KostasP

Νομίζω τις θυμήθηκα όλες. Για επτά χρόνια είχα μόνο την πρώτη, έχει γράψει με διαφορά τα περισσότερα χιλιόμετρα. Από το 2007 και μετά που άρχισα να ασχολούμαι με partcasters χάθηκε η μπάλα. Μπορώ να ζήσω με λιγότερες αλλά έχω κάνει αντιεμπορικές επιλογές, τις partcasters τις παντρεύεσαι αν δε θες να τις σκοτώσεις, ειδικά τις μη traditional looking ones. Αν και δεν παίζω σε μπάντα πια θέλω ακόμα μια Falcon, μια Jaguar και ένα 4003. Βάλε και ένα Bongo επειδή είμαι ανώμαλος... Πάντως σε σχέση με πετάλια - ενισχυτές δεν έχω πουλήσει πολλές. Διαλέγοντας parts για partcasters κατάλαβα τι μου αρέσει & βολεύει στην κιθάρα, όσες αγόρασα μετά ήξερα ότι μου κάνουν. '92 Gibson SG Special '93 Anderson Drop Top Squier '51 '07 Warmoth Strat '08 Warmoth Thinline '08 Warmoth LP '12 PRS SE Korina One '08 PRS McCarty Korina '13 Gibson ES-330 TD Memphis 1959 RI '14 Warmoth Telecaster Bacchus Mango Flying V Momose MLC1-LTD/E '85 Westone Thunder I-A '00 Fender American Series Jazz

Ξεκινάω από αυτό... Πολύ αγχωτική κατάσταση που ακόμα την περνάω αλλά όχι τόσο αγχωτικά όπως εσύ. Δηλαδή, όπως εσύ έχω κάπου να μείνω (νοίκι) και έχω αποθηκεύσει αναζητήσεις (στα γνωστά site αγγελιών) σύμφωνα με τις περιοχές, τετραγωνικά που θέλω και τα χρήματα που μπορώ να διαθέσω. Όταν ανεβαίνουν αγγελίες μου έρχονται ειδοποιήσεις. Έτσι κι αλλιώς, και στο πρώτο λεπτό να δεις την αγγελία και να τηλεφωνήσεις, οι 9 στους 10 δίνουν τα σπίτια να τα δουλέψουν μεσίτες και γνωρίζεις τι σημαίνει μεσίτης στην Ελλάδα. Κρατούν τα στοιχεία σου και μπορεί να σου τηλεφωνήσουν δυο βδομάδες μετά, ένα μήνα μετά και κάποιοι ποτέ...αυτό δεν είναι υπερβολή. Οπότε, με ψυχραιμία ψάχνεις για να φύγεις να ζήσεις κάπου καλύτερα. Η συμβουλή μου για όσους δεν έχουν οικογένεια, είναι μόνοι τους ή με σύντροφο με κατανόηση είναι να πάνε σε μονοκατοικία: Μουσική + πολυκατοικία δεν συνδυάζεται. Εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Επίσης, στην πολυκατοικία μπορεί για χρόνια να είσαι μια χαρά και να μην ενοχλείται κανείς, αύριο να μετακομίσει ο Χ "ανώμαλος" και να ενοχλείται και απ' τη σκιά του. Δεν είσαι ποτέ εξασφαλισμένος, το λέω από εμπειρία που με έκανε να πουλήσω το διαμέρισμα μου και να αναζητώ μονοκατοικία. Όχι μόνο για το θέμα της μουσικής αλλά η μουσική (να παίζω και να ακούω) είναι σημαντική για μένα και θέλω να διασφαλίσω το δικαίωμα μου χωρίς παράλληλα να ενοχλώ τους άλλους. Οι χαμηλές συχνότητες έχουν τον τρόπο τους να ακούγονται. Και στα δύο διαμερίσματα που έχω μείνει (κατασκευές του '99 και ΄67) όποιοι στο πάνω διαμέρισμα περπατάνε - τρέχουν ξυπόλητοι όχι μόνο ακούγονται αλλά ενοχλούν. Όσο μεγαλύτερο το βάρος τόσο μεγαλύτερος ο θόρυβος! Από την εμπειρία μου με αυτά τα δύο διαμερίσματα, η παλιά πολυκατοικία μπορεί να μην έχει μόνωση ή να έχει φθαρεί. Ακούω πεντακάθαρα τα πάντα, κάποιες φορές προσπαθώ να μαντέψω το μικροαντικείμενο που έπεσε στο δάπεδο του πάνω διαμερίσματος αν ήταν βίδα, καρφί ή κάτι αντίστοιχο αμελητέου βάρους! Ακούγεται περίεργο αλλά συμβαίνει. Η πλατφόρμα είναι πανάκριβη και για μένα δεν κάνει ιδιαίτερη δουλειά, την φτιάχνεις στον ξυλουργό της γειτονιάς σου για κάτω του μισού της τιμής ή το κάνεις μόνος σου αν μπορείς. Το κάνεις όμως για τους από κάτω σου, για τα διαμερίσματα από πάνω δεν κάνει διαφορά. Το room in room κοστίζει γιατί δουλεύει και αν θες να το κάνεις σωστά γίνεται βάση ακουστικής μελέτης. Αποδέχεσαι όμως ότι είσαι σε ένα κλειστό χώρο χωρίς παράθυρα (ιδανικά θες air condition) και θες μεγάλο δωμάτιο γιατί θα χάσεις ένα μέρος του χώρου. Για να κάνεις τέτοια επένδυση καλό είναι να σου ανήκει το σπίτι εκτός και δεν έχεις οικονομικό πρόβλημα. Τέλος, το κτίριο στον Πειραιά όντως υπάρχει. Το δωμάτιο που εγώ επισκέφθηκα μερικά χρόνια πριν ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να χωράει τα όργανα ολόκληρης μπάντας και να μπορείς να είσαι άνετα στον χώρο. Πόσο κοστίζει το νοίκι και αν υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια δεν γνωρίζω, πάντως εκεί όντως μπορείς να παίξεις όπως θες. Άκουσα τον plexi που είχα με τα volume στο 10 μέσα από full stack!

Κι εγώ δεν το είπα αρνητικά, απλά...δια την τάξιν! Άλλωστε έχω και εγώ απ' αυτές. Τεχνικά, ούτε η ορίτζιναλ ούτε η απομίμηση σε κάνει καλύτερο κιθαρίστα. Ψυχολογικό & οικονομικό είναι το θέμα. Για κάποιους είναι και θέμα status βεβαίως - βεβαίως.

Όχι ότι έχει σημασία αν εσένα σου αρέσει η κιθάρα σου αλλά ρέπλικα ονομάζεται η κόπια η οποία είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο αυθεντικό, π.χ. η γνωστή LP του Slash. Δηλαδή είναι τουλάχιστον δύσκολο να την ξεχωρίσεις οπτικά αλλά και σε feeling μιας και έχει "ίδιο" neck shape, φινίρισμα που προσομοιάζει της αυθεντικής κλπ. Η ΗΒ φτιάχνει κόπιες με πολύ ποιητική αδεία για νομικούς λόγους... Όντως στο κεφάλι σου είναι, ονομάζεται νεκροφιλία! Την είχα κι εγώ στην εφηβεία με τις vintage κιθάρες γιατί αυτά διάβαζα στα κιθαροπεριοδικά. Μιας και είμαστε σε ώριμη ηλικία πια μάθαμε ότι το κάθε όργανο κρίνεται ανεξάρτητα και κάθε εποχή, κάθε χρονιά μιας εταιρείας έχει κακά, καλά και πολύ καλά όργανα. Όμως όσο υπάρχουν οι Frusciante, Bonamassa και λοιποί καμένοι ο κόσμος θα διαβάζει και θα πιστεύει ότι vintage = θεικό και για να βγάλεις ηχάρα πρέπει η κιθάρα σου να παράχθηκε το πολύ μέχρι το '68. Μια μικρή διαφορά υπάρχει αυτών των καμένων με όσους τους πιστεύουν...αυτοί και με Vester μέσα σε Gorilla combo μια χαρά ήχο θα βγάλουν.

Καλύτερο & χειρότερο στη μουσική δεν υπάρχει, μόνο προσωπικό γούστο. Να δεχθώ την υποκειμενική άποψη σου αλλά αν αυτό το σόλο ξεχώρισες εσύ δείχνει ότι δεν έχεις ιδέα για την μπάντα. Τουλάχιστον τη μπάντα που αρέσει σε μένα των τεσσάρων αρχικών άλμπουμ. Ούτε για αστείο δεν το εκλαμβάνω...τραγική η άποψη σου. Δεν ασχολούμαι με τους Metallica από τις αρχές '90, έχω διαβάσει δεκάδες αρνητικά σχόλια για τον Hammett και το παίξιμο του. Δεν με ενδιαφέρει τι έπαιξε απ' το Black album και μετά, εμένα μου αρέσουν όλα ανεξαιρέτως τα σόλο στα τέσσερα αρχικά άλμπουμ. Είναι σόλο που κολλάνε άψογα στα κομμάτια και όχι ξεκάρφωτη επίδειξη τεχνικής όπως κάνουν αρκετοί κιθαρίστες σε μέταλ μπάντες. Γνωστό ότι κάποια από αυτά ήταν σόλα του Mustaine, όχι όλα όμως. Ούτε φάλτσα ούτε τίποτα αρνητικό δεν έχουν τα σόλα του. Βασικά δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτά τα άλμπουμ, χωρίς να είναι τέλεια, είναι μέταλ αριστουργήματα για την εποχή που κυκλοφόρησαν αλλά και για σήμερα. Ακόμα και αν είχαν διαλύσει σαν μπάντα μετά το Justice θα ήταν το ίδιο επιδραστικοί στην μέταλ μουσική. Με τις μετέπειτα κυκλοφορίες τους έγιναν γνωστοί σε εκτός μέταλ κοινό και φυσικά πάμπλουτοι. Τέλος, το να συγκρίνουμε κιθαρίστες και μουσικούς γενικότερα, είναι παιδικό και άκομψο. Οι Green & Moore άρχισαν να παίζουν σε μπάντες, και πολύ καλές μάλιστα, αλλά ήθελαν ανεξαρτησία. Αντίθετα ο Hammett πήγε απ' τους Exodus στους Metallica και εκεί παίζει μια ζωή, τελείως διαφορετικές καταστάσεις. Δε θα γίνω δικηγόρος του γιατί τους θεωρώ το μεγαλύτερο ξεπούλημα στην ιστορία του R'N'R αλλά μου αρέσει ότι έγινε κάτοχος της συγκεκριμένης ιστορικής κιθάρας και την χρησιμοποιεί σε συναυλίες & ηχογραφήσεις. Το προτιμώ από το να την έπαιρνε συλλέκτης που δε μπορεί να παίξει ένα ακόρντο ή κάποιος σαν τον Bonamassa.

Όλοι ακούμε διαφορετικά ενώ όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα το ύψος των μαγνητών είναι πολύ σημαντικό, επαναλαμβάνω πολύ σημαντικό! Σε κιθάρα που δεν μου άρεσαν οι στοκ μαγνήτες και άρχισα να ψάχνω για να τους αλλάξω, πειραματίστηκα με το ύψος και δεν βελτιώθηκαν απλά, μου άρεσαν πολύ και τους κράτησα. Για τον JB όταν τον έβαλα σε κιθάρα (όχι LP) είχα κάνει την έρευνα μου online και αρκετά σχόλια έλεγαν ότι τα πρίμα μπορεί να γίνουν έντονα. Τον έβαλα με 300k volume - 250k tone και ήταν πολύ ισορροπημένος και σε γκάζι και σε καθαρό, ειδικά όταν τον σπλίταρα με εξέπληξε (για bridge διπλό μαγνήτη) σε καθαρό ήχο. Εξαφανισμένα πρίμα σίγουρα δεν άκουσα, εγώ κατάλαβα ότι με 500k ποτενσιόμετρα θα είχε ακόμα περισσότερα και πιθανότατα να με ενοχλούσαν.

Δεν είχα ποτέ EMG αλλά τους ήθελα στην εφηβεία μου που είχα κόλλημα με τους Metallica. Προσωπικά θα έβαζα οτιδήποτε θέλω σε κιθάρα μου εκτός και αν ήταν vintage οπότε θα την πούλαγα αμέσως για κέρδος. Ο ήχος των μονών της εταιρείας μου αρέσει αρκετά, αν είχα 5-6 στρατ σε μία θα έβαζα EMG. Ήμουν κοντά πριν λίγο καιρό να βάλω σε SG το 57/66 σετ το οποίο διαφέρει από τους 81/85/60 που οι περισσότεροι έχουν συνδέσει την εταιρεία. Για αυτό που παίζεις αυτούς συνιστώ, δίνουν και ωραίες αισθητικές επιλογές για τα καπάκια. Παραθέτω δύο από τα clips που γνώρισα το συγκεκριμένο σετ μαγνητών και άρχισα να τους ψάχνω. Αν ήθελα τον 80's της εταιρείας θα πειραματιζόμουν με τους 89R/60Α, στην εποχή μας με τους τόνους γκάζι που μπορείς να πάρεις από πετάλια & ενισχυτές δε νομίζω ότι κάποιος χρειάζεται τον 81. Είναι μαγνήτης που κυριολεκτικά παραμορφώνει καθαρά κανάλια ενισχυτών!

Να ξεκαθαρίσω ότι δε χρειάζομαι περισσότερες κιθάρες, καθαρά για λόγους λαγνείας... Με τη σειρά που τις θέλω, μου κάνουν και ρέπλικες (σε περιπτώσεις τις προτιμώ) πλην της Gretsch που την θέλω original: Fender Jaguar Gretsch Falcon Gibson ES-295 Gibson Explorer BC Rich Mockingbird Gibson ES-345 (or 355 - 335)

Εσείς που έχετε πάνω από ένα muff type πετάλι, ακούτε σημαντικές διαφορές μεταξύ τους; Έχω μερικά από διαφορετικές εταιρείες και δεν μπορώ να διακρίνω διαφορές, από μνήμης θα πω ελάχιστες γιατί δεν τα 'χω αγγίξει τελευταία. Για παράδειγμα, σε fuzz face πετάλια ακούω διαφορές και μεταξύ πεταλιών με ίδια τρανζίστορ αλλά και σε σύγκριση τρανζίστορ γερμανίου - πυριτίου. Το καλό με τα muffs πάντως είναι ότι δεν είναι τόσο περίεργα στη σχέση τους με άλλα πετάλια & ενισχυτές.

Δυστυχώς ότι πληρώνεις παίρνεις. Κι εγώ κιθάρα παίζω παίζω αλλά πάντα μου άρεσε το μπάσο και είχα απωθημένο ένα Jazz, όταν το βρήκα ηρέμησα και σταμάτησα να σκέφτομαι αγορές & αναβαθμίσεις. Είχα πάρει πριν άλλο μπάσο (P-style) το οποίο αν και στην αίσθηση και στον ήχο ήταν πολύ καλό απλά δεν ήταν Jazz και το έδωσα να το χαρεί κάποιος που θα το εκτιμήσει πιο πολύ. Απ' τη στιγμή που το όργανο σου φαίνεται μια χαρά συνιστώ να μην ξοδέψεις ούτε ευρώ. Ασχολήσου με την μουσική, αποφάσισε πιο μπάσο θες πραγματικά και κοίτα χαλαρά αγγελίες. Η αγορά είναι μεγάλη αν κοιτάς σε Ευρώπη, σίγουρα θα βρεις αυτό που θες αν έχεις υπομονή. Μεταχειρισμένο θα πάρεις καλύτερο όργανο από Vintera που με την τιμή τους έπαθα σοκ τώρα που τσέκαρα, 1200€ το Precision!

Έχω και τις δύο, την V ψήφησα για αρχή, εννοείται μετά θα έρθει και η αγορά της SG. Και οι δύο δικές μου είναι προσιτά μοντέλα, όχι CS ή vintage. Η SG ήταν η πρώτη μου ηλεκτρική και μετά από δύο χρόνια κλασική εκεί έμαθα να παίζω, τα λίγα που ξέρω τέλος πάντων... Για μένα είναι η πιο βολική κιθάρα μιας και για επτά χρόνια δεν είχα άλλη. Η πλειοψηφία θεωρεί την στρατ την πιο βολική κιθάρα, εγώ την SG. Δεν με ενοχλεί που το μπράτσο είναι πιο μπροστά σε σχέση με άλλες κιθάρες ενώ η δικιά μου δεν έχει neck dive. Λεπτό & ελαφρύ σώμα, γέφυρα που ακουμπάς αναπαυτικά το χέρι καθώς παίζεις, δύο volume - tone που σου δίνουν ευελιξία και κυρίως μακριά απ' το χέρι σου, όχι κοντά όπως στην στρατ. Η Flying V είναι κιθάρα φετίχ, είναι τρελό τι σχεδίασε & κυκλοφόρησε η Gibson το '58 όταν πλην των λίγων solid body εξαιρέσεων που γνωρίζουμε οι περισσότερες ηλεκτρικές ήταν τύπου ES/Falcon κλπ. Όπως συνηθίζω να λέω, η V με κάνει να νιώθω σαν ροκ σταρ όταν παίζω με αυτήν. Δεν το λέω με την κακή έννοια γιατί σαν πανκ μεγάλωσα με αξίες και σιχαίνομαι τους ροκ σταρς αλλά με κάνει να νιώθω διαφορετικά σημαντικός από όλες τις άλλες κιθάρες! H LP ήταν και θα είναι η αγαπημένη μου κιθάρα αλλά η V είναι φετίχ και μοναδική! Στον ελαφρά βαρετό και συντηρητικό αισθητικά κόσμο των strat/tele (τις έχω και μου αρέσουν και οι δύο) θεωρώ ότι οι κιθαρισταί χωρίς παρωπίδες πρέπει να έχουν όλες τις κλασικές Gibson. SG...V...Firebird...Explorer...οι τύποι ήταν σε σχεδιαστικό οργασμό τότες. Πανέμορφες κιθάρες, το ίδιο και οι κλασικές BC Rich των 70's, υπάρχει ζωή πέρα από τις strat/tele/LP και το σχήμα μιας κιθάρας δεν σου επιβάλει τι είδος μουσικής θα παίξεις. Όλα στο μυαλό είναι. Ηχητικά δεν αναφέρομαι γιατί κάθε κιθάρα διαφέρει σε βάρος, ξυλεία, μαγνήτες, βερνίκι κλπ. Σε πολύ γενικά πλαίσια, η SG είναι πιο rude, η V πιο γλυκόηχη αλλά με τον κατάλληλο μαγνήτη/πετάλι/ενισχυτή όλα αλλάζουν. *Σημαντικό ΥΓ: Την V πρέπει να ξέρεις πως θα την φορέσεις, αν παρουσιαστείς σαν τον Ray Davies άστο καλύτερα...

Είτε στα 60'ς Ασιατικές φθηνές κόπιες είτε από τα 80'ς και μετά πιο κοστοβόρες κόπιες, μια ζωή αντιγράφονται τα κλασικά μοντέλα των γνωστών μεγάλων εταιρειών, κάποιους δεν τους ενδιαφέρει το όνομα στο headstock και κάποιοι θέλουν το αυθεντικό. Το τι είναι αυθεντικό είναι άλλη υπόθεση και συζήτηση για άλλο θέμα μιας και ο Leo Fender πούλησε την εταιρεία του το 1965 και ο Orville Gibson δεν κατασκεύασε ποτέ ηλεκτρικές κιθάρες. Άρα το "αυθεντικό" το κατέχει και το κατασκευάζει ο οποιοσδήποτε έχει το κεφάλαιο να αγοράσει τις πατέντες, τα copyrights και ότι άλλο χρειάζεται. Anyway...με την αισθητική της PRS πάντα συμφωνούσα σε αντίθεση με την κοστολόγηση της. Η 594 SC είναι ίσως η ομορφότερη κόπια (όχι κλώνος) της Les Paul, ενώ και οι Silver Sky και NF/MK είναι όμορφες. Ηχητικά μου άρεσαν πολύ αν και PRS/Guitarist πάντα έχουν πολύ καλά ηχητικά clips.

Προσωπικά έχω κόλλημα με τις 4x12 αλλά δε παίζω live, αν έπαιζα δε θα χρησιμοποιούσα λαμπάτο ενισχυτή και καμπίνα, θα είχα είτε ελαφρύ combo τύπου Katana είτε κατευθείαν στο PA με οτιδήποτε άντεχε η τσέπη μου (Behringer, Line 6, Kemper, Neural κλπ). Συνηθίζω να λέω ότι με μικρότερο από 10ιντσο μεγάφωνο δεν ασχολούμαι και ότι άκουσα δεν μου αλλάξε γνώμη, ο ήχος όμως είναι υποκειμενικό θέμα οπότε αν εσένα σου κάνει οι υπόλοιποι περισσεύουμε. Θα συμφωνήσω για τις ανοιχτές καμπίνες, ειδικά για σκληρό ήχο αλλά ακόμα και σε καθαρό δεν με τρέλαναν. Είχα μία TAD 1x12 κλώνο Fender (κατασκευασμένη από πεύκο), δεν είχε focus και αυτό που λένε ότι γεμίζει ο χώρος δεν το έκανε καλύτερα από κλειστές καμπίνες. Θεωρώ ότι το μέγεθος και γενικότερα η κατασκευή της καμπίνας παίζει ρόλο στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, δεν είναι μόνο το μεγάφωνο. Προσπάθησα επί χρόνια με διάφορα μεγάφωνα να φέρω τον ήχο της THD 2x12 στα μέτρα μου επειδή ήταν καλά κατασκευασμένη και την γούσταρα. Η μόνη φορά που με ενθουσίασε ήταν όταν έπαιξε με ένα μεγάφωνο, κατάλαβα ότι μια μικρών διαστάσεων 2x12 με τα δύο μεγάφωνα κοντά το ένα στο άλλο και στα τοιχώματα της καμπίνας δεν έβγαζε αποτέλεσμα που να μου αρέσει. Αντίθετα, η Mesa 1x12 από τις πρώτες νότες μου άρεσε και ας λέει το internet ότι το stock μεγάφωνο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Κατάλαβα ότι ο όγκος (όπως και στις 4x12) έρχεται και από τον όγκο της καμπίνας. Στη φωτογραφία βλέπεις δύο καμπίνες με το ίδιο μέγεθος, μία μεγάλη 1x12 και μία μικρή 2x12, η πρώτη είχε περισσότερο όγκο από τη δεύτερη και γεμίζει εκπληκτικά τον χώρο. Η 2x12 θεωρείται κλειστή (το μικρό άνοιγμα η εταιρεία το είχε για την εκτόνωση των χαμηλών συχνοτήτων, bass reflex δηλαδή) και η 1x12 ονομάζεται 3/4, δηλαδή σχεδόν κλειστή αλλά όχι τελείως. Στα χαρτιά η 2x12 θα πρεπε να έχει περισσότερο όγκο αλλά δεν... Άλλος θέμα η jazz από το punk/metal. Εκεί ζητάς άλλον ήχο και αρκετοί παίζουν και έπαιζαν με τρανζίστορ ενισχυτές. Δε θες όμως να χτυπήσεις ένα ακκόρντο και να προκαλέσεις...σεισμό όπως στη ροκ μουσική. Αν παίζεις με σκληρό ήχο η 4x12 είναι μονόδρομος για μένα αλλά όπως είπα ούτε εγώ θα την κουβαλούσα σε live. Καμία μικρότερη καμπίνα όμως δεν έχει τον όγκο της, όταν διαβάζω τέτοια σχόλια γελάω γιατί πέρασαν διαφορετικές καμπίνες & μεγάφωνα απ' τα χέρια μου και πειραματίστηκα για χρόνια. Αυτά για κατ ιδίαν παίξιμο, αν παρέμβει μικρόφωνο τότε ένας ικανός ηχολήπτης μπορεί να βγάλει όγκο απ' οτιδήποτε.

Μόνο εσύ μπορείς να το πεις αυτό, στο παρελθόν έχω αγοράσει από Αμερική & Ιαπωνία και πλήρωσα ότι προβλέπεται. Προσωπικά θα δοκίμαζα πρώτα να τη παραγγείλω μέσω του Νάκα, είναι αρκετά συνεργάσιμοι και αν υπάρχει διαθεσιμότητα θα στη φέρουν.

Αυτό ήταν οι original PAF's με χαμηλή (για HB's με τα σημερινά δεδομένα) έξοδο και σε περιπτώσεις χαμηλότερη από bridge tele μαγνήτες & P90's. Μη ξεχνάμε ότι PAF's κατασκευάστηκαν με alnico II, III, IV, V οπότε τα ηχητικά χαρακτηριστικά αλλάζουν κάπως αλλά η έξοδος παρέμενε χαμηλή. Παράδειγμα τα βίντεο που παραθέτω με τις δύο Gil Yaron, replica LP και το δικό του μοντέλο Bone 1. Πάντως με τους εκατοντάδες κατασκευαστές παγκοσμίως σήμερα δε νομίζω ότι χρειάζεται να δώσεις χιλιάρικο για original PAF's ή για παράδειγμα Throback. Με λίγο διάβασμα (και αντίληψη) μπορείς να βρεις ή να παραγγείλεις σε λογική τιμή ένα σετ μαγνητών με αντίστοιχα χαρακτηριστικά που διαπρέπουν και σε καθαρό και βρώμικο ήχο. Oι P90's είναι από τους αγαπημένους μου μαγνήτες για τον χαρακτήρα και την ευελιξία που έχουν, είτε φθηνός Ασιατικός είτε μπουτίκ ποτέ δεν με έχει "χαλάσει" P90 μαγνήτης. Επειδή αναφέρθηκαν σε SG & LP να πω ότι ο αγαπημένος μου συνδιασμός είναι στην ES-330, τουλάχιστον στην δικιά μου μιας και δεν έχω παίξει άλλη. Οι συγκεκριμένοι Gibson low output P90 στη συγκεκριμένη κιθάρα είναι ότι πιο αγαπημένο έχω ακούσει από P90. Τεράστια πείρα στο θέμα P90 δεν έχω αλλά προτιμώ τους συγκεκριμένους από Lollar (που έχω σε Τhinline Tele), και από Suhr, PRS, Yamaha, Gibson P90's σε solid bodies που έχω παίξει/ακούσει. Για τις τιμές των μεταχειρισμένων LP...άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Το 2016 που κοίταγα για μαύρη LP Custom όντως οι περισσότερες και όλες οι οποίες αισθητικά ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, κόστιζαν έως και τρεις χιλιάδες περισσότερο από τις καινούριες. Δεν μιλάω για vintage, αναφέρομαι σε κιθάρες 20 - 30 χρόνων, έβλεπες για παράδειγμα 90's Custom στα 5000€ & 6000€ όταν το 2016 μοντέλο στον Θωμά είχε 3350€. Το απέδωσα στον αρκετά μικρότερο αριθμό Custom στην αγορά και στο ότι κάποιες είχαν έβενο αντί για richlite ταστιέρα που είχαν οι τότε καινούριες. Ο καθένας ζητάει ότι θέλει και όσο πιο σπάνιο ή συγκεκριμένο είναι αυτό που θέλει ο αγοραστής οι επιλογές δυσκολεύουν. Η LP Standard πάντως μόνο σπάνια δεν είναι και με υπομονή βρίσκεις κιθάρα σε λογική τιμή εκτός και κάποιος θέλει πολύ συγκεκριμένο συνδιασμό χρονιάς - μπράτσου - χρώματος κλπ.

Ναι.

Οι τρεις λαμπάτοι είναι ενισχυτές παιχνίδια... Ο ένας με 5ρι μεγάφωνο και οι άλλοι με 8ρια. Ο Bugera είναι single ended, προσωπικά με όσους single ended έχω παίξει τους βρίσκω τελείως άδειους...μπορεί η χροιά τους να είναι καλή αλλά δεν "ακούνε" στο χέρι. Οι άλλοι δύο έχουν προενισχύτριες λάμπες στο τελικό στάδιο... Αν είναι να έχεις έναν λαμπάτο πάρε ¨κανονικό" ενισχυτή που δυστυχώς απαιτεί περισσότερα χρήματα. Συνιστώ να πας με τη κιθάρα σου στον Νάκα, να ακούσεις Κατάνα και αν σου αρέσει να πάρεις τον μεγαλύτερο που αντέχει η τσέπη σου, θυμάμαι ότι ο 100ρης έχει εξτρά λειτουργίες σε σχέση με τον 50ρη. Μόνο ο όγκος που θα πάρεις από τον Κατάνα με 12ρι μεγάφωνο σε σχέση με τους άλλους κάνει μεγάλη διαφορά. Επειδή δεν είναι λαμπάτος η ένταση κοντρολάρεται ενώ το software για κάποιον που θέλει να ηχογραφεί σε υπολογιστή είναι πλεονέκτημα.

Who the fuck cares θα πω εγώ αν εσένα σ' αρέσει. Μη ξεχνάς το χάσμα γενεών, ξέρεις πολλούς μπαρμπάδες σαν και μένα να σου πουν ότι είναι η κιθάρα των ονείρων τους; Εγώ το internet μόνο για τεχνικά θέματα το χρησιμοποιώ, πως θα συνδέσω αυτό και πως θα κολλήσω το τάδε. Αισθητική έχω δική μου και πρέπει να χουμε όλοι αλλιώς θα καταλήξουμε να παίζουμε όλοι με τις ίδιες βαρετές κιθάρες. Αυτό που έχει ενδιαφέρον πάντως είναι η εξέλιξη του γούστου μας μιας και κιθάρα θα παίζουμε σε όλη μας τη ζωή και ο άνθρωπος σωστά εξελίσεται. Για παράδειγμα, εγώ ακόμα θέλω κιθάρες που ήθελα στην εφηβεία μου π.χ. BC Rich Mockingbird, θέλω όμως και κιθάρες που τότε αισθητικά μου φαίνονταν ότι πιο συντηρητικό και βαρετό όπως π.χ. η ES οικογένεια της Gibson. Τώρα ακόμα και το ίδιο κόστος να είχαν με μια Mockingbird θα διάλεγα μια Byrdland ή μια Falcon, αυτό δείχνει και το πως με την ηλικία αλλάζει και η οπτική. Οπότε αν την θες πάρτην τώρα, σε 20 χρόνια (τα οποία περνάνε γρήγορα) μπορεί να σου αρέσει από λιγότερο έως καθόλου. Υπάρχουν και τα διαζύγια... Εμείς που αντί να μας φτάνει μία κιθάρα και την βρίσκουμε να συζητάμε για gear δεν έχουμε ΜΙΑ κιθάρα, έχουμε μία μέχρι την επόμενη. Όπως ειπα παραπάνω, τα κατάλληλα χαρακτηριστικά σε 10 - 20 χρόνια μπορεί να είναι διαφορετικά για τον καθένα μας.

Ο Θωμάς έχει πάνω από δεκαετία που τιμολογιακά είναι απλά άλλο ένα κατάστημα. Το πλεονέκτημα του είναι ότι έχεις δικαιώμα επιστορφής no questions asked, στην Ελλάδα αυτό δεν υπάρχει. Ο Νάκας έχει τις άτοκες δόσεις και την άμεση επαφή. Μπορείς να δοκιμάσεις όργανα αν και το στοκ είναι περιορισμένο γιατί απευθύνεται στην μικρή τοπική αγορά και απ' ότι έχω καταλάβει πέρα του καταστήματος της Ναυαρίνου το στοκ είναι ακόμα μικρότερο. Τα χρήματα του τίτλου μπορεί είναι ενδεικτικά αλλά παίζουν σημαντικό ρόλο. Σε ποσό μέχρι 2000€ διαλέγω πάντα μία, την ακριβότερη δηλαδή. Δυστυχώς έχουμε φτάσει μεσαίες σειρές σε μια εταρεία να κοστίζουν 2000€, παράδειγμα η Fender American Proffesional II που αντικατέστησε την American Standard. Υπάρχουν φθηνότερες & ακριβότερες σειρές αλλά η Standard μιας εταρείας είναι η βάση της και αυτή που εγώ θα την κρίνω. Σε ποσό αρκετά ακριβότερο το πιθανότερο είναι ότι θα έπαιρνα δύο των 3000€ ή 4000€ αν και απωθημένα υπάρχουν που πλησιάζουν extreme ποσά. Τις χρειάζομαι; Όχι, αλλά η κιθάρα για μένα είναι πάθος από την παιδική ηλικία. Δεν με ενδιαφέρει που δεν παίζω live ή δεν βιοπορίζομαι απ΄ το όργανο. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, εννοώ λεφτά για πέταμα όχι να κόβω χρήματα από άλλες πτυχές της ζωής μου, θα το κανα. Θα αγόραζα ακριβές κιθάρες. Στο θέμα ποιότητας διαφορές υπάρχουν. Έχω ξαναπεί ότι με μια Squier CV ή μια Yamaha Pacifica ηχογραφείς και tourάρεις χωρίς πρόβλημα. Μπορούν να είναι το εργαλείο της δουλειάς σου αλλά το πάθος σου δύσκολα. Όποιος τις βάλει δίπλα με κιθάρες των 2000€ θα καταλάβει διαφορές και αναφέρομαι πρώτα στο πως νιώθεις το όργανο στο χέρι. Αξίζουν τη διαφορά τιμής; Όχι για μένα αλλά και πάλι θα τα δινα αν είχα τα χρήματα. Τα χρήματα δεν τα χω και γι' αυτό έχω partcasters, Asian copies και μεταχειρισμένες αμερικάνικες. Κοιτάζοντας πίσω τώρα που πλησιάζω τα 50 καταλαβαίνω ότι αν είχα μείνει στη μία που χρειαζόμουν για να παίζω και είχα ένα κιθαριστικό πρόγραμμα αποταμίευσης από την εφηβεία μου θα μπορούσα να είχα τουλάχιστον 4 κιθάρες των 3000€. Το ίδιο και με τους ενισχυτές, αν δεν είχα αγοράσει καμια 50ριά πετάλια και δεν είχα αλλάξει άπειρους ενισχυτές & καμπίνες θα μπορούσαν να είχα τον Matchless (απωθημένο) και κάποιους άλλους αντίστοιχης τιμής. Δεν θα είχα αποκτήσει όμως τις εμπειρίες που με βοήθησαν να κατασταλάξω τι μου κάνει και τι όχι. Επίσης, ποιος στα 16 και στα 20 έχει την υπομονή και τη γνώση για να κάνει τέτοιο πρόγραμμα. Ειδικά στην εποχή του internet που η επόμενη κιθάρα (και οτιδήποτε άλλο) είναι ένα click away. Το σημαντικότερο για μένα είναι η μουσική να σου διευρύνει τους ορίζοντες. Να ακούς διαφορετικά είδη μουσικής και να παίζεις με διαφορετικά όργανα. Και αν το πάθος σου δε σε αφήνει να πας πέρα π.χ. απ' τη strat τουλάχιστον στις επόμενες strat βάλε διπλούς, βάλε P90's...Filtetrons...Tele κοκ. Προσωπικά μου αρέσουν οι περισσότερες κιθάρες, ακόμα και οι εμπνευσμένες κόπιες. Πέρα του ηχητικού είναι και το αισθητικό μέρος, μου αρέσουν τελείως διαφορετικές κιθάρες. Από τις Parker στις Gretsch στις Gibson στις BC Rich. Δε θα μπορούσα με τίποτα να έχω ένα τύπο κιθάρας, δηλαδή 10 strat ή 10 tele. Boredom!

Αν σε ενδιαφέρει η ηχογράφηση αυτό κάποτε πρέπει να το κάνεις. Με τo software θα τελειώσουν τα ηχητικά προβλήματα αφού ένα IR είναι πολύ πιο φθηνά από τον αντίστοιχο ενισχυτή και θα ηχογραφείς με "ενισχυτές" αποδεδειγμένα πολύ καλούς. Το αν θα ευχαριστιέσαι να παίζεις κιθάρα μέσα από κάρτα + μόνιτορς εξαρτάται από σένα και τον εξοπλισμό σου. Σε κάποιους δεν αρέσει και άλλοι δεν έχουν πρόβλημα. Ίσως να μπορείς να το τσεκάρεις αν έχεις φίλο με αντίστοιχο setup ή σε κάποιο κατάστημα. Πάντως κάρτα και ένα ζευγάρι αξιοπρεπή μόνιτορς θέλουν τουλάχιστον πενταπλάσιο budget από τους ενισχυτές που σκέφτεσαι. Όπως όλα τα θέματα στη ζωή το GAS θεραπεύεται με γνώση & εμπειρία που τα αποκτάς και μέσω προσωπικών λαθών οπότε ότι και να σου πούμε αν εσύ θες να πάρεις ενισχυτή θα τον πάρεις. Η γνώμη μου είναι ότι ο ενισχυτής που έχεις αλλά και αυτοί που κοιτάς δεν είναι κάτι σπουδαίο. Κι εγώ όταν ξεκίνησα είχα μεγάλα όνειρα αλλά χρήματα δεν υπήρχαν. Ευτυχώς στην Ελλάδα πριν το € και την ΕΕ υπήρχαν περιορισμένες επιλογές οπότε απλά έπαιζα. Έπαιξα με κλασική για τρία χρόνια (και ας έπαιζα punk/metal) και όταν πήρα ηλεκτρική για τέσσερα χρόνια με αυτόν τον καταπληκτικό ενισχυτή. To βασικό ήταν ότι έπαιζα μουσική και ειδικά με άλλους, το πως ακούγεσαι αφού δε παίζεις για κοινό δεν έχει μεγάλη σημασία. Η χαρά του να παίζεις είναι η ίδια. Προτείνω παίξιμο με τον ενισχυτή σου και αποταμίευση. Στο μέλλον με περισσότερα χρήματα το ξαναβλέπεις.

Όσο και να μου αρέσουν τα ξύλα αισθητικά (έχω κάθε μορφής maple top) οι natural strat - tele είναι οι κιθάρες που θα βαριόμουν σε μία μέρα ανεξαρτήτως πόσο εντυπωσιακό είναι το ash. Aυτό που έκανε ο τύπος δίνει χαρακτήρα, θα της έβαζα διάφανο pickguard και θα είχα μία μοναδική strat! Έτσι σχεδόν εξαφανίζω και τη πλαστικούρα του τεράστιου pickguard, ποτέ δεν το χώνεψα σε strat - tele.

Πολύ σωστά. Δυστυχώς υπάρχει η άποψη (κόλλημα θα έλεγα σε κάποιους) ότι οι Ιάπωνες σταμάτησαν τις καλές κατασκευές στα μέσα του '80. Οι Ιάπωνες φτιάχνουν καταπληκτικές κθάρες, όχι φθηνές αλλά συνήθως φθηνότερες των Αμερικάνικων & Ευρωπαικών (μπουτίκ ή μη) κατασκευών. Sadowsky & Tyler έχουν ¨προσιτές" σειρές MIJ. To προσιτές πάντα σε συνάρτηση με το κόστος της MIA σειράς. Γενικά αν περιμένεις να βρεις τοπ Ιαπωνική νέα κιθάρα με 800€ δύσκολα, αν είσαι διαθετημένος να δώσεις 2000€+ θα πάρεις πολύ καλό όργανο. Δυστυχώς οι περισσότεροι κολλάνε ότι με τέτοιο ποσό παίρνουν Αμερικάνικη, έστω μεταχειρισμένη.

Classic Vibe & Pacifica είναι κιθάρες που τις έχεις για μια ζωή, μπορείς να ηχογραφήσεις και να παίξεις live αξιοπρεπώς ακόμα και σε stock μορφή, καλύτερες από την Affinity. Εγώ θα πήγαινα σε Pacifica λόγω διπλού αν το παίξιμο του βασίζεται κυρίως σε ήχο με παραμόρφωση. Βέβαια και μια CL Tele μια χαρά παίζει με γκάζια αλλά σε νεαρή ηλικία δε μπορείς να κατανοήσεις πολλά πράγματα που έρχονται με την εμπειρία. Κι εγώ στην εφηβεία θεωρούσα ότι γκάζια παίζεις μόνο με διπλό μαγνήτη. Προσωπικά θα έμενα μακριά από locking tremolo, μια φορά έκανα το λάθος και έμαθα. Μόνο αν το παίξιμο του περιλαμβάνει πολύ συχνή χρήση του τρέμολο θα το συνιστούσα αλλά δε βγαίνει το budget για κιθάρα με ποιοτικό locking tremolo. Προσοχή γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξει χορδές και μπορεί να του σπάσει τα νεύρα. Να μη πω για το αν δεν είναι σωστά σεταρισμένο ή προβληματικό λόγω κακής κατασκευής. Αν το budget ανέβαινε ελαφρά και τον ενδιαφέρει κιθάρα εκτός στρατ, μπορεί να βρει Gibson SG Special ή Faded. Η πιο βολική κιθάρα για μένα αλλά είμαι προκατειλημένος γιατί έμαθα να παίζω σε SG. Είμαι της γνώμης ότι όλες οι κιθάρες έχουν κάτι να δώσουν γι΄αυτό αν έχουμε την οικονομική ευχέρεια για δεύτερη τρίτη κλπ συνιστώ την αγορά διαφορετικού οργάνου.

Δε βοηθάω το θέμα αλλά είχα ακούσει αυτό στο Rockpile αρχές 90's και ακουγόταν τόσο ωραίο όσο έδειχνε. Ακριβώς, αν είναι θέμα budget το καταλαβαίνω. Εμένα πάντως μια χαρά μου ακούγεται το δικό μου (ηλεκτρικό) σε χαμηλή ένταση μέσα απ' τον ενισχυτή, για θέμα έντασης δε θα προτιμούσα ακουστικό.

Δεν υπάρχει κατάστημα που θα αγοράσει στην ίδια τιμή που θα τη δώσεις σε ιδιώτη. Αν την αγοράσουν θα την αγοράσουν σε χαμηλή τιμή και θα την πουλήσουν ακριβότερα για κέρδος. Βάλτην σε αγγελία.