Πρόσφατα συζήτησα online με τους τυπάδες που λέγονται the Studio Rats, τους οποίος γενικά εκτιμώ για τον ήχο τους αλλά και τις γνώσεις τους. Μου εξέφρασαν την άποψη ότι όταν μιλάμε για λαμπάτους ενισχυτές, η μαγεία στον ήχο παράγεται από τις λυχνίες στον power amp (τελικός ενισχυτής), και είπαν if you can get the power amps cooking, that is the best tone possible. Επίσης είπαν ότι αν δεν μπορείς να κάνεις τις λυχνίες του τελικού ενισχυτή να δουλεύουν αρκετά, ο ήχος σου είναι μη ιδανικός και κάπως λεπτός, και εκεί δικαιολογείται και η τεράστια αγορά των modellers, καθώς λίγοι πλέον μπορούν να παίζουν σε τέτοιες εντάσεις.
Ερώτηση 1. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με χρήση attenuators ή power scaling ή όπως το λέει η εκάστοτε εταιρία κατασκευαστών; Στην ουσία, στον preamp φτιάχνεις τον ήχο που θες, και με αυτό το μηχανηματάκι που υπάρχει ανάμεσα στον preamp και τον poweramp το κατεβάζεις στα ηχητικά επίπεδα που θες, σωστά;.λ
Ερώτηση 2. Αυτό όμως δεν δίνει drive στον τελικό ήχο; Γίνεται να παίζεις καθαρά με τις λυχνίες στο power amp να δουλεύουν στο κόκκινο; Φαντάζομαι γίνεται μόνο άμα έχει έχει ζεσταθεί ο ενισχυτής αρκετή ώρα. Επίσης, με ενισχυτές χωρίς attenuation, τύπου twin reverb που έχουν γραφτεί ύμνοι με την ένταση στο 3, δεχόμαστε αβίαστα ότι είναι μη optimal ο ήχος επειδή δεν καίνε πολύ οι τελικές λυχνίες; Πχ ο Julian Lage που έχει ηχάρα με τον Deluxe Reverb στο 2-3 έρχεται στο νου.