Nekkon

Όχι άμεση με το θέμα, απλά συνειρμούς κάνω. Έχεις δέκα κιθαρίστες που είναι έμπειροι, επαγγελματίες, με phrasing, feel κλπ. Αυτά που παίζουν είναι μουσικώς σωστά και εκτελεσμένα άψογα. Άρα αυτό που κάνει τον μέσο ακροατή να διαμορφώσει άποψη για αυτό που ακούει, δεν είναι μόνο το πώς παίζει ο κιθαρίστας, αλλά και το τι παίζει, η επιλογή της μελωδίας

Στο challenge του Paul Davids όμως που είχε ανεβάσει ο admin πριν κάνα μήνα, την τεράστια διαφορά την έκανε αυτά που έπαιζαν οι παίκτες και όχι τόσο το πώς τα έπαιζαν. Οκ, σε αυτά που έπαιζε ο Tom Bukovac μετρούσε ο τρόπος, αλλά είχαμε ξεράσει οι περισσότεροι με τον Tom Quayle όχι για την εκτέλεση, αλλά για την επιλογή των νοτών...

Αυτό το παρατηρώ κυρίως στους ωραίους κιθαρίστες στον αυτοσχεδιασμό. Έχει 8 μέτρα να παίξει ο άλλος, και βγαίνουν τόσο φοβερές ιδέες που λες που τις έκρυβε όλες αυτές ο άνθρωπος...

Τι είναι η δηθενιά; Ότι την έχει δει κάπως;

Ναι αλλά μετά από όλες αυτές τις ώρες ανάμεσα και σε επαγγελματίες κιθαρίστες υπάρχουν τεράστιες διαφορές...

Αυτό πρέπει να ήταν πριν και απ' το βαθύ ΠΑΣΟΚ

Βέβαια και οι Guns n roses που λάτρευα μικρός έλεγαν feel my serpentine (στο welcome to the jungle) και suck my fucking dick (στο get in the ring). Απλά ακουγόταν εκείνο ρε την τρέλα μου.. Δεν ήταν μια αηδία

https://guitar.com/lessons/chris-buck-five-tips-for-blues-rock-guitar/ Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που συνοδεύεται με βίντεο στο περιοδικό Guitar όπου παίζει ο αγαπημένος Chris Buck (οκ, έχει πολύ άσπρο δέρμα και στραβό στόμα αλλά πολύ ωραίο phrasing και για μένα βγάζει πολύ feel στον τρόπο που παίζει), αναρωτιέμαι το εξής... Τελικά το phrasing και το feel στην κιθάρα διδάσκονται; Μελετώντας άλλους κιθαρίστες παίρνεις ιδέες, σίγουρα αισθάνεσαι παραπάνω πράγματα, και αν παρατηρήσω τον εαυτό μου παίζοντας χρόνο με το χρόνο η φρασεολογία μου στην κιθάρα εμπλουτίζεται, αλλά πόσο από αυτό έγινε εκούσια και πόσο είναι προϊόν διδασκαλίας; Στην τελική, έχω κάτσει να μάθω κιθάρα με 3 δασκάλους και το παίξιμο μου δεν έχει σχέση με κανέναν από τους 3. Αναμφίβολα, ο καθένας αναπτύσσει το δικό του ξεχωριστό στιλ παιξίματος το οποίο είναι σαν τη φωνή μας: ο καθένας έχει ένα και μοναδικό και μπορείς να ξεχωρίσεις τον κιθαρίστα ακούγοντας τον τρόπο που παίζει. Επανέρχομαι όμως στο αρχικό ερώτημα. Διδάσκεται πιστεύετε αυτό; Ξέρω κιθαρίστες που πλακώνονται χρόνια μελετώντας κιθάρα, ξέρουν κάθε chord progression και κάθε κλίμακα απέξω, αλλά όταν πάνε να παίξουν υπάρχει μια έλλειψη φαντασίας και κάτι που σε κάνει να βαριέσαι να τους ακούς. Άρα ...το phrasing και το feel διδάσκονται;;; Και μέχρι ποιο σημείο;

Με όλο το σεβασμό στην προσωπική γνώμη (αυτό εκφράζω κ εγώ εδώ εξάλλου εννοείται), υπάρχουν πολλές καλύτερες φωνές στην pop (Beyonce, Adele κλπ). Όσον αφορά την εμφάνιση, αν πας σε οικισμό Ρομά με χορηγία από Sephora, θα βγαλεις καμία εικοσαριά Rihannες εύκολα. Και δεν έχω κάτι με τους Ρομά. Πώς την προώθησαν αυτήν την κοπέλα ως την ενσάρκωση του εξωτικού στοιχείου δεν μπορώ να καταλάβω

Δε διαφωνώ, εννοείται. Αλλά διάβαζα Buddy Guy και έλεγε ο μπάρμπας ότι πολύ του αρέσει ο John Mayer σαν παίκτης blues. Γιατί είναι νέος και ωραίος και υπάρχει προβολή. Καταλαβαίνεις...

Το ερώτημα είναι πόσοι από αυτοί θα ανέβαιναν ψηλά χωρίς το εμφανισιακό και μόνο με το μουσικό τους ταλέντο...

@Flotzen με γεια, σίγουρα εντυπωσιακό οπτικά το αποτέλεσμα. Μου έκανε εντύπωση το ότι (τουλάχιστον στην περιγραφή) ξεκινάς ως προτεραιότητα να φτιάξεις μια κιθάρα βάσει του πως θα είναι εμφανισιακά και έπειτα specs (και δεν είμαι βέβαιος αν αναφέρεις τον ήχο που ήθελες να βγάλει και αν τον είχες σκεφτεί από πριν). Τόσο σημασία έχει η εμφάνιση; Το καταλαβαίνω ως ένα βαθμό γιατί υπάρχουν και τα λειτουργικά ζητήματα (πχ οι κουφωτες και οι SG κάνουν neck dives, οι V δεν παίζονται στο καθιστό), αλλά νομίζω πως ο ήχος με οδηγεί σε μια κιθάρα πρώτα. Δηλαδή (γνώμη μου πάντα ) οι Strat είναι πανέμορφες και οι Parker είναι κακάσχημες. Αν ωστόσο οι Parker έβγαζαν stratty ήχο, θα το σκεφτόμουν σοβαρά.

Ναι αλλά με αυτό το σόλο δεν έκανε 1% πιο αρσενικό ένα κομμάτι που διαφορετικά θα άκουγες μόνο περνώντας έξω από ένα μπαράκι και θα επιτάχυνες σκεπτόμενος "τι χαζά ακούνε εδώ οι άνθρωποι";

Συμφωνώ με τον @dimsonic ότι κάνει την παρουσίαση όσο πιο αχωνευτα γίνεται, αλλά αν το παραβλέψουμε αυτό, λέει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα στο βίντεο. Και να πω την αμαρτία μου, μου άρεσε το σόλο που κάνει ακόμα και για pop τραγούδι. Κάποιες φορές η κιθάρα έχει και αυτή να πει την ιστορία της. Συμφωνείτε εσείς; Σας κολλάει το σόλο στη μουσική του σήμερα;

Αν πω Mike Portnoy, αν και δεν είμαι μεταλλάς, οι μεγύτεροι σε ηλικία χαλιούνται με τον συγκεκριμένο;

Την Meg White από White Stripes. ???

Έχεις παίξει electromatic; Θεωρείς τεράστια τη διαφορά των γιαπωνέζικων με τις κορεάτικες (και πλέον τις κινεζικές);

ΣουΦου σόρρυ που επανέρχομαι στο θέμα (βέβαια μετάνοια σημαίνει ότι δεν θα το ξανακάνω, πράγμα που δεν εγγυώμαι), αλλά από playability ποια προτιμάς; Έχουν όλες U-shaped neck και 12άρι radius;

Ιδανικά πάντως θες και τα δύο. Το ένα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το άλλο σε όλες τις περιστάσεις.

Πολύ καλό, αλλά έτσι μου έχουν φάει πολλά λεφτά και δεν έχω βγάλει κιχ ασούμε. Για όσους αναρωτιούνται, έχω πληρώσει copyright στον κύριο Φούζιον για τα δικαιώματα χρήσης της λέξης

Ας αναλύσεις Frank Gambale που ειναι και φούζιον ασούμε

Όσο ακούγεται στα ακουστικά σου φίλε μου δεν έχω κανένα πρόβλημα. Έχω θέμα με τα δεκαεξάχρονα που ακούνε ραπ στα πάρκα με δυνατή ένταση και πρέπει να εκθέτω τα παιδιά μου σε λεξιλόγιο που δε χρησιμοποιώ στο σπίτι.

Επίσης ειπώθηκε ότι είναι η ραπ και η ροκ το ίδιο στιχουργικά. Ε όχι ρε παιδιά. Δεν έχει αθλιότερο στίχο απ' τη ραπ πουθενά. Στις τρεις λέξεις η μία βρισιά. Στα δύο τραγούδια το ένα για χασικλικια και πως θα πηδήξουμε τη γκόμενα μας. Περιγραφικότατα. Έλεος

Λίγο ανορθόδοξο μου ακούγεται αλλά ούτε τεχνικός είμαι ούτε έχω δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο, ούτε έχω εμπειρία από το συγκεκριμένο ενισχυτή.

Ρε Κβαντικέ τέτοιο συναίσθημα για λάμπα δεν περίμενα να βγάλεις. Μπράβο, respect