Alex Raptakis

Εγώ το καταλαβαίνω απόλυτα. Είμαι νέος στην Αθήνα και με το ζόρι έχω 2-3 άτομα να βγω να πω μια κουβέντα. Έχω σκεφτεί άπειρες φορές να βρω άτομα για μπάντα, σοβαρή και πολύ συγκεκριμένου τύπου. Πέρα του ότι δεν γνωρίζω αρκετό κόσμο εδώ, ακόμα και εκεί που ήμουν - έχοντας μόνο φίλους μουσικούς - κανείς δε γουστάρει αυτό που θα ήθελα εγώ να ασχοληθώ.

Είναι το πρώτο που σκέφτηκα και εγώ, αλλά δυστυχώς ούτε εγώ είμαι από Αθήνα οπότε δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Φαντάζομαι θα έχεις βάλει και αγγελία στο smart.noiz.gr. Επίσης δες και τις υπόλοιπες αγγελίες, ποτέ δε ξέρεις - μπορεί κάποιος να ψάχνει για εσένα. Από την άλλη, για να βρεις "το τέλειο", λίγο δύσκολο, και σίγουρα θα πρέπει να κάνεις πολλές demo-πρόβες για να καταλάβεις αν είναι πραγματικά αυτό που θες.

Αυτό που είπα, είναι ότι ο καταναλωτής έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει χωρίς την επιρροή από την προσφορά, πραγματικά τίποτα άλλο. Μπορεί να πάρει όποια απόφαση θέλει, ανεξάρτητα αν πρέπει να περιμένει 2 μήνες παραπάνω για να αγοράσει αυτό που πραγματικά θέλει. Δε μιλάω για τις επιλογές του και το πώς τις διαχειρίζεται, αλλά για τη δυνατότητα του να τις διαχειριστεί, χωρίς να επιρρεαστεί από την προσφορά, γιατί πολύ απλά, μια επιχείρηση δεν μπορεί να σε αναγκάσει να αγοράσεις το οτιδήποτε.

Αν μιλάμε για αγαθά μεγάλου κόστους ή αυτά που απευθύνονται κατά πλειοψηφία σε αυτούς που έχουν δυνητικά άπειρη αγοραστική δύναμη, τότε στις μοντέρνες κοινωνίες, η τιμή σταματά να παίζει σημασία και ο καταναλωτής δε μπαίνει καν στη διαδικασία να αποφασίσει αν κάτι αξίζει ή όχι. Εφόσον όμως μιλάμε πχ για μια κιθάρα, που ο μέσος καταναλωτής θα αφιερώσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του μηνιαίου εισοδήματός του για μια τέτοια αγορά, τότε -κατά τη δική μου γνώμη- όλες οι μεταβλητές (και ιδιαίτερα οι κοινωνικές) να μπαίνουν στην άκρη, και να λαμβάνεται υπ όψιν μονάχα η καθαρή θέση (οικονομική και κοινωνική) του καταναλωτή, ανεξάρτητα το τι του ορίζει η προσφορά.

Τα καταλαβαίνω και είναι σωστά όλα αυτά, απλά εγώ μίλησα μόνο για τη σχέση μεταξύ προσφοράς/ζήτησης σε αγαθά πολυτελείας, όσο αναφορά τις αποφάσεις - σε ένα ιδανικό περιβάλλον που δεν υπάρχει κοινωνική επιρροή (καθώς προσωπικά πιστεύω ότι είναι μεγάλο μειονέκτημα, αλλά δε κρύβομαι λέγοντας ότι δεν υπάρχει). Σε πραγματικό επίπεδο, ισχύουν τόσα πολλά που είναι κυριολεκτικά αδύνατο να βγάλεις θεωρία 1:1.

Αν αυτό πάει για μένα, δε χρειάζεται, έχω πτυχίο Οικονομικών Επιστημών. Επίσης, αυτά τα γραφήματα, μιλάνε για τιμές (πιο συγκεκριμένα, για τη σχέση τιμής/ποσότητας ανάμεσα σε προσφορά και ζήτηση), όχι για επιλογές και αποφάσεις. Η σχέση που παρουσιάζουν είναι ιδιαίτερα περιορισμένη και είναι φτιαγμένη για να διδάσκει απλή θεωρία στο λύκειο. Η συμπεριφορά του καταναλωτή είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη θεωρία και εμπεριέχει επιπλέον κλάδους, όπως πχ τη θεωρία παιγνίων. Μάλλον δεν είμαι σε θέση να μεταφέρω τις γνώσεις μου μέσα από απλά forum threads.

Η δημιουργία τεχνητών αναγκών δεν είναι οικονομικό μοντέλο, αλλά κοινωνικό, που βασίζεται στην κοινωνική επιρροή, το οποίο σε βάθος χρόνου θεωρείται σφάλμα. Δεν υπάρχει οικονομικό σύστημα που η προσφορά να καθορίζει την ζήτηση, γιατί παραβιάζεται ο νόμος της ελεύθερης βούλησης. Φυσικά, στον μοντέρνο κόσμο, ο μέσος καταναλωτής επιρρεάζεται καθημερινά, αλλά δε σημαίνει ότι ο παραγωγός του επιβάλλει την αγορά του προϊόντος (αυτό σημαίνει το "καθορίζει"). Η διαφορά είναι ότι ο καταναλωτής, μπορεί να επιβάλλει τη μείωση τιμής, έχει την πρακτική δυνατότητα, ενώ ο παραγωγός δεν έχει αυτή την επιλογή. Η διαφορά έρχεται στο ότι, εφόσον δεν μιλάμε για αγαθά πρώτης ανάγκης, ο καταναλωτής δεν εξαρτάται ποτέ από τον παραγωγό, ενώ ο παραγωγός εξαρτάται στο 100% από τον καταναλωτή, γιατί είναι η κύρια πηγή εισοδήματός του, και χωρίς αυτόν δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Οι συνθήκες ελαστικότητας και ανελαστικότητας έχουν να κάνουν με την επιρροή στις τιμές των προϊόντων, όχι στη συμπεριφορά του καταναλωτή. Επίσης είναι αυτά που καθορίζουν οικονομικά τις κατηγορίες πρώτης ανάγκης, προϊόν πολυτελείας, κτλ. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε κυρίως προϊόντα πολυτελείας. Η διαφορά είναι ότι η τελική απόφαση δεν ορίζεται από την τιμή, αλλά την απόφαση του καταναλωτή, η οποία ναι μεν επιρρεάζεται από την τιμή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν την επιβάλλει. ;edit; Προφανώς η απάντησή μου δεν πατάει στο 100% του thread, αλλά μου αρέσει να μελετώ τέτοιες καταστάσεις.

Aν κάτι κάνει 10€ και κόψεις τα 5, και αν κάτι κάνει 10.000€ και πάλι κόψεις τα 5, και στις 2 περιπτώσεις συνεχίζουν να είναι 5€ και να έχουν ακριβώς την ίδια ονομαστική και πραγματική αξία. Προφανώς αλλάζει η αγοραστική δύναμη και κατάσταση, αλλά το ποσό παραμαίνει το ίδιο. Τα 5 στα 10 είναι 50%, γι αυτό μας φαίνεται τεράστια διαφορά προφανώς. Γενικά, ο πωλητής ανακοινώνει την τιμή σύμφωνα με τους δικούς του πάντα κανόνες, όποιοι και αν είναι αυτοί. Ο αγοραστής μελετά τη συνολική αξία και τη συγκρίνει με την αγοραστική του δύναμη. Αν δεν έρθει σε σύγκρουση με την απόφαση τιμής του πωλητή, τότε εκτελείται η συναλλαγή. Να θυμάστε, η ζήτηση καθορίζει την προσφορά, και όχι το αντίθετο - με την εξαίρεση στα προϊόντα πρώτης ανάγκης, που στις μοντέρνες δημοκρατικές κοινωνίες, οι τιμές καθορίζονται ή έστω περιορίζονται από το κράτος για λόγους κοινωνικής ευημερίας. Ο καθ'ένας μπορεί να "προσφαίρει" ότι θέλει, σε όποια τιμή θέλει. Αν ο πελάτης (ζήτηση) αρνηθεί να αγοράσει/καταναλώσει, τότε ο παραγωγός (προσφορά) θα αναγκαστεί να μειώσει την τιμή του. Αν η τιμή του δεν υφίσταται μείωση λόγω κόστους, τότε το προϊόν/υπηρεσία δεν είναι βιώσιμα.

Είδα τον Santana να παίζει με Single-cut και λέω, μάλλον αυτή θα λέει αλλά μάλλον έλεγες για τη δίπλα

Φαίνεται να υπάρχουν επίσημοι αντάπτορες από την Apple, αλλά φαίνεται να έχουν και την αντίστοιχη τιμή, και μάλλον χρειάζεσαι και τους δύο. Αυτό το βίντεο ίσως σε κατατοπίσει: Δεν είμαι 100% σίγουρος αν είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι βέβαια...

Δεν έχουν εξαφανιστεί αυτά τώρα με iTunes, Spotify και τα σχετικά? To self-publishing κυριαρχεί και νομίζω είναι για καλό. Αν θες δες και το Bandcamp που ανεβάζεις ότι θες, στην τιμή που εσύ θες, είτε ανα album, είτε ανα κομμάτι. Μπορείς και να το προσαρμώσεις στα γούστα σου, να βάλεις τις πληροφορίες σου, και όλα τα σχετικά. Για παράδειγμα, μπορείς να δεις το δικό μου που ανέβασα ένα album τον Αύγουστο: alexraptakis.bandcamp.com. Θα δεις βέβαια και άλλα άπειρα παραδείγματα εκεί. Βέβαια, στο self-publishing παίζει ρόλο το δικό σου "κοινό", καθώς δύσκολα θα σε ανακαλύψουν νέοι ακροατές. Γίνεται που και που, αλλά δε μπορείς να βασιστείς σε αυτό.

Αχ παιδιά με συγκινήσατε ρε...

Αλήθεια? Ευχαριστώ! Νομίζω η παραγωγή (και ιδιαίτερα το mixing) είναι το χειρότερο σημείο μου, αλλά προσπαθώ και το δουλεύω... Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα τέτοιο αφιέρωμα αλλά δε μπορώ ότι έχω αρκετή γνώση προς το παρόν. Το δουλεύω! Δυο τρεις δουλίτσες έχω κάνει αλλά δε με λέω επαγγελματία, τουλάχιστον όχι ακόμα. Το κυνηγώ όμως και το θέλω πολύ!

Ελευθερία του λόγου δε σημαίνει ανοσία και ασυλία στα πάντα. Υπάρχουν κανόνες, και κυρώσεις όταν δεν τηρούνται. Χωρίς κανόνες, πάμε σε αναρχικά μοντέλα, που μιλάμε για εντελώς άλλα άκρα, που εκεί έρχεται το πραγματικό συμφέρον, βάσει κυρίως των ενστίκτων και των πρώτων αναγκών. Ο άνθρωπος όρισε κανόνες για να δημιουργήσει κοινωνική και οικονομική ισορροπία. Ειδάλλως, θα είχαμε ακόμα δουλοπάροικους και φεουδαρχία, αν όχι κάτι πολύ χειρότερο. Όχι, δεν έχουμε φτάσει ακόμα στην απόλυτη ισορροπία, αλλά ο κόσμος και η κοινωνία βρίσκεται στα καλύτερά της. Φυσικά, κάθε "τώρα" είναι πιο σημαντικό από οποιοδήποτε χτες για το άτομο που το βιώνει. Ας κάνουμε όμως ένα βήμα πίσω, και ας δούμε τα πράγματα με δεδομένα, όχι απόψεις. Τώρα για τα social media, και γενικά το internet, είναι εργαλεία που ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων χρησιμοποιούν με κακό τρόπο, κυρίως λόγω άγνοιας, αλλά άλλες φορές για τους δικούς τους λόγους. Περίπου σαν ένα μαχαίρι που χρησιμοποιείται για φόνο αντί για κοπή λαχανικών. Πχ: Ένα φόρουμ μουσικής (όχι συγκεκριμένα το ΝΟΙΖ), επιλέγει για κάθε λόγο να έχει θέματα ΜΟΝΟ μουσικής και είναι ξεκάθαρα γραμμένο στους κανόνες. Αν κάποιος χρήστης χρησιμοποιήσει την γενική ικανότητα της ελευθερίας του λόγου (που ΜΠΟΡΕΙ να το κάνει, έχει πρόσβαση, εργαλεία, και την τεχνική ικανότητα) για γράψει κάτι που ΔΕΝ αφορα τη μουσική, τότε ο δημιουργός του φόρουμ έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει το σχόλιο του χρήστη. - Μπορεί να μην είναι μόνο για μουσική, μπορεί να είναι spam, fake news, αλαμπουρνέζικα, ή κάτι άλλο. Ναι, μπορώ να ξεκινήσω ένα thread, να γράψω ερηΑΣΟΞΚΔ !@)*Θ#Ε)ΑΣΔΞ)*!ΘΕΚΣΔΞ2ξΑΣδ, ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ. Αλλά αν φάει διαγραφή, δεν έχω το δικαίωμα να παραπονεθώ. Οκ, υπάρχουν οι γκρίζες περιπτώσεις που δε μπορείς να ξέρεις ακριβώς τους κανόνες, αλλά εκεί έρχεται να αποφασίσει ο δημιουργός, ο επενδυτής, ο χρηματοδότης, ο αυτός που ορίζει τους κανόνες γύρω από δικό του προϊόν/υπηρεσία. Και ναι, έχει το δικαίωμα να το κάνει. Εκεί υπάρχει βέβαια ο όρος "circlejerk" που τον έμαθα πρόσφατα, που ουσιαστικά είναι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος (κύκλου) που ακούς μόνο αυτά που θες να ακούσεις, κατακρίνοντας ό,τι άλλο έξω από αυτό. Ο φανατισμός και τα άκρα είναι άσχημα, ανούσια πράγματα, αλλά μπορούν να μας διδάξουν πολλά, βάσει έρευνας με θεωρείες των άκρων. - Μπορεί να είναι η ιδέα ότι η Αριστερά είναι η σωτηρία, και ότι η Δεξιά είναι το βασικό πρόβλημα το κόσμου, χωρίς να μελετήσεις τα καλά και τα κακά κάθε πλευράς, ή αρκετές φορές χωρίς να ξέρεις καν τι είναι η Δεξιά και η Αριστερά επ ακριβώς. - Μπορεί να πιστεύεις ότι η Telecaster είναι το καλύτερο όργανο που έχει φτιαχτεί ποτέ, ενώ έχεις πιάσει μόνο 2-3 άλλες κιθάρες και ακούς συνέχεια τα ίδια 10 συγκροτήματα από το 1970 γιατί η μουσική πλέον είναι χάλια. Υπάρχουν παντού παραδείγματα, για τα πάντα. Θρησκεία, πολιτική, σπορ, lifestyle, τέχνη, κοκ. Γιατί ο άνθρωπος, ακόμα και αν ήταν κατά 99% πανοποιότυπος με τον άλλο, θα εβρισκε τρόπο να διαφοροποιηθεί βάσει του υπόλοιπου 1%. Ένα σύχρονο παράδειγμα: Μαύροι-Λευκοί. Ένα ακραίο παράδειγμα θα ήταν μια κοινωνία με πανομοιότυπα πρόσωπα και σώματα, σαν κλώνοι, ίδιο ύψος, βάρος, χαρακτηριστικά, εκτός από ένα, πχ χρώμα ματιών, τότε θα υπήρχε ρατσισμός και δημιουργία ομάδας, πχ οι μπλεμάτιδες είναι καλύτεροι από τους μαυρομάτιδες. Υπάρχει ένας κανόνας στη ζωή, ένας κανόνας για την απόλυτη κοινωνική ισορροπία... ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ: Μη βλάψεις κανέναν. Και όμως αδυνατούμε να συγκρατίσουμε ακόμα και αυτό. Γιατί? Γιατί πάντα, ο άνθρωπος ζει για τη δική του προσωπική εξέλιξη, για την αύξηση της ποιότητας ζωής του. Είναι ο λόγος που υπάρχουμε ακόμη.

Στην πήραν δώρο και θες να μάθεις πόσο αξίζει? Την είδες σε αγγελία και δε θες να σε πιάσουν κορόιδο? Θες να την πουλήσεις και δε ξέρεις πόσο? Δεν είμαι και special ειδικός αλλά θα πω τι βλέπω εγώ: - Cort: Αρκετά budget κιθάρες, δεν έχω δει κάποια να κάνει πάνω από 700€ - 6χορδη: Δε παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά οι 7χορδες+ συνήθως κοστίζουν παραπάνω (στα ίδια μοντέλα) - Απλή Rosewood ταστιέρα: Όχι πάντα, αλλά αρκετές πολύ low budget έχουν τέτοιο ξύλο. Ωραίο το inlay, δε το χω ξαναδεί, αλλά θα μου άρεσε σε Ebony ξύλο. - Bolt-on λαιμός: Πάλι, όχι πάντα, αλλά οι bold-on είναι αρκετά πιο φθηνές από τις neck-through. - Απλό hardware της Cort, χωρίς locking-tuners. - Αρκετά παιχνιδιάρικο finish: Φαίνεται να κάνει target νέους πιτσιρικάδες. > Σημαντικό: Δε φαίνεται να έχει ζημιές, γρατζουνιές, σκασίματα, και είναι αρκετά καθαρή, σαν καινούργια. Επειδή δεν αναγνωρίζω τους μαγνήτες, χωρίς αυτούς θα έλεγα γύρω στα 300€ το πολύ, μια απλή starter κιθάρα. Μου φαίνεται λίγο περίεργο που δεν έχει dot inlays βέβαια, γιατί ίσως ένας μαθητής να μπερδεύεται στην αρχή. Μετά από ένα γρήγορο ψάξιμο, είδα κάτι τιμές από Τουρκία, που αντιστοιχούν στα 270€ πάνω κάτω.

Να πας πεις νέα, δυσκολίες, απορίες σχετικά με το progress σου

Σου έχω και μια εικόνα με μόνο τις ανοιχτές συγχορδίες - σίγουρα μελετάς πρώτα αυτές, και μετά αναλύεις το CAGED!

Δεν έχει σημασία αν είσαι 8, 28 ή 48. Η μόνη διαφορά είναι η διάθεση του χρόνου. Αλλά, σε πληροφορώ ότι μέσα σε 3-4 μήνες, με σωστή μελέτη (όχι απαραίτητα πολλή, αλλά σωστή) μπορείς να αποκτήσεις αρκετά καλό επίπεδο ελευθερίας. Επίσης θέλω να πω ότι το να παίζεις συγχορδίες και κλίμακες δε *χρειάζεται* να είναι τόσο βαρετό όσο ακούγεται. Παίζεις και ταυτόχρονα αυτοσχεδιάζεις, προσπαθείς να βγάλεις κομμάτια που ξέρεις, απλά πατώντας στα 7 τάστα της μιας θέσης που μαθαίνεις. Το σύστημα CAGED δεν είναι τίποτα άλλο απο 5 "σχήματα" συγχωρδιών. Ίσως θυμάσαι το Ντο Ρε Μι Φα Σολ Λα Σι Ντο. Στα αγγλικά το λένε A B C D E F G, αλλά ξεκινάνε απο Α = Λα. Η Ντο δηλαδή είναι η C. Ουσιαστικά μαθαίνεις αυτά τα 5 σχήματα και τα αντίστοιχα τους Μινόρε-Ματζόρε. Για να μη ψάχνεσαι με κλίμακες και αρπίζματα, σου στέλνω κάποια χρήσιμα PDF και βίντεο που έχω βρεί. Σου έχω βάλει μια εικόνα για τις απλές συγχορδίες με ανοιχτές χορδές. Θέσεις μινόρε: https://www.youtube.com/watch?v=8KDDUi4YFis Θέσεις ματζόρε: Κυριολεκτικά, ίδιες με τις μινόρε απλά ξεκινάς απο την 3η νότα (πχ αν είσαι στη Λα, ξεκινάς από τη Ντο χωρίς να μετακινήσεις τα δάχτυλα) Σύστημα CAGED και συγχωρδίες (λίγο πιο advanced βέβαια): https://www.youtube.com/watch?v=roVQGKPSasw Ελπίζω να βοήθησα έστω και λίγο. 5 Major Diatonic Scales.pdf 5 Natural Minor Scales.pdf Blues-Solo-Heatmap.pdf

Έκατσα και το σκέφτηκα λίγο, και η απάντησή μου είναι η εξής: Δε νομίζω ότι θα σε βοηθήσει ένα βιβλίο. Το βιβλίο θα σου μάθει κυρίως μουσική θεωρία, κάποιες ασκήσεις με δαχτυλισμούς, άντε και θέσεις για κλίμακες και πεντατονικές - και θα έχει αρκετό μπλα μπλα που ίσως σε κάνει να βαρεθείς, μιας και μιλάμε για κάτι το πολύ πρακτικό. Εγώ έπαιζα μπουζούκι στο (μουσικό) σχολείο 5 χρόνια, ήξερα από μουσική, αλλά ήμουν απλά καλός στο να βγάζω κομμάτια με το αυτί. Δεν έγινα ποτέ βιρτουόζος. 12 χρόνια μετά (φέτος) αποφάσισα να ξεκινήσω σοβαρή μελέτη στην ηλεκτρική κιθάρα, με σοβαρούς σκοπούς. Αγόρασα λοιπόν το πρώτο μου σοβαρό μουσικό όργανο, μια κιθάρα που γούσταρα πολύ (μετράει γιατί σε κάνει να θες να παίζεις κάθε μέρα). Είδα βέβαια ότι παρ'όλο που ένιωθα μια αυτοπεποίθηση από το μπουζούκι, το παίξιμό μου ήταν πολύ μέτριο, έως κακό (για τα δικά μου αυτιά). Ρώτησα αρκετούς φίλους μουσικούς που έχουν επενδύσει όλη τους τη ζωή στη μουσική, και κατέληξα στο ότι ο μόνος τρόπος για γρήγορη, σταθερή και σίγουρη εξέλιξη είναι κάποια πολύ συγκεκριμένα βήματα. Πριν πεις, πωω τι βαρετό που ακούγεται, σκέψου το εξής: Η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου είναι σαν μια ξένη γλώσσα. Πρώτα μαθαίνεις το αλφάβητο, μετά λέξεις, μετά γραμματική, και κάποια στιγμή αρχίζεις και μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι τι λέξεις πρέπει να πεις, σε πια σειρά, και με τι τόνο/ένταση. Έχουμε και λέμε: 1) Κλίμακες (διατονικές και πεντατονικές): Δαχτυλοθεσίες για όλες τις χροδές σε όλο το λαιμό. Πρώτα παίζεις σε μια οκτάβα (χωρίς να κουνάς το χέρι), μετά σε 2, και πολύ αργότερα και πιο προχωρημένα στις 3. Tip: Μάθε πρώτα μία φυσική Μινόρε. Όλες οι υπόλοιπες είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΔΙΕΣ. Οι Ματζόρε είναι ακριβώς ίδιες επίσης, απλά ξεκινάς από την 3η νότα. 2) Συγχωρδίες: Σύστυμα CAGED για την εφαρμογή τους σε όλο το λαιμό, και Power Chords. Bonus: Αρπίζματα: Κλίμακες παίζοντας μόνο την 1η, 3η και 5η νότα, μία μία, χωρίς να ακούγεται σαν συχγωρδία. Για πιο προχωρημένα μαθαίνεις 7η, 4η, αυξημένες και ελαττωμένες, αλλά πολύ αργότερα. Καθώς μαθαίνεις όλα αυτά, παράλληλα ξεκινάς να μαθαίνεις τα αγαπημένα σου τραγούδια, αλλά σίγουρα δε ξεκινάς από Slayer ή Dream Theater. Online θα βρεις σίγουρα Rock Classics λίστες, με εύκολες ακολουθίες συγχωρδιίων, και εύκολα σολάκια που θα σου αυξήσουν το "λεξιλόγιο" σου. Με λίγα λόγια: Μάθε μία θέση κλίμακας φυσικής Μινόρε ξεκινώντας από την 6η χορδή (θα βρεις άπειρα video). Μάθε τις αποστάσεις και προσπάθησε να την επεκτήνεις όπως μπορείς. Θα βρεις patterns και συνδιασμούς. Ταυτόχρονα μαθαίνεις τα αγαπημένα σου classics. Σιγά σιγά θα δεις ότι θα γίνεσαι πιο αυθόρμητος. Προσοχή όμως: Το πιο δύσκολο απ'όλα όταν μαθαίνεις μόνος, είναι η σωστή θέση παιξίματος. Προσπάθησε να είσαι άνετος, να μη σφίγγεσαι, να κρατάς σωστά την πένα και να πατάς σωστά στα τάστα. Εκεί έρχεται ο καθηγητής και βοηθάει πολύ. Δεν είναι τίποτα τρομερό. Παρακάτω στέλνω κάποια βίντεο από ένα course που ακολούθησα πριν λίγο καιρό: Πένα: https://coursera.org/share/2bac8de45c0a383417beb58489860f9d https://coursera.org/share/9714c3f0789159a35c0df9881c778d7e Κάποια βασικά για τις νότες στα τάστα: https://coursera.org/share/45bafc7fb1249d402cb818152b2eb7f2 Γενικά θα βρεις άπειρα βίντεο ελεύθερα για όλα αυτά. Κάτι τελευταίο. Επειδή είναι δύσκολο να δουλεύεις μόνος χωρίς feedback από καθηγητή, μη διστάσεις να ηχογραφήσεις τον εαυτό σου και να ανεβάσεις εδώ, προκειμένου να πάρεις κάποιο feedback. Δεν απάντησα την ερώτησή σου, αλλά ελπίζω να βοήθησα έστω για λίγο.

Το μόνο που μου βγαίνει να πω είναι ότι φαίνεται να το γουστάρει πολύ ο τύπος!

Σ'ευχαριστώ θερμά που μοιράστηκες αυτό το αριστούργημα μαζί μας!

Και άλλα τόσα ανθρώπινης βλακίας.

Μιας και μου πετάχτηκε αυτό το thread, ποια η άποψή σας για τις D'Αddario ΝΥΧL? Είτε ακούω πολύ καλά λόγια, είτε πολύ κακά.

Η δική μου προτίμηση είναι το SM57, ακούγεται πολύ πιο ισορροπημένο. Το Tracer είναι σαν να έχει περάσει από φίλτρο. Ειδικά στο distortion μου θύμισε κάτι μικρούς ενισχυτές με μπαταρία που τους κουμπώνεις στη ζώνη. Αλλά οκ, μπορεί να πει κανείς ότι έχει ένα χαρακτήρα, και για την τιμή του φαίνεται πολύ εντάξει.