mitsar

Δεν ρωτάω αν είναι απαραίτητο ή όχι, απλά τονίζω α) την πολυδιάσπαση που υπάρχει ανάμεσα στις μουσικές κοινότητες β) ότι ο συγκεκριμένος και το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν ενδιαφέρονται να συζητάνε, κάθονται σε ένα στούντιο και γράφουν γ) οι μουσικοί του ιδίου στυλ επιβραβεύυν και ενθαρρύνουν τον μουσικό, δίνοντας κίνητρα και έμπνευση. Δηλαδή απαντώ στα ερωτήματά μου, αλλά θέλω και τις απόψεις σας. Αν γραμμή είναι να απορρίπτουμε όλους όοσυς βρίσκονται εκτός noiz, ανακαλώ.

Δεν είναι ωραία τα post, είναι ωραία τα μέλη που νοιάζονται και συμμετέχουν (για να συνδεθούμε και με τη χθεσινή συζήτηση).

Θα το αναδιατύπωνα ως "διαλεκτική ανάμεσα στην ποιότητα και στην ποσότητα" Έχω ασχοληθεί δεκαετίες με το θέμα από την σκοπιά της Φυσικής: αν δεν μπορείς να μετρήσεις κάτι ποσοτικό με μεγάλη ακρίβεια και πιστότητα (διαφορετικές έννοιες!!!) δεν θα μπορέσεις να αναδείξεις τις νέες ποιότητες, δηλαδή τα νέα φαινόμενα. Είναι σαν να προσπαθείς να διακρίνεις με κιάλια το χρώμα της κάλτσας του ορειβάτη στο βουνό - δεν γίνεται, χρειάζεσαι τηλεσκόπιο. Στην μουσική δεν νομίζω ότι δρουν ανταγωνιστικά - το "εναντίον" προτιμώ να το διαβάζω ως "ενώπιον". Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ψευδοπρόβλημα: με την έννοια "ποσότητα" οι συνθέτες εννούν "ποσότητα πραγμάτων που έχουν ποιότητα" και με την έννοια "ποιότητα" εννοούν τα πράγματα που ξεχωρίζουν ως νεωτερικά μέσα σε ένα background "ποσότητας".

Ερωτήματα: -Τον κύριο αυτό που μου συνέστησε να τον ακούσω ένας φίλος (μη μουσικός), τον γνωρίζετε; - Γιατί δεν είναι μέλος; - Γιατί οι μουσικοί που τον σχολιάζουν δεν είναι μέλη;

Δεν θέλω καπέλο, θέλω συνθέσεις και αυτοσχεδιασμούς.

Ευχαριστώ θερμά τον John που με το αποπάνω post μου έδωσε ερέθισμα και έμπνευση. Προφανώς δεν είμαι συνθέτης, αλλά γνωρίζω μια καλή σύνθεση όταν την ακούω, ακόμα και όταν δεν έχω δει την πάρτα (στο ροκ αν έχει maj7 ή sus4 ή ντιμινουΐτες εγκρίνεται αυτομάτως). Ελάχιστα πράγματα έχω συν-γράψει, όταν περί το 1980 μέναμε μαζί με τον Άγγελο Σκορδίλη και είχα πρόσβαση στην διπλή 6/12 χορδη μαύρη Ibanez του. Στο σπίτι είχε και ένα όρθιο πιάνο και συνέβη μια μέρα ένα γεγονός που μας άγγιξε: η δολοφονία του John Lennon. Εκείνη την ημέρα κάτσαμε και συνθέσαμε έναν επιτάφιο, από τον οποίο θυμάμαι μόνο το ρεφραίν "Αξέχαστε Lennon, αξέχαστε εσύ, ...". Στο θέμα μας περί έμπνευσης έχω να παρατηρήσω τα εξής (με επιρροές από τις εμπειρίες μου ως φυσικός, ως ερευνητής και ως εκπαιδευτικός): 1. Στην Τέχνη και στην Μουσική ειδικότερα, είτε είμαστε σε μόνιμο αναβρασμό ιδεών (έχει ανοίξει το πηγάδι το πετρέλαιο) είτε χρειάζεται ένα trigger, ένα γεγονός που να μας σκανδαλίσει την διαδικασία. Η Joni Mitchell σίγουρα εμπνεόταν από τα πάντα, ένα κόκκινο φύλλο σφένδαμνου που έπεσε από το δέντρο, ένας μπόμπιρας πάνω σε ποδήλατο που ξεφωνίζει, μια τρύπια αμερικάνικη σημαία στο Μπιτ Παζάρ. Το κακό είναι ότι όταν υπάρχει πολύς θόρυβος στο περιβάλλον, ένα ερέθισμα πρέπει να είναι πάνω από το κατώφλι των αισθήσεων και των αισθημάτων. Δηλαδή, το τί μετράει για τον καθένα μας ως συμβάν, ως γεγονός, εξαρτάται και από το περιβάλλον και από τις δικές μας αισθήσεις, που ως γνωστόν δουλεύουν λογαριθμικά (νόμος Weber-Fechner). Στις μέρες μας, μετά από δεκαετίες εκπαίδευση στην βία δια τηλεόρασης και δια ζώσης, το μόνο που μας ταρακουνάει είναι η ζωντανή θέα του αίματος στην άσφαλτο ή στην μπανιέρα. Δηλαδή είμαστε όλοι πια στο επίπεδο του καρχαρία. 2. Ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων είναι παραγωγοί, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία είναι παθητικοί δέκτες και καταναλωτές. Αυτό είναι ένα είδος ευνουχισμού τον οποίο μας επιβάλλει το τερατώδες και διεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα διεθνώς (συν ο συντηρητισμός της κοινωνίας) το οποίο διδάσκει για τον μέσο όρο, εξισώνοντας προς τα κάτω και κόβοντας σαν τον Προκρούστη ό,τι βρίσκεται έξω από τις νόρμες. [Για να προλάβω μερικούς-μερικούς, δεν είναι αυτό μια αναρχική ή μια πάνκ θέση, είναι ένα γεγονός]. Παράδειγμα: ο θείος Μίμης έχει στο σπίτι μια κιθάρα. Ο μικρός Βασίλης γρατζουνάει και πιάνει κλίμακες. Αν η αντίδραση των γονιών είναι "μή, τζιζ, κακό, θα το χαλάσεις" πάει άλλος ένας εν δυνάμει Χέντριξ. Αν η αντίδραση των γονιών είναι "μήπως το παιδί μας έχει ταλέντο;" και του κάνουν δώρο μια δική του κιθάρα, έχουμε κερδίσει άλλο ένα μέλος στο noiz. Το παιδί αυτό θα έχει έμπνευση σε όλη του τη ζωή (εκτός αν γνωρίσει το σεξ, το χρήμα ή την βόλεψη της μισθωτής σκλαβιάς και τα παρατήσει όλα). 3. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η "σχέση εισερχομένων - εξερχομένων" όπως την ονομάζω. Αν είσαι συνέχεια μπροστά σε μια οθόνη, είτε 5" είτε 55", η ποσότητα της εισερχόμενης πληροφορίας είναι τεράστια. Επιπλέον, η πληροφορία χρειάζεται όχι μόνο χρόνο για να επεξεργαστεί, αλλά και για να διαγραφεί, για να δώσει χώρο στην επόμενη. Μόλις σταματήσει η καταρρακτώδης είσοδος, αρχίζει η διαδικασία της αντίστροφης οσμωτικής πίεσης: όλα τα πράγματα που έχουμε στο κεφάλι μας ψάχνουν μια διέξοδο για να εκφραστούν προς τα έξω. Αν για κάποιο λόγο δεν υπάρξει αυτή η διέξοδος (π.χ αρχίζει σε λίγο το Survivor στην TV), αρχίζει η πνευματική και δημιουργική δυσκοιλιότητα: γίνεται όλο και δυσκολότερη η έκ-φραση (προσέξτε την ετυμολογία) και η δημιουργία. Η δέ έμπνευση, που είναι το θέμα μας, έχει κουκουλωθεί από την άμμο της παραλίας στις Σεϋχέλλες και τα μπικίνι και μονοκίνι του πειρασμού της κατανάλωσης. Συνεπώς, μερικά από τα γιατροσόφια του θείου mitsar για την έμπνευση είναι τα εξής: 1. Χαμηλώστε τους ρυθμούς, χαμηλώστε τις παρεμβολές, χαμηλώστε τον θόρυβο περιβάλλοντος. Χαμηλώστε το κατώφλι ακοής, όρασης και αντίληψης. Διδάξτε στις αισθήσεις σας να πανικοβάλλονται από έναν ψίθυρο ή από την βρύση που στάζει. 2. Γνωρίστε καλύτερα τον εαυτό σας και μάθετε τι μετράει για σας ως "είδηση", "συμβάν", "γεγονός", "εντύπωση". Στη συνέχεια διδάξτε τον εαυτό σας να κατεβάζει το κατώφλι αυτό της αντίληψης. Σιγά-σιγά και σταδιακά, ένα βήμα κάθε μέρα. Έτσι θα ανακαλύψετε το γεγονός που θα σκανδαλίσει την αλυσιδωτή αντίδραση. Για έναν αγρότη, το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, όπως δισεκατομμύρια άλλα μήλα. Για έναν δημιουργό, το ένα και μόνο μήλο που έπεσε όταν αυτός ήταν στην κατάλληλη δεκτική διάθεση, οδήγησε στην Θεωρία της Παγκόσμιας Έλξης. 3. Μάθετε να αναγνωρίζετε παντού τις παγίδες της κατανάλωσης καθώς και τα booby traps που στήνετε οι ίδιοι εσκεμμένα ή αθέλητα στον εαυτό σας: Συνειδητοποιήστε ότι η κατανάλωση είναι η εύκολη λύση, η οδός της ελαχίστης προσπάθειας και κυριολεκτικά ο αντίχριστος. Η κατανάλωση είναι ο Πειρασμός. Η παραγωγη απαιτεί να ματώσουν τα δάχτυλα στην κιθάρα και να λιώσουν επάνω στα πλήκτρα. Θέλει τόννους καφέ και ιδρώτα. Θέλει πάκα χαρτί και μεγάλο κάλαθο αχρήστων. Γράψε, σβήσε, καθαρογράψε, πέταξτο και πάλι από την αρχή. 4. Το σύνηθες μεγάλο σφάλμα των δημιουργών που δεν είχαν σοφούς δασκάλους είναι ότι ξεκινάνε να γράψουν κάτι με μισογεμάτες ή άδειες μπαταρίες. Δεν γίνεται. Θέλει γεμάτες μπαταρίες και ένα ξεκούραστο μυαλό που πεταρίζει σαν πεταλούδα. Αντίθετα, το ξεκίνημα με μισοάδειες μπαταρίες θα οδηγήσει αναπόδραστα σε έναν φαύλο κύκλο απογοήτευσης self-loathing, frustration, desperation, forced restarts, headbanging on the wall. "Είμαι ανίκανος", "δεν έχω τίποτα μέσα μου", "στέρεψα". Όλα αυτά είναι οι παρενέργειες του τοξικου γαλακτικού οξέος της κούρασης στην φαιά ουσία. Το πρόβλημα είναι οι άδειες μπαταρίες, όχι εσείς. Δεν ξέρω αν βοήθησα κανέναν σας να γράψει ή να βρεί έμπνευση με τα παραπάνω. Είμαι βέβαιος όμως ότι στη ζωή μου έχω εντοπίσει μερικά κλειδιά για το γιατί μερικές φορές, μερικούς μήνες ή μερικά χρόνια δεν έχω έμπνευση.

XAXAXAXAXAXAXA!!!! έμαθα και μια καινούργια λέξη σήμερα, πίσω Μπαμπινιώτη, σε φάγαμε!

Γενναίες αποφάσεις που θυμίζουν τις πρόσφατες δικές μου. Δεν θα το μετανοιώσεις. Προχώρα στην παραγωγή, και ας μην βγεί το χρώμα όπως το ονειρεύεσαι (και μάλλον δεν θα βγεί, γιατί α) δεν είσαι επαγγελματίας και β) ο επαγγελματίας δεν μπορεί να σου βάλει ένα καλώδιο στον εγκέφαλο για να καταλάβει τι ονειρεύτηκες). Συνεπώς παράτα τις χρονοτριβές και γρατζούνα, it's an order!

Ευχαριστώ που μετά από ένα πλήρη κύκλο απόψεων επιστρέφουμε στην αρχική μου γνώμη. Το budget καθορίζει τα πάντα. Και κακία των αψύχων είναι τέτοια που την στιγμή που ο OP θα είναι αποφασισμένος να ψωνίσει. θα συμβεί κάτι απρόοπτο, π.χ. φούιτ στο λάστιχο, οπότε πάει το κομπόδεμα.

Μιας και δέχεστε την εποικοδομητική μου κριτική, αν έχετε χρόνο ξανακάντε mastering τα φωνητικά. Η πολλή επεξεργασία τους συνήθως καταστρέφει την σαφήνεια: δεν καταλαβαίνω τι λέτε και πραγματικά χρειάζομαι lyrics. Αυτά σας τα λέω ως ακροατής μουσικής από το 1971 περίπου (US Air Force Radio (Athens), BBC short waves etc) και έχοντας κάνει διάφορα remastering από stereo πηγές.

Μέχρι στιγμής άριστα από μένα ως κατασκευαστής 2 μπάσων. Μου κίνησε την περιέργεια η ρυθμιση στην γέφυρα (1η φωτό), έχει γίνει με το αυτί ή με συχνόμετρο?

Σαν ex-μπασίστας (όπως λέμε ex-parrot), επιβεβαιώνω ότι και εμείς ξέρουμε τι θέλουμε. Παράγγειλα στο μαγαζί Rotosound RS77LD, ήρθαν από Αθήνα και της πηρα με click away. Δεν φλυάρισα καθόλου (σε αντίθεση με τα ντράβαλα που κάνω εδώ μέσα, τα φαινόμενα απατούν).

Συμφωνώ και επαυξάνω. Για μένα η Behringer είναι μια στοιχειώδης αξιοπρεπής κινεζιά που έγινε γνωστή χάρη στο καλό marketing (κάτι σαν την Bose ή τα Turbo-X) . Η Μ-Audio είναι πολύ πιο προσεγμένη (ιδίως στις κάρτες ήχου, έχω μια 24/96 και μια Revo 5.1) και απλά κάποτε είχε την έμπνευση να βγάλει και ηχεία (στα οποία δεν νομίζω ότι κάνει σοβαρό R&D). Καμία από τις δύο δεν θεωρώ ότι βγάζει "professional gear". H Presonus όμως σαφώς είναι super επαγγελματική εταιρία. Στην θέση του OP θα έκανα αιματηρές οικονομίες για να πάρω ένα Yamaha (που δικαίως θα το δείτε μέσα σε όλα τα βίντεο από Home Studios, ακόμα και στο The Voice UK & US επί πανδημίας.)

Το σημερινό άλμπουμ είναι αφιερωμένο στον Χρήστο τον Presto, Music Lover, PhD, Admin στα ερευνητικα της ΕΕ (Space Research). Ο Χρήστος μου έμαθε γύρω στο '90 τον progressive David Sylvian τον οποίο προηγουμένως σνόμπαρα, όπως οι περισσότεροι, λόγω Japan και του Brian Ferry-like (and fairy-like) posing. Επίσης με εκβίασε να ακούσω Rush και συγκεκριμένα το Signals. God bless him. Δεν είχαμε την ευκαιρία και την τιμή να πάμε για ψάρεμα μαζί, αλλά κάναμε κάποτε ένα ιστορικό τσιμπούσι με ψάρια φρέσκα (όχι τσιπούρες, αλλά λαμπόρδες, είδος κυνηγού του Ιονίου πελάγους) και σαβόρο στην Ευαγγελίστρια. Να φανταστείτε, από τις μυρουδιές ήρθε η Συνοριοφυλακή και ήθελε και αυτή μεζέ! (δεν δώσαμε... no pussyfooting!) David Sylvian – vocals, guitar, keyboards, tapes ♫ Robert Fripp – guitar, Frippertronics ♫ Trey Gunn – Chapman Stick, Vocals ♫ Michael Brook – Infinite Guitar ♫ Pat Mastelotto – drums https://en.wikipedia.org/wiki/Damage:_Live

Εύγε, 10 με τόνο! Γιατί δεν στέλναμε κάτι τέτοιο στη Eurovision???? Πληροί όλα τα κριτήρια και έχει και Μεσογειακές νότες (pun intended).

Σας κάνω, γιατί συμμετέχω, και συμμετέχω, άρα υπάρχω (! αυτό το είπε άλλος) Επίσης, γιατί τόσος σωβινισμός; Οι γυναίκες δεν έχουν θέση στην παρέα μας; Οι 30άρισσες και κάτω έχουν όλη τη γλύκα. Προς Admins: Υπάρχει καμία εικόνα για την αναλογία ανδρών/γυναικών στο noiz?

Εγώ φυσικά, και το γέννησα μόλις τώρα. Είμαι 62 ετών και παράγω σοφία! Γιατί γελάς John? It's a Google Bomb, check it out!

Think thrice play once thrice = what the others play, what you want to play, what you need to play

Εξαιρετικής ποιότητας δουλειά, matplotlib? Ενθάρρυνση = λίγα λόγια και καλά. Το υπερβολικό ΟΟΤ και το χιούμορ φαντάζομαι είναι παροδικό φαινόμενο λόγω covid και μέτρων - τα νεύρα όλων έχουν γίνει τσατάλια...

Thanks dim & everybody, let's call it a day.

Το θέμα απαντήθηκε (δεν) οπότε ας κλείσει το thread (και να διαγραφεί εντελώς ακόμα καλύτερα, να αλαφρύνει το noiz) Αφιερώνω στην πλειοψηφία το επόμενο ιστορικό άσμα:

Αυτό ακριβώς είναι το ξί φαλτσόρε... ΥΓ μην ξεχνάτε έχω λιγότερο από 1 βδομάδα εδώ μέσα, τα inside jokes δεν τα πιάνω κσι τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω, ας με συγχωρέσει.

Όπως έλεγε ο σχωρεμένος Άγγελος Σκορδίλης, "η μετατροπία από ρέ ματζόρε σε ξί φαλτσόρε απαιτεί πέρασμα από την τονική."

και το συνημίτονο φί πόσο βγαίνει?

Άρα είναι ένα και ένα = 2%, διπλό σαξόφωνο?