mitsar

Δύο δεδομένα από φυσιολογία και μια ταινία για να καταλάβεις: 1. Η αίσθηση της όσφρησης ήταν και παραμελημένη χρονικά και ιδιαίτερα δύσκολη προς επιστημονική μελέτη. Μόνο πρόσφατα μελετήθηκε, σε σημείο που δόθηκε και βραβείο Nobel ακριβώς για το 'ξεκλείδωμα' μερικών μυστικών. 2. Το οσφρητικό νεύρο είναι το πλησιέστερο προς τον εγκέφαλο. Γι' αυτό τα αρώματα φέρνουν φέρνουν τις πιο ζωντανές αναμνήσεις, από τα κεφτεδάκια τις μαμάς μέχρι τις γυναίκες της ζωής μας. 3. Και φυσικά το βιβλίο που ανάφερες έγινε η εκπληκτική ταινία Perfume: The Story of a Murderer (2006) (https://www.imdb.com/title/tt0396171/) . Από αυτήν ερωτεύτηκα την Rachel Hurd-Wood. Το "φτωχό" σου μυαλό και διάβασε το βιβλίο και κατάλαβε ότι το θέμα έχει και βαρύτητα και ιδιαίτερη σημασία. Αυτό για μένα σημαίνει ότι δεν είναι και τόσο "φτωχό". Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα να σε είχα φοιτητή στο εργαστήριο, είμαι σίγουρος ότι θα μου έκανες πολύ καλές και εύστοχες ερωτήσεις :-)

Νομίζω ότι δεν έγινα σαφής :-( Μιλάω για πράγματα που ΔΕΝ είναι boot, δεν είναι unofficial releases, δεν πωλούνται και δεν έχουν εξώφυλλα κλπ. Μιλάμε για trade materials. Νομίζω ότι δεν έγινα σαφής :-( Μιλάω για πράγματα που ΔΕΝ είναι boot, δεν είναι unofficial releases, δεν πωλούνται και δεν έχουν εξώφυλλα κλπ. Μιλάμε για trade materials.

Επειδή έβαλα τώρα να ακούσω καπάκι 7 live ηχογραφήσεις του Jean-Luc Ponty της περιόδου 1977-78 (καθόσον ο Ponty ανήκει στο δωδεκάθεο της μυθολογίας μου) που τις έχω κατεβασμένες νόμιμα από το SugarMegs.org (.wma !), είχα την φαεινή ιδέα να σας ρωτήσω: Από ποιο συγκρότημα έχετε στον δίσκο σας κατεβασμένες (τα YT, Soundcloud, official boots etc δεν μετράνε) τις περισσότερες live ηχογραφήσεις;

Χαίρομαι που ξεκαθαρίζει (κάπως) η εικόνα. Το ότι δεν φαίνονται από όλα τα PC τα ίδια πράγματα δεν σημαίνει και ότι δεν επικοινωνούν δικτυακά και δεν τσεκάρουν μέχρι τι χρώμα σώβρακο φοράς. Αν κάτι δεν αρέσει είτε στην ΝΙ είτε στο bouzouki θα σε εμποδίσουν να το χρησιμοποιήσεις όπως νομίζεις ότι είναι νόμιμο. Καλό κουράγιο για τη συνέχεια...

Το πιο φιλοσοφημένο άλμπουμ του Virgil Donati. 12-page booklet available upon request. “What constitutes a good life? To some extent it must be a self-sufficient life to be free from the vagaries of luck or the divine. But what of our emotions, feeling and perception, of friends and lovers; those unstable and unchangeable structures that bind to us the risk of loss and danger? And what of the poetic life and its conjuring ways, or our moral order whose values would seem to subsume all others? These questions together constitute the more general question, of who do we think we are and how should we live?” https://www.discogs.com/Virgil-Donati-In-This-Life/release/7728576

Σας ζηλεύω, έχω να το μυρίσω πάρα πολλά χρόνια. Μου θυμίσατε την βασική έμπνευσή μου, το Leprechaun του Chick Corea (σας στέλνω και μια ιδέα πώς την φαντάζομαι).

Απολαυστική και άκρως διδακτική συζήτηση μεταξύ ανθρώπων που έφτιαξαν κάτι με τα χέρια τους και το μυαλό τους και την καρδιά τους. Δεν μπορώ να μην το αντιδιαστείλω με άλλα ευαγή ιδρύματα 300 ατόμων, όπου συζητάνε επί μέρες και χρόνια άνθρωποι που δεν έφτιαξαν ποτέ τίποτα με τα χέρια τους, που δεν έχουν κουκούτσι μυαλό και έχουν μια πέτρα για καρδιά. Παιδιά, κάντε το καλό και ρίξτε το στον γιαλό. Αλλά κάντε το, και ας είναι τα λόγια λιγότερα από τα έργα.

Είναι περίεργο που εμφανίστηκε αυτό το topic σήμερα, καθόσον το πρωΐ έβαλα το εικονιζόμενο μετά από χρόοοοονια καθόσον πήγα να γνωρίσω μια καθηγήτρια στην Πολυτεχνική. Ήταν δώρο από την συνερευνήτρια Φανή Σ. από duty free στην επιστροφή από ταξίδι συνεδρίου (πιθανόν Rome 1997). Ίσως το μοναδικό άρωμα που μου έχουν ποτέ κάνει δώρο. Είναι τόσο παλιό που το "be" είναι γραμμένο στη μέση του ck και όχι από κάτω. Φορώντας το νιώθει κανείς κάπως έτσι: I am just a tree just letting my being or not being be

Μόλις το είδα και το παραθέτω για να επιχειρηματολογήσω περί φέτας https://www.protothema.gr/culture/article/1105844/pneumatika-dikaiomata-xana-sto-proskinio-to-aitima-gia-pliri-diafaneia-sto-horo/

Αχ αυτοί οι Artists... ποτέ μου δεν τους κατάλαβα (εκτός από αυτούς του Asterix) :-)

Σου απάντησα ήδη: δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη. Από τη σκοπιά του ορίτζιναλ συνθέτη ή του αντιγραφέα: την δόξα ουδείς εμίσησε, ούτε και το χρήμα. Στη θέση σου θα ένιωθα very flattered.

Ρωτάς τη γνώμη μας. Τί όμως υποκρύπτεται πίσω από την ερώτηση, δηλαδή τι θέλεις να πεις/κάνεις/πούμε/κάνουμε; Σενάριο 1: Θεωρείς ότι σε αντέγραψαν. Κάνε strike αν ήσουν ο πρώτος που πόσταρε (εφόσον οι στίχοι είναι όντως public domain, κάτι που αμφιβάλλω ότι θα ευσταθήσει, εκτός αν το ΥΤ ποστ μιλάει για "εκπαιδευτικούς σκοπούς"). Σενάριο 2: Ρωτάς ποιο είναι καλύτερο κομμάτι. YMMV Σενάριο 3: Ρωτάς αν μας άρεσε το δικό σου. See #2 above Σενάριο 4: Profit ???

Και έχεις δίκηο που έχεις μπερδευτεί. Μόνο η Native μπορεί να σου εξηγήσει πώς δουλεύει το protection scheme της. Tί λένε τα FAQ και τα forums της Native? Επίσης διευκρίνησε the contents of the box και τι διαθέτεις αγορασμένο: ένα serial για δύο PC, δύο serial για 2 PC, μια floating network license? For future reference, όποιος σπίτι του διαθέτει πάνω από έναν Η/Υ και σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το ίδιο soft σε όλα, είναι καλό να προσθέσει μετά το ήδη υπάρχον ADSL router και ένα δεύτερο router (σκέτο και όχι ADSL φυσικά), στο οποίο θα κάθονται όλα τα μηχανήματα του σπιτιού. Ο λόγος είναι ότι όλα τα soft στο μέλλον θα κάνουν διαδικτυακούς ελέγχους από ποιο IP λειτουργούν, και το δεύτερο router θα εξασφαλίζει σε αρκετά μεγάλο βαθμό (μέχρι να το πάρει χαμπάρι η εταιρία) ότι θα μοιάζουν όλα να προέρχονται από το ίδιο external IP address.

Παρακαλώ μεγαλώστε τα γράμματα, είμαι 62 ετών και δεν βλέπω τι γράφετε.

Από νομική πλευρά, αν διαβάσετε την διεθνή (και όχι την εγχώρια φέτα) νομοθεσία περί ΠΙ, θα δείτε ότι ο δημιουργός είναι υποχρεωμένος να προασπίζεται ΕΝΕΡΓΑ την πνευμστική του ιδιοκτησία, αλλιώς θεωρείται ότι συναινεί. Strike to the death of them all. Από μουσικής πλευράς, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη.

Φυσικά και δεν έπαιξε στο Welcome, και δεν είπα ποτέ ότι το έπαιξε στο Welcome. Είπα ότι έπαιξε κομμάτια από το Welcome στο live που πόσταρα. Ούτε είπα ότι είναι καλύτερος από τον Maitreya Michael Shrieve. Πρέπει κάποτε να σοβαρευτείς και να σταματήσεις τις ψευδείς καταγγελίες, λες και είμαι ο Υπουργός Μουσικής και συ ο Διαβολάκος που έβαλε την ουρά του πάλι.

Καμία σχέση "Dance Sister Dance" is a song by Latin rock band Santana from their 1976 album Amigos Τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στο main topic, συνεπώς: να πάτε ΤΩΡΑ στο https://www.mixingnik.com και στην ενότητα contact στο κάτω μέρος της σελίδας θα βρείτε την φόρμα "just FAQ it!"

Στο ίδιο. Τον προτιμώ στο Welcome (θεμελιακός δίσκος για μένα) Carlos Santana (guitar & vocals) ♫ Jose “Chepito” Areas (percussions) ♫ David Brown (bass) ♫ “Ndugu” Leon Chancler (drums) ♫ Tom Coster (keyboards) ♫ Leon Patillo (piano & vocals) ♫ Armando Peraza (congas)

Παρακαλώ να διαγραφεί άμεσα το πολιτικό αυτό σχόλιο, διότι είναι και ανορθόγραφο (το ορθόν είναι Ουαγκαντουγκού). Στο noiz ασχολούμαστε με μουσική και όχι πολιτική.

Για σήμερα ένα εμβληματικό για μένα κομμάτι, που περιέχει ίσως τον ορισμό και την πεμπτουσία του fusion guitar solo, από τον Mike Stern. Ένα σόλο που πίνει αρμονικό γάλα από το μπιμπερό, μεγαλώνει, μεγαλουργεί, και αρνείται πεισματικά να πεθάνει στο τέλος. Και Θεέ μου αυτό το ηχόχρωμα, κάθε φορά που το ακούω, σφήνα ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια! Υπάρχει πολύς κόσμος out there που νομίζει ότι ο Miles Davis εφηύρε την cool jazz και κάνει για πενηντάρες έως ενενηντάρες κυρίες με γούνες και Σανό #5 που ψάχνουνε ζιγκολό στο Κάρνεγκι Χωλ και το Μέγαρο Μουσικής. Απατώνται οικτρά. Η ηλεκτρική περίοδος του Miles για μένα έχει περισσότερη σημασία από την cool. Οι ορθόδοξοι και οι θεωρητικοί να έρθουν να με δείρουν ελεύθερα, αλλά πρώτα θα τους βάλω να δούν το live DVD με τον Foley να κάνει τα ίδια και χειρότερα σόλα με ένα μπάσο! Μην εξαπατηθείτε από τα 2 1/2 αστέρια στο AllMusic. Είναι σαν το imdb: μερικοί το λατρεύουν, μερικοί το μισούν (κυρίως δεν αρέσει στις 90άρες που τις κυνηγούν από πίσω τα μερμήγκια). Miles Davis (trumpet) ♫ Randy Hall (vocals, celeste, Moog synthesizer, guitar) ♫ Bill Evans (soprano & tenor saxophones) ♫ Robert Irving III (piano, keyboards) ♫ Mike Stern, Barry Finnerty (guitar) ♫ Marcus Miller, Felton Crews (electric bass) ♫ Al Foster, Vincent Wilburn (drums) ♫ Sammy Figueroa (percussion) https://www.discogs.com/Miles-Davis-The-Man-With-The-Horn/release/58332 https://en.wikipedia.org/wiki/The_Man_with_the_Horn

Hats off to Γουμπερίτσης! Μέγας Διδάσκαλος του Γένους! Θυμάμαι μια βραδυά (1991?) που είχα πάει καλεσμένος στο σπίτι του Γιώργου Κωνσταντινίδη (αλαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει) για να διερευνήσω την προοπτική μιας ζωντανής συνέντευξης στο Ράδιο Ακρόπολις. Ήσαν και οι τρείς εκεί (οι A Priori ντέ) και συζητούσαμε για μουσική, για ζωή, για ραδιόφωνο, για τα πάντα. Από εκείνη την βραδυά θυμάμαι δύο πράγματα: Την μοναδική στο σπίτι του κόπια του δίσκου τους (https://www.discogs.com/A-Priori-A-Priori/release/2600246) που μου τον δάνεισε για να τον παίξω στο ραδιόφωνο (δανεικός και αγύριστος, συγνώμη Γιώργο, στείλε μου το παιδί σου να τον παραλάβει, τον έχω άθικτο και σε τζελατίνα), και την λέξη "γκασμάς" ή "αξίνα". "Γκασμάς" ή "Αξίνα" ήταν εκείνη την εποχή (και είναι ίσως ακόμα) στην αργκό των μουσικών η φάση όπου τζαζ μουσικοί αναγκάζονται να παίζουν κάθε βράδι για το μεροκάματο και για το γάλα του μωρού σε χοροπηδάδηκα, ξενυχτάδικα και οποιαδήποτε άλλα Πολιτιστικά Κέντρα τους δεχτούν. Οι νέοι το λένε "γαλέρα". Μια γενιά ολόκληρη τζαζ (και ροκ και μέταλ) μουσικών επιβίωσε (δεν 'έζησε') υπό τους ήχους των ανακυκλωσίμων και ανακυκλωμένων πιάτων στην πίστα και την μυρουδιά των πλαστικών γαρύφαλλων και το φτηνό πατσουλί της πρώτης σειράς. Ο σούπερ ντούπερ ζουπερσταρ μπουζουξής και η ντιζέζ αοιδός κοιτούσαν λοξά την τζαζομπασκλασαρία κάθε φορά που ακουγόταν καμιά παραπανίσια νότα που δεν ήταν στην πάρτα του Beethoven... Ναί, τα έχω δει ιδίοις όμμασι, έκοψα εισιτήριο εις την Λυρικήν Σκηνήν και πήγα και τους άκουσα. Και ναί, τα είπα τότε όλα αυτά στο ραδιόφωνο verbatim, και ναί, έπαιξα τουλάχιστον την "Ηδονή του Πλάφ", και με στοιχειώνει ακόμα το δάκρυ στα μάτια του Γουμπερίτση όταν μου περιέγραφε τις δυσκολίες τους στο καθημερινό νυχτερινό μετερίζι της επιβίωσης. Εϊμαι βέβαιος ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται (προ πανδημίας φυσικά, και φυσικά, και μετά την πανδημία). The show must go on...

Φτου να μη την ματιάσω, έχει ακριβώς το φυσικό χρώμα ξύλου που μου αρέσει. Με λίγη φαντασία την βλέπω κοκκινομάλλα :-)

Οι παλιοί το λέγανε "τριπάκι", aka αυτοτρικλοποδιά, shooting ourselves in the foot, imposter syndrome etc. Η δασκάλα μας στο Δημοτικό το έλεγε "δικαιολογίες" ... - Μα κυρία νόμιζα... "Αλλού τα νομίσματα!!". O FZ έλεγε Shut up 'n Play yer Guitar! Το βλέπω εδώ και μέρες με τον εαυτό μου: να πάρω καινούριες χορδές, να επικευάσω τα κλειδιά, να καθαρίσω τη γέφυρα, να γυαλίσω τα ηλεκτρονικά. Είναι ακριβώς σαν μια γκόμενα που έχω να την δώ 10 χρόνια και λιώνει και αυτή για μένα... Στην ασυνείδητη μορφή είναι δικαιολογίες και ανασφάλειες, στην συνειδητή μορφή οι ψυχαναλυτές το λένε "delayed gratification".

φυσικά αυτό, με πλημμυρίσανε όμως οι αναμνήσεις και πλημμυρίσανε και τα μάτια μου και θόλωσα ψυχή τε και σώματι και πνεύματι... Joe Tex... δεν τα λένε αυτά τα ονόματα πρωί-πρωί. Τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στο main topic, συνεπώς: να πάτε ΤΩΡΑ στο https://www.mixingnik.com και στην ενότητα contact στο κάτω μέρος της σελίδας θα βρείτε την φόρμα "just FAQ it!"

Είσαι ο ασπρόμαυρος αηβασίλης με τα δώρα! Για τους νεότερους, εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί η έγχρωμη φωτογραφία :-)