Alex Raptakis

Να σημειώσω ότι αρκετοί επαγγελματίες προτιμούν 61άρια γιατί είναι και πιο εύκολα στη μετακίνηση (βλέπε πληκτράδες που βγαίνουν για σεζόν), οπότε υπάρχουν αρκετές επιλογές σε αυτό το range, και αρκετές ναυαρχίδες. Απλά εκεί δε βρίσκεις με βαρυκεντρισμένα.

Εγώ έχω 88άρι και δε το αλλάζω με τίποτα. To θεμα είναι ότι τα περισσότερα (καλά) 88άρια έρχονται με μεγάλα hammer-action πλήκτρα, τα οποία είναι μεγαλύτερα και από αυτά ενός πιάνο. Αρκετοί που δε θέλουν hammer-action ή μικρότερα, πιο ευκολόπαικτα πλήκτρα, πάνε σε 61 χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά ακόμα και το 49 είναι μικρό για έναν πιο "σοβαρό" παίκτη ή παραγωγό. Τα μικρότερα με 2-3 οκτάβες πιστεύω ότι είναι προτιμότερα στις 3 παρακάτω περιπτώσεις: - θέλεις απλά να τεστάρεις ήχους όσο ψάχνεις τον κατάληλλο στις άπειρες βιβλιοθήκες - γράφεις απλές μελωδίες με το ένα χέρι, πχ trap beats (γελάω) - πολλές μετακινήσεις - περιορισμός χώρου

Είναι πιο απλό απ'όσο νομίζεις. Εκτός από το κομμάτι, μπορείς να πουλήσεις και την άδεια (για το οτιδήποτε). Φυσικά ανάλογα την άδεια και το πόσα δικαιώματα δίνεις, τόσο μεγαλύτερη η τιμή που πρέπει να ζητήσεις. Όπως και να χει, ότι και να κάνεις το κάνεις πάντα με συμβόλαιο. Ίσως μου διαφεύγει κάποιο, αλλά γράφω εδώ όσα γνωρίζω: - All rights reserved: Όλα απαγορεύονται - Personal Use: Δε μπορεί να το βγει δημόσια, ούτε να βγει κέρδος - Creative Commons: Μπορεί να βγει ημόσια αλλά δε μπορεί να έχει κέρδος, ούτε έμμεσα (πχ διαφημίσεις Youtube) - Commercial Use: Μπορεί να βγάλει κέρδος έμμεσα, πχ σαν backing track, από διαφημίσεις, κτλ) αλλά δε μπορεί να υπάρξει άμεσο κέρδος μέσω derrivative work ή redistribution. - Permissive License: Μπορεί να γίνει αναδιανομή ή κέρδος από παράγωγο προϊόν, αλλά και re-license. Συναντάται συνήθως στον κόσμο του software. - Public Domain: Όλα ανοιχτά, για όλους, χωρίς συμβόλαιο - Ghost Writer: Δημιουργία απευθείας κάτι για όνομα κάποιου άλλου, είτε με συμβόλαιο είτε χωρίς. Στον καλλιτεχνικό κόσμο δεν είναι κάτι σύνηθες να δίνεις όλα τα δικαιώματα, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις όπως τα commissions. Εκεί δίνεις είτε personal, είτε commercial, που πάει μαζί με το συμβόλαιο φυσικά, πριν γίνει οποιαδήποτε πληρωμή. Πριν δώσεις την τελική τιμή, θα ρωτάς, personal ή commercial use? (Και αν δε ξέρουν, οφείλεις να τους εξηγείς προφανώς). Αν θες τώρα να δώσεις όλα τα δικαιώματα σε κάποιον (συγκεκριμένα), τότε γίνεται με το Permissive License. Ένα σχετικό άρθρο που μπορείς να διαβάσεις περισσότερα για αυτό είναι ένα στη Wikipedia. Είναι γραμμένο με γνώμονα το software αλλά πάνω κάτω τα ίδια είναι, εφόσον είσαι ξεκάθαρος στο συμβόλαιό σου. https://en.wikipedia.org/wiki/Permissive_software_license Ένα παράδειγμα Στο χώρο της τέχνης υπάρχουν διάφορα παραδείγματα που μπορείς να βρεις πρακτικά. Πχ: Stock photo websites, font sites κτλ. - Σαν Free εκδοση θα σου έχει μόνο personal use, πχ βάλε ένα γραφικό στην εργασία για τη σχολή σου. - Σαν Paid έκδοση σου έχει commercial license. Εκεί βρίσκεις ίσως και το Editorial license που έχει να κάνει με διάσημα πρόσωπα. - Δε σου έχει ποτέ να αγοράσεις Permissive License, και για την ακρίβεια πάντα αναγράφεται κάπου στο EULA/Terms of Use. Πχ δε μπορείς να αγοράσεις μια sample βιβλιοθήκη Spitfire Audio και να την πουλήσεις. Ακόμα και στο Pianobook που είναι όλα community-driven και τέρμα ελεύθερα, εκεί φτάνει μέχρι το Commercial use, και αναγράφεται "It is forbidden to sell or redistribute the sample libraries that you do not own the copyright to (e.g. you are not the uploader)." Αν κάποιος αρχίσει να αναδιανέμει το προϊόν σου (ή παράγωγό του) ενώ φυσικά δε το γράφει το συμβόλαιο και δεν έχει πληρώσει για τα δικαιώματα στο δημιουργό του, τότε προφανώς μπορείς να κινηθείς νομικά. Το αν σε συμφαίρει η όχι, αυτό είναι άλλο (μεγάλο) ζήτημα.

Απλό λιτό, μπασάτο και ωραίο. Δε ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά τα ρυθμικά synth μου φαίνεται ότι χρειάζονται ένα μικρό offset, γιατί μου ακούγονται να χτυπάνε λίγο πιο νωρίς από τα κρουστά.

Μια φορά να τα σετάρεις και μετά δε χρειάζεται να το ξανακάνεις! Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις ένα template και να ξεκινάς κάθε πρότζεκτ με το να έχεις εξ'αρχής κάποια προ-σεταρισμένα πραγματάκια που κατά πάσα πιθανότητα θα τα κάνεις κάθε φορά σε κάθε πρότζεκτ. Το Master Bus είναι το κανάλι που πάνε ΟΛΑ στο τέλος. Θα υπάρχει σε 2 μεριές: - Τέρμα δεξιά στο μείκτη σου, με όνομα "Stereo Out" λογικά, εκτός αν το χεις αλλάξει. - Θα υπάρχει πάντα και σαν ξεχωριστό track με το ίδιο όνομα, και συνήθως το Cubase το βάζει σε γκρι φάκελο με όνομα "Input/Output Channels". Μπορείς να καρφιτσώσεις το Master Bus (ή οποιοδήποτε άλλο track ή bus) στα τέρμα δεξιά ή αριστερά του μείκτη. Πάνω αριστερά έχει το tab με όνομα "Visibility". To πατάς και κάτω κάτω βγάζει άλλα δυο, και πας στο Zones. Εκεί "κολλάς" σε όποια μεριά θες, όποιο track fader θες. Αυτό βολεύει πάρα πολύ όταν έχεις πολλά κανάλια και πρέπει συνέχεια να πας πέρα δώθε για να βρεις αυτό που θες. Εγω κολλάω πάντα δεξιά όλα τα mix bus, και τέρμα τέρμα δεξιά το Master.

@Χάρης Ο 1) Sample rate και 44100, 48000 κτλ: Αρχικά πρέπει να ξέρεις ότι πριν καν ανοίξεις οποιοδήποτε project, υπάρχει ρύθμιση sample rate στην κάρτα ήχου. Εμένα φαίνεται έτσι: Όταν ξεκινάς ένα project στο DAW σου, πχ Cubase, λογικά θα σου έχει αυτόματα ρυθμιστεί σε αυτό το sample rate. Αυτό το βλέπεις στο Project > Project Setup, κάτω κάτω. Αυτό σημαίνει ότι όταν κάνεις κάποια ηχογράφηση, θα γίνει σε αυτό το sample rate. Αν σε ένα project με 48000 βάλεις ένα αρχείο 44100, τότε το Cubase θα σε ρωτήσει: Θες να γίνει μετατροπή? Κανονικά καλό θα είναι όλα το ίδιο. Αν δεν είναι, υπάρχει η πιθανότητα τα αρχεία να αποκτήσουν διαφορετική τονικότητα και διάρκεια. Για να δεις αν είναι όλα το ίδιο, πας στο Media > Open Pool Window Aν κάποιο ΔΕΝ είναι ίδιο με το Sample rate του project, τότε κάνεις δεξί click > Convert Files. (ή αλλάζεις το project setting). Τώρα το 44100 vs 48000 είναι άλλη συζήτηση. Το 44100 έχει μείνει από την εποχή των CD αν δε κάνω λάθος, ενώ το 48000 θεωρείται πιο μοντέρνο. Ποτέ περισσότερο από 48000, εκτός αν μιλάμε για sound design, που εκεί χρειάζεται η περισσότερη πληροφορία. 2) Το bit depth όταν κάνεις "τελικό" export, καλό θα ήταν να είναι 16bit, ή σε πολύ ειδικές περιπτώσεις 24bit. Φαντάσου ότι κάποιες πλατφόρμες δεν υποστιρίζουν καν 24bit. 3) Τέλος, dithering. Το Dithering είναι μια μορφή θορύβου που κάπως εξισορροπεί κάποια προβληματάκια ας πούμε. Αυτό πρέπει να γίνεται πάντα στα τελικά αρχεία. Το Cubase από μόνο του δεν κάνει dithering στο export, οπότε θα πρέπει να το κάνεις χειροκίνητα. Για να το κάνεις αυτό στο Cubase πας στο τέλος του master bus σου, και βάζεις σαν Insert το plugin με όνομα UV22HR. Πάνω βάζεις το bit rate που εν τέλει θα κάνεις export, και κάτω βάζεις το poso dithering πρέπει να γίνει, ανάλογα τις δυναμικές του κομματιού. Συνήθως το High είναι οκ για τις περισσότερες περιπτώσεις. Αν τα έχεις κάνει όλα αυτά, τότε το κομμάτι θα πρέπει να ακούγεται "κανονικά", όπως το ακούς και μέσα στο Cubase.

Και το δέντρο χρειάζεται, και το δάσος. Δε χρειάζεται να διαλέξεις ή το ένα ή το άλλο. Χρειάζεται μια ισορροπία. Εξ άλλου, η μείξη γίνεται αφού τελειώσει η σύνθεση, κατά κύριο λόγο, εκτός αν μιλάμε για sound design. Eίναι ένα εργαλείο για να γίνει αναδειχθεί η σύνθεση, και όχι το αντίθετο. Απλά μιλάμε για ένα κυρίως τεχνικό κομμάτι που ένας συνθέτης μπορεί να πει κάλλιστα ότι, παιδιά εγώ θέλω να γράφω και να παίζω μουσική, όχι να παίζω με μπλιμπλίκια κουμπάκια κτλ... Απόλυτα κατανοητό. Στον επαγγελματικό τομέα, άλλος κάνει τη σύνθεση, άλλος το programming, άλλος την ενορχήστρωση, άλλος μείξη και άλλος mastering. Λογικό είναι κάπου να χαθεί η μπάλα όταν όλα πέφτουν όλα σε έναν. Παρ'όλα αυτά, εγώ σαν άτομο είμαι αυθόρμητα ειλικρινής όσο δε πάει, οπότε αν ακούσω κάτι να μη μου αρέσει, οφείλω να το πω, είτε έχει να κάνει με σύνθεση, είτε με προφορά, είτε με μείξη. Ταυτόχρονα θα προσπαθήσω να βοηθήσω και όσο μπορώ.

Αν και έχει πολλά σκαμπανευάσματα η μείξη, είναι ωραίο, πάλι δημιούργησες Απόστολε!

Α οκ είπες Studio, εγώ σκέφτηκα την Custom https://www.thomann.de/gr/gibson_les_paul_custom_aw.htm

Η συγκεκριμένη GIBSON κάνει 5 χιλιάρικα, γι αυτό και γω πρότεινα την αντίστοιχη Epiphone που ουσιαστικά είναι Replica και κάνει μόλις 640 ?

Αν κάποιος μου έλεγε για Les Paul τα 700 ευρώ, θα του έλεγα τυφλά κατευθείαν Epiphone Les Paul Custom (έρχεται σε μαύρο, άσπρο και φυσικό ξύλο, με "χρυσό" hardware).Είναι πανέμορφες κατά τη γνώμη μου, πολύ καλής ποιότητας για τα χρήματα, και σίγουρα ότι πιο κοντά σε Gibson Les Paul. Tώρα αυτό με το μπράτσο δε το ξέρω. Σίγουρα πάντως είναι κάτι που συνηθίζεται, ειδικά αν είσαι αρχάριος δε πρέπει να το σκέφτεσαι και πολύ. Τώρα για μεταπώληση όποιασδήποτε κιθάρας, αν κάνει καινούργια 700 ευρώ, πολύ δύσκολο. Η μετά-αξία συνήθως έρχεται στις (πολύ) ακριβές κιθάρες, και συνήθως μετράει για τις american-made Gibson, Fender, άντε και PRS, που σίγουρα δε θα βρεις σε αυτά τα χρήματα, ακόμα και ως πολύ μεταχειρισμένες. Όχι ότι συμφωνώ, αλλά αυτό έχω παρατηρήσει. Υπάρχουν και άλλες ψαγμένες μάρκες αλλά επειδή είναι ψαγμένες, μη περιμένεις να πουληθούν γρήγορα, ειδικά αν μιλάμε για Les Paul.

Έχεις πετύχει φοβερό ήχο SF!

Δε θέλετε να σας πω πόσες φορές έχω κάνει export σαν "τελικό" τα δικά μου ?

Όμορφο, αλλά δυστυχώς η μείξη το αδικεί υπερβολικά πολύ. Τα τύμπανα θέλουν πολλή δουλειά και σίγουρα πρέπει να γίνουν αλλαγές σε όλα τα μπάσα, ειδικά στο πιάνο. Όταν χτυπάει μπάσες συγχορδίες δημιουργείται ένα χάος, και μόλις αρχίσουν να σβήνουν, δημιουργείται κενό. Μιλάω πάντα για το τη διαχείρηση στη μείξη. Κατά τ'άλλα είναι ευχάριστο και ωραίο σαν ιδέα!

Not bad! Λίγο πιο ψηλά θα έβαζα τα πιάτα, και θα πρόσεχα λίγο περισσότερο κάποια γυρίσματα στα τύμπανα.

Να μη ξεχνιόμαστε ε? Αααχχ ήθελα να το φτιάξω λίγο καλύτερα αλλά με το παιχνίδι που δουλεύουμε δεν είχα το χρόνο... Του χρόνου θα γίνει το πραγματικό έπος.

Βάλε το κομμάτι που ανέβασα εδώ στο 2:41, που μέχρι το τέλος του σόλο στο 3:48 έχει καθαρή djent ρυθμική κιθάρα από πίσω. Να πω την αλήθεια εγώ τρελαίνομαι, όταν άκουσα το αποτέλεσμα γούσταρα φουλ ?

woops τρόμπαρα

Χαχαχα ουσιαστικά είναι ένα "είδος" μουσικής που επικεντρώνεται σε ρυθμικά μότιβα αλλά με σχετικά ίδιες και συνήθως χαμηλές νότες. Μάστορες του είδους οι Meshuggah, αν και αρκετά σκληροί για τα γούστα μου. Ένα ωραίο κομμάτι που θα σε βάλει κατευθείαν στο ύφος είναι το Absolomb των Periphery.

Πάμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Καταρχάς, ότι ακούς στα ακουστικά, αυτό θα ακούγεται πάνω κάτω και στα ηχεία (εφόσον μιλάμε για καλής ποιότητας προϊόντα). Αυτό σημαίνει ότι αν σου τρίζει το οτιδήποτε στα ακουστικά, είτε στα πράσινα, είτε στα κίτρινα, τότε θα τρίζει και γενικότερα, απλά ίσως να μην ακούγεται καθαρά λόγω έντασης. Το κίτρινο στις κονσόλες δες το σαν προειδοποίηση, ότι εδώ πρόσεχε γιατί με το παραμικρό μπορεί να έχεις παραμόρφωση. Κάτι σαν το πορτοκαλί φανάρι ας πούμε. Παρ'όλα αυτά, κάτι που λογικά δε θα πρέπει να σε απασχολήσει, υπάρχει περίπτωση κάτι να παραμορφώνει πριν καν φτάσει στην κονσόλα, αλλά λόγω αδύναμου σήματος να σου δείχνει πράσινο. Αυτό συνήθως συμβαίνει με κακή ρύθμιση software προγραμμάτων, ή με κομπρέσορες, limiters και φυσικά saturation και soft clippers που πάνε πριν την κονσόλα πχ για λόγους sound design. Γενικά μάθε να εμπιστεύεσαι τα αυτιά σου! Πάμε τώρα στο θέμα ενίσχυση και προ-ενίσχυση: Όπως πολύ σωστά είπε το αφεντικό και λάθος εξήγησα εγώ, η προ-ενίσχυση υπάρχει ήδη στην κονσόλα. Είναι αυτό που "ενεργοποιεί" τη συσκευή σου και της δείνει το αρχικό ρεύμα για να δουλέψει. Αυτό αρκετές φορές δεν είναι αρκετό, και εκεί φεύγουμε από την προ-ενίσχυση στην κανονική ενίσχυση, εφόσον θες να πάρεις αυτό που έτσι κι αλλιώς δίνει η από πριν η κονσόλα, και να το ενισχύσεις. Περί συγκεκριμένου ενισχυτή: Βλέπω ότι αυτό που είδες (Presonus HP2) είναι πιο πολύ φτιαγμένο για in-ear ακουστικά (IEM), όχι για headsets. Τώρα θα μου πεις, υπάρχει διαφορά? Ε θα σου πω, δε ξέρω, αλλά διάβασα στο επίσημο site. Το ιδιαίτερο που έχουν είναι ότι δουλεύουν με μπαταρία και έχουν κλιπ ζώνης, οπότε είναι φτιαγμένα με γνώμονα την ελευθερία κίνησης (βλέπε τραγουδιστές σε σκηνή που πάνε πάνω κάτω και φοράνε in-ears. Όλα έχουν έξοδο ακουστικών... αφού μιλάμε για ενισχυτή ακουστικών, πρέπει να πάρουν το σήμα (input από την κονσόλα) αλλά και να το βγάλουν κάπου. Το HA400 ας πούμε έχει 1 είσοδο και 4 εξόδους, σε περίπτωση που θες να δώσεις ένταση σε παραπάνω από ένα ακουστικά (πχ σε εσένα και σε έναν τραγουδιστή παραδίπλα). Προσωπική άποψη: Το ότι πήρες 80 Ohm εμένα δε μου φαίνεται αυτόματα η καλύτερη επιλογή. Μιλάμε για studio ακουστικά, που τα αυξημένα Ohm, συνεπώς την ποιότητα τη χρειάζεσαι για να αντιλαμβάνεσαι super μικρολεπτομέρεις κατά τη διάρκεια της μείξης, σε ένα ελεγχόμενο και κατα κύριο λόγο ήσυχο studio, που είναι ακραία αντίθετο με το χάος ενός live performance. Αν μιλάμε για live monitoring, μείξη και ηχογράφηση, τότε εκεί παίζουν άλλες λύσεις, κυρίως in-ear για τους μουσικούς που παίζουν, και εκεί πάμε σε αρκετά ακριβά προϊόντα. Έτσι νομίζω δηλαδή. Για τη δική σου περίπτωση, ένα απλό studio headset μέχρι 40 Ohm θα ήταν μια χαρά για να μη χρειάζεσαι έξτρα ενίσχυση. Τη διαφορά ποιότητας 32 με 250 Ohm στο stage δε νομίζω να την ακούσεις on-stage. Γι αυτό και έχουν ακριβώς την ίδια τιμή άλλωστε, δε μιλάμε σε καμία περίπτωση για κατώτερα προϊόντα.

Ότι θα μπορούσε να είναι πιο "σωστή" στο χρόνο. Νομίζω αρκετές φορές προηγείται ελάχιστα η κιθάρα έναντι σε άλλα όργανα, πχ στο hi-hat που κρατάει το tempo, και φαντάζομαι ότι είναι ακριβώς πάνω στο χρόνο αν μιλάμε για midi. Το ακούω περισσότερο στην εισαγωγή βέβαια.

Ωραίο είναι, αν και νομίζω θα μπορούσε να είναι λίγο πιο tight η κιθάρα σε κάποια σημεία, ίσως τώρα ξεφεύγει λίγο από το grid. Ίσως θέλει και λίγο πίσω το μπάσο, με EQ περισσότερο, όχι σε ένταση. Σε ένταση θα πήγαινα πίσω τη ρυθμική κιθάρα που ακούγεται λίγο παραπάνω στο τέλος. Συμφωνώ με τους υπόλοιπους όμως, έχεις βρει ένα ωραιό προσωπικό στυλ και ήχο!

Συμφωνώ με Bill, μεγάλη βελτίωση σε όλα!

iZotope RX. Μέσα σε αυτή την πλατφόρμα υπάρχει η επιλογή Music Rebalance, που διαχωρίζει φωνές, κρουστα, μπάσο και λοιπά. Στα βγάζει σε διαφορετικά κανάλια και τα κάνεις ότι θες. Δεν είναι τσάμπα βέβαια... Αν θες μπορώ να στο κάνω τσακ μπαμ!

Σε ευχαριστώ πολύ Roberto! Τιμή μου να το ακούω από σένα!