Μεγαλώνοντας και εγώ,διακρίνω μια δυσκολία στην συγκέντρωση.
Το έχω διαπιστώσει και απο άλλα άτομα που λατρεύουν,όπως και εγώ άλλωστε,τις ταινίες.
Απο τα 7 περίπου ο πατέρας μου κάθε σάββατο με έπαιρνε μαζί του σε κινηματογράφους,απο εκεί γεννήθηκε και η μεγάλη μου αγάπη,ενώ αργότερα στην ζωή μου παραλίγο να το κάνω και επαγγελματικά,έχοντας μάθει απο άνθρωπο που θα έβγαινε στην σύνταξη,την μηχανή προβολής.
Είχα είδη μπλέξει με το djing και δέν συμβάδιζαν οι ώρες.
Ενδιαφέρον στιγμιότυπο στην ζωή μου επίσης είναι,οτι αποτέλεσα πειραματόζωο σε κορεάτη φίλο,ο οποίος είχε την φαεινή ιδέα να με παίρνει 3 η ώρα τα ξημερώματα,ολομέθυστοι και οι δύο,απο τα bar/clubs και να ανοίγει το εργαστήριο στο πανεπιστήμιο του Linz (2008) για να μου κάνει παρουσίαση της ανάπτυξης 3D ήχου για κινηματογράφους όπου είχαν αναλάβει.
Ενα ηχείο κάτω απο το κάθισμα,ένα στην οροφή και άλλα περιμετρικά,με τους ήχους απο τα ελικόπτερα,αν δέν κάνω λάθος του Platoon,να με κάνουν να θέλω να βγάλω την σαμπούκα απο τα μάτια και αυτός να με κοιτάει σε στύλ,γαμάτο ε?
Δέν ξέρω αν αλλάζει ο κινηματογράφος,αλλά σίγουρα αλλάζουμε εμείς.
Ο χειμώνας αποτελεί πλέον την καλύτερη περίοδο για να δώ ταινίες,χωρίς να γνωρίζω το γιατί.