Alex Raptakis

Έλα ρε είναι τόσο παλιός ο Αδαμαντίδης? Δε το ξερα. Πολύ καλό!

Η τέχνη είναι, ήταν και πάντα θα είναι η αποτύπωση μιας ιδέας, με κάποιο μέσο. Φυσικά δε την καθιστά καλή ή κακή, απλή ή πολύπλοκη, χρήσιμη ή άχρηστη. Απλά είναι. It is what it is. Οποιοδήποτε είδους τέχνης και αν σκεφτείς, θα περιπλέκεται από αυτή τη φράση, μόνο και μόνο γιατί αν μια ιδέα δεν αποτυπωθεί, δε θα γίνει ποτέ τίποτα. Θα παραμείνει γνωστή μόνο στον δημιουργό της. Το ότι εσύ λαμβάνεις το 1 αστέρι διαφορετικά από έναν άλλο, επιβεβαιώνει ότι είσαι 100% υποκειμενικός, και δείχνει ότι μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι ακριβώς είναι κριτική. Κριτική δεν είναι ένα σχόλιο με αστεράκια. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι δε μπαίνουν στον κόπο να κάνουν κριτική, και απλά λένε την άποψή τους αφήνοντας ένα σχόλιο. Μια κριτική έχει συνήθως μορφή έκθεσης. Πρέπει να είναι πολύ καλά δομημένη και οφείλει να εμβαθύνει στη λεπτομέρεια, να χρησιμοποιεί παραδείγματα και στοχευμένα σχόλια, επίκληση στην αυθεντία, ή ακόμα και βιβλιογραφία. Αν δε κάνει κάτι από αυτά, τότε είναι άποψη, ή λόγια του αέρα που δεν αποδίδουν μια βάση. Ένα κομμάτι μπορεί να είναι κακό για διάφορους λόγους, γι αυτό πρέπει να ορίσεις το τι είναι κακό και τι όχι. Μπορείς να το χωρίσεις σε δημιουργικότητα, πολυπλοκότητα, εκτέλεση, συνέπια, κτλ. Αν ένα από αυτά δε σε ικανοποιεί στο 100%, δε το καθιστά αυτόματα κακό. Σου ξαναλέω, κάνε ένα βήμα πίσω. Η άποψή σου συνεχίζει να είναι στοχευμένη και εξαιρετικά μεροληπτική.

Το ότι νομίζεις, δε σημαίνει ότι ήσουν. Το να γράψεις ότι είναι το χειρότερο τραγούδι είναι ότι πιο υποκειμενικό μπορεί να γράψει κάποιος. Καταρχάς δεν είναι τραγούδι, είναι κομμάτι. Επίσης είναι μουσικά σωστό και σωστά εκτελεσμένο, οπότε σίγουρα δεν είναι το χειρότερο, ούτε το λιγότερο δημιουργικό. Έχει αρκετά όργανα, έχει αλλαγές, φράσεις, θέματα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν εκατομμύρια κομμάτια λιγότερο δημιουργικά και σίγουρα ακραία χειρότερα δομημένα και εκτελεσμένα. Το να πεις ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερο, πάλι δε λέει κάτι. Οκ αν φέρεις για κιθάρα τον Jimmy Page, για μπασο τον Victor Wooten, keyboard τον Jon Lord και για drums τον Steve Gadd, καλύτερο δε θα ήταν? Βάλε και να γίνει mix-master από επαγγελματία που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό. Κυριολεκτικά μιλώντας, ναι τα πάντα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα, ακόμα και η Mona Lisa. Θα ήταν όμως ο χαρακτήρας του SF και αυτό που ήθελε να δώσει ο ίδιος με όλα αυτά που κατέχει? Όχι. Στην "κριτική" σου έγραψες επίσης ότι είναι το ίδιο με προηγούμενα κομμάτια του SF. Πέραν του ότι δεν αληθεύει, αρκετά κομμάτια ενός καλλιτέχνη θα μοιάζουν, κυρίως γιατί χρησιμοποιεί ήχους που του αρέσουν προσωπικά, και σίγουρα έχει επιλέξει συγκεκριμένο είδος, με συγκεκριμένες επιρροές. Στην πραγματικότητα αυτά είναι που καθιστούν το μουσικό χαρακτήρα του καλλιτέχνη, τον κάνουν αναγνωρίσιμο και επιθυμητό στο κοινό του, και δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να γίνει. Είμαι σίγουρος ότι ο καθ'ένας που ανεβάζει μουσική εδώ προσπαθεί με ότι έχει και δεν έχει για να φέρει εις πέρας μια ιδέα που έχει στο μυαλό του. Γιατί αυτό είναι τέχνη άλλωστε, η αποτύπωση μιας ιδέας. Το 1 αστέρι σημαίνει κακή εκτέλεση, κακή μείξη, κάτι που δεν ακούγεται με τίποτα, κάτι που δεν αντιπροσωπεύει κανέναν. Συνεπώς, σε κάθε περίπτωση η κριτική σου χάνει την αξία της. Ναι, έχεις το δικαίωμα να την κάνεις, αλλά αυτό δε την καθιστά κριτική, και έχει ως αποτέλεσμα να χάσεις την αξιοπηστία σου σαν μουσικός, και σαν κριτικός, αλλά και σαν ακροατής. Κανείς δε θα σε πάρει στα σοβαρά. Κάνε ένα βήμα πίσω, μην αφήσεις τον υποκειμενισμό σου να κυριεύει τη συζήτηση. Τέτοιες άμυνες είναι οι χειρότερες. Δεν έχεις να κερδίσεις κάτι.

Με σκλαβώνετε επανειλημμένα!

Δε μπορώ να πω ότι είμαι του στίχου, ποτέ δεν ήμουν. Όμως κάποιες φορές, ακούς κάποια λόγια που, είτε είναι ποιητικά, είτε πιο πεζά, σε αγγίζουν, θες δε θες. Εγώ χάρηκα που με άγγιξαν, καιρό είχα. Επίσης μου άρεσε ιδιαίτερα το interlude που κάνεις στο πρώτο λεπτό, ιδιαίτερα η αλλαγή στο 1:12. Μπράβο σου!

Πολύ καλό SF! Μου 'κανε κάτι σαν μοντέρνο noir! Τα πλήκτρα μου άρεσαν πολύ! Το verb στην κιθάρα μου χτυπάει λίγο, δε ξέρω τι ακριβώς είναι, νομίζω χτίζονται πολλές μεσαιο-χαμηλές συχνότητες. Αλλά κατά τ'άλλα, μου άρεσε!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια! Εκεί που θέλω να φτάσω, κανονικά πρέπει να προσλαμβάνεις μουσικούς ή ακόμα και ολόκληρη ορχήστρα, αν φυσικά το budget το επιτρέπει... Τώρα που απλά τα κάνω για πάρτη μου, ε λέω να αρκεστώ στα ψευτοsamples και να τα προγραμματίσω όσο καλύτερα μπορώ :P

Ευχαριστώ παιδιά! Νομίζω είναι το καλύτερο σε μείξη που έχω κάνει μέχρι τώρα. Ίσως υστερούν λίγο πάλι τα κρουστά, αλλά θα το βρω με τον καιρό! Το πρώτο version ήταν στο FL και τα έκανα όλα port με midi στο Cubase. Από VST έχω πολλά. Κατά 90% είναι Spitfire. Το "κύριο" έγχορδο είναι Viola από Cinematic Studio Solo Strings, και το πνευστό είναι Bansuri Flute από Aria Sounds. Woodwinds, Strings (το ensemble στο τέλος), και κάποια άλλα strings στο βάθος είναι όλα Spitfire. Αρκετά κρουστά είναι και αυτά Spitfire, με κάποια πιάτα να είναι από το Kontakt Factory.

Υπάρχει το φυσικό vibrato, αλλά υπάρχει και το τεχνιτό που φυσικά και μπορείς να το μάθεις. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά σίγουρα γίνεται να το φτιάξεις. Πρέπει να βρεις συγκεκριμένο τρόπο να "κουνάς" μια νότα πάνω κάτω στο ελάχιστο, μέσω του λαιμού και της γλώσσας.

Θέλει λίγο παραπάνω vibrato αλλά κάτι είναι και αυτό :P

GGD για μένα είναι τοπ, αλλά είναι αρκετά metalιάρικα. Χρησιμοποίησα πρόσφατα το Modern Fusion στο Anastasis, και γούσταρα άσχημα. Δεν ασχολήθηκα πολύ με mixing στα ξεχωριστά μικρόφωνα γιατί είχα θέμα με την μπότα (έπαιρνε σήμα από άλλα μικρόφωνα ενώ δε θα έπρεπε). Μάλλον εγώ έκανα κάτι λάθος άλλα δεν είχα χρόνο να το κοιτάξω παραπάνω. Ο ήχος όμως είναι φοβερός. Το επόμενο που θα διάλεγα είναι το Superior Drummer.

Το registration δεν έχει να κάνει με το αν είσαι online ή offline. Στην πραγματικότητα είναι ξεκάθαρος offline μηχανισμός, καθώς online μπορεί κατευθείαν και μόνιμα να επικοινωνεί με κάποιο server. Επίσης η Steinberg έχει πάρει έξτρα μέτρα, γι αυτό και χρησιμοποιεί το USB Licenser. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βγάλεις το USB και να το βάλεις στο μηχάνημα που θες να χρησιμοποιήσεις το Cubase εκείνη την ώρα, αφού έχεις ακολουθήσει κανονικά όλες τις υπόλοιπες οδηγίες εγκατάστασης. Δεν υπάρχει κάποιο όριο.

Τι να πουν και οι Άγγλοι δηλαδή, που στα αγγλικά αν δεν έχεις όλο το context αρκετές φορές δε ξέρεις πώς να προφέρεις μια λέξη. Ή το Πχ δε ξέρεις αν μια λέξη είναι ρήμα ή αντικείμενο, και αρκετές φορές σημαίνει κάτι διαφορετικό ΚΑΙ προφέρεται διαφορετικά. Πχ Object. Πώς το διάβασες? Αν πω "I object", θα το διαβάσεις ομπτζέκτ. Σημαίνει ενίσταμαι. Αν πω "This object" θα το διαβάσεις όμπτζεκτ, σημαίνει αντικείμενο. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα με απλά γράμματα. Πχ, Push / Rush. Ένα γράμμα αλλάζει το πώς προφέρεται το U. Στο Push είναι ΟΥ, και στο rush είναι κάτι σαν Α. Αυτό θα γίνει αυτόματα επειδή διάβασες την προηγούμενη λέξη ή το προηγούμενο γράμμα. Αυτό φυσικά αν έχεις ένα χ επίπεδο στα αγγλικά. Το ίδιο λοιπόν ισχύει με τη μουσική. Αν ξέρεις μουσική σε ένα χ επίπεδο, το κλειδί σταματάει να είναι πρόβλημα, και η επεξεργασία γίνεται αυτόματα χωρίς να σκέφτεσαι. Εγώ πιστεύω ότι ακόμα δεν έχεις καταλάβει ποια ακριβώς είναι η χρήση των κλειδιών. Η μετατροπή που γράφεις δε βγάζει κανένα νόημα - ή κάτι δεν έξηγείς σωστά. Στο κλειδί του Σολ, το "κάτω" ντο (αυτό που γράφεται με μία γραμμή) είναι αυστηρά το Ντο 4, όχι οποιοδήποτε άλλο Ντο. Γι αυτό και στα αγγλικά δε τα ονομάζουν με νότες, αλλά Trebble Clef, Bass Clef, Alto Clef, κτλ, γιατί αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο εύρος από νότες, συνήθως σχετιζόμενο και με κάποιο όργανο που έχει αυτό το εύρος και δε πάει παραπάνω ή παρακάτω.

Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να υπάρχει κοινή νότα σε όλα τα "πεντάγραμμα" αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό. Επίσης το σύμβολο το ξεκαθαρίζεις από μακριά, χωρίς να χρειάζεται να μετράς τις γραμμές. https://www.dolmetsch.com/musictheory14.htm Φυσικά σε ένα 100% νεοδημιούργητο σύστημα, σίγουρα θα μπορούσαν να είναι πιο απλά τα πράγματα.

Κάτι δεν έχεις καταλάβει. Το κλειδί του Φα είναι η επέκταση του Σολ προς τα κάτω, δεν έχουν ουδεμία σχέση και οι αποστάσεις δεν είναι μόνο ένας τόνος. Χρησιμοποιείται επειδή καλύπτεται μεγαλύτερο εύρος. Είναι σαν να λες ότι δεν χρειάζονται πάνω από 2 οκτάβες σε ένα πληκτροφόρο.

ΤΙ??? ΑΛΗΘΕΙΑ?

Αυτό σημαίνει ότι κάνουν καλά αυτό που πρέπει να κάνουν.

Άντε καλέ, λίγοι είμαστε εδώ μέσα! Στο τέλος θα καταλήξουμε όλοι με Tele και Blues? Απαπαπαπαπα Πάμε δυνατά Bill!

Το ξέρω, το είπα και σε προηγούμενο σχόλιο, και τα παραδέχομαι φουλ τα παιδιά! Όταν πάτησα να το ακούσω, μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα εντυπωσιάστηκα τόσο που έψαξα το original γιατί πραγματικά με ψιλοτάραξε η ομοιότητα. Γενικά δεν έχω και τον καλύτερο λόγο για να εκφράζω μια άποψη, και αρκετές φορές βγαίνει ένας αρνητισμός, άθελά μου. Σίγουρα αξίζουν τα μπράβο και όλα θετικά σχόλια πάντως. Τα σχόλιά μου ήταν περισσότερο, φιλοσοφικά ας πούμε.

Ένας μεγάλος λόγος που επανεκτελούμε τα κλασσικά έργα είναι κυρίως γιατί δεν υπήρχαν ηχογραφικά μέσα τότε. Επίσης ποτέ ένα έργο δεν είναι το ίδιο, και κανένας μαέστρος δεν προσπαθεί να αντιγράψει ηχητικά έναν άλλο. Εκτελούν πάντα αυτό που υπάρχει γραπτώς, το οποίο δεν είναι αρκετό και ξεκάθαρο. Ένα εύκολο παράδειγμα είναι το tempo, μιας και δεν υπήρχαν τα "bpm" τότε. Επίσης τα όργανα μπορεί να διαφέρουν, τόσο σε αναλογικό αριθμό, τόσο και σε διαφορετικά όργανα, ή ακόμα και σε εντελώς νέα και μοντέρνα όργανα - καθώς είναι γνωστό πώς 200 χρόνια πριν τα όργανα δεν ήταν καθόλου ίδια, και κάποια έχουν εξαφανιστεί εντελώς - έχοντας αντικατασταθεί πλήρως από άλλα νέα. Τέλος πάντων - τα λέω αυτά γιατί δεν νομίζω να μπορεί να υπάρχει συσχετισμός με το σήμερα και μια επανεκτέλεση ενός κομματιού που γράφτηκε σε μοντέρνα μέσα, ειδικά όταν μιλάμε για το '90. Επίσης όταν μου λες ότι ήθελες να φτιάξεις κάτι ίδιο, δε νομίζω ότι κυνηγάς το διαφορετικό μέσω της τύχης. Ή το ένα, ή το άλλο. Επίσης μη χρησιμοποιούμε όρους μόνο και μόνο για το έτσι. Remix: Το remix έχει ξεκάθαρο στόχο τη διαφοροποίηση. Στο remix παίρνεις ένα κομμάτι (ή μέρος του) και το διαφοροποιείς σύμφωνα με το γούστο σου. Το επανα-μειξάρεις (re-mix), υπάρχει ξεκάθαρη επεξεργασία σύμφωνα με το γούστο του καλλιτέχνη, και η πρόθεση έρχεται γιατί αυτός πιστεύει ότι έχει να δώσει κάτι παραπάνω, και ξεκάθαρα κάτι διαφορετικό. Remaster: Ένας όρος που χρησιμοποιήται πολύ λάθος και πολλοί το μπερδεύουν με το remake. Το remastering είναι η αυτούσια επεξεργασία του υπάρχοντος υλικού χωρίς καμία μουσική επέμβαση. Αυτό γίνεται για να περάσει ένα παλιό κομμάτι από ένα παλιό μέσο σε ένα καινούργιο, πχ κάτι που ηχογραφήθηκε σε ταινία και πρέπει να περάσει ψηφιακά. Για γίνει αυτό υπόκειται επεξεργασία. Όταν πρέπει να αντικαταστήσεις-επανηχογραφήσεις κάτι, τότε τις περισσότερες φορές παίρνει αρνητικές απόψεις, καθώς εκεί χάνει την αξία του και την ταυτότητά του. Remake: Όταν παίρνεις κάτι παλιό και το χτίζεις εξ'ολοκλήρου από την αρχή. Εκεί αρκετές φορές υπάρχει καλλιτεχνική παρέμβαση, αλλά συνήθως έχει λόγο ο αρχικός δημιουργός και όχι κάποιος τρίτος. Αυτό που άκουσα δεν είναι τίποτα απ'όλα αυτά, είναι απλά μια καλή αντιγραφή. Δεν έχω ακούσει ποτέ αντιγραφή, παρά μόνο σε βιντεάκια που έγιναν γνωστά μόνο και μόνο λόγω της ομοιότητας που προξένεψαν. Συνήθως είναι είτε κάπως αστεία, προξενούν δέος (συνήθως λόγω θανάτου), ή παίρνουν περίεργα σχόλια (όπως τους Greta Van Fleet που έμοιαζαν υπερβολικά στους Led Zepelin). Ξαναλέω, καλά κάνατε ότι κάνατε, απλά προσωπικά δε βλέπω κάποιο νόημα, πέραν της τεχνικής εξάσκησης.

Ας αναφέρουμε και το ότι, και 300 να το πήρε στο παρελθόν, αυτό δε σημαίνει ότι αξίζει το ίδιο στο παρόν. Εκτπώσεις/προσφορές, πληθορισμός, προσφορά-ζήτηση, stock, κόστοι εισαγωγής, διαφορές στην ισοτημία - είναι από τους λίγους παράγοντες που παίζουν ρόλο στην τιμή ενός προϊόντος. Τον περασμένο Σεπτέμβρη έπαιρνες κάρτα γραφικών με 150 ευρώ, και ένα μηνά μετά η ίδια έκανε (και ακόμα κάνει) 400. Εδώ παίζουν ρόλο ακόμα περισσότερα - αλλά είναι ένα απλό παράδειγμα για το πόσο πολύ μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα μέσα σε λίγο καιρό.

Νομίζω είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνεις πιστή αντιγραφή και τα παραδέχομαι τα παιδιά γιατί έκαναν πραγματικά καλή δουλειά. Ξέρω ότι δεν είναι διασκευή, κάνει μπαμ. Δεν είπα ότι κάτι είναι βαρετό ή το αντίθετο, και ναι, είχα καλή πρόθεση όταν έγραψα ότι παραείναι ίδιο! Διαφωνώ όμως με τη φιλοσοφία σου στις διασκευές, γιατί αυτό δεν είναι διασκευή, είναι κάτι σαν επανεκτέλεση. Σκέψου όμως ότι ακόμα και τεράστια tribute bands δε κυνηγούν τον ίδιο ήχο, ούτε το ίδιο γρέζι στη φωνή, αλλά το ίδιο συναίσθημα, παίζοντας πιστά τη μουσική που έγραψαν οι παλιοί. Πιστά δε σημαίνει πανομοιότυπα όμως. Η ερώτησή μου είναι η εξής, και είναι καθαρά πρακτική. Οκ έστω ότι δημιούργησες το απόλυτο αντίγραφο. Γιατί να ακούσω αυτό και όχι το original? Σε άλλες μορφές τέχνης, το αντίγραφο έχει νόημα γιατί το πρωτότυπο είναι μοναδικό, και σίγουρα αξίζει πολλάκις εκατομμύρια. Εδώ όμως δεν ισχύει, καθώς η μουσική είναι σχεδόν απόλυτα προσβάσιμη. Βρίσκω λόγο και νόημα μόνο στη προσωπική ευχαρίστηση του δημιουργού - που είναι απόλυτα σεβαστή και αξιοέπενη, αλλά πέρα από αυτό, δε ξέρω αν δίνει κάτι σε τρίτους.

Είναι πολύ καλό! Τεχνικά μου φαίνεται ότι η φωνή χάνεται όσο χαμηλώνει η ένταση της, άρα ήθελε παραπάνω compression. Αλλά γενικά είναι πολύ όμορφο. Αλλά, λέω εγώ τώρα... μήπως παραείναι ίδιο? Δε ξέρω βέβαια ποιος ακριβώς είναι ο ορισμός του Tribute. Φαντάζομαι όμως ότι αυτός ήταν και ο στόχος σας. Αλλά, κάθε μουσικός που παίρνει μέρος, δε πρέπει να βγάλει και λίγο από τον χαρακτήρα του και τον ήχο του? Ποιο το νόημα αν προσπαθήσεις να κάνεις ένα κομμάτι 1:1 αντιγραφή - πέραν της εξάσκισης ή της μίμησης (που δε θεωρείται ιδιαίτερα αποδεκτό)? Είναι σαν να κάνεις ξεπατικοτούρα τον Picasso και να το παρουσιάζεις κάπου για να τον τιμήσεις. Περίεργο μου φαίνεται. Καλή δουλειά πάντως, μη παρεξηγηθώ πάλι :P

Βγάζει περισσότερο νόημα έτσι. Διαβάζοντας "DAW benchmark" προφανώς το μυαλό πάει στη μετρηση δύναμης κάθε DAW, όχι κάθε hardware για χρήση σε DAW.