Υπάρχει περίπτωση οπαδοί μιας μουσικής να παρουσιάζουν ορισμένα χαρακτηριστικά.
Αναφέρθηκαν πχ τα παραδοσιακά/δημοτικά. Όσους έχω γνωρίσει να ακούνε ή να παίζουν, τους αρέσει και να τα χορεύουν. Πιθανότατα διοργανώνουν γεύματα με γνωστούς τους σε υπαίθριο χώρο και μετά το φαγητό πιάνονται και χορεύουν γύρω γυρω. Θα προτιμούσαν να δουν ελληνική ταινία από ένα Hollywood blockbuster. Για την ακρίβεια, κατά διαβολική σύμπτωση κανένας τους δεν ξέρει αγγλικά της προκοπής, όλοι θα σου πουν μια ιστορία για το πώς κλέψανε το μούφα λόουερ που έχουν. Ακούνε ήχο ηλεκτρικής κιθάρας ελαφρώς παραμορφωμένο και λένε μπλιαχ, ενώ αν ακούσουν ήχο γκάιντας σε δημοτικά (το πιο ξεκουρδιστο μουσικό όργανο ever), δεν τους ενοχλεί. Αυτα είναι πράγματα που τα έχω δει και ακούσει πολλές φορές, και τα περιγράφω εδώ γιατί με ξενίζουν κάθε φορά που γίνονται.
Θες να το πιάσουμε διαφορετικά; Αν μου πεις να σου περιγράψω τον "μεταλλά", πιθανότατα θα σου πω για μαλλιά, τατουάζ, σκουλαρίκια, ?, και σίγουρα όχι έναν πλυμένο καλοχτενισμένο νεαρό με κολλεγιακή εμφάνιση και πουλόβερ και πουκάμισο. Το θέμα είναι ότι ο τελευταίος ήμουν εγώ στα νιάτα μου, άσχετα που πλέον δεν μπορώ να ακούσω μέταλ, ούτε καν ροκ ευχάριστα.
Άρα πολλά από αυτά που βλέπουμε είναι στερεοτυπικές αντιλήψεις. Προφανώς και αρκετοί ομοϊδεάτες μοιάζουν, αλλά να μιλήσουμε για "ανώτερα" χαρακτηριστικά και στοιχεία χαρακτήρα σε συνάρτηση με τη μουσική προτίμηση; Δεν θα το έκανα, εγώ τουλάχιστον. Γιατί άνθρωποι και από τις δύο κατηγορίες (δημοτικά και μεταλλάδες) με έχουν βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές χωρίς να τους το ζητήσω καν, ενώ πολλοί από τους χειρότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου ακούνε κλασική μουσική, ντύνονται καλά και φαίνονται καθωσπρέπει..?