Για μένα τα πράγματα είναι απλά.
Ο δάσκαλος κιθάρας δεν είναι μόνο δάσκαλος κιθάρας.
Είναι παιδαγωγός, δείχνει στον μαθητή τρόπους αντίληψης και επεξεργασίας κατ' αρχήν της πραγματικότητας και του περιβάλλοντος, και τρόπους αντίληψης και επεξεργασίας της μουσικής.
Μαθαίνει στον μαθητή να ακούει, να επεξεργάζεται τους ήχους, να αντιλαμβάνεται το τι είναι μουσική, γιατί ακόμα κι αν είναι μεγάλος σε ηλικία ο μαθητής, δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να αντιληφθεί/ακούσει μουσική πίσω από την εξωτερική της επιφάνεια.
Ο δάσκαλος κιθάρας, πρώτα απ' όλα μαθαίνει σε κάποιον μουσική, με μέσο την κιθάρα.
Και πρέπει να έχει μεγάλη προσαρμοστικότητα και ευελιξία, γιατί κάθε μαθητής είναι διαφορετικός.
Δεν μπορεί ο δάσκαλος να δείχνει σε όλους τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο, πρέπει να προσαρμοστεί αυτός στον μαθητή και όχι το αντίθετο.
Πρέπει να μπορεί να δώσει κίνητρο και να συνεχίσει να δίνει κίνητρο καθ' όλη την διάρκεια της διδασκαλικής διαδικασίας.
Πρέπει να φουντώνει συνέχεια την φλόγα στον μαθητή.
Εγώ όταν ήθελα να μάθω να παίζω τζαζ (από μπλουζ και μέταλ που έπαιζα) πριν καμιά 35αριά και κάτι χρόνια, πήγα σ' έναν δάσκαλο που έπαιζε ροκ.
Αφού παίξαμε λίγο να δει τι κάνω και του είπα τι θέλω να κάνω, μου είπε το εξής ...
"Παίζεις πολύ καλά κιθάρα. Εγώ δεν είμαι τζαζ κιθαρίστας, αλλά αυτό που μπορώ, είναι να σου μάθω να παίζεις μουσική. Άλλο πράγμα το παίζω κιθάρα, και άλλο το παίζω μουσική."
Και μου έμαθε, και κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να αντιληφθώ πολύ σοβαρά πράγματα, κι ας έπαιζα καλά κιθάρα.
Όταν λοιπόν απέκτησα αυτά τα εφόδια, τότε μπόρεσα μόνος μου να κάνω την υπέρβαση στην τζαζ φυσικά με την δική του βοήθεια και πάνω σ' αυτό το θέμα (κι ας ήταν ροκ κιθαρίστας, ήταν όμως πολύ καλός μουσικός).
Ο δάσκαλος μου άνοιξε τον δρόμο, και εγώ έπρεπε μόνο να τον περπατήσω μετά.
Γιατί άλλο καλός κιθαρίστας, και άλλο καλός μουσικός.
Φυσικά το επιθυμητό είναι αυτά να συμπίπτουν.