KostasP

Εγώ προτιμώ με διαφορά την κανονική Les Paul, μου είναι αδιάφορο αν την έχει κατασκευάσει η Gibson ή οποιοσδήποτε άλλος, αισθητικά είναι η ομορφότερη κιθάρα για μένα. Μου αρέσουν πολλές διαφορετικές κιθάρες αλλά η LP ήταν η αγαπημένη μου από μικρή ηλικία. Σε κατασκευές που πατάνε στο original σχήμα αλλά με ποιητική αδεία, μου αρέσουν αυτές που ξεφεύγουν όσο λιγότερο γίνεται, παράδειγμα PRS Singlecut. Θεωρώ τη Les Paul την απόλυτη metal κιθάρα λόγω του ηχητικού όγκου που έχει, αυτό το καταλαβαίνεις (αν μπορείς να το καταλάβεις) όταν παίζεις, όχι τόσο από clips. Επειδή έφτιαξα μία Warmoth LP (bolt-on neck, 25.5" σκάλα) πριν 11 χρόνια και έχω και "κανονική" LP (set neck, 24.3/4" σκάλα) έχω καταλήξει ότι το πάχος του σώματος είναι αυτό που δίνει τον όγκο και χαρακτήρα στη κιθάρα, δηλαδή η bolt-on LP δε διαφέρει και τόσο όσο πιστεύουν κάποιοι από την set neck, o χαρακτήρας υπάρχει. Ένας λόγος που δε μου αρέσουν πολλές από τις μοντέρνες LP είναι ότι οι βάζουν comfort contours, κόβουν αρκετά από το σώμα και το λεπταίνουν με αποτέλεσμα να διαφοροποιείται αισθητικά αλλά και ηχητικά από τη κλασική Les Paul. Με τον όγκο που δίνει η κιθάρα και τη ποικιλία high gain ενισχυτών & πεταλιών που έχουμε σήμερα ακόμα και με PAF style μαγνήτες μπορείς να παίξεις metal. Ένα βίντεο που μου αρέσει πολύ και δείχνει πόσο ευέλικτη ηχητικά είναι η κιθάρα όταν έχεις ένα καλό ενισχυτή και ξέρεις να βγάλεις ήχο.

Είμαι αλλεργικός σε μουσική R'N'B τύπου όπως στο κλιπ που παραθέτω. Τραγούδια με ημερομηνία λήξης, προσεκτικά γραμμένα να μην ενοχλήσουν καμία κοινωνική ομάδα, φωνητικά συχνά πήχτρα στο vocoder και φυσικά με μεγάλη προσοχή στη σκηνική παρουσία. Άλλο ένα είδος που είμαι αλλεργικός, δεν μου αρέσουν οι entertainers...χορευτικές φιγούρες...stage show κλπ. Μουσική + στίχος με νοιάζει όχι τι φοράει η μπάντα. Οι συγκεκριμένες αμερικανιές με ενοχλούν περισσότερο και από τα σκυλάδικα.

Η εμπειρία μου με ολιγόβατους λαμπάτους: Epiphone Valve Jr head: Αρκετά δυνατός με 12ΑΧ7 στη προενίσχυση, παραμόρφωνε άσχημα, το power distorion που όλοι εξυμνούν δεν το άντεχα. Του έβαλα 12ΑΤ7, καθάρισε και έπεσε η ένταση ώστε να παίζω καθαρά και γκάζια από πετάλια. Μέτριο καθαρό σε όσες καμπίνες τον έβαλα, όλων των μεγεθών. Cornford Carrera: Υποτίθεται ότι θα ήταν ο τελευταίος μου ενισχυτής, ο ιδανικότερος για το σπίτι. Έπαιρνε όλες τις τελικές και προενισχυτικές λάμπες και μπορούσες να πειραματιστείς. Τον βρήκα άψυχο στο χέρι όπως και όλους τους single ended που έχω παίξει, τον επέστρεψα γρήγορα πίσω για να μη χάσω την επιστροφή χρημάτων. Marshal JCM1H: Παρασύρθηκα από τα clips και τον παρήγγειλα. Λόγω ύπαρξης volume & gain controls μπορούσες να έχει τέρμα το γκάζι σε λογική ένταση. Στο 1 watt δύσκολα τα έβαζες και τα δύο τέρμα, ήταν ιδανικός για σπίτι και τον ήχο της σειράς JCM800 τον είχε (πάνω - κάτω) όμως είχε μηδέν δυναμικά, και αυτός άψυχος. Σε cilps ακούς χροιές, μόνο αν παίξεις καταλαβαίνεις. Το 0,1 watt ήταν άχρηστο, εκεί χάλαγε και ο ήχος εκτός των δυναμικών. Κατέληξα ότι οι single ended δεν είναι για μένα, όπως και οι μικροί (κάτω των 15 watt περίπου) ενισχυτές όπως και οι μικρές καμπίνες (too boxy). Αυτόν που έχω χρησιμοποιήσει πιο πολύ (10 χρόνια) είναι ο '73 Bassman στα 50 watt. Έχει μόνο καθαρό, στο 3 δίνει ήχο σε διαμέρισμα που κανείς από τους μικρούς δε μου έδωσε, από κει και πέρα αναλαμβάνουν τα πετάλια. Έχουμε με διαφορά τα καλύτερα πετάλια στην εποχή μας, όλοι μπορούν να βρουν κάποιο που τους αρέσει. Αυτό που πίστευα μικρός ότι γκάζι μόνο λαμπάτο και τα τα πετάλια είναι της πλάκας το έχω αναιρέσει προ πολλού. Όχι ότι τα πετάλια είναι η μόνη λύση, και ενισχυτές με γκάζια των 20, 50 &100 watt υπάρχουν με πολύ καλό ήχο και MV, το θέμα είναι πόσο κοστίζουν. Είναι αστείο πάντως στη σημερινή εποχή η λάμπα να θεωρείται η μόνη ποιοτική λύση, από τον Katana μέχρι τα Fractal & Kemper υπάρχουν μη λαμπάτα ποιοτικά μηχανήματα που τα λες και ευκαιρία για αυτά που προσφέρουν σε σχέση με αυτό που κοστίζουν. Για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα προτείνω το Kemper, η ιδανική λύση για μένα για το σπίτι. Έχει ΟΛΟΥΣ τους ενισχυτές μέσα και παίρνει άλλους τόσους, είναι πιο εύκολο στη χρήση από αντίστοιχα μηχανήματα και το πιο σημαντικό, "ακούει" στο χέρι και παίζει το ίδιο καλά σε όλες τις εντάσεις. Υπάρχει αντιπροσωπεία στην Αθήνα για τεστ και αγορά με άτοκες δόσεις. Εγώ αν δεν είχα ήδη ενισχυτές θα το είχα πάρει, με είχε εντυπωσιάσει στα online clips αλλά είδα και από κοντά ότι έχει πολλές δυνατότητες και όντως είναι σοβαρό μηχάνημα.

Φυσικά και κάνουν, ηχεία είναι και θα παίξουν μουσική ανεξαρτήτως το format. Σου λύνουν και το πρόβλημα της οδήγησης μιας και είναι ενεργά. Θα δεις διαφορά από τα τωρινά σου ηχεία, φρόντισε να τα στήσεις σωστά στο χώρο. Θα συνδέσεις τις πηγές στον μίκτη και τον μίκτη στα ηχεία.Αν η έξοδος του μίκτη έχει XLR βύσμα προτίμησε καλώδιο με XLR. Το στρώσιμο σημαίνει ότι οι αναρτήσεις των μεγαφώνων μαλακώνουν και αλλάζει έλαφρά ο ήχος μετά από Χ ώρες χρήσης. Κάποιοι το ακούνε, κάποιοι όχι και το αμφισβητούν. Το θέμα είναι ότι δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα, απόλαυσε τη μουσική σου.

Υπάρχει και αυτό που έχει κάνει η Warmoth, έβαλαν μπλοκ όσο χρειαζόταν να πατήσει η γέφυρα. Αν χρησιμοποιήσεις γέφυρα όπως η Gibson στη 330 δε θες καθόλου μπλοκ ή μπορείς να βάλεις λεπτότερο σε πλάτος ή μικρότερο σε μήκος. Γενικώς, μπορείς να αυτοσχεδιάσεις και να μη βάλεις μπλοκ στις διαστάσεις της Gibson. Πιθανό είναι και αυτοί να έχουν μεταβάλει τις διαστάσεις από το '50 που άρχισαν να τις κατασκευάζουν. imgur.com/US6wOBg.jpg[/img]

Η κλασική έκδοση είναι με neck joint στο 16ο τάστο και P90's. Υπάρχει και η ES-330L με neck joint στο 19ο τάστο και P90's. Και οι δυο εκδόσεις έχουν βγει και με HB's αλλά είναι πιο σπάνιες, αντίστοιχο των σποραδικών εκδόσεων 335 με P90's. Εδώ δείχνει για όσους δε γνωρίζουν τις διαφορές στη κατασκευή Κι εδώ ένα μικρό ηχητικό που το βρίσκω αρκετά αντιπροσωπευτικό του ήχου της

Αν ποτέ έχεις την ευκαιρία δοκίμασε ES-330 (hollow), έχει διαφορά από τις 335/345/355 και σε βάρος και σε ήχο.

Αναλόγως τι κιθάρα παραγγέλνεις, μια basic strat/tele (χωρίς figured woods) δεν είναι ακριβή αλλά τα Ασιατικά όργανα έχουν βελτιωθεί τόσο πολύ που πρώτα εκεί θα κοίταγα. Τις Warmoth τις έφτιαξα 10+ χρόνια πριν με το δολάριο χαμηλά και με όλα φθηνότερα, από τα parts μέχρι τα ταχυδρομικά. Ευτυχώς άντεξαν στο χρόνο, δεν έχω βαρεθεί καμία.

Στη Fender δε μπορείς να κάνεις κάτι αντίστοιχο, πρέπει να πατήσεις πάνω σε υπάρχον μοντέλο (π.χ. '63 strat) και να κάνεις μικροπαραλλαγές. Ίσως να γίνεται σε επίπεδο masterbuilt (πάνω από 10.000) αλλά δε ξέρω αν είναι και για τη μάζα ή μόνο για celebrities. Στη Jackson είναι ακόμα λιγότερες οι επιλογές, συνηθισμένος από Warmoth κοίταγα τι επιλογές δίνουν και δε δίνουν σχεδόν τίποτα. Υπάρχουν πάλι επίπεδα και πρέπει να πληρώσεις ΠΟΛΛΑ για να έχεις βασικές επιλογές όπως προφίλ μπράτσου. Γενικώς, τα λογότυπα τους τα πληρώνεις πολύ ακριβά αν πας σε παραγγελία. Είναι για γέλια όταν συγκρίνεις τι επιλογές έχεις με 1000€ από Warmoth. To μόνο θέμα είναι να ξέρεις τι κάνεις, τη Warmoth τη παντρεύεσαι, ειδικά αν έχεις βάλει figured woods. Δύσκολα πουλάς μια quilt maple strat, αντίθετα μια fiesta red strat φεύγει ευκολότερα, η μάζα θέλει παράδοση. Για Fender style τα οικονομικά μου μέχρι Warmoth και αντίστοιχα μαγαζιά μου επιτρέπουν. Αν είχα περισσότερα θα πήγαινα σε Anderson/Grosh/Suhr πρώτα και μετά στο Fender CS, και για παραδοσιακές και για superstrat. Δεν έχω κόλλημα με vintage correct κιθάρες οπότε ακόμα και για παραδοσιακές strat/tele η Fender δε θα ήταν πρώτη μου επιλογή. Για Carvin/Kiesel απλά δε μ'αρέσει η αισθητική τους, πάντα βρίσκω κάτι που με χαλάει.

Δε θα συμφωνήσω. Σε μια κιθάρα άλλαξα μπράτσο (ίδια κλειδιά/τάστα - διαφορετικό προφίλ, nut & ξύλα) και άκουσα ελάχιστες διαφορές. Μεγαλύτερη διαφορά άκουσα αργότερα όταν άλλαξα μαγνήτες. Αν το προφίλ του μπράτσου είναι διαφορετικό λογικό να αλλάξει το feel αλλά για ηχητικές διαφορές αυτή η εμπειρία μου έδειξε πολύ μικρή διαφορά.

Δεν θα είναι. Ναι, το μικρόφωνο δε καταλαβαίνει διαστάσεις, μπορείς να βγάλεις τεράστιο ήχο σε ηχογράφηση από μικρή καμπίνα - μικρό ενισχυτή. Εκεί που θ' αλλάξει ο ήχος θα είναι στο δωμάτιο, το πως τον νιώθεις και τον ακούς. Είναι θέμα χώρου? Από τη στιγμή που την έχεις και σου αρέσει εγώ δεν θα την άλλαζα εκτός και δε χωρούσε πια. Έχω 4x12 γι' αυτό το λέω, δεν την αλλάζω με τίποτα γιατί σε θέμα όγκου δε συγκρίνεται. Αν παίζεις με high gain τον χρειάζεσαι τον όγκο. Από την εμπειρία μου με καμπίνες 1 ή 2 μεγαφώνων τις προτιμώ μεγάλες, να μην είναι δηλαδή οι διαστάσεις της ακριβώς όσο χρειάζονται τα μεγάφωνα να χωρέσουν. Είχα αυτές τις δύο, τυχαία βγήκαν με τις ίδιες διαστάσεις. Η 1x12 ακούγεται πιο μεγάλη με παρουσία και χώρο, η 2x12 πιο μικρή σαν να μην "ανέπνεε" ο ήχος. Αν πας σε 1x12 προτείνω μεγάλων διαστάσεων, όχι τύπου Bogner cube. Προσωπικά δε θα έδινα την 4x12 πριν αγοράσω νέα καμπίνα και περάσω κάποιο χρόνο μαζί της, μάλλον θα απογοητευτείς πως ακούγεται αν και όπως είπα η ηχογράφηση είναι άλλο θέμα. Προσωπικά αν ήθελα να αντικαταστήσω τη 4x12 θα πήγαινα σε vertical 2x12.

Αυτό, ειδικά αν είσαι σε νεαρή ηλικία. Παίξε όσο περισσότερο μπορείς, το σημαντικό είναι να βρεις κόσμο που έχετε μια όσο γίνεται κοινή οπτική για τη μουσική και να έχετε το χρόνο να παίζετε. Πολύ σημαντικό είναι να έχεις χώρο να μπορείς να παίζεις όπως η ηλεκτρική κιθάρα πρέπει να παίζεται, δηλαδή όχι σε χαμηλή ένταση ή ακόμα χειρότερα με ακουστικά. Τα υπόλοιπα εκτός και αν κάποιος είναι μακροχρόνια άνεργος θα έρθουν. Υπάρχουν καλές κιθάρες και καλοί ενισχυτές σε όλες τις κατηγορίες τιμών, και ευκολίες πληρωμής και μεταχειρισμένα κλπ. Δεν έχει νόημα να αγοράσεις οτιδήποτε από τη στιγμή που δε παίζεις.

O Roth στην προ internet ήταν ο αγαπημένος κιθαρίστας των κιθαριστών, θυμάμαι αρκετούς νέους κιθαρίστες των 80'ς να τον αναφέρουν στις επιρροές τους στα κιθαροπεριοδικά ενώ το ευρύ κοινό τον αγνοούσε. Μου είχε κινήσει τόσο πολύ τη περιέργεια, μιας και ήμουν ήδη fan των Scorpions της εποχής του, που αγόρασα τα πρώτα τρία albums, πράγμα δύσκολο στις αρχές των 90'ς μιας και ήταν αντιεμπορικά και χωρίς κοινό τότε στην Ελλάδα. Τα έχω ακούσει πολλές φορές αλλά τελικά προτιμώ τις συνθέσεις του με τους Scorpions. Το παίξιμο για μένα έχει λογική μόνο μέσα σε καλή σύνθεση αλλιώς καταντάει ολυμπιακό άθλημα. Γι' αυτό και οι 9/10 shredders των 80'ς μου είναι αδιάφοροι. Όχι ότι η μουσική του Roth έχει σχέση με τη σχολή του Varney αλλά το progressive ύφος (συνήθως) δεν είναι για μένα. Ο Roth και ο Blackmore είναι μεγάλοι κιθαρίστες γιατί έπαιξαν σε μεγάλες μπάντες, μεγάλους θεωρώ τους Scorprions των 70'ς πριν αρχίσει η γελιοποίηση. Για μένα δε παίζει ρόλο πόσο αργά ή γρήγορα έπαιζαν, αλλά τι έπαιζαν μέσα στο κομμάτι. Τέλος, ο Roth είχε κόλλημα με τον Hendrix και τους ήχους που έβγαλε πρώτος αυτός. Δε ξέρω αν υποσυνείδητα έχει επηρεαστεί απ' τον Blackmore αλλά τον Hendrix τον έχει μελετήσει πάρα πολύ. Όχι μόνο αυτός βέβαια. *Το Sails of Charon είναι κομματάρα συνθετικά, παικτικά και ηχητικά. Η εκτέλεση (της μπάντας) του Malmsteen δε δίνει κάτι νέο στο κομμάτι. Πρωταθλητής της πολυλογίας ο συγκεκριμένος εδώ και δεκαετίες...ΙΜΟ.

Αν το '78 ήμουν νέος/έφηβος θα άκουγα (post) punk, NWOBHM ή και τα δύο, αναφέρω μόνο τα μουσικά ροκ που ήταν νέα τότε. Φυσικά υπήρχαν και άλλα είδη μουσικής και αρκετές δεκαετίες πίσω να ψαχτείς. Ο EVH μ' αρέσει πρώτα για τα ρυθμικά μέρη που έγραψε και δεύτερον για τον τότε ήχο του. Αυτό που συμβαίνει με τα κομμάτια τους είναι (κάποια) να αρχίζουν με riffαρες και μόλις μπαίνουν τα φωνητικά να αλλάζει όλο το κομμάτι και να πηγαίνει προς τον χαβαλέ. Ίσως αν είχα μεγαλώσει στη Καλιφόρνια και είχα φράγκα να μου άρεσαν αλλά δε μπόρεσα ποτέ να συνδεθώ μαζί τους, αμερικανιά είναι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω DLR. Προ internet έλεγα ότι ο DLR έπρεπε να είναι comedian στο Vegas και βλέπω ότι αρκετοί λένε το ίδιο. Θα συμφωνήσω για τον Alex, δεν τον θεωρώ μεγαθήριο αλλά μ' αρέσει το παίξιμο του και ο ήχος του στο ταμπούρο. Η λίστα δεν είναι ατελείωτη, είναι πολύ μικρή. Όλοι αυτοί που ανέφερες (ο μικρόκοσμος του Varney δηλαδή) είχαν επιρροές και απ' τους δύο (και άλλους), η διαφορά είναι ότι ο EVH επηρέασε όχι μόνο τη shred σκηνή αλλά σχεδόν όλους τους ροκ κιθαρίστες, π.χ. Billy Corgan. Οι VH σα μπάντα είχαν πιο εμπορικές συνθέσεις από τον Malmsteen, τους άκουγαν πολλοί στην Αμερική ενώ τον Σουηδό πόσοι? Το αν ο δίσκος των Alcatrazz είχε μεγαλύτερη επιρροή από τον πρώτο των VH το αφήνω ασχολίαστο. Υπάρχουν εκατοντάδες κιθαριστικά forums online, κάνε polls και δες αν έστω σε ένα θα υποστηρίξουν τη γνώμη σου. Άλλο το προσωπικό γούστο, άλλο η πραγματικότητα.

Για βίδες θα σου πουν οι μάστορες του Νoiz, ίσως χρειαστεί να κλείσεις τις τρύπες και να ανοίξεις νέες. Έχω άγνοια από ενεργούς μαγνήτες γιατί παλαιότερα οι περισσότεροι είχαν υψηλή έξοδο, θεωρώ ότι με τους ενισχυτές και τα πετάλια που υπάρχουν διαθέσιμα σήμερα είναι άχρηστη η τεράστια έξοδος στον μαγνήτη. Τα τελευταία χρόνια βλέπω ότι στην EMG έχουν μεγαλώσει σημαντικά τη γκάμα τους, αν επέλεγα κάποιους θα ήταν το 57/66 σετ. Μου αρέσει ο ήχος του Faulkner στα βίντεο για το EMGtv. Για τους Fishman είμαι πιο περίεργος μιας και έχουν τα εξτρά voicings και έχω διαβάσει θετικά σχόλια. Όμως λειτουργούν με μπαταρία λιθίου, το battery box που έβαλες δεν το χρειάζονται. Η πρόταση decal για το headstock είναι καθαρά αισθητική, αν σου αρέσει όπως είναι ακόμα καλύτερα μιας και δε θέλει εξτρά εργασία. Ένα καλό nut να βάλεις, και από καλό υλικό και κομμένο σωστά.

Άψογος και καλά κάνεις και τη φτιάχνεις μιας και σου αρέσει η κιθάρα. Μου αρέσει ότι έχεις κάνει μέχρι τώρα, τι μαγνήτες σκέφτεσαι να βάλεις? Δυο προτάσεις έχω. Αισθητικά το neck plate ποτέ δε το συμπάθησα, ειδικά σε μη Fender κιθάρες. Χωρίς αυτό είναι πιο διακριτικό το δέσιμο σώματος - μπράτσου. Επίσης, αν έχεις την όρεξη προτείνω νέο decal, μπορεί να είναι το όνομα σου ή οτιδήποτε σου αρέσει. Ειδικά με τη γραμματοσειρά της Gibson ώστε να παραπέμπει και στη μαμά εταιρεία αλλά να δείχνει ότι είναι η δική σου κιθάρα. Διόρθωση, 18V είναι.

Οι Ιάπωνες έχουν τρέλα με τη δυτική μουσική είτε αυτή είναι R'N'R, Jazz ή κλασική. Έχουν και λεφτά και τρελές συλλογές με κιθάρες, δίσκους/CD και πανάκριβα HiFi συστήματα. Το κακό είναι το μικρό μέγεθος των διαμερισμάτων/σπιτιών τους και βλέπεις υπερβολές όπως τα ηχεία μετά βίας να χωράνε στο δωμάτιο ή τόσα μηχανήματα που δε χωράει άνθρωπος. Aυτό το κανάλι έχει πολύ υλικό.

Και ξυλεία & τόλεξ μπορεί να σου φτιάξει ο Γιώργος . Μπορείς εδώ να δεις δείγμα της δουλειάς του.

Boss Katana 100. Έχει ότι θες και παραπάνω, είναι ευκαιρία για αυτά που προσφέρει. Άσε τη λάμπα για αργότερα.

Βλέπω ότι και εγώ και άλλοι γίναμε μέλη την ίδια ημερομηνία, January 1, 1970! Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι πότε έγινα μέλος αλλά σίγουρα όχι πριν γεννηθώ.

Όχι δε μετανιώνω. Θα ήθελα να είχα τη πρώτη μου κιθάρα (μια κλασική) αλλά έτσι δε θα είχα πάρει τη πρώτη μου ηλεκτρική. Έχω δώσει πολύ λίγες κιθάρες, ειδικά συγκριτικά με τους ενισχυτές και τα πετάλια που έχω πουλήσει. Για πολλά χρόνια είχα μία και μετά δύο κιθάρες, όταν άρχισα να αγοράζω είχα μάθει πια τι ήθελα και δε κάνω λάθος αγορές. Δένομαι με τα όργανα και ευτυχώς έχω μπορέσει να έχω κάποια που μου αρέσουν. Βέβαια όλοι έχουν τη τιμή τους, αν μου πρόσφεραν αρκετά μεγαλύτερα ποσά απ' αυτά που έδωσα θα έδινα τα πάντα αλλά δεν έχω κάτι σπάνιο και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει.

Στα 2-3 μαγαζιά του Νάκα που πήγα τα τελευταία 30 χρόνια, συμπεριλαμβανομένου και του Mall, ήταν μίζερα. Το μαγαζί που αξίζει για επίσκεψη είναι το πολυόροφο στη Ναυαρίνου στο κέντρο της Αθήνας. Πιστεύω ότι τώρα είναι καλύτερο παρά ποτέ, και σε τιμές και σε stock και σε εξυπηρέτηση/νοοτροπία υπαλλήλων.

Έχεις δίκιο, δεν είναι, στη Gibson δε ξέρουν τι θέλουν. Είχαν 2019 HP σειρά, την κατάργησαν και έβγαλαν την Modern. Δες το βίντεο, αναλύει τις διαφορές των δύο μοντέλων στην αρχή. Ο Νάκας την έχει ετοιμοπαράδοτη, μπορείς να τη δοκιμάσεις για να δεις τη κιθάρα και στη πράξη.