Ρε σεις κάθε μέρα μου θυμίζετε και από κάτι που έζησα.
Πρώτη λυκείου, το είχα πάρει σοβαρά το θέμα με το μέταλ.
Είχα ανέκαθεν και κάποιες τάσεις αυτοτιμωρίας, και συνήθιζα να κοπανάω το κεφάλι μου, να τρυπάω τα χέρια μου και άλλα τέτοια χαζά.
Σχολείο, ώρα μαθηματικών.
Η καθηγήτρια ακριβώς με την εμφάνιση που υπονόησε το link του Ray, αλλά με καλούτσικες καμπύλες. ;D
Εγώ πρώτο θρανίο, στρατιωτικό λαδί αμπέχωνο, μαλλί ψιλολίγδα, είχα πάρει το καπάκι από τον στυλό και γρατζούναγα τα χέρια μου.
Κάποια στιγμή μάτωσε η παλάμη μου.
Είχα λοιπόν την φαεινή ιδέα να γράψω με αίμα στο μπροστινό μέρος κάθε δάχτυλου από ένα γράμμα (O-Z-Z-Y) έτσι ώστε αν κάποιος τα έβλεπε από μπροστά, να σχηματιζόταν η λέξη OZZY.
Γυρνάει η καθηγήτρια, και μόλις με βλέπει και βλέπει τα αίματα και το OZZY στα δάχτυλα..... λιποθυμάει (σοβαρά μιλάω). ;D ;D ;D ;D