσεις, δεν το πιστεύεις. Άσε που μόλις τελείωσε το σετ (πριν το ανκόρ) πέταξε στην κυριολεξία από απόσταση το μπάσο πάνω στις καμπίνες χωρίς να κλείσει το vol και αυτό σφύριζε μέχρι νά ξανανέβουν στην σκηνή. Απλά χωρίς να το πάρω χαμπάρι, μέσα σε μισή ώρα βρέθηκα δίπλα στην σκηνή χωρίς μπλούζα να χτυπιέμαι. Εμπειρία.

Είσαι αλιήτης. ;D ;D :-* Αυτό ναι, ισχύει, και ενδεχομένως να έχει αλλάξει πολλά πράγματα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται οι συναυλίες και από το κοινό και από τους μουσικούς. Κάποτες για να δούμε πώς είναι να βλέπεις live κάποια μπάντα, μαζευόμασταν σε κάτι καφετέριες - καταγώγια, και βλέπαμε βιντεοκασέτες (από το εξωτερικό μας έλεγε) που έβαζε ο μαγαζάτορας να παίζουν μετά τον Γκουζγκούνη. Και μέναμε με το στόμα ανοιχτό τότες (όχι από τον Γκουζγκούνη ;D). Σεβαστότατο.

Με τον Μότσαρντ? :o

Εδώ σε θέλω. Γιατί? Κάτι που δεν αναφέρθηκε είναι και το ποιός είναι ο σκοπός του gig. Δημιουργία - αυτοσχεδιασμός? Αναπαραγωγή? Παρουσίαση? Επανεκτέλεση? Οπτικοακουστικό σόου?

Με φώναξες? ;D ;D ;D Εννοείται. :)

Λάκη διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως. Και εξηγούμαι. Κάποιος (νομίζω ο Eric Dolphy) είχε πει ότι όταν η νότα παιχτεί, χάνεται, πάει, δεν γίνεται να ξαναγυρίσει πίσω, ότι έγινε έγινε και δεν ξεγίνεται, ούτε ξαναγίνεται. Αν ξαναγίνει θα είναι κάτι άλλο πια. Η μουσική δεν είναι για να ηχογραφείται, με την έννοια ότι η ηχογράφηση είναι απλά μια φωτογραφία της, ένα "στιγμιαίο" αποτέλεσμα, απουσιάζει το πιο σημαντικό, η διαδικασία. Όλο το παραμύθι είναι το "πώς" όχι το "τι". Η μυσταγωγία που περιλαμβάνει τους μουσικούς και την επικοινωνία μεταξύ τους, αλλά και το κοινό και την αμφίδρομη επικοινωνία του με τους μουσικούς, που οδηγεί στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Σκέψου μόνο να μπορούσες να βρίσκεσαι σε ένα club που έπαιζε ο Miles την εποχή του Kind of Blue. Άντε και ηχογραφούσες το live και το έβαζες σ' ένα φίλο σου. Ναι, θα άκουγε μουσικάρα, αλλά θα είχε χάσει το πιο σημαντικό. Την δυνατότητα να είχε συμμετοχή σ' αυτήν, έστω και μέσω της παρουσίας του, το να βρίσκεται εκεί όταν "τραβήχτηκε η φωτό" και να είχε ζήσει από κοντά τις συνθήκες υπό τις οποίες αυτή τραβήχτηκε. Από την άλλη, για ένα μουσικό τα live είναι τεράστιο σχολείο (πολλοί έμαθαν μουσική έτσι κάποτε - Wes). Όμως, ούτε κι εγώ πάω πια σε live. Μάλλον σταδιακά παραιτούμαι.

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά. Γιατί μπορεί κάποιος που έχει πχ VOS που είναι οργανάρα και σκοτώνει, να θέλει μια του πχ 68, ή του 59? Γιατί πολύ απλά είναι άλλο όργανο. Άλλο.

Ε και? Ίδιος Iommi ήχος είναι! ;) :-*

Βασίλης Βελέντης? ;D ;D ;D

Στημένο Πέρρυ. :D Από τώρα στο λέω, ο Παπαδόπουλας έχει την πρωτιά στο τσεπάκι.