Μία απο τις καινούργιες μάστιγες της εποχής για όλους βασικά.Η ευκολία τών πραγμάτων.
Η αμέσως επόμενη είναι να γράφουμε μουσική με τα μάτια και όχι με τα αυτιά.
Απο προσωπική εμπειρία βέβαια,σκαλίζοντας έναν και μόνο virtual amp που έχω,μόνο ευκολία δέν το λές,αφού για να καταφέρω να βγάλω έναν ήχο που να μου αρέσει προσωπικά και να πώ,καλό ακούγεται,έφαγα 10 φορές περισσότερο χρόνο να το σκαλίζω,σε σχέση με έναν πραγματικό ενισχυτή που έχει 5 ρυθμίσεις επάνω και τέλος.
Και αυτό όχι di,η κιθάρα σε πετάλι με ελαφριά παραμόρφωση,μετά στην κάρτα mic/line πίσω θύρα και μετά σε eq και το virtual amp.
Με τα plugin πεταλάκια δέν είχα καταφέρει τίποτα της προκοπής.
Αυτοι οι καινούργοι βέβαια,μήν παίρνεις όρκο οτί έχουν σχέση με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας σαν "λαμπάτο ενισχυτή" περασμένων ετών.
Στίς χαμηλές/οικονομικές σειρές τουλάχιστον.
Άλλο θέμα που σηκώνει απο μόνο του μεγάλη συζήτηση.
Καλό θα είναι να την κάνουμε ώρα που κοιμούνται οι πληκτράδες,γιατί αγοράζουν/κάνουν review σε "αναλογικά" synths με 4-5 ψηφιακά sectors επάνω,τα βρίσκουν ίδια με κλασικά αναλογικά όργανα,τα συγκρίνουν με κανένα plugin η κανένα ψηφιακό που κάνει 10.000 και καταλήγουν στο συμπέρασμα οτί ο ψηφιακός ήχος είναι ίδιος η και καλύτερος απο τον "αναλογικό".
Εγώ αν ανοίξω το ψηφιακό reverb του vox ac10c1,ο ήχος πρίν βγεί έξω θα περάσει πάλι απο λάμπα οπότε ξαναπέρνει μια όποια αναλογική ζεστασιά,αυτοί πατάνε πλήκτρο στο minimoog που σε πετάει πάνω απο την καρέκλα που κάθεσαι,σε ένα ψηφιακό και βρίσκουν το ψηφιακό καλύτερο και βγάζουν και φιδέμπορους για τις τιμές την Moog.
Μήν κάνουμε τα ίδια.