fusiongtr

Εντάξει ασούμε. Αλλά θα μου κόψεις απόδειξη, γιατί αλλιώς θα μας γ@#$σει ο Δίας.

Κάτσε ρε φίλως, νερό είπαμε ή περιέ ασούμε? Δεν συμφέρει. Θα τους δώσω μπύρα από τα Λιντλ.

Για πες τι συστήνεις για καλύτερο τροτ? Τα δικά μου είναι δύο κεφαλάτα και δύο στέγιερ. Έχεις και νερό για τα ζωντανά ασούμε ή μόνο αέρα για τα λάστιχα?

Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Κατ' αρχήν το άρμα δεν πλερώνει τέλη κυκλοφορίας και ασφάλειες. Δεν έχει βενζίνες (ο κυρ Αλής θα το γυρίσει σε ζωοτροφάδικο). Πας σούπερ μάρκετ με το άρμα, καβατζώνεις μερικά κιβώτια Κάιζερ (που σκοτώνει), παίρνεις την Κάρβιν απ' το σπίτι, και πας για πρόβα με το άρμα και το καφάσι.

Εξαρτάται από την μπάντα. Έχω ακούσει μπάντες να κάνουν πρόβα σε εντάσεις ψιθύρου, και μιλάω σοβαρά. Άμα όμως θες να παίξεις Χέντριξ, Σόντομ, Σλέιερ, έισιντίσι, και άιρον μέιντεν, σίγουρα δεν γίνεται.

1. Αχ κυρ Αλή μου, αυτό είναι όνειρο ζωής. Να έχω 10 στρέμματα οικόπεδο, 2χλμ μακριά από τον οικισμό. Να μην βλέπει κανείς τι βρακιά απλώνω απ' το πλυντήριο, και να μην ακούει κανείς όταν κάνω πριτς. Αλλά να είναι όλα εύκολα και γρήγορα προσβάσιμα. Και ξέρεις πότε το πρωτοαισθάνθηκα αυτό? Είχα πάει διακοπές κάποτες σε ένα νησί. Ήμανε τότενες και περπατούσα σε ένα χωριό μισοπαρατημένο, αλλά πανέμορφο. Αφού λοιπόν περπάταγα, βγήκα από τον κεντρικό δρόμο, και πήρα ένα μονοπατάκι που πήγαινε σε μια ισιάδα με χωράφια, και δίπλα ήταν το νεκροταφείο του χωριού. Πέρασα τα τελευταία σπίτια, και συνέχισα να περπατάω, ήταν πολύ όμορφο το περιβάλλον και ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει. Ξαφνικά, εκεί που περπατούσα, άκουσα σιγανό ήχο πιάνου, σαν κάποιος να έπαιζε μακριά. Κοντοστάθηκα, κοίταξα τριγύρω, δεν υπήρχε σπίτι στον ορίζοντα. "Τι στο διάολα" σκέφτηκα, "έχω παραισθήσεις, ή ο ήχος έρχεται από το νεκροταφείο?" Συνέχισα να περπατάω και ο ήχος δυνάμωνε. Η ανηφόρα συνεχίστηκε, και σε λίγο έφτασα στην κορυφή ενός μικρού λοφίσκου, που από την άλλη μεριά έβλεπε στην θάλασσα. Εκεί υπήρχε ένα σπίτι. Ένα. Και έβλεπε όλο τον ορίζοντα στην θάλασσα. Κάποιος λοιπόν εκεί έπαιζε πιάνο. Έβαλα τον εαυτό μου στην θέση αυτού του ανθρώπου για λίγο. Μόνο για λίγο. Αλλά μου έφτανε αυτό. Είναι όνειρο από τα πολλά που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. 2. Σατανικό!!!!

Σωστό αυτό. Το έχω διαβάσει που το λέει ο Μπακούνιν.

Κάτσε κυρ Αλή μου. Δεν ξέρω εσείς οι καταυλακιώτες πώς μένετε ασούμε, αλλά εδώ στις εξωτικές Αθήνες, τα περισσότερα σπίτια χωρίζονται από τα διπλανά με μεσοτοιχίες, και υπάρχει κι άλλος που μένει στον πάνω όροφο, και επίσης κι άλλος που μένει στον κάτω όροφο. Δεν είναι το θέμα να φτιάσεις απλά δικό σου σπίτι, πρέπει να το αρματώσεις και κατάλληλα. Και για να αρματώσεις κατάλληλα διαμέρισμα, θα σου κοστίσει όσο η αγορά δύο διαμερισμάτων. Άσε δηλαδής που δεν βολεύει κιόλας στις περισσότερες περιπτώσεις, γιατί χάνεις πολύ χώρο. Εκτός βέβαια, κι αν είναι διαμέρισμα 250 τετραγωνικά, 4 μέτρα ψηλοτάβανο, και έχει χώρο που μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις γι' αυτό τον σκοπό. Ακόμα και μονοκατοικία να έχεις, χωρίς πανοπλία ήχου, θα έρθουν τα εκατά με τις σειρήνες στο 20λεπτο, και θα σε τρέχει ο γείτονας στα δικαστήρια, γιατί εκεί που κατέβαζε την μπουκιά της μπριζόλας του μήκους τεσσάρων στρεμμάτων, έπαιξες ένα power chord, και του κόλλησε η μπουκιά στον οισοφάγο, και πάλευε η γυναίκα του να την βγάλει με γάντζο από κρεμάστρα. @Βρασίδαςκατς, αφού το φχαριστήθηκες, μια χαρά. Εγώ δεν μπορώ καν να παίξω σε μεγάλη ένταση (σαν αυτή που περιγράφεις). Άλλη χορδή πατάω, και άλλη βαράω.

Πάντως ρε παιδιά εντάξει, εγώ είμαι ανώμαλος, το ξέρω. Δεν αντέχω την ένταση με τίποτα. Αλλά όταν παίζω, δεν ακούω τις χορδές, και παρ' όλα αυτά αν κάποιος είναι στο διπλανό δωμάτιο με ανοιχτές τις πόρτες, ακούει ελάχιστα την κιθάρα. Εκεί που ακούω τις χορδές, είναι όταν πλαγκάρω το σκάφος, ή την ηλεκτρακουστική. Αυτό με μπερδεύει (να ακούω και τον ακουστικό και τον ηλεκτρικό ήχο ταυτόχρονα).

Τι pot φοράει το αυτί σου linear ή audio taper?

Και μετά λέει ο κιθαρίστας, ότι ο ντράμμερ είναι ξεκούρδιστος.

Και μετά λέμε ότι φταίει ο ντράμμερ που παίζει δυνατά και αναγκαζόμαστε να ανοίξουμε ένταση κι εμείς.

Αυτή η ένταση δεν είναι δυνατή? Δηλαδή η δυνατή ένταση ποια είναι? Να πέφτεις τανάσκελος με αφρούς στο στόμα?

1. Θα συμφωνήσω απόλυτα. 2. Προσυπογράφω και με τα δύο μου χέρια. 3. Με πέθανες. Έτσι θα πρέπει να είναι όμως. Tiramola fingers.

Φανταστική εκτέλεση του γνωστού standard, από έναν πολλά υποσχόμενο νέο κιθαρίστα.

Να, γεμίζουνε τα κανάλια με π@π@ριές αυτές τις μέρες, και δεν έχει σαρβάιβορ να δω. Γι' αυτό βαριέμαι.

Ένα δίκιο το έχεις. Κι εγώ το ίδιο πιστεύω. Αλλά μετά κάθομαι και σκέφτομαι πώς ήταν η μουσική ανά τους αιώνες και πώς εξελίχθηκε. Φυσικά η τεχνολογία έπαιξε τεράστιο ρόλο. Αλλά αν πχ ζούσαμε στα 60s, πιστεύω ότι πάνω κάτω το ίδιο θα λέγαμε. Όλα έχουν παιχτεί (μιλάω πιο πολύ για την αισθητική και λιγότερο για την σύνθεση). Αν όμως ερχόταν κάποιος από την σημερινή εποχή πίσω στο τότε (60s) και μας έβαζε να ακούσουμε Holdsworth, tool, Abasi, Bad Bunny, Sin Boy, κλπ, θα μας φαινόταν μάλλον εξωγήινο. Φανταστείτε κάτι ανάλογο με την κλασσική εποχή. Ακόμα "χειρότερα" τα πράγματα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί το πράγμα στο μέλλον. Για την ώρα πάντως .... δεν μου αρέσει η εξέλιξη στα mainstream πράγματα. Αλλού, υπάρχει φαγάκι όμως. Όχι τίποτα φοβερό. Αλλά υπάρχει.

Ω ρε μάνα μου ... Divorce pass?

Το γνωρίζομεν.

Πέθανα κανάγια ...

Γι' αυτό η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η αγαπημένη μου μέρα. Άνοιγες το ραδιόφωνο, και έπαιζε μόνο κλασσική και jazz (ECM). Όαση. Έχω περίεργες μουσικές αναμνήσεις από τις Μεγάλες Παρασκευές. Για πολλά χρόνια ήταν κλασσική μέρα συνάντησης με τον gvour, για ολονύχτια blues κατάνυξη με τεράστια ξυδοποσία. Μέχρι το πρωί. Αργότερα, όταν παντρεύτηκα, έγινε μέρα κρεατοφαγίας (δεν τρώγαμε συχνά κρέας, δεν μας πολυάρεσε), και "εναλλακτικής" μουσικής εκτόνωσης. Περνούσε κάτω από το σπίτι ο επιτάφιος, και έβγαινε μέχρι έξω η τσίκνα απ' τα λουκάνικα, ενώ στο σπίτι έπαιζε στην διαπασών το "night of the vampire" του Roky Erickson. Μερικά χρόνια αργότερα, μου φάνηκε ότι η jazz έδενε τέλεια με την ημέρα, και άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Σε γενικές γραμμές, οι μουσικές μου αναμνήσεις από Μεγάλες Παρασκευές είναι πολύ έντονες. Ο Σταύρος έχει δίκιο για τις αναμνήσεις και τον εαυτό μας. Όμως μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια διαμαντάκια, και να τα βάζω στο matrix των αναμνήσεών μου και αυτά. EDIT: Και κάτι ακόμα. Η Μεγάλη Παρασκευή, ήταν η αγαπημένη μου μέρα για κιθαρότσαρκα. Οι υπάλληλοι στα κιθαρομάγαζα βαράνε μύγες αυτή την ημέρα, τα μαγαζιά είναι άδεια, και έτσι δοκίμαζα ότι ήθελα με την άνεσή μου, και οι πωλητές ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικοί γιατί δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν. Ούτε γκρίνιες, ούτε ξινισμένες φάτσες. Ότι ζητούσες στο έφερναν αμέσως, και ήταν πρόθυμοι να συζητήσουν τα πάντα γύρω από αυτό, αφήνοντάς σε να το δοκιμάζεις όσο θέλεις.

Φοβερός είναι. Έχει και ηχάρα, και το κανάλι του είναι πολύ ωραίο.

D pedal, είναι ΡΕ στο μπάσο χωρίς συγκεκριμένη συγχορδία. Παίζεις ότι ΡΕ θέλεις. Αν το ακούσεις προσεκτικά όμως σε πάει μόνο του.

Λοιπόν παιδιά, επειδή σας το χέσαμε λίγο το νήμα, βάζω εδώ ένα απλό αλλά όμορφο (για τα γούστα μου βέβαια) backing, σε περίπτωση που θέλετε να το δοκιμάσετε.

Και πολύ καλά κάνει. Αλλά ... κόκκινα ρε γμτ? Χάθηκε ένα ωραίο κιτρινόμαυρο?