fusiongtr

Με Elixir μόνο. Αντέχει στον χρόνο τρεις φορές περισσότερο.

Ωραίος. Εγώ έχω κάνει αβανταδόρος ένα φεγγάρι, όταν ήμανε φοιτητής.

Ρε παιδιά μην μαλώνετε. Έλα να βλέπω το χρήμα τώρα, ποντάρετε.

Όσον αφορά στο φραζάρισμά του έπεσες διάνα! Είχε πως-να-το-πω "τετράγωνους" χρόνους χωρίς αυτό που είπες, την ελευθερία στην ροή. Κι εδώ είσαι εντελώς μέσα. Έτσι ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ.

Ναι σίγουρα. Θα σου πω, αλλά .... μην με βαρέσεις, εντάξει? Ήμανε μικρός και μου φαινόταν λίγο cheat αυτή η τεχνική. Σαν να ακούγεται κάτι πιο δύσκολο από όσο είναι στην πραγματικότητα. Λίγο φιγουρατζίδικη για να το πω αλλιώς. Και δεν μου άρεσε και ο τρόπος που την χρησιμοποιούσε (συνεχώς, χωρίς κανένα μέτρο). Βέβαια στην πορεία την εφάρμοσα κι εγώ με τον δικό μου τρόπο, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές. Μέχρι που το σκέφτηκα, και την εφάρμοζα συνειδητά όπου με βόλευε. Αχ αυτές οι παιδικές ασθένειες σχετικά με το παίξιμο ... Τις έχω περάσει όλες. Κάποτε δεν έπαιζα λεγκάτο με τίποτα, κι ας έβγαινε πιο εύκολα η φράση. Όχι, εγώ ήθελα όλες πένα. Αλλιώς "έκλεβα". Αμ αυτό με τις χορδές .... Κάθε χορδή ακούγεται διαφορετικά κι ας είναι η ίδια νότα σκεφτόμουν. Δεν έπρεπε να παίξω την ίδια νότα στην αποπάνω χορδή, θα είναι άλλος ήχος. Έπρεπε να κάνω αθλητισμό στην ταστιέρα και να την παίξω στην ίδια χορδή. Εντάξει κάποια στιγμή έβαλα μυαλό, αλλά ακόμα τα σκέφτομαι και γελάω καμιά φορά. Πόσο πίσω με πήγαν κάποια κολλήματα ρε παιδί μου ... Ένας ζωντανός ψυχαναγκασμός είμαι ....

Το οποίο ήταν ένας από τους λόγους που δεν μου πολυάρεσε ο Gambale (ένας άλλος ήταν οι χρόνοι του στο phrasing που ήταν πολύ "συγκεκριμένοι"). Όσο όμως μεγαλώνει τόσο μου φαίνεται καλύτερος, πιο ώριμος, πιο ουσιαστικός, πιο μουσικό το παίξιμό του. Φυσικά ακόμα και όταν δεν μου πολυάρεσε, ήξερα τι τέρας και τεχνικής και μουσικότητας είναι.

Μανώλη, εσύ?

Εγώ προτείνω να ξεκινήσεις από τον αγρινιώτη Σταλόνε. Τον Τέλη τον Σταλόνε δηλαδής.

Είχε πάρει κάποτες χορδές Elixir, και του δώκανε και μανό δώρο. Α εσύ έχεις κοχόνες ασούμε. Φρανκ, ούτε ο ίδιος ο Φρανκ δεν θα διασκεύαζε.

Τον πάτησες χάμω τον τσόγλανο. Ωραίος ρε φίλε!!

Σώπα βρε. Θα του βάλεις μπροστά δύο metal zone, και τρία χάι γκέην πετάλια ακόμα (απ' τα καλά τα βόθρικα) και θα φυσάει στα χέρια σου. Όντως πολύ ωραίο μηχάνησμα dim. EDIT: Σε τι ενισχυτή τον έβαλε?

Και βέβαια είναι. Αλλά μου έχουν βγάλει και το ΦΑΣΙΟΝ ασούμε.

Εγώ φταίω, που όταν έκλεισα τα 50 μου χρόνια, δεν έκανα μια επανέκδοση του ΦΑΣΙΟΝ ο μλκας. Και έφτασα 56 αντί να είμαι μόνο 6 ασούμε.

Από όλες τις εκδόσεις πάντως εγώ προτιμώ αυτήν.

Ο Τέλης ο Σταλόνε?

Ποιο? Εσύ πρέπει να διαβάζεις και τους στίχους ασούμε.

Ταιριάζουμε. Και οι δύο γουστάρουμε τις γυναίκες ασούμε.

Αυτό ακριβώς. Δεν έχω λ7 ρε γμτ.

Είναι που δεν έχεις πέσει στις κατάλληλες συνθήκες ακρόασης. Επειδή σε ξέρω λίγο, είμαι σίγουρος ότι θα κόλλαγες αφάνταστα με Waits. Εννοείται ότι είσαι ευαίσθητο παιδί.

Αυτό μάλιστα. Είναι καταπληκτικό για τα γούστα μου. Από τις πρώτες κιόλας νότες του αρπίσματος μου πήρε τα σωθικά. Και φανταστική ενορχήστρωση. Κάθε όργανο μπαίνει εκεί που "πρέπει", λέει αυτό που "πρέπει", για όσο πρέπει με τον τρόπο που "πρέπει". Και οι στίχοι τρομεροί, και δένουν τέλεια με την μουσική. Μπράβο ρε Πάνο! Αυτό είναι για το άλλο νήμα φίλως. Εντάξει το καταλάβαμε, εσύ δίνεις σημασία και στους στίχους ασούμε.

Λοιπόν να σου πω μια ιστορία. Είχα κάποτε ένα φιλαράκι που ζήλευε πολύ την κοπέλα του. Κάθε φορά που μαζευόταν η παρέα, μας έλεγε ότι κάτι ανακάλυπτε που του έβαζε ψύλλους στα αυτιά. Μια κάτι περίεργα τηλέφωνα, μια έφευγε η κοπέλα για δουλειά παραπάνω περιποιημένη από το συνηθισμένο, κλπ. Εμείς του λέγαμε να πάει να της μιλήσει για τις ανησυχίες του, όμορφα κι ωραία και πολιτισμένα, αλλά αυτός προτιμούσε να αγχώνεται μόνος του. Κάποια φορά λοιπόν είχε έρθει ένας τύπος στην παρέα, που έδωσε μεγαλύτερο βάρος στα λόγια του από ότι δίναμε εμείς. Και του έλεγε ότι έχει δίκιο να ανησυχεί, κάτι περίεργο συμβαίνει σίγουρα. Του έλεγε ότι και η δική του κοπέλα έκανε τέτοια, και τελικά του τα φόρεσε. Τρελάθηκε ο άλλος λοιπόν, γιατί από την μια βρήκε κάποιον που θεωρούσε ότι τον καταλαβαίνει, από την άλλη άκουσε από αυτόν τους φόβους του πραγματοποιημένους. "Βρε μίλα της, ρώτησέ την" του λέγαμε εμείς, στα π@π@ρια του μας έγραφε εμάς. Είχε κολλήσει με αυτά που του έλεγε ο άλλος, "αν δεν σε έχει ήδη κερατώσει, είναι έτοιμη να το κάνει" του έλεγε. Έχουμε πάει λοιπόν για καφέ μια μέρα, και μας έρχεται περιποιημένος και παρφουμαρισμένος ο τύπος, και όλο έπαιζε το μάτι του. Και "κοίτα αυτήν τι ωραία είναι" και "πω πω τι παιδί είναι αυτό" και άλλα τέτοια. "Ρε συ" του λέμε, τι έγινε, με την άλλη χωρίσατε? Πώς και ξενοκοιτάς ξαφνικά?" "Όχι ρε γμτ" μας λέει, "αλλά αφού με έχει κερατώσει ή θα το κάνει σύντομα, θα της πω να χωρίσουμε. Σκέφτομαι μόνο πώς θα της το πω, γιατί είμαστε πολλά χρόνια μαζί". "Ρε της μίλησες? Πώς το ξέρεις?" ρωτάγαμε εμείς. "Ε, φως φανάρι είναι η δουλειά" μας έλεγε. Και χώρισε. Έτσι, χωρίς να μάθει ποτέ τι συνέβη. Και η κοπέλα έπεσε απ' τα σύννεφα, δεν κατάλαβε από που της ήρθε. Κι μ' έπιανε εμένα και με ρωτούσε τι έγινε και χωρίσανε, και όταν της είπα τα καθέκαστα έγινε έξαλλη, γιατί τον γούσταρε πολύ. Και φυσικά, καμιά άλλη σχέση δεν είχε, ούτε ήθελε να κάνει. Αλλά όταν κατάλαβε πόσο μλκας ήταν αυτός στεναχωρήθηκε διπλά. Που ήταν τόσο καιρό με κάποιον τόσο στόκο δηλαδή. Γι' αυτό σου λέω παλικάρι μου. Μίλησε με τον δάσκαλό σου, κάντε μια κουβέντα, πες του τις ανησυχίες σου, δώσε του και λίγο χρόνο. Και αν δεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, και συνεχίζεται το πρόβλημα, προχώρα παραπέρα. Αλλά όχι έτσι, χωρίς να κάνεις μια μικρή προσπάθεια πρώτα. Που ξέρεις? Μπορεί να είναι καλύτερα τα πράγματα μετά.

1. Είπες για βάθος γνώσης, γι' αυτό το έγραψα. 2. Θα διαφωνήσω.

Τι εννοείς δηλαδή? Να πρέπει να έχεις σπουδάσει φούγκα για να γράψεις και να παίξεις σε ένα κομμάτι ροκ ή ποπ? Η θεωρία πάντως δεν έχει ιδιαίτερο βάθος, είναι απλά η βάση. Από εκεί και πέρα, όσο περισσότερες γνώσεις έχεις σε βάθος (γι' αυτό στο οποίο αναφέρεσαι μιλάω εδώ), τόσο περισσότερες επιλογές και δυνατότητες ανοίγονται μπροστά σου. Ιδιαίτερα αν είσαι ταλαντούχος.

Αφτό σίγουρα ασούμε. Μ' αυτό που έβαλες πάντως δεν με βλέπω να την ξαναπαλεύω με χορδές ούτε στην επόμενη ζωή.

Γιατί δείχνει το πόσο χρήσιμη είναι η θεωρητική γνώση. Και σε ρωτάω λοιπόν. Προτιμάς να την μαθαίνεις κομμάτι κομμάτι ξέμπαρκα από φιλαράκια (που μπορεί να λένε και παπαριές γιατί δεν ξέρουν κι αυτοί) ή να την μάθεις κυριλέ, και να την χρησιμοποιήσεις όπως γουστάρεις μετά? Για την ίδια γνώση μιλάμε. Γιατί φαίνεται δύσκολη ή και μη απαραίτητη όταν την μάθεις με κάποιο σύστημα, ενώ όταν την τσιμπολογάς από εδώ και από εκεί θεωρείται εύκολη και επιθυμητή?