fusiongtr

Αααα, συγγνώμη τότε, γράψε λάθος.

Νέκκονά μου να σε ρωτήσω κάτι ... Ψάχνεσαι για amp simulation? Γιατί αυτό το ματζαφλάρι, είναι preamp, που έχει power amp simulation, και ir/cabinet simulation. Το θετικό, είναι ότι μπορείς να βάλεις δικά σου ir, καθώς επίσης και το ότι μπορείς να απενεργοποιήσεις όλο το power amp/ir stage, και να χρησιμοποιήσεις μόνο το preamp του. Από εκεί και πέρα, γιατί έχεις αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο? Υπάρχουν πάρα πολλά ανάλογα ματζαφλάρια. Είσαι fan του Friedman sound? Λόγω της λάμπας στην προενίσχυση (και μόνο)? Αυτά τα έκανε η tonelab (και όχι μόνο) τον προηγούμενο αιώνα. Άσε δηλαδή που οι λάμπες ήταν διακοσμητικές. Αλλά και να μην είναι διακοσμητικές, επηρεάζουν μόνο την προενίσχυση. Η τιμή πάντως είναι αρκετά λογική. Δεν είναι φθηνό, αλλά δεν είναι και ιδιαίτερα ακριβό. Μια χαρά.

Σπύρο μου σκέψου μόνο το πρόβλημα με τα χέρια του στον κορωνοϊό.

Φαντάζομαι πώς έχουν. Αλλά είναι και η τωρινή ζωή τους, η κράση τους, κλπ. Εδώ άλλοι έχουν πάθει αλτσχάιμερ στην ηλικία τους.

Δεν ισχύει αυτό βρε Πάνο. Όλοι τα κάνουν αυτά, όχι μόνο οι Stones, αλλά δεν είναι πανάκεια. Εδώ πήγε ο Lemmy να κάνει κάποτε, και μετά τις απαραίτητες εξετάσεις, του είπαν ότι αν κάνει μετάγγιση θα πεθάνει, γιατί ο οργανισμός του έχει συνηθίσει να λειτουργεί με speed τόσο πολύ, που δεν θα αντέξει σε καθαρό αίμα, κι έτσι δεν έκανε ποτέ.

Παιδιά, και οι δύο είναι μεγάλοι άνθρωποι πια, και αντιμετωπίζουν (ιδιαίτερα ο Clapton) προβλήματα υγείας. Και σίγουρα το παρελθόν τους, δεν βοηθάει ιδιαίτερα σε θέματα υγείας. Τώρα αν θέλουν να γίνουν (ή να τους κάνουν) Ελ Σιντ, είναι άλλη ιστορία. Μην βλέπετε τον Κηφ. Αυτός ζούσε την εποχή των παγετώνων.

Γιατί?

Καλά δεν διαβάζεις τι λέει ο dim για τις μακαρονάδες?

Σχετικά με το τραγούδι, υπάρχει το παρακάτω άρθρο, που το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. https://eleftheriaonline.gr/local/politismos/item/57308-den-xanakanw-fylaki-me-ton-kapetanaki

Μην αγχώνεσαι. Θα φτιάξω απόθεμα λαδιού στην αποθήκη, και θα σου το πουλάω. Στην σωστή τιμή φυσικά, όπως κάνανε στην κατοχή ασούμε.

Ο Άγιος έχει δίκιο στο ότι ο μόνος δρόμος να φύγει κανείς από το Πόρτο Ράφτη, είναι μέσω Μαρκόπουλου (υπάρχουν και κάποια άλλα δρομάκια, αλλά σε πολύ κακή κατάσταση). Αν (λέω αν) πιάσει μια φωτιά εδώ (τρέμουμε κάθε καλοκαίρι) θα φρακάρει ο δρόμος αμέσως από τα αυτοκίνητα, και θα καούμε σαν τα ποντίκια. Από εκεί και πέρα, το να πληρώσει κάποιος διόδια για να είναι σε πέντε λεπτά στο αεροδρόμιο αντί για είκοσι λεπτά δωρεάν, δεν το θεωρώ σημαντικό.

Κάτσε βρε Άγιε. Δηλαδή πρέπει να δώσουν την περιουσία τους γιατί αλλιώς κρατάνε όμηρους τους υπόλοιπους? Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Σου ξαναλέω δεν γνωρίζω τις συνθήκες. Μπορεί να είναι στενοκεφαλιά, αλλά μπορεί να είναι και εντελώς ασύμφορο.

Βρε ναι, σύμφωνοι, αλλά αυτά γίνονται παντού, αυτό λέω. Δεν είναι "προνόμιο" της περιοχής. EDIT: Από εκεί και πέρα, σκέψου τις συνθήκες υπό τις οποίες θα έπαιρνε ο δρόμος τα κτήματα (τις οποίες δεν γνωρίζω φυσικά). Γιατί δηλαδή να είναι οι άνθρωποι υποχρεωμένοι να δώσουν την γη τους αν δεν θέλουν ή δεν τους συμφέρει?

Ας μην το πάμε στα πολιτικά πάντως βρε παιδιά. Εγώ για νοοτροπίες μίλησα, μόνο και μόνο για να απαντήσω στον Άγιο, γιατί διαφώνησα με αυτό που έγραψε.

Εδώ πλημμύρισε η Θεσσαλία και πετάγανε τα νεκρά ζώα από το χωράφι τους στο χωράφι του διπλανού. Παίρνανε τα νερά από την βοήθεια που είχε σταλεί και τα πουλάγανε. Τι λέμε τώρα? Αν δεν το κάνω εγώ, θα το καταστρέψω να μην το κάνει κανένας, είναι η νοοτροπία.

Σαν να λέμε, ότι εδώ έχει άλλο κόσμο από την υπόλοιπη Ελλάδα, έτσι? ? Και γι' αυτό ευθύνεται κάποιος από το Μαρκόπουλο ή το Πόρτο Ράφτη? Ποιος κατασκευάζει τον κόμβο? Ποιος τον χρηματοδοτεί? Ο Δήμος? Οι ντόπιοι? Τα ίδια χάλια με όλη την Ελλάδα, θα τα βρεις κι εδώ. Έτσι κι αλλιώς, πόσο πιο χάλια πια ...

Έλιωσα ...

Χωρίς πλάκα, πιστεύω ότι ο Ντι Κάπριο είναι πολύ παρεξηγημένος ηθοποιός. Κι εγώ δεν τον γούσταρα, αλλά όταν τον είδα σε κάποιες παλιότερες ταινίες που είχε παίξει, από μικρός ακόμα, άλλαξα γνώμη. Τον θεωρώ πολύ καλό, απλά έχει γίνει γνωστός από αβανταδόρικους ρόλους σε αισθηματικές "εύκολες" εμπορικές ταινίες, και αυτό του έχει προσδώσει ένα ανάλογο image. Αν δεις πχ την ερμηνεία του στο "The Quick and the Dead", θα καταλάβεις τι εννοώ.

Τελικά, συνειδητοποιώ, ότι έχουμε πολλούς μερακλήδες εδώ μέσα και χαίρομαι. Ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν κάθε συνηθισμένο πράγμα της καθημερινότητας, να είναι κάτι ιδιαίτερο. Προσωπικά πάντα με πιρούνι. Το κουτάλι δεν το χρησιμοποιώ ποτέ. Δεν τρώω τίποτα που δεν τρώγεται με πιρούνι. Επίσης το τρώω με τουρσάκια, και μπόλικη φέτα (ξέρω ότι σε κάποιους δεν αρέσει). Πιο παλιά το έτρωγα και με σκόρδο (ωμό, δαγκανιά και πιρουνιά), αλλά πλέον το στομάχι μου δυστυχώς δεν το αντέχει. Ευτυχώς το κρεμμύδι (το ωμό) δεν με πειράζει, και το σκίζω κανονικά.

Αααα, ναι, συμφωνώ απόλυτα.

Όχι βρε Γιάννη μου, αλλά δεν νομίζω ότι σηκώνει ολόκληρο νέο θέμα. Οι περισσότερες ιστορίες που μου είχε πει, μου έχουν μείνει σχετικά αόριστα στο μυαλό. Αυτό που είναι ακόμα έντονο στην μνήμη μου, είναι αυτή η νοσταλγία στον τόνο της φωνής του.

Offtopic ... Να καταχραστώ λίγο το νήμα και να βγω offtopic, μόνο και μόνο για να πω μια από τις ιστορίες που μου είχε πει. Υπόψιν, το λιμάνι εδώ δεν είναι χρηστικό για μεγάλα πλοία, γιατί ο βυθός είναι γεμάτος τεράστια αγκωνάρια (πέτρες) και τα μεγάλα πλοία θα έβρισκαν προσπαθώντας να μπουν μέσα. Τώρα ακούγεται ότι θέλουν να τον καθαρίσουν για να μπορεί να χρησιμοποιείται το λιμάνι τουριστικά. "Το λιμάνι αυτό" μου είχε πει, "έχει φοβερές φυσικές προδιαγραφές". "Είναι προστατευμένο από παντού. Γι' αυτό οι Γερμανοί, το είχαν κάνει το κύριο λιμάνι για τον εφοδιασμό τους. Γι' αυτό είναι γεμάτη πολυβολεία η περιοχή. Μετά την απελευθέρωση, έγινε το 2ο λιμάνι μετά τον Πειραιά, και πάρα πολλά πλοία της γραμμής έφευγαν από εδώ για τα νησιά. Ο φούρνος αυτός, τότε είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες, όλοι περνούσαν από εδώ πριν γυρίσουν στην Αθήνα, για ψωμί, γλυκά, πίτες, τσουρέκια, αρτοσκευάσματα. Επειδή τα πλοία έρχονταν όλο το 24ωρο, ο φούρνος δεν έκλεινε ποτέ. Θυμάμαι τον πατέρα μου να είναι εδώ σχεδόν 20 ώρες, άλλες μέσα να φτιάχνει, κι άλλες έξω να εξυπηρετεί τον κόσμο. Άλλες τόσες ώρες η μητέρα μου. Σιγά σιγά, ο φούρνος μεγάλωνε, είχε ολοένα και περισσότερη κίνηση, και δεν τα έβγαζαν πέρα. Πήραν κάποιους υπαλλήλους, αλλά ήθελαν βοήθεια με την ζαχαροπλαστική. Τότε ο πατέρας μου, πρότεινε σε κάποιον πολύ γνωστό Γάλλο ζαχαροπλάστη να έρθει. Τον ήξερε από παλιά, και του έδινε πολλά χρήματα. Τα γλυκά που έβγαζε τότε ο φούρνος είχαν γίνει γνωστά σε όλη την Αθήνα. Ο βασικός εφοπλιστής, του οποίου τα πλοία εκτελούσαν τα δρομολόγια από εδώ, προμηθευόταν καύσιμα για τα καράβια του από έναν τοπικό έμπορο καυσίμων. Αυτός λοιπόν ο έμπορος, βλέποντας ότι είχε το μονοπώλιο καυσίμων στην περιοχή, άρχισε να ανεβάζει τις τιμές του, και ο εφοπλιστής αναζήτησε άλλο τρόπο ανεφοδιασμού των πλοίων του. Βρήκε κάποιον άλλο έμπορο καυσίμων, ο οποίος ήταν πιο μακριά, και ο οποίος του έδωσε καλλίτερη τιμή και του υποσχέθηκε ότι θα φέρνει ο ίδιος εδώ τα καύσιμα για τα πλοία, αλλά χρειαζόταν ένα χρονικό διάστημα για να το βάλει μπρος όλο αυτό. Το έμαθε ο τοπικός "πετρελαιάς", και άρχισε τα κόλπα. Στην αρχή απειλούσε τον εφοπλιστή, ότι θα σταματήσει να τον εφοδιάζει, και μετά σταμάτησε εντελώς να του δίνει καύσιμα. Τρελάθηκε ο εφοπλιστής, πήγε στον καινούριο του προμηθευτή, και κανόνισε με ενεργή πλέον σύμβαση, να αρχίσει άμεσα η προμήθεια από αυτόν. Το μαθαίνει ο τοπικός "πετρελαιάς", και πριν την πρώτη προμήθεια, πάει και κανονίζει να πάνε φορτηγά, να πάρουν πέτρες από τα λατομεία του Μαρκοπούλου (πολύ γνωστά, και υπάρχουν ακόμα φυσικά), και να τις αδειάσουν την νύχτα στον βυθό του λιμανιού, έτσι ώστε να μην μπορεί πια κανένα πλοίο να χρησιμοποιήσει το λιμάνι. Το πρώτο πλοίο που μπήκε έπαθε μεγάλη ζημιά. Από τότε, έφυγαν από εδώ όλα τα δρομολόγια, και πήγαν στην Ραφήνα, κάποια στο Λαύριο, και κάποια στον Πειραιά. Το λιμάνι του Πόρτο Ράφτη μαράζωσε, δεν υπήρχε πια ο πολύς κόσμος που ερχόταν στον φούρνο. Έμειναν μόνο οι κάτοικοι της περιοχής. Στην συνέχεια άνοιξαν πολλοί άλλοι φούρνοι, και εγώ είμαι μόνος μου με την γυναίκα μου εδώ όλη μέρα. Τα παιδιά έρχονται μια στο τόσο να μας δουν. Έχω κουραστεί πια." Τέτοια μου έλεγε ρε παιδιά, και καθόμουν με τις ώρες να τον ακούω. Ζητώ συγγνώμη για το offtopic, και ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα.

Όχι Αργύρη μου. Την έχω ακούσει την έκφραση, αλλά για άλλο φούρνο.

Η μπομπότα ΣΚΟΤΩ. Μακάρι να έβρισκα σε κανένα φούρνο εδώ κοντά. Υπήρχε ένας φούρνος στο λιμάνι (της περιοχής), που ήταν από πολύυυυ παλιά. Τον είχε ανοίξει ο πατέρας του υπερήλικα που τον "έτρεχε" τα τελευταία χρόνια. Με τρομερή παράδοση, και παρελθόν. Όποτε πήγαινα, μου έλεγε ιστορίες από το παλιό Πόρτο Ράφτη, ιστορίες ακόμα και από την κατοχή (όλη η περιοχή εδώ, είναι γεμάτη παλιά Γερμανικά πολυβολεία). Για ψωμί πήγαινα, και καθόμουν καμιά ώρα με την κουβέντα. Και ήταν μερακλής. Έφτιαχνε το ψωμί παίρνοντας ολόκληρο το στάρι για να φτιάξει το αλεύρι. Δικό του στάρι, που το έδινε σε μύλο για άλεσμα. "Δεν αγοράζω αυτά τα άλευρα που πουλάνε έξω", μου έλεγε. "Είναι χάλια". Πήγαινε μέσα, και μου έφερνε μερικούς σπόρους στάρι στην χούφτα. "Να το", μου έλεγε "αυτό το αλέθω ολόκληρο, αλλού πετάνε την φλούδα, αλλά εκεί είναι η μαγεία. Βάζω και λίγο χαρούπι μέσα. Έτσι μου έμαθε ο πατέρας μου." Αυτός ο φούρνος λοιπόν στην καραντίνα έκλεισε, έβαλε λουκέτο. Τα παιδιά του δεν ενδιαφέρονταν να πάρουν την δουλειά, ήταν στο εξωτερικό. Η γυναίκα του ήταν κιθαρίστρια, και μάλιστα είχε παίξει με πολλούς γνωστούς έντεχνους παλιούς. Στον φούρνο μάλιστα, είχε μια κλασσική κιθάρα σ' ένα ράφι ψηλά. "Μαζευόμαστε κάποια φιλαράκια καμιά φορά εδώ να πιούμε ένα κρασί" μου είχε πει. "Άλλος φέρνει μπουζούκι, άλλος μπαγλαμά, έρχεται και η γυναίκα μου που παίζει κιθάρα". Πολύ στεναχωρήθηκα όταν έκλεισε. Εκτός των άλλων, είχε απίθανο ψωμί, που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το ψωμί των υπόλοιπων φούρνων.