Πολύ ωραίο Πάνο.
Ειδικά από το 1:30 ως το τέλος μου άρεσε πάρα πολύ.
Μου άρεσε που το arpeggio, βγαίνει μπροστά σταδιακά.
Μου δημιουργεί μια ένταση, μια ταραχή, με στριμώχνει. Έτσι το νιώθω.
Συμφωνώ με τον cos_dr για τα φωνητικά και το compression.
Επίσης το δίστιχο
"...όσα οι φόβοι μου φέρνουν και όσα οι φωνές
και έχω πιει απ τα χέρια σου στυφνό κρασί...."
το είπες μονοκοπανιά; Ακούγεται λες και δεν έχεις πάρει ανάσα και σκας.
Ενώ στα επόμενα: "....με τα χέρια το φως όταν λάμπει η αυγή,
να σκουριάσουν οι ζωές μας μαζί...."
και "...και ποτίζω με αλάτι βαθιά τις πληγές,
να γεμίσει το γκρίζο χρώματα και φωνές...."
είναι εμφανές ότι έχεις κάνει μια παύση και πήρες την ανάσα σου και ρέουν καλύτερα.
Αυτά από μένα.
Και επαναλαμβάνω πολύ ωραίο το κομμάτι και μου άρεσε και η ενορχήστρωση.