Θα το θίξω τελικά το θέμα γιατί μου γυρνάει στο νου.
Πας δοκιμάζεις μια Μεξικάνα strat, λες ωραίο όργανο, ωραίο σατέν μανίκι, άνετη στο παίξιμο, μια χαρά όργανο λες. 600-700€.
Δοκιμάζεις μια Αμερικάνα, καλύτερο fretwork, ανώτεροι μαγνήτες, στιβαροτερη κιθάρα στο χέρι, το ακούς και το νιώθεις στο παίξιμο. Αλλά και πάλι, ακούγεται σαν Strat. Όπως και όλες οι strat του κόσμου, έχει έναν χαρακτηριστικό ήχο που σου αρέσει. Θα πλήρωνες 3-4 κατοστάρικα για τη διαφορά στον ήχο, αλλά είναι υπερδιπλάσια σε τιμή, κοντά στο διχίλιαρο (αλλά όχι σε ήχο).
Πας δοκιμάζεις μια custom shop. Αυτή σου θυμίζει λίγο περισσότερο στον ήχο τους κλασικούς δίσκους που αγάπησες σαν παιδί, ζωντανεύει λίγο περισσότερο τον ενισχυτή και την πεταλιέρα σου, αλλά η τιμή χαϊδεύει τα 4 χιλιάρικα.
Θέλω να πω ότι ζούμε σε μια εποχή που τα high end όργανα είναι λίγο απρόσιτα, αλλά και τα όργανα του χιλιαρικου είναι decent, και με ένα καλό σετάρισμα είναι μια χαρά. Πληρώνεις εργατικά, φορολογία, ισοτιμία δολαρίου κ ένα σωρό διαόλια, τα οποία δεν τα παίρνεις στον ήχο. Επίσης στην Ελλάδα κανένας δεν κάνει λεφτά απ' τη μουσική. Μήπως είμαστε υπερβολικοί στα θέλω μας;