Τα τραπέζια δεν είναι για μουσική, μάλλον μουσικούς- εξαιρούνται τα Ηπειρωτικα της τάβλας, από οικογενειακες ορχήστρες .
Το αντιλήφθηκα για πρώτη και τελευταία φορά σε μια συναυλία του Έρικ Κλάψτον στο Σπορτινγκ αρχές 80, μέρος παγκόσμιας περιοδείας με νταλικά με ηχητικά απ έξω, Ντοναλντ Ντακ Νταν στο μπάσο κλπ.
Όσοι έκατσαν στα τσιμέντα ίσως απόλαυσαν μαμπεμπεγοζγκόνη, εμένα πιάστηκαν τα πόδια μου να είμαι όρθιος μπροστά.
Η ροκ δεν είναι για το Μέγαρο, όπως και τα εστιατόρια για μουσική...μάλλον καμιά ταβερνούλα με φαγάκι της προκοπής συντροφιά με καλή παρέα.
Τελευταία πάντως, έχω παρατηρήσει πως έχει πέσει κατακόρυφα η ποιότητα του φαγητού και φυσικά δεν ομιλώ για γκουρμέ προορισμούς, γιατί εκεί πάντα νηστικός έφευγα.
Χάρηκα ιδιαιτέρως, το Νοέμβριο που πήγα στο Κύτταρο και απόλαυσα στο όρθιο FUZZTONES, έχει ηρεμήσει το πράμα για έναν μεσήλικα, πίνεις το ποτάκι σου χτυπάς το πόδι σου στο πάτωμα και απολαμβάνεις καπνίζοντας και το τσιγαράκι σου*
* Για μένα είναι απαραίτητο και δεν αποτελεί προτροπή, οι νεώτεροι έχουν άλλους τρόπους
** Ομιλώ για απλό σιγαρέτο άνευ γέμισης