KostasP

https://greekluthiers.wordpress.com/2009/10/04/joker-guitars/

Αρχές 2000 αγόρασα πετάλι Delay Line 6 και όταν παρουσίασε πρόβλημα μετά από 6 μήνες ο Νάκας μου το άλλαξε, όταν ρώτησα μου είπαν ότι τα "ηλεκτρονικά" δεν επισκευάζονται. Είτε αυτή ήταν η οδηγία της Line 6 είτε όντως δεν ήξεραν πως να το κάνουν. Καλό θα ήταν να ρωτήσεις τον Νάκα για το συγκεκριμένο μοντέλο που ενδιαφέρεσαι. Προσωπικά θα πήγαινα σε Boss Katana που τους έχει επίσης ο Νάκας, είναι πιο νέα τεχνολογία, μπορείς να βάλεις δόσεις κλπ. Εκτός και η τιμή του Line 6 είναι τόσο χαμηλή που δεν σε πειράζει αν στο μέλλον καταστεί άχρηστος.

Μου είναι εξαιρετικά συμπαθής ο συγκεκριμένος, έχει γνώση & ικανότητα πάνω στο όργανο και στην μουσική. Μου αρέσουν οι κιθάρες και οι ενισχυτές που δείχνει κατά καιρούς στα βίντεο του και αυτή δεν αποτελεί εξαίρεση. Η Jaguar (η οποία αποτελεί την βάση για την δικιά του) είναι η αγαπημένη μου Fender και ο ήχος που βγάζει είναι πανέμορφος για το γούστο μου. Πάντα όμως έχει πολύ καλό ήχο, πιστεύω απόλυτα ότι το χέρι μας έχει ηχητική ταυτότητα και με ότι να παίξει ο Tim μια χαρά ήχο θα έχει. Για την κιθάρα συγκεκριμένα, κι εγώ Jaguar θα διάλεγα αν μπορούσα να φτιάξω μία Fender όπως την θέλω. Τα ανάποδα headstock μου αρέσουν, το ίδιο και τα βαμμένα και σωστά δεν έβαλε παπουδίστικo sunburst ή natural, οι Fender θέλουν funky χρώματα. Αυτό που μου έκανε έκπληξη είναι το πόσο καλό είναι το tortoise pickguard, επιπέδου Spitfire θυμίζει τα vintage και όχι τα μίζερα που βάζουν σήμερα οι περισσότερες εταιρείες.

Yahoo - inbox - Windows - PC.

Να προσθέσω κι εγώ τις ωραίες παραγωγές του five watt world. Γνωστά τα περισσότερα στους περισσότερους αλλά δεν βαριέμαι βίντεο με κιθαριστική ιστορία, ειδικά για την αγαπημένη μου κιθάρα.

Η κιθάρα είναι προσωπικό θέμα. Ψήφισα LP γιατί την προτιμώ από τις δύο που έβαλες και γιατί αισθητικά την στρατ την βαριέμαι (ξαναγυρνάμε στο προσωπικό θέμα). Απ' τη στιγμή που δεν την θες για extreme γκάζι προσωπικά θα πήγαινα σε Telecaster (με τέλε μαγνήτες), ο bridge μαγνήτης είναι μαγικός και σαν κιθάρα είναι πολύ ευέλικτη ηχητικά. Αν θες P90's και για μεγαλύτερη διαφορά θα πήγαινα σε "σκάφος" με P90's. Επίσης υπάρχουν οι Jazzmaster & DeArmond μονοί με ωραίο χαρακτήρα και οι δύο. Οι Filtetrons αν και διπλοί, ηχητικά διαφέρουν από τους PAF style διπλούς που έχεις τώρα στις κιθάρες σου, και αυτοί πολύ ευέλικτοι και για καθαρό ήχο και για γκάζια.

Στην εποχή του internet δεν βλέπω τον λόγο γιατί να επιβαρυνθείς με τα επιπρόσθετα ταξιδιωτικά έξοδα εκτός και κάποιος είναι υπεράνω χρημάτων. Σε αυτή την περίπτωση και οι δύο χώρες είναι μεγάλες (ειδικά η Αμερική) και επιβάλλεται ο ταξιδιώτης να περάσει αρκετό καιρό εκεί ώστε να ανακαλύψει και άλλα πράγματα εκτός των μουσικών οργάνων. Αν σώνει και καλά πρέπει να ταξιδέψουμε για κιθαροτουρισμό τότε σαφώς συμφέρει η Γερμανία με αρκετά καταστήματα νέων & μεταχειρισμένων οργάνων, πολύ χαμηλότερα αεροπορικά εισιτήρια και χωρίς τελωνείο. Αν μας ενδιαφέρουν οι αγορές Ιαπωνίας - Αμερικής προτείνω διαδικτυακό ψάξιμο και κλικ στο όργανο που θέλουμε. Και οι δύο χώρες έχουν αμέτρητα διαδικτυακά καταστήματα που στέλνουν Ελλάδα, έχω αγοράσει δύο από Ιαπωνία και δύο από Αμερική. Από κάθε χώρα, μία πέρασε το τελωνείο σαν αόρατη και η άλλη χρεώθηκε κανονικά. Ήταν όμως άλλα χρόνια και είχα επίσης φροντίσει να σταλούν με EMS από Ιαπωνία και USPS από Αμερική. Αμφιβάλω ότι τόσο μεγάλο δέμα σήμερα θα περάσει χωρίς χρηματικό αντίτιμο όμως αν έχεις μισή ελπίδα, πρέπει να αποσταλούν με αυτές τις εταιρείες για να αναλάβουν τα ΕΛΤΑ όταν η κιθάρα θα έρθει Ελλάδα. Ακόμα και αν πληρώσεις ότι αναλογεί, θα γλυτώσεις τα κερατιάτικα που προσθέτουν οι UPS, Fedex, DHL κλπ.

Εκεί που είναι το output jack είναι ένας από τους λόγους που δεν έχω Fender strat, με χαλάει αισθητικά. Αυτό είναι το λογικό μέρος να μπει, εκεί το έχουν πολλές μοντέρνες στρατ κόπιες. Και πιο εργονομικό είναι και πιο τακτοποιημένο αισθητικά. Εννοείται ότι θες angled jack, γιατί να μην το έχεις για όλες τις κιθάρες σου; Σου κάνει την ζωή εύκολη με το να γυρίζει το καλώδιο και να το περνάς μέσα απ' τη ζώνη. Όλα μου τα καλώδια είναι με angled jack και όλες μου οι κιθάρες έχουν το output jack στο πλάι εκτός από τις SG & V. Στην SG το μέρος που είναι δεν με ενοχλεί, την θεωρώ την πιο εύκολη κιθάρα από θέμα εργονομίας. Δυστυχώς στην V δεν είναι σε καλό σημείο αλλά είναι τόσο μεγάλο το σώμα που είναι μακρυά από το χέρι μου, δεν ενοχλεί. Πάντως το angled jack είναι must για μένα εκτός και παίζεις κυρίως με stratocaster. Όχι ότι δεν εφαρμόζει και σε stratocaster αλλά δείχνει το output jack ακόμα χειρότερο.

Θυμήθηκα ότι είχα μία super strat...ήταν η δεύτερη κιθάρα μου, πανάκριβη (αν και μεταχειρισμένη) αλλά ένα όνειρο για μένα (στα προ internet χρόνια που διάβαζα μανιωδώς κιθαροπεριοδικά) να αποκτήσω μία Anderson. Basswood /maple top - maple/pau ferro, H2+ bridge μαγνήτης, ο πιο fiery ήχος που είχα ποτέ σε bridge μαγνήτη, έπαιζα και με τόνους γκάζι τω καιρώ εκείνω... Πέταγε αρμονικές για πλάκα και μαζί με τους μονούς και το switcheroo σύστημα είχε πάρα πολλές επιλογές ήχων. Την έδωσα όταν κατάλαβα πως θέλω τις κιθάρες μου, δηλαδή χωρίς locking tremolo & λεπτό μπράτσο. Ηχητικά πάντως ήταν καταπληκτική για σκληρό ήχο αλλά και καθαρό αν δεν έψαχνες πιστό vintage strat ήχο. '92 Anderson Drop Top Την συγκεκριμένη την βλέπω σαν στρατ αλλά μιας και είδα παρόμοιες την βάζω. Η πρώτη μου Warmoth παρότι ήθελα να ασχοληθώ με το σπορ από τα 90'ς. Ερωτεύτηκα το σώμα στο showcase και από εκεί άρχισε η κιθάρα, θα ήθελα να είχε τρεις μονούς αλλά δυστυχώς το είχαν ήδη routάρει. Την δοκίμασα με τον Phat Cat για (ψευτό)τρεις μονούς αλλά δεν με τρέλανε ο συγκεκριμένος. Άλλαξα μπράτσο και μαγνήτες, έχει τρεις πανέμορφους ηχητικά Suhr και ηχεί (στους μονούς) όπως μία στρατ πρέπει. Swamp ash/spalted maple top - maple/pau ferro. '07 Warmoth Strat (The Woodpecker) Επειδή μεγάλωσα στα 80'ς αισθητικά μου αρέσουν οι superstrat αλλά περισσότερο να τις βλέπω παρά να τις αποκτήσω. Προτιμώ αυτές με curved body & bound neck όπως οι Kramer Stagemaster, ESP Horizon και Suhr Standard Carve top.

Εγώ αρχές '90 στο ΡΟΔΟΝ, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την τότε επιτυχία των PANTERA. Δεν παρουσίασε κάτι αξιομνημόνευτο για να το πω ευγενικά... Οι Maiden ήταν το peak του, ΙΜΟ.

Η αγαπημένη μου, το πρώτο άλμπουμ δεν το ξεπέρασαν ΙΜΟ. Δεν με νοιάζει που ο μακαρίτης δεν είχε τις φωνητικές δυνατότητες του Βρασίδα, την χροιά του την προτιμώ, στουντιακά τουλάχιστον γιατί έχω διαβάσει ότι στα (πολλά) live είχε πρόβλημα. R.I.P.

Δεν θα το προτιμήσω όσο υπάρχουν κιθάρες με ξύλα αλλά δεν με χαλάει στις περισσότερες νέες κιθάρες όπως δεν με χαλάνε (και μου αρέσουν) μεταλλικά μπράτσα, ακρυλικά σώματα κλπ. Όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον για μένα. Μη μου πλασάρεις όμως ότι δεν μπορείς να βρεις μαύρο έβενο όταν οι Reverend, LTD, Charvel και πολλές άλλες του χιλιάρικου τότε είχαν εβένινη ταστιέρα και εσύ έβγαζες πανάκριβη vintage RI κιθάρα με richlite. Ακόμα και να τον έβαφαν μαύρο, θα προτιμούσα έβενο από το πολτοποιημένο υλικό που το ονόμασαν richlite. Αν εξαιρέσω λίγες συγκεκριμένες κιθάρες σαν την LPC που ο έβενος πρέπει να είναι μαύρος, προτιμώ έβενο με χρωματικές "ανωμαλίες" σαν τον Pale Moon ή τον Macassar που έβαλα σε κιθάρα μου.

Και ο ανταγωνισμός ακριβός είναι, για την τσέπη μου πάντα, το τονίζω. Πέντε χιλιάρικα μισθό/μήνα να είχα, 5000€ για όποια κιθάρα (ή ενισχυτή) ακριβά θα μου φαίνονταν. Γι' αυτό τον λόγο τότε πήρα Γιαπωνέζικη, αδικαιολόγητα ακριβές τις έβλεπα και το 2017.

Εάν αγνοήσω τις τρεις επιλογές και απαντήσω στην ερώτηση του θέματος, αν είχα μία LP η απόλυτη Les Paul για μένα είναι η μαύρη Les Paul Custom. Από την εφηβεία μου πριν καν πιάσω κιθάρα η LP ήταν ο πόθος λόγω εμφάνισης και μέχρι πρόσφατα όποτε σκεφτόμουν την συγκεκριμένη κιθάρα υποσυνείδητα η Standard με κάποιο τρελό maple top σε burst φινίρισμα ερχόταν στον μυαλό. Εδώ και μερικά χρόνια με έχει γοητεύσει η Custom με το πολλαπλό binding, το διαμάντι και φυσικά το χρυσό hardware. Μου αρέσουν εξεζητημένα tops και σχεδόν όλα τα χρώματα αλλά η μαύρη με το χρυσό είναι η πρώτη μου επιλογή είτε αν είχα μία ή δέκα Les Paul. Έχω αλλαξοπιστήσει και για την Falcon, την δεύτερη πιο όμορφη κιθάρα για το γούστο μου, η μαύρη μου αρέσει λίγο περισσότερο από την λευκή. Επειδή έκανα έρευνα αγοράς το 2016 κατέληξα ότι έχουν παραχθεί και πωλούνται αρκετά λιγότερες Custom από Standard (και τα παραπλήσια μοντέλα σαν την Classic) και είναι πανάκριβες (για την τσέπη μου) ακόμα και μεταχειρισμένες. Όσο καλύτερη είναι η κατάσταση της αισθητικά τόσο ανεβαίνει η τιμή, τότε τουλάχιστον οι αχτύπητες πωλούνταν ακριβότερα από μία καινούρια. Υπήρχε βέβαια ο παράγοντας έβενος VS richlite, κάτι που ευτυχώς δεν υπάρχει πια σε όσο vintage RI γίνεται κιθάρα των 5555€ (τιμή Θωμά), τότε το συγκεκριμένο κατάστημα την είχε 3300€ αν θυμάμαι καλά και το Bon Studio 3600€. Το ίδιο ακριβές και οι λευκές/κρεμ λόγω Randy Rhoads, ακόμα λιγότερες επιλογές και οι αχτύπητες κρεμ ήταν σε υψηλές τιμές. Υπάρχουν βέβαια και οι καλές κόπιες, κυρίως από Ιαπωνία. Φθηνές δεν είναι αλλά είναι αρκετά φθηνότερες από Gibson, ειδικά την σημερινή εποχή που η Gibson είναι ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΑΚΡΙΒΗ.