Alex Raptakis

Όχι drop tuning! Standard Tuning παίζει απλά είναι ΟΛΗ η κιθάρα ένα ημιτόνιο κάτω!

Nick να ξέρεις ότι ο Slash παίζει πάντα ένα ημιτόνιο κάτω όλη την κιθάρα! Δηλαδή η Μι είναι Ρε#!

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

To 99% όλων των σειρών. Φτιάχνουν ένα 1ο κύκλο (αν όχι μόνο τα 2 πρώτα επεισόδια) με τρελά budget και προγραμματισμό, και όλο το υπόλοιπο είναι η απόλυτη μετριότητα. Εγώ δεν επιχειρώ να βλέπω σειρές, και τις περισσότερες φορές που έχω "επενδύσει" σε κάποια, το μετάνιωσα. Άσε που για να συμπληρώσουν ένα επεισόδιο βλέπεις και ακούς filler content που δεν προσφαίρει απολύτως τίποτα στο story. Προτιμώ αυτές τις 20-30-40+ ώρες που θα κρατήσει να τις αφιερώσω στο να δω ολοκληρωμένες ταινίες, που έχου διάρκεια όσο χρειάζεται. Μπορεί να είναι 1 ώρα, μπορεί να είναι 4 αν έτσι το ήθελε ο σκηνοθέτης. Όπως και η prog μουσική δηλαδή :P

Σε αυτό δε συμφωνώ. Ο στίχος, το ύφος και όλη η ερμηνεία παίζουν μεγάλο ρόλο. Τα σύμφωνα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κρουστό και το κάθε φωνίεν αλλάζει πολύ το χρώμα της φωνής, οπότε είναι σημαντικά, σίγουρα. Απλά το "νόημα" αυτών δεν το παρατηρώ - δε θα πω δηλαδή, πω το κλασσικό - ΠΩ ΤΙ ΕΙΠΕ ΤΩΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - αλλά αντίθετα έχω παρατηρήσει το πώς διαχειρίζεται τις συλλαβές, τις ομοιοκαταληξίες, τον τρόπο που τα λέει, πχ αν τα λέει με δύναμη και κλειστό το στόμα, ή αν χρησιμοποιεί ένα πιο "αεράτο" στυλ με fasletto, κτλ. Γι αυτό και αρκετές φορές στα σχόλιά μου αναφαίρομαι στην προφορά - γιατί αν δεν είναι φουλ σωστή, εμένα μου αφαιρεί πλήρως το immersion. Σίγουρα ένας που δεν έχει αυθορμητισμό στην native προφορά, δε θα μπορέσει να παράγει το ίδιο ύφος, δε θα έχει άνεση, και θα είναι γενικά αρκετά "στάσιμο" σαν ερμηνεία, όσο βαθύ στίχο και να χει.

Να και κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω. Και κατά 99% είμαι και εγώ έτσι. Δεν δίνω σχεδόν ποτέ σημασία στους στοίχους. Αφήνω ένα 1% για κάποια κομμάτια που τυχαία κατάλαβα για τι πράγμα μιλάνε, και τις περισσότερες φορές με "χάλασε", γιατί το mood που έβγαζε με πήγαινε κάπου αλλού. Όσες φορές έχω αναφέρει ότι δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι στοίχοι και το "νόημα", λαμβάνω απαντήσεις τύπου, ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ - μιλώντας συνήθως για καψουροτράγουδα που μιλάνε για ένα και μόνο πράγμα, με διαφορετικό τρόπο.

Μικρός άκουγα ότι έπαιζε το ράδιο και η μάνα μου - αυτό που σήμερα λέμε ελληνική trash. Βίσση και Πλούταρχος ήταν οι αγαπημένοι της, ενώ σίγουρα υπήρχε και η Βανδή και φυσικά ο Σάκης στο ρεπερτόριο. Όσο μεγάλωνα, όταν βλέπαμε μια φορά τη βδομάδα τον μπαμπά, στο σπίτι θα μας έπαιζε στο μπουζούκι κάτι σε παλιά λαϊκά, και στο αυτοκίνητο θα μας έβαζε mixtapes με Johnny B, Der Kommissar, Lemon Tree, I Turn to You, και ένα σωρό άλλα της εποχής του. Με είχαν κερδίσει περισσότερο τα λαϊκά, οπότε κάπου στην ηλικία των 9 μου πήραν ένα μπαγλαμαδάκι (επειδή ήμουν μικρόσωμος) και ξεκίνησα να παίζω κομμάτια τύπου Φραγκοσυριανή, Το Άγαλμα, Θα Ζήσω Ελεύθερο Πουλί κτλ. Όταν μπήκα στο μουσικό σχολείο, επιτέλους μου πήραν και ένα μπουζούκι, και εκεί έπιασα μέχρι και Χιώτη. Ταυτόχρονα μπορεί να άκουγα και καμιά μπαλάντα του Χατζηγιάννη (κλαίω). Όταν η αδερφή μου μπήκε γυμνάσιο ξεκίνησε να ακούει (δυνατά) Limp Bizkit, Linkin Park, Metallica, Iron Maiden, κτλ. Στην αρχή την κοροϊδευα, αλλά σιγά σιγά άρχισαν να μου αρέσουν. Εκεί ξεκίνησαν τα δικά μου mixtapes που ξεκινούσαν από Evanescence και Scorpions, και τελείωναν με Ζαμπέτα, Χιώτη και λίγο Ημισκούμπρια έτσι για το καλό. Αυτά παίζει να ταν 2004-2006. Κάποια στιγμή της έδωσαν ένα CD με κάτι βίντεο κλιπ, εκ των οποίων τα 2 ήταν το Sweet Child 'O Mine και November Rain από Guns N' Roses. Κάπου στο 2007 πρέπει να ταν. Εκεί εγώ και η παρέα μου πάθαμε το 1ο κοκομπλόκο, σε σημείο να σχηματίσουμε μπάντα που ήταν σχεδόν tribute GnR. Άντε παίζαμε και λίγο AC/DC, Whitesnake, και κάτι ξέμπαρκα για να κάνουμε το χατήρι της αδερφής μου μας έκανε την τιμή να τραγουδάει. Κάπου στο Λύκειο, ένα αμόρε της αδερφής μου της έδωσε ένα CD με Tool. Αυτή έτρεξε σε μένα με ενθουσιασμό και μου λέει "άκου να πάθεις πλάκα". Όντως έπαθα την πλακάρα μου, και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στην prog. Λίγο καιρό μετά ο συγχωρεμένος θείος μου έδωσε τη δισκογραφία των Dream Theater, και για πολύ (πολύ) καιρό, άκουγα ΜΟΝΟ Tool και Dream Theater. Και κάτι που δε το χω αναφέρει ποτέ: Το 3ο έτος στη σχολή (2011), σε ένα gaming φόρουμ έφτιαχνα κάτι εικονιδιάκια, και μου ζητούσαν συνέχεια να φτιάχνω κάποια με κάτι ασιάτισες. Έκατσα και τις έψαξα και είδα ότι ήταν μουσικό group. Το group αυτό ήταν οι Girls' Generation, και για κάποιο λόγο αυτή η μουσική, ονόματι K-Pop μου έφτιαχνε τη διάθεση, σε μια πολύ σκοτεινή φάση της ζωής μου. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια μεγάλη εμμονή που έπαθα με την Κορέα σε όλα της, κουλτούρα, μουσική, κινηματογράφος. Φανταστείτε ότι έκατσα για πάνω από ένα χρόνο και μάθαινα Κορεάτικα σοβαρά, και έψαχνα τρόπο να πάω να μείνω εκεί. Αυτό κράτησε μέχρι και λίγο πριν πάω στρατό (2016) που ξαναγύρισα στους Dream Theater. Τυχαία χάζευα κάποια βίντεο στα related του YouTube, και είδα ένα βίντεο με τη φράση Math Metal στον τίτλο. Ήταν ένα ολόκληρο album των Tesseract. Εκεί έπαθα άλλη μια μεγάλη πλακάρα. Με τον ίδιο τρόπο βρήκα του Contortionist, Periphery, Spiritbox, και άλλες μπάντες με παρόμοιο ύφος. Έκτοτε ακούω κυριολεκτικά μόνο Prog/Djent. Γενικά τρώω κολλήματα. Το τελευταίο το έφαγα πρόσφατα με μια μπάντα ονόματι Caligula's Horse, και έχω 15 κομμάτια στο repeat όλη μέρα.

Πω πω τι μου θυμίσατε... Ή 3η Γυμνασίου ήταν, ή 1η Λυκείου, που ο καθηγητής μου στο μπουζούκι είχε βάλει ένα πεντάηχο γύρισμα, και έλεγε "λάθος" κάθε φορά που δε το παιζα σωστά, χωρίς να μου λέει ποιο είναι το σωστό. Νομίζω ήταν στο "Της Δικαιοσύνης". Μιλάμε για κλάμα. Έτσι μαθαίνεις ?

Σαν παν-άσχετος που ζει με amp sim, μπαίνω στο club άμεσα!

Βρε τα 'βλεπα στο μουσικό σχολείο που πήγαινα... Μιλάμε για πάθος, όχι για το μεροκάματο...

Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν πάντα για αυτούς που παίζουν σκυλάδικα. Ποιος λέει "θα μάθω drums" για να παίζει σκυλάδικα??? Ή για τους μπασίστες που παίζουν Κρητικά...

Εχτές που πήγα στο Ducati ψήνεται, 3 μπάντες στο πρόγραμμα, και οι 3 blues. Η μία ήταν η μπάντα της αδερφής μου, που οκ, όπου και να πάω, blues παίζουν κατά κύριο λόγο. Μπορεί να μην είναι 100% καθαρό αμερικάνικο blues, πάει και λίγο στο πιο alternative, αλλά δε ξεφεύγει και πολύ. Άσε που παίζουν ένα λίγο πιο γρήγορο με λίγο παραπάνω drive και ξαφνικά λένε ότι παίζουν και Μέταλ (το παν χτες και γελούσα μόνος μου). Αν υπάρχουν Μέταλ μπάντες και δε κάνουν εμφανίσεις ή σοβαρές δουλειές, τότε πώς διάολο κάνανε την έρευνα? Να πούμε και το άλλο. Το Noiz είναι σίγουρα το μεγαλύτερο μουσικό forum στην Ελλάδα, αλλά το Μέταλ δε μου πολυφαίνεται active κύκλος. Που και που θα ανεβάσει κάποιος ένα κομμάτι της μπάντας του στο Music, αλλά δε θα το λεγα "active metal community" σε καμμία περίπτωση. Αν υπάρχει πείτε μου να μπω και γω ?

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς πού πέφτει το χρώμα, αλλά ας πούμε ότι είναι 15 μπάντες/100.000. Αν πούμε ότι έχουμε 10m πληθυσμό, τότε σύνολο υπάρχουν στην Ελλάδα 1500 μπάντες, λέμε τώρα. Άντε κάνε τις 2000. Εγώ που είμαι φουλ μεταλάς, όλο τις ίδιες 15-20 μπάντες βλέπω σε events. Μάλλον βάζει μέσα και τις σχολικές μπάντες που χαλάνε σε 1 μήνα.

Αχ ρε Απόστολε, είναι πολύ όμορφο! Σίγουρα υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να ενορχηστρώσεις ένα τέτοιο κομμάτι, αλλά και έτσι μια χαρά είναι. Νταξει το κλαρίνο δεν ακούγεται ρεαλιστικό, ειδικά στα πολύ γρήγορα περάσματα, αλλά νομίζω πετυχαίνει το σκοπό του.

Ναι φυσικά, είναι πολύ γνωστό. Γενικά στο ιντερνέ αΝ γΡάΦεΙσ έΤσΙ, και καλά δείχνει μια μορφή ειρωνείας ως το προς τι λένε οι άλλοι

ΝαΙ αΛλά ο ΠρίΝσ ΉτΑν ΚιΘαΡίΣτΑσσ

Ήμουν από τα πιο κοντά παιδάκια σε όλα τα σχολεία που άλλαξα, αλλά οκ δεν ήταν δικαιολογία. Και τώρα στα 31 κοντός θεωρούμαι, 1.65 είναι σίγουρα κάτω απ'το μέσο. Δεν έχω βέβαια κανένα κόμπλεξ ούτε με το ύψος, ούτε με το μαλλί (ή την έλλειψη αυτού). Το ότι δεν ασχολήθηκα από μικρός σοβαρά με κάτι, οτιδήποτε δλδ, είναι το μεγάλο μου παράπονο.

Κι όμως, το άκουσα αρκετές φορές, και σαν 4-5 χρονών που είχα κόλλημα από τότε, και στο (μουσικό) γυμνάσιο αφότου πήρα ντραμς, που μου λεγε ο καθηγητής κρουστών του σχολείου: Τα φτάνεις ρε, τα φτάνεις? * δεν ήταν δικός μου καθηγητής, εγώ μπουζούκι έπαιζα.

Μου πήρε λίγο, αλλά μου ήρθε: - Είσαι κοντός, δε θα μπορείς να παίξεις drums. Το θέμα είναι ότι η μάνα μου το πίστεψε και δεν πήγα ποτέ σε ωδείο ή κάτι αντίστοιχο. Επίσης, κάτι που το έθεσα και στην πρόσφατη συνάντηση, το χειρότερο που μου χει συμβεί είναι να μη με πιέσει κάποιος να εντρυφήσω παραπάνω στη μουσική. Σε συνδιασμό με τα σχόλια τύπου "ουάου είσαι φοβερός" που δύσκολα σε πάνε μπροστά, το παράπονό μου είναι ότι θα ήθελα πολύ να είμαι βιρτουόζος σε ένα όργανο. Τώρα είμαι αυτό που λέμε, jack of all trades, master of none. Ζηλεύω πολύ τους μουσικούς που είναι γνώστες πάνω σε κάτι συγκεκριμένο, και δε περνάω καλά...

Διαφορετικό και πολύ ευχάριστο! Οι δύο πρώτες φράσεις στη lead στο 1:13 μου θύμησαν (πολύ) ένα παλιό electro κομμάτι που δε μπορώ να θυμηθώ τίτλο με τίποτα... Γενικά όμως μου άρεσε πολύ! Τα παιξίματά σου είναι πολύ καθαρά ρε συ, μπράβο!

Μετακόμισα σε ισόγειο, και πρώτη μέρα που έπαιξα το ηλεκτρονικό drum-set που πήρα, κατέβηκε μια γιαγιά από τον 3ο και μου είπε ότι κάνω πολλή φασαρία...

Συμφωνώ με Φχιούζιον, φαίνεται πολύ ανώτερο από ότι προηγούμενο έχεις ανεβάσει, σε όλα του! Είναι μια απλή σύνθεση αλλά με καλή παραγωγή και εκτέλεση σε όλους τους τομείς. Και επειδή σχόλιο Alex δεν είναι σχόλιο Alex αν δε πει και κάτι αρνητικό - Σύμφωνα με τα συμφραζόμενα, νομίζω το σωστό θα ήταν I need to escape *from* my sorrow. Χωρίς το from, σημαίνει ότι σε κυγάει αλλά δε σε έχει πιάσει ποτέ. Αν είσαι μέσα και πρέπει να φύγεις, πρέπει να μπει το from. Επίσης μου φαίνεται ότι ο drummer δε "βαράει" στο βίντεο... Έχει τραύμα από γιαγιά που μένει στον 3ο και του έκανε παρατήρηση όπως σε μένα?

Ακουστικά είναι 5ης καθαρό. "Γραμματικά" δε νομίζω να δεις εύκολα ΦΑ φυσικό με ΣΙ#, μιας και η πρώτη κλίμακα με οπλισμό σε # ξεκινάει με ΦΑ# (Σολ ματζόρε/Μι μινόρε), συνεπώς αν δεις φυσικό ΣΙ#, θα έχει και το ΦΑ δίεση. Το να δεις μη-φυσικό ΣΙ# σε μια περίπτωση που υπάρχει ΦΑ φυσικό, χωρίς αναίρεση δηλαδή, θα μου φαινόταν πολύ περίεργο, αν όχι απλά λάθος. Ομοίως στο ΦΑb με φυσικό ΣΙ, η πρώτη κλίμακα που θα δεις με ύφεση ξεκινάει με ΣIb (Φα ματζόρε/Ρε μινόρε). Οπότε αν δεις ΦΑb, τότε και το ΣΙ θα έχει εκ φύσεως b, οπότε θα ήταν πάλι περίεργο να δεις φυσικό ΣΙ σκέτο. Φυσικά μπορεί να δεις κάποια αναίρεση, ή κάποια δίεση/ύφεση δανεισμένο από άλλη κλίμακα, ή ακόμα και κάτι σε χρωματικό πέρασμα, αλλά και πάλι, για να πεις το Ντο "ΣI#" και το ΜΙ "ΦΑb", υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, να είσαι δηλαδή στη συγκεκριμένη κλίμακα (ΝΤΟb Ματζόρε/ΛAb μινόρε και ΝTO# ματζόρε/ΛΑ# μινόρε) - που έχουν και όλες τις υπόλοιπες νότες με οπλισμό*

Μπράβο, τώρα θέλω παγωτό...